ตอนที่ 10 เป็นคูณที่ผิด

รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้น ในตอนที่ปริมนั่งลง เธอก็ฉีกเช็คในมือ ของเธอนั้นออกเป็นชิ้นๆ “คุณปุริม มีเงินแล้วคิดว่ามันยอดเยี่ยม มกนักหรือไงคะ? ไปตายซะ” หลังจากนั้นเธอเอาเศษกระดาษ เช็คที่เป็นชิ้นๆ ในมือของเธอปาใส่หน้าของเขา

ที่ประตูมีเสียงเคาะดังขึ้น ปุริมไม่สนใจเศษกระดาษเช็คที่ร่วง หล่นบนร่างของตนเอง อีกที่ยังกล่าวด้วยเสียงเรียบ “เข้ามา

ชายคนหนึ่งผลักประตูอย่างช้าๆและเดินเข้ามาภายในห้อง ในตอนที่เห็นเศษกระดาษเหล่านั้นก็ปกปิดความประหลาดใจไว้ ไม่อย แต่ก็รีบทำตัวเป็นปกติอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นจึงกล่าว ขึ้น “ท่านประธาน เรียกผมมามีอะไรให้รับใช้ครับ”

“อืม รอสักครู่” ในขณะที่ปริมกำลังตอบก็ได้หยิบเช็คขึ้นมา ด้วย หลังจากที่เติมตัวเลขลงไปอีกครั้งก็ได้ส่งให้กับชายที่ยืนอยู่ ตรงหน้า แล้วชี้ไปยังเพ็ญนต์ “คุณทนายชานน เงินจำนวนนี้เป็น ของเธอ ใช้เงินนี้พาเธอไปพบหมอ ผมต้องการใบรับรองที่ สามารถพิสูจน์ได้ว่าเมื่อคืนเธอเสียตัวหรือไม่

“คุณ…คุณจะปลอมเอกสาร?” เพ็ญนติโกรธจนหน้าคล้ำ ที่แท้ คนมีเงินก็ไร้ยางอายอย่างนี้นี่เอง

“คุณผู้หญิงครับ ถ้าเลือดบนเตียงนั้นเป็นแค่เลือดกำเดาของ คุณ ในเมื่อคุณต้องการใส่ร้ายผม ผมก็ต้องการใบรับรองจาก โรงพยาบาลเพื่อมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของผม”
เพ็ญนีอึ้งไปชั่วขณะ แข้งขาอ่อนขึ้นมาทันที ถ้าหากไม่ใช่ว่า คว้าโต๊ะทํางานไว้ทัน เธอก็คงจะล้มลงไปแล้ว

ที่แท้ เธอนั้นไม่ได้เสียตัว เป็นเธอที่เข้าใจผิดไป

เพ็ญนิติ์พยายามเรียกสติให้กับตัวเอง ดูเหมือนว่า ตอนที่เธอ ตื่นมาเมื่อเช้านั้นมีแค่อาการปวดศีรษะ แต่ร่างกายท่อนล่างของ เธอกลับไม่มีความรู้สึกปวดเมื่อย

อีกอย่าง ช่วงนี้เธอมักจะมีเลือดกำเดาไหลจริงๆ ภายในหนึ่ง เดือนก็ไหลไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ดูแล้วมีความเป็นไปได้มากที่เธอทำ ผิดต่อเขา

เพ็ญนีทําตัวเจียมเจี้ยม นึกไม่ถึงว่าเธอจะปล่อยไก่ให้ตัวเอง ขายหน้า

คุณทนายชานน พาเธอไปตรวจด้วย อีกอย่าง ผมไม่ต้องการ

พบเธออีกต่อไป” ปุริมเริ่มตรวจอ่านเอกสารบนโต๊ะทำงานของ เขาและไม่สนใจเธออีก “คุณผู้หญิง เชิญครับ” ทนายชานนเชิญเธอออกจากห้องโดย

ไม่เกรงใจ

ใบหน้าของเพ็ญนีติ์แดงก่ำ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเป็นแบบนี้ ไปได้ มันไม่มีเหตุผลให้เธอถามอีกต่อไป เธอแค่ตกใจโดยความ จริงที่เธอคิดว่าเธอได้เสียตัวไปแล้ว ริมฝีปากของเธอพะงาบๆ กล่าวด้วยเสียงอันเบา “ขอโทษด้วยค่ะ”

“ไม่จำเป็น คุณทนาย พาเธอไปด้วย” น้ำเสียงยังคงเย็นชาริมปฏิเสธเพื่อให้เธอไปไกลๆ

“อีกอย่าง เมื่อคืน ขอบคุณที่คุณได้ช่วยฉัน” เมื่อเธอกัดฟัน

พูดในสิ่งที่ต้องการจะกล่าวจนจบ เธอจึงหันร่างกลับและเดินไปที่ ประตู “คุณผู้หญิง เชิญตามผมมา” เพิ่งจะเดินออกจากห้องทำงาน

ของปุริม ทนายชานนก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงบางเบา

“ไม่จําเป็นแล้วค่ะ เงินนั้นฉันไม่ต้องการ เป็นฉันที่เข้าใจผิดไป ขอโทษด้วยค่ะ ฉันขอตัวไปก่อน

เธอหลบออกจากตึกบริษัททัดธนกรุ๊ป เพ็ญนี้รู้สึกตัวเองเป็น เหมือนเด็กน้อยที่ทำผิด หมดสิ้นทุกหนทาง

ด้านนอกอาคาร แสงแดดยังคงเจิดจ้า แต่หัวใจของเธอ

ราวกับผืนหมอก ที่มืดมัวจนน่ากลัว

ในขณะที่เดินท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน เธอกลับรู้สึกว่าตัว เองนั้นช่างโดดเดี่ยว และเดียวดายเป็นที่สุด

อีกอย่าง ยังต้องกลับไปเรียนด้วย ตัวเธอเองมีคาบเรียนใน ช่วงบ่าย สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับทุกอย่าง