บทที่ 2 วันวาน 2

“พี่เมฆ” สิ้นเสียงติดสั่นของณัฐรวี เสียงหวีดร้องตกใจดังขึ้น “ว้าย!”

เมฆาโถมตัวคร่อมร่างเล็ก ตรึงมือทั้งสองข้างของณัฐรวีไว้ เหนือศีรษะ สาวใต้ร่างในวัยสิบเก้าปีหน้าตาตื่นตระหนก หวาด กลัวกับท่าทีของเขา หล่อนดิ้นรนเพื่อให้ตนเองพ้นจากเงื้อมมือ เขา แต่ดูเหมือนว่า หนทางนั้นริบหรี่เหลือเกิน

“แม่เธอทำให้พ่อของฉันตาย” เมฆาเสียงเข้มใส่หน้าณัฐรวี ที่ไม่อาจโต้ตอบคำพูดเขาได้ เพราะมันคือเรื่องจริง “แม่เธอเป็น นังแพศยา ทําร้าย ทำลายครอบครัวของฉัน”

ความโกรธ ในจิตใจเมฆามากมายนัก มากจนมันจวนเจียน ระเบิดเต็มที่ สาเหตุการเสียชีวิตของเชษฐามาจากรุ่งวดี มารดา ของณัฐรวีที่หนีตามชายชู้ไป ซึ่งชายไม่ใช่ใคร เป็นคนขับรถ ของเชษฐา ไม่หนีเปล่ายังหอบสมบัติหลายชิ้นไปด้วย แต่ละชิ้น ราคาสูงเป็นหลักล้าน รวมมูลค่าแล้วมากกว่าสิบล้านบาท การ หนีไปของ

รุ่งวดี นางไม่ได้พาณัฐรวีไปด้วย ราวกับว่าปล่อยทิ้งไว้ที่ไร่ดุจ ตะวัน ไม่สนใจไยดี
หลังจากเชษฐารู้ว่า เมียสุดสวาทหนีไปกับคนขับรถ ความ ที่รักมากย่อมเสียใจมาก ผิดหวังมากตามไปด้วย เมื่อเสียใจเกิน สุดทนเชษฐาจึงไม่อยากมีชีวิตอยู่ เขาตัดสินใจฆ่าตัวตายเพื่อให้ ตนเองพ้นจากความทุกข์ โดยไม่รู้ตัวว่า กำลังผลักอีกคนให้ ตกลงไปในขุมอเวจี

ณัฐรวีไม่อาจโต้เถียงคำพูดเมฆาได้ เพราะมันคือเรื่องจริง การที่รุ่งวก้าวเข้ามาในครอบครัวเมฆา มีแต่สร้างความทุกข์ ความเสียใจให้กับทุกคน ทว่าหล่อนเป็นเพียงลูกสาว อายุย่าง เข้ายี่สิบปี ไม่มีสิทธิ์พูดหรือตักเตือนคนเป็นแม่ได้ คนที่มีความ สุขมีเพียงคนเดียวคือ รุ่งว

“รวีขอโทษ” คงเป็นประโยคเดียวที่พูดได้ น้ำตาณัฐรวีไหล ริน แต่น้ำตาไม่อาจช่วยให้เมฆาใจอ่อนลง ตรงกันข้ามแรงโทสะ ยิ่งโหมกระพือ

“คำขอโทษของเธอมันน้อยไป แม่เธอทำไว้กับครอบครัวฉัน

มากนัก มากจนฉันอยากฆ่าเธอกับแม่ให้ตายตามพ่อของฉัน

ข้อนี้ณัฐรวีรู้แก่ใจเช่นกัน หล่อนเองก็ไม่อยากให้เรื่องนี้เกิด ขึ้น แต่มันเกิดขึ้นแล้ว และแก้ไขอะไรไม่ได้

“พี่เมฆ รวีขอโทษ” ณัฐรวีกล่าวคำขอโทษซ้ำๆน้ำตาแห่งความเสียใจไหลริน ไม่ใช่ว่าหล่อนจะไม่เสียใจกับการ จากไปของเชษฐา ณัฐรวีเสียใจมาก ในบ้านหลังนี้จะมีเพียง เชษฐาคนเดียวที่ให้ความเมตตา ให้ความเอ็นดูและรักตนไม่ต่าง กับลูก ณัฐรวีมีชีวิตสุขสบายในบ้านหลังนี้ ใครว่าหรือดุด่า เชษฐาจะออกรับแทน ข้าวของเครื่องใช้ไม่ต้องพูดถึง เชษฐาซื้อ เสื้อผ้าและของใช้อื่นๆ ให้แทบทุกวัน จนเสื้อผ้าล้นตู้

เรื่องการศึกษาเชษฐาก็ให้ณัฐรเรียนที่เดียวกับแก้วตา หญิง สาวในอุปการะความที่เชษฐารักและเอ็นดูณัฐรวีไม่ต่างกับลูก ในไส้ ทำให้คนในบ้านไม่ชอบหน้าณัฐรวีไปโดยปริยาย โดย เฉพาะเมฆาที่มักหาเรื่องกลั่นแกล้งณัฐรวีเนืองๆ แถมยังไม่ให้ อีกฝ่ายคาบเรื่องนี้ไปบอกเชษฐา เวลานี้ไม่มีเชษฐา ณัฐรวีก็ไม่รู้ ว่าตัวเองจะเป็นเช่นไร

“ต่อไปนี้เธอไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่ ฉันสะอิดสะเอียนกับคำนี้มา นานแล้ว ได้ยินแล้วอยากอ้วก อีกอย่างฉันไม่มีน้องสาวที่มีแม่ เป็นนังแพศยา” เสียงเขาเข้มหวน หน้าตาถมึงทึง “ถึงเวลาที่เธอ ต้องชดใช้เรื่องที่แม่เธอทำไว้กับครอบครัวฉันแล้ว พ่อฉันตาย เพราะแม่เธอ เธอก็ต้องตายทั้งเป็นด้วยมือของฉัน แควก…แควก”

เมฆากระชากสาบชุดนอนลายโดราเอมอนสุดแรง กระดุมชุดนอนกระเด็นละทิศละทาง ทันทีที่สาบเสื้อแยกออกจากกัน ดอกอุบลสองดอกไร้สิ่งห่อหุ้มก็เปิดเผยต่อสายตาเมฆา ที่ไม่ได้ มองเห็นว่า ภาพตรงหน้าสวยงาม ความโกรธ แรงโทสะบดบัง สติและความผิดชอบชั่วดี

“พี่เมฆอย่าทำอะไรเลยนะคะ รวีขอโทษแทนแม่ด้วย

ณัฐรวีตื่นตระหนกตกใจเต็มที่ ด้วยวัยสิบเก้าปีทำไมจะไม่รู้ว่า เมฆาหมายทำสิ่งใด หล่อนจึงดิ้นไม่หยุด มือทั้งสองข้างทุบไป ตามลำตัวเขา แต่ดูเหมือนว่าร่างกายเขาประดุจหิน ทุบเท่าไหร่ ไม่รู้สึกเจ็บ มิหนำซ้ำยังมีความโกรธเพิ่มขึ้นด้วย

“แม่เธอชอบเป็นเมียน้อย เธอเองก็คงได้เลือดแม่มาเยอะ เป็น นางบำเรอฉันหน่อยเป็นไง ครบสูตรเลย แม่ได้พ่อ ส่วนฉันก็ได้ เธอ” เสียงเขาดูน่ากลัว หล่อนกลัวและตกใจมากขึ้นกับตำแหน่ง ที่เขากำลังมอบให้ “เธอต้องชดใช้กรรมแทนแม่เธอ”

ณัฐรวีไม่อาจดิ้นรนต่อสู้ร่างหนาได้ แม้แต่เสียงยังไม่ลอดผ่าน ปากหล่อน เป็นเพราะเขานำเศษเสื้อผ้ายัดเข้าไปในปากหล่อน ไม่ให้มีเสียงใดรบกวนใจ

เมฆาไม่ได้กักเสียงณัฐรวีเพียงอย่างเดียว เขายังใช้เข็มขัดรัด ข้อมือทั้งสองข้างของหล่อนไว้กันไม่ให้ทุบตีร่างตน เพราะหากเขาเจ็บตัวมากๆ อาจทนไม่ไหว ตอบกลับไปด้วยการตบหรือทำร้ายร่างกายหล่อน แต่ที่เขากำลัง จะทํามันก็มากพอแล้ว

“เธอต้องเจ็บปวดมากกว่าแม่ของฉัน มากกว่าฉัน เจ็บแทนแม่ เธอ” เมฆาตะคอกใส่หน้าณัฐรวีที่ตอนนี้น้ำตาไหลพราก พยายามเปล่งเสียงทว่าเสื้อที่อุดปากไว้ไม่อาจทำให้เสียงลอด ผ่าน ไม่เพียงแค่คำพูด เขายังขยาทรวงอกสล้างที่ไร้ชายใดแตะ ต้องอย่างแรง เนื้อดอกบัวปลิ้นตามร่องนิ้ว ปรากฏรอยฝ่ามือ หนาไปทั่ว “เธอต้องเจ็บมากกว่านี้

เมฆาเห็นก้อนเนื้อสองก้อนตรงหน้าเป็นผลชมพู่ เขากัดยอด กันไม่แรงมาก แต่ดูดดึงเข้าปากแรงๆ จนปานสีอ่อนหายเข้าไป ในปากได้รูป เมฆาทำซ้ำๆ สลับกันทั้งซ้ายขวา มอบความเจ็บ ปวดให้สาวน้อยวัยละอ่อนไร้ประสบการณ์

เขาทำสำเร็จ ณัฐรวีเจ็บทรวงอกมาก ความรู้สึกที่ได้รับระบาย เป็นน้ำตา ส่วนเสียงยังคงถูกสะกดไว้ในลำคอ เสียงที่ดังคือเสีย งอือๆ อาๆ ไม่เป็นภาษา เป็นเสียงแห่งความร้าวระบม หากเสียง นี้ถูกเปล่งออกมาได้ เมฆาจะได้ยินเสียงขอร้องอ้อนวอนจากณัฐ รวีที่ร้องขอความเห็นใจ มือทั้งสองข้างก็ไร้อิสระเกินกว่าจะ ปกป้องตัวเอง ท่อนล่างถูกร่างใหญ่คร่อมไว้ หล่อนสูญสิ้น อิสรภาพอย่างสิ้นเชิง
ชายหนุ่มที่ตกอยู่ในอารมณ์โกรธ ไม่สนใจการดิ้นรน ไม่สนใจ เสียงที่อื้ออึงในลำคอณัฐรวี เขาสนใจเพียงให้หล่อนเจ็บปวด ณัฐ รวีต้องปวดร้าวทั้งร่างกายและจิตใจ ทั้งปากและมือของเมฆา กระทำต่อร่างบอบบางด้วยความรุนแรง เนื้อตัวหล่อนซอกทั้ง กาย ณัฐรวีพยายามดิ้นรนหนี ดิ้นจนเหนื่อยแต่ก็ยังไม่ได้รับอิสระ

น้ำหนักในการอ้าอมเม็ดเชอรี่ลดลง เมฆาไล้เลี้ยช้าๆ ตวัดลิ้น ไปมา ก่อนดูดกลืนเข้าไปในปากเบาๆ มือใหญ่ผ่อนแรงข ทรวงอกสาวเป็นคลึงเคล้น ทักทายยอดกันสีหวานด้วยปลายนิ้ว หมุนไปมา ไม่ใช่ว่าเมฆาจะใจอ่อน แต่เขาต้องการให้ณัฐรวี พร้อมสําหรับการลงทัณฑ์ หากนำตัวตนของเขาเข้าไปใน ร่างกายหล่อนในสภาวะยังไม่พร้อม เขาก็จะเจ็บปวดไปด้วย อีก ทั้งเมฆายังต้องการให้ตนพร้อมมากกว่านี้ ให้เมฆาน้อยลุกโชน ให้เต็มที่ เพื่อปฏิบัติการแก้แค้นเอาคืนจะได้สนุกตามต้องการ

เมฆาไม่ได้อ่อนโยนเพียงแค่ส่วนบน ส่วนล่างเขาก็กำลัง ทำให้หล่อนรู้สึกบ้าคลั่งในพายุอารมณ์ ชายหนุ่มขยับตัวที่คร่อม ร่างเล็กมาตะแคงกายข้างหล่อน ทันทีที่ณัฐรวีรู้ว่า เขาขยับตัว ออกจากร่างตน หล่อนใช้ความพยายามอีกครั้งที่จะให้ต้นได้รับ อิสระ
“อย่าดิ้น อย่าขัดขืน เธอต้องยอมฉัน ไม่งั้นฉันจะตามล่าแม่ เธอ พอได้ตัวฉันจะฆ่าแม่เธอ แล้วเอาศพไปทิ้งในป่า ให้เป็น อาหารสัตว์เดรัจฉาน พวกเดียวกันคงกินกันอร่อย”

เมฆาเริ่มรำคาญอาการดิ้นรนของณัฐรวี เขาจึงข่มขู่เพื่อให้ หล่อนสมยอม แล้วดูเหมือนได้ผล ร่างกึ่งเปลือยสงบลง หยุดดิ้น หลุบตามองเมฆา น้ำตาไหลเป็นทาง เขาขู่อย่างนี้มีหรือณัฐรวีจะ ไม่ยอม แม้ว่ามารดาตนเป็นคนไม่ดี ถูกตราหน้าว่าหญิงแพศยา ทว่ารุ่งรดีก็เป็นแม่ แม่ที่ตนต้องกตัญญู

“พูดง่ายๆ อย่างนี้จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว” สิ้นเสียง ใหญ่กางเกง นอนลายการ์ตูนก็ถูกดึงให้พ้นเอวคอดกิ่ว ก่อนที่เขาใช้ปลายเท้า ดึงมันให้หลุดออกจากเรียวขาสวย ท่อนล่างหล่อนไร้อาภรณ์ เขา จึงเริ่มทําตามอำเภอใจ

เมฆาวางนิ้วลงบนเกสรเม็ดน้อยที่ซ่อนตัวอยู่ในกลีบดอกไม้ เขากระตุ้นอารมณ์หล่อนด้วยการสะกิดจุดกระสันเบาๆ ก่อนเพิ่ม น้ำหนักเป็นบดบี้ ในขณะที่ปากหนายังคงเชยชมดอกอุบลสอง ดอกอย่างเพลิดเพลิน ในห้วงความคิดส่วนดี หากสาวใต้ร่าง ไม่ใช่ลูกสาวคนที่เขาเกลียดชังและทำให้บิดาเสียชีวิต เขาคง อ่อนโยนและหลงใหลเรือนร่างสาวสวยงามไม่น้อย เมฆารีบปัดความคิดส่วนดีออกไปจากสมอง แทนที่ด้วย แรง โทสะโหมไหม้ใจ

ความเจ็บปวดเริ่มทุเลา ณัฐรวีรู้สึกถึงกระแสสวาทไหลเวียน ในกาย ช่องท้องเสมือนมีพายุก่อตัว เป็นพายุความร้อนวูบวาบ แผ่กระจายไปทั้งกาย ภายในกล้ามเนื้อสาวเต้นระริก ราวกับ กำลังตื่นเต้นกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังบังเกิด

ณัฐรวีไม่รู้เลยว่า เมฆาต้องการให้ตนผ่อนคลายความเจ็บ ปวด เขากำลัง ให้หล่อนตายใจ ให้คิดว่า เขาไม่ทำรุนแรง หล่อน คิดผิด ความเจ็บปวดหลายเท่ากำลังเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้าง หน้า

เมฆาสัมผัสนเสน่หาที่ไหลออกจากพวงกุหลาบ นั่น หมายความว่า หล่อนมีความพร้อมขึ้นมาระดับหนึ่ง ทว่าเขากลับ ยังไม่พร้อมเท่าไหร่นัก ความเป็นเอกบุรุษตื่นตัวเพียงครึ่งหนึ่ง เขาจึงต้องหาตัวช่วยให้มันลุกเต็มที่

เมฆาก้าวลงมายืนข้างเตียง จัดการถอดเสื้อผ้าของตนออก หมดทุกชิ้น ก้าวขึ้นไปบนเตียงคร่อมช่วงทรวงอกณัฐวดี มือใหญ่ ดึงเศษผ้าที่ยัดในปากหล่อนออก ขยับตัวไปใกล้อีกนิด จดจ่อ แก่นกายชายตรงริมฝีปากบาง

“อ้าปาก ทำให้มันลุก” ณัฐวดีตัวสั่น หัวใจเต้นแรง มองความเป็นตัวตนชายแม้ว่ายังเติบใหญ่เต็มที่ แต่พอคาดเดาได้ว่า ของสาวน้อยไร้เดียงสาเรื่องเกมกามกลืนน้ำลาย ลงคอ ความกลัวแน่นจิตใจ อ้าปาก

เมฆาสั่งอีกรอบ เสียงตะเบ็งออกทำให้สวย หวาดกลัว และตามคำค่อยอ้าปากน้อย ได้ดังใจเห็นความเชื่องช้าของณัฐวดี เมฆากายแกร่ง ผงาดเพียงครึ่งหนึ่งไปในโพรงปากสาวพรวดเดียว ไป จนถึงหอยสาวได้ ณัฐรวีสลักจนหน้าดำหน้าแดง ท่า จะ

เสือกอ้าปากเอง ช่วยได้เมฆากล่าวสุภาพ สะใจ อ้าปากค้างไว้ หุบปาก แล้วอย่าของฉัน ด้วย”

เป็นสั่งที่ณัฐวดีต้องปฏิบัติจะตามคำขู่ เมฆาได้ขยับแก่นกายใหญ่เข้าออกปาก นุ่มนิ่มที่มีความอุ่นร้อน ความเชื่องช้าในแรก ความเร็ว และแรงในเวลาต่อมา ณัฐวดีเป็นฝ่ายตั้งรับ หน้ายิ่งแดงมากอาการสําลักจากกระแทกต้องทน ทนอย่าง ทุกการกระทำของเมฆา
เมฆารู้สึกร้อนไปทั่วตัว ความกระสันที่มาพร้อมกับอารมณ์ เสน่หาไหลเวียนทั่วกาย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรที่เห็นหน้าตาทรมาน ของสาวใต้ร่าง เขารู้สึกพอใจด้วยซ้ำไป

“เลียมันสิ” เขาถึงท่อนเอ็นใหญ่ที่เวลานี้ผองขยายเต็มอัตรา ศึกออกมาจากปากสาว นำมาตีปากหล่อนเบาๆ หลายครั้ง ประหนึ่งบอกให้ทำตาม “ฉันบอกให้เสียง

ลิ้นเล็กค่อยๆ ยื่นออกมาจากปากณัฐรวี เพราะรู้ดีว่า ไม่อาจ ขัดคำสั่งเขาได้ ทว่าความไม่เป็นงาน ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ ส่ง ผลให้ณัฐรวีเกิดความประหม่า ไม่กล้าทำเท่าไหร่นัก

“ใช้ลิ้นเลียมันสิ มันรออยู่ตรงปากเธอแล้วไง เสียไปรอบๆ เหมือนเธอดูดไอติมไงล่ะ แล้วอมๆ ดูดๆ” เมฆาสั่ง หล่อนทำตาม ลิ้นเล็กไม้วนไปรอบๆ ส่วนโคน ทำตามที่เมฆาบอกทุกอย่าง เริ่ม ต้นไม้เลีย ก่อนจะดูดเม้มส่วนปลาย อ้าอมเข้าปาก ขยับเข้าออก โดยมีเขาคอยช่วยเรื่องจังหวะ “อย่างนั้นแหละ…ดี

เขาเคยเจอแต่ผู้หญิงมากประสบการณ์ ไม่ต้องสอน ไม่ต้อง สั่งก็ปรนนิบัติเขาอย่างดีทั้งปากและลิ้น รวมถึงมือที่เข้ามาช่วย ร่วมด้วย พอมาเจอณัฐรวีที่ไม่เป็นงาน ทำอะไรไม่ได้ดังใจ เขา อาจรําคาญ ในตอนแรก ทว่าตอนนี้เขาเสียวไปทั้งท่อนลำ อยาก จะฝังกายผสานเป็นหนึ่งเดียวกับณัฐรวีเสียตอนนี้ ซึ่งเขาก็ทำตาม ความคิด ดึงเอ็นใหญ่ออกจากปากสาว ขยับตัวมานั่งกลางร่าง เล็ก จับเรียวขาสวยแยกไปด้านข้าง ก้มมองดอกไม้งามสีชมพู แรกแย้มที่เห็นแล้วใจเต้นรัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความตั้งใจเขาลด ลง

“เธอเตรียมตัวได้รับบทเรียนจากฉันได้เลย”

ไม่มีความปรานีในน้ำเสียง ใบหน้าเขาดูเรียบทว่ากลับแฝงไว้ ซึ่งความร้ายกาจ โหดเหี้ยม ณัฐรวีที่ไม่ทันตั้งตัวส่งเสียงกรีดร้อง เจ็บปวด เมื่อเขานำท่อนเนื้อใหญ่แทรกเข้ามาในกลีบกุหลาบ งาม แม้ว่าจะมีน้ำหวานอาบอยู่ทั่ว ความที่ไม่เคยผ่านมือชาย แล้วยังถูกกระทำรุนแรง ดันความเป็นเอกบุรุษเข้าไปทีเดียวจน สุดทาง อัดกระแทกจนหล่อนรู้สึกร้าวระบม ราวกับว่าของสงวน สาวฉีกขาด

“กรี๊ด!” เสียงของหล่อนดังเข้าหูเมฆา ทว่าเขาเป็นเฉยกับเสียง ร้องเจ็บปวด เมฆาขยับเคลื่อนกายหนักหน่วง แรงทุกจังหวะการ เข้าออก ไม่สนใจว่าดอกไม้ช่อนี้ได้ราคี สมควรทะนุถนอม มากกว่าย่ำยี ไม่เลย ไม่มีคำว่าปรานี้สักนิดเดียว เขากระแทกใส่ หนักๆ ดึงออกมาจนเกือบหลุดแล้วสวนกลับเข้าไปใหม่ ณัฐรวีทั้ง เจ็บและจุก “ฮือ…ฮือ

เสียงสะอื้นดังไม่หยุด แต่ไม่ว่าจะดังมากแค่ไหนก็ไม่อาจหยุดการกระทำของเมฆาได้ มือใหญ่กอบกุมทรวงอก สาว ทั้งบีบและเคล้นลงน้ำหนักมือแรงๆ ดึงแล้วขย่า เวลานี้ณัฐ รวตีเจ็บทั้งส่วนบนและส่วนล่าง ทว่าเขายังไม่หนำใจ ความเจ็บ แค่นี้น้อยนิด หล่อนต้องเจ็บและทรมาน

ปากเขาจึงทำหน้าที่นั้น สร้างความเจ็บปวดด้วยการกัดและ ดูดไปทั่วเนินอกสาว เกิดรอยแดงหลายจุด รอยฟันก็มีให้เห็น เป็นการกัดให้เกิดรอยประทับ

“พี่เมฆ…ฮือ…พอค่ะ…รวีเจ็บ” ณัฐรวีร้องบอก เวลานี้หล่อน เจ็บไปทั่วสรรพางค์กาย ร้อนฉ่ามากตรงบริเวณใจกลางร่างสาว ที่ยังถูกท่อนเอ็นใหญ่สาดความโกรธอย่างบ้าคลั่ง บดเบียด ถาโถมใส่ดุดัน

“เจ็บสตี…ฉันชอบเสียงเธอตอนนี้สะใจชะมัด” เมฆาพูดตาม ความรู้สึกตัวเอง ช่องทางเล็กที่เขาพร่าพรหมจรรย์ ไม่ได้ทำให้ เมฆาอิ่มใจ แต่กลับสะใจที่ได้ความบริสุทธิ์ของลูกสาวอดีตเมีย น้อยบิดา ที่นับต่อจากนี้ ณัฐรวีคือนางบำเรอของตน นางบำเรอ จะต้องแบกรับความตื่นกระหาย ความรุนแรง เป็นที่ระบายความ รู้สึกต่างๆ ลงบนเรือนร่างหล่อน “มันดีสุดยอด”

ในเมื่อไม่สนใจสิ่งใด เมฆาทะยานตัวตนชายชุดใหญ่ ระรัว เร็ว ถี่แรง อัดกระแทกแต่ละครั้งหญิงสาวจุกเข้าไปในท้อง เส้นทางสวาทเริ่มบวมจากการถูกกระทำรุนแรง ณัฐรวีทนรับความกักขฬะด้วยความร้าวระบบร่างกายและหัวใจ

ความเจ็บปวดของณัฐรวียังคงดำเนินต่อไป เมฆาก็เช่นกัน ไม่ ผ่อนความเบาลงเลยสักนิดเดียว ความสะใจที่ได้เห็นหล่อน เสียใจ เสียน้ำตาและเจ็บปวด ยิ่งทำให้หัวใจเขาฮึกเหิม อยาก ให้หล่อนเจ็บมากกว่า ทรมานกับบทรักที่ไร้ซึ่งความสุขมากกว่านี้ เมฆาถึงแก่นกายใหญ่ออกจากรวงผึ้งบอบช้ำ จับร่างสาวนอน คว่ำ ก่อนถึงสะโพกกลมกลึงขึ้นสูง ใช้เข่าทั้งสองข้างของตนแยก โคนขาหล่อนให้เปิดกว้าง จากนั้นก็สอดใส่ความใหญ่โตเข้าไป ในคูหารัก สะบั้นเอวใส่ชนิดที่ว่า ร่างงามขยับไปด้านหน้าตาม แรงกระแทก

“โอ้…ดีชะมัด…สุดยอด…อา” คงมีเพียงเสียงครางแห่งความ สุขของเขาที่ดังออกมา ส่วนเสียงของณัฐรวีคือเสียงแห่งความ เจ็บปวด

“พี่มะ…เมฆ…จะ…เจ็บค่ะ…เจ็บ…ฮือ

ณัฐรวีร้องเจ็บไม่หยุด เขาเองก็ไม่หยุดสาดใส่ความคลั่ง ตบ แก้มก้นของหล่อนจนเกิดเสียงเตียะ บีบเคล้นหนักๆ เกิดรอย ฝ่ามือขึ้นประทับทับซ้อน มือเล็กทั้งสองข้างที่ถูกรัดด้วยเข็มขัด ทำให้หล่อนไม่อาจยันตัวขึ้นมาได้ ใบหน้าสาวแนบลงบนที่นอน เสียดสีกับที่นอนตามจังหวะขับเคลื่อนจนรู้สึกร้อนไปทั้งแถบ

เมฆ่าคงคิดว่า ตนเองเป็นคนขี่ม้า เขาเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดที่ รัดข้อมือหล่อนออก ใช้มือดึงข้อมือของหล่อนด้วยมือทั้งสองข้าง ของตน ทําให้ร่างกายส่วนหน้าของสาวเจ้าลอยเหนือที่นอน จาก นั้นก็ส่งแรงสวาทชุดใหญ่ใส่สาวร่างเล็ก เหมือนไม่หนำใจ เขา ปล่อยข้อมือหล่อนเป็นอิสระข้างหนึ่ง ใช้มือของตัวเองจิกลงกลาง หัวณัฐรวี เขาทำราวกับว่าตนเองกำลังบังคับม้า โยกเอวใส่ ดัง ข้อมือเล็ก พร้อมกับดึงศีรษะหล่อน บังคับทิศทางตามแต่ใจ

“อา…โคตรดีเลย…อูว์” เสียงเขาบ่งบอกถึงความสุข ความ หฤหรรษ์กับเพลิงเสน่หาที่กำลังเสพสม เป็นครั้งแรกที่เขากระทำ รุนแรงต่อสตรี ไม่มีความอ่อนโยน อ่อนนุ่มสักนิดเดียว

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนณัฐรไม่รู้ รู้เพียงว่า ทุกวินาทีที่เมฆา อยู่เหนือร่างตน มันคือความทรมานอย่างสุดแสน เป็นความเจ็บ ปวดที่หล่อนเริ่มทนไม่ไหว อยากให้ทุกอย่างจบลงในวินาทีนี้ จบ ลงเสียที

สวรรค์เหมือนเมตตา เมฆากำลังเดินวิ่งเข้าเส้นชัย เขาขยับ เอวรัวเร็ว ดึงหนอนใหญ่อ่อนนุ่มออกจากพุ่มดอกไม้ จับร่างสาว ให้นอนหงาย ขยับตัวคร่อมช่วงอกของณัฐรวี มือใหญ่จับสิ่งนั้นรูดขึ้นรูดลงตรงหน้าหล่อน

“อ้าปาก” เขาสั่งขณะชักความเป็นชาย ณัฐรทำตามอย่างว่า ง่ายและอ่อนแรงทั้งกายใจ ไม่รู้ด้วยว่าเขาสั่งทำไม แล้วในที่สุด หล่อนก็รู้ว่า เขาต้องการอะไร

เมฆาพ่นความสุขใส่ปากเล็กที่แทบจะหุบปากทันทีที่น้ำข้นๆ กระเด็นใส่ปากตน แต่ช้ากว่ามือใหญ่อีกข้างที่บีบแก้มหล่อนไว้ ให้ปากจิ้มลิ้มอ้ารับน้ำสวาทที่ระเบิดเข้าไปในลำคอ ณัฐรวี พะอืดพะอมอยากจะอาเจียนกับกลิ่นและรสชาติของน้ำเสน่หานั้น แต่ก็ไม่อาจคายมันออก ปล่อยให้มันไหลลงไปในท้อง เนื่องจาก เมฆาเหมือนรู้ทัน นำความแข็งแรงของเรือนกายสอดเข้าไปใน โพรงปากสาว

ความทรงจำในวันเสียสาวไม่ประทับใจเอาเสียเลย ตรงกัน ข้ามมันคือความทรงจำเลวร้ายที่สุดของณัฐรวี เป็นบทเรียนที่ หล่อนจําฝังใจ

“นี่แค่เริ่มต้น เธอต้องเจออีกเยอะ”

เมฆาทำตามที่เอ่ยไว้ เขากระทำต่อหล่อนเสมือนสิ่งไม่มีชีวิต ไม่รู้สึกรู้สา ไม่รู้จักความเจ็บปวดและเสียใจ เขากระทำย่ำยีณัฐ รวียิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ย เป็นทาสอารมณ์ที่ไม่รู้ว่า ชาตินี้จะมีวันหลุดพ้นหรือไม่