ตอนที่ 15 เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่ม

เพ็ญนต์นั่งอยู่บนรถ สายตามองรถที่กำลังเลี้ยวไป เธอจึงปล่อย มือภยนต์ออก หลังจากนั้นอีกบอกกับคนขับว่า “จอดรถที่ด้าน หน้านี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”

“เพ็ญนี้ คุณจะทำอะไร?”

“ฉันต้องการให้คุณลงจากรถ

“ผมไม่ลง” ดวงตาอันหล่อเหลามองมายังเธอ ถ้าหากเปลี่ยน เป็นผู้หญิงคนอื่นคงใจเต้นโครมครามไปแล้ว ว่ากันตามจริง ภ ยนต์หล่ออย่างกับทะลุออกมาจากภาพวาด

“คุณไม่ลง ฉันลง” เธอเคลื่อนตัวไปยังประตูรถ ท่าทางพร้อมที่ จะลงจากรถ

“เพ็ญนิติ ขาของคุณเลือดออกแล้ว” เมื่อเพ็ญนิติขยับตัว ใน ที่สุดภยนต์จึงเห็นเลือดที่ไหลออกมา เขายื่นมือไปรั้งเธอ

“อย่ามายุ่งกับฉัน” เธอสะบัดมือออก สองวันมานี้เป็นคราว เคราะห์ของเธอจริงๆ นึกไม่ถึงว่าโชคชะตาจะพาให้เธอมาพบกับ ปุริมอีก

“เพ็ญนี้ อย่ามองผมเป็นศัตรู ผมพูดแล้วว่าขอเวลาสักสอง วันผมจะคืนเงินห้าหมื่นนั่นให้คุณ เรื่องนี้ พ่อของผมเขาทำเกินไป จริงๆ”
ไม่ใช่เพราะเรื่องเงินหรอก เธอไม่ชอบผู้ชายแบบเขาต่างหาก ในเมื่อไม่ชอบ งั้นก็อย่าได้เหลือช่องว่างให้เขา “ฉันไม่ชอบคุณ ดังนั้นจึงขอให้คุณลงจากรถ” ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนดี แต่เธอ จําเป็นจะต้องร้าย เมื่อกดที่ประตูมือได้ เพ็ญนิติก็ผลักประตูรถ ออกแล้วหลังจากนั้นลมก็พัดเข้ามาภายในรถ

คนขับรถตกใจ รีบเบรกกระทันหัน รถจึงได้หยุดลง

“ลงไป” เธอกล่าวด้วยเสียงเย็นชา ต้องการให้ถยนต์ลงไป จากรถ และเมื่อคิดถึงคำพูดประหลาดๆ ของผลดาเธอก็รู้สึกโกรธ ในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้อยากจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับภยนต์อยู่ แล้ว ทําไมเธอเธอจําเป็นจะต้องทนแบกรับกับคำร่ำลือที่เกินจริง ด้วยล่ะ

ภยนต์ถอนหายใจอย่างจนปัญญา หลังจากนั้นจึงกล่าวด้วย เสียงอันเบา “เพ็ญนต์ เธอก็ดูแลตัวเองด้วย ผมไปล่ะ”

“คุณผู้หญิง ต้องการไปโรงพยาบาลไหนครับ?”

เพ็ญนิตี้มองออกไปยังทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถ ตอบกับคนขับ ด้วยเสียงอันเบา “มหาวิทยาลัยดรัลค่ะ”มันเป็นแค่อาการบาด เจ็บเล็กน้อย เธอจึงไม่อยากไปโรงพยาบาล ตอนนี้เธอขาดแคลน เงิน เรื่องเงินห้าหมื่นที่ปัทมาเอามา เธอพูดไว้ว่ายังไงก็ต้องหา ทางคืนเงินญาณินท์ กลัวว่าเธอจะต้องขายเลือดถึงจะมีปัญญาคืน เงินได้

หลังจากสอนพิเศษในตอนเย็น เธอต้องการคิดหางานพิเศษ เพิ่ม และก็ต้องเหมาะสมกับตารางเข้าเรียนของเธอด้วย
คนขับแท็กซี่นั้นเหลือบมองเธอ “คุณผู้หญิง ขาของคุณบาด เจ็บแล้วจะไม่ไปโรงพยาบาลได้ไง ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาล แล้วกัน”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” ถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้า แต่ก็ยังดี กว่าปุริมเสียอีก ชายคนนั้นชนเธอแล้วไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ แถมยังมาพูดว่าเธอนั้นยั่วยวนเขา พอคิดแล้วก็น่าโมโห

“สาวน้อย มันเป็นเรื่องปกติที่คู่หนุ่มสาวมักจะทะเลาะกัน ดู เหมือนว่าแฟนหนุ่มเขาจะกังวลเรื่องคุณจริงๆ ในตอนที่ผมเพิ่งจะ ขับรถออกมา เขายังมองตามรถมาเลย”

เธอรู้ สี่ปีแล้ว ภยนต์ตามจีบเธอมาได้สี่ปีแล้ว

เธอสายศีรษะ “แต่ฉันไม่ชอบเขาค่ะ”

“อ้อ” เสียงที่อ้างว้างของเธอทำให้คนขับแท็กซี่ไม่ได้พูด อะไรอีก ได้แต่น่าเธอมาส่งที่มหาวิทยาลัยครับ

เมื่อลงจากรถ เพ็ญนีตี้มุ่งไปยังหอพักด้วยการเขยกขาข้าง เดียว เลือดที่ขานั้นหยุดไหลแล้ว เธอคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร และก็ไม่ได้สนใจสายตาของผู้อื่น ใครอยากจะพูดอะไรก็พูดไป แค่หวังว่าเธอจะไม่ต้องเห็นก็พอ เธอก็เป็นเธอ ส่วนคนอื่นจะพูด อย่างไรก็เป็นเรื่องของคนอื่น

ด้านหน้านั้นเป็นถนนสายเล็กๆที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ทอด ผ่านไปยังหอพัก ในอดีตเธอเคยเดินผ่านถนนเส้นนี้ด้วยกันกับ จำรูญมานับครั้งไม่ถ้วน ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความฝันอันงดงาม มากมาย แต่ทว่าตอนนี้ ความฝันของเธอได้มลายหาย เพราะผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คนของเธออีกต่อไป

พวกเขาเลิกกัน และคาดไม่ถึงว่าเขาให้เงินที่เรียกว่าค่าเลิกรา กับเธอ ราวกับว่าหวาดกลัวว่าเธอจะเข้ามาพัวพันกับเขาอีก ความเจ็บได้แผ่ซ่านไปทั่วทั้งขา เพ็ญนิติทนเขยกขาไม่ไหวจึง นั่งลงบนสนามหญ้าริมทาง