ตอนที่ 9

ขอบตาหวานและปลายจมูกสั้นๆ แดงระเรื่อที่เห็น ทำไม นะเขาถึงคิดว่าเธอเหมือนพึ่งจะผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ทว่าเพราะแก้มเปล่งที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นอย่าง กะทันหันต่อหน้าต่อตาเขานี้ สิ่งที่เขาคิดอาจจะไม่ใช่ก็ได้ รวมทั้งริมฝีปากที่เผยอค้างอย่างตะลึงมองเขาเช่นกันนั้น มันน่าจูบเสียจนทำให้เขาอดใจไม่ได้

“อุ๊บ!..อื้อ..”

ความวุ่นวาบฉกทาบประทับที่ริมฝีปากน้อยๆ นั้นใน ทันที ลลิลเบิกตาโตอย่างตกใจ ใบหน้าส่ายไปมาไม่ยอม ขณะที่ฝ่ามือยันแผงอกเขาและดิ้นรนให้อ้อมแขนรัดนั้น คลายออก ทว่ายิ่งดิ้นเหมือนจะยิ่งเพิ่มความรุกเร้ามาก ยิ่งขึ้น ลิ้นชำนาญงานชอกชอนดันดูดความอ่อนเดียงสา อย่างจาบจ้วง ลลิลรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้างอยู่กลาง อากาศเมื่อรับรู้ได้ว่าการหายใจกับอากาศที่ได้รับเริ่มจะ ไม่สัมพันธ์กัน

“หึหึหึ.. ไก่ยังบินไม่เป็นเลยนี่ ท่าทางจะต้องสอนกันอีก

นาน”

ภคินรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษเมื่อประสบการณ์สอนสั่ง ให้รู้ว่า “ไก่หลง” ตัวนี้ช่างอ่อนเดียงสานัก “จูบแรก” ของ เธอคือสิ่งที่เขาได้รับเป็นรางวัลยามเช้า ดวงตาคมเข้ม ทอดมองหญิงสาวในอ้อมกอดที่ดูเหมือนจะเป็นลมจนมือเท้าอ่อนแรงไปหมด ใบหน้าหล่อหันซ้ายหันขวาก่อน จะประคองเธอให้มานั่งบนโซฟาตัวยาวที่เขาใช้บริการ เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

ลลิลกลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายอย่างเหลือเชื่อเพราะ ความมึนๆ งงๆ ที่ได้รับทำให้ประสาทสั่งงานดูเหมือนจะ เป็นอัมพาตชั่วคราว แต่เพียงสัมผัสได้ถึงเบาะนุ่มร่างบาง ก็เหมือนจะได้สติขึ้นมาในทันที

“บ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อย!”

เสียงหวานแหววขึ้นในทันทีพยายามที่จะดิ้นให้หลุด จากฝ่ามือแกร่งที่กระชับต้นแขนทั้งสองข้างไว้ ทว่ามันไม่ เพียงไม่หลุดแต่เจ้าของฝ่ามือเหมือนจะยิ่งถูกใจที่เห็นแวว พยศในดวงตาคู่สวย

“ถ้าดิ้นหลุดจะให้รางวัล” เสียงทุ้มเอ่ยบอกขณะที่ยังเจือ ไว้ด้วยแววข่าขันทั้งสีหน้าและแววตาไม่เว้นแม้แต่เสียง หัวเราะในล่าคอ

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้อง ให้..แม่..ช่วย”

คำพูดที่เหมือนจะไม่ต้องการเอ่ยคำว่า “แม่” ออกมา แม้ จะทำให้ภคินรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างในน้ำเสียงนั้น แต่ทว่าจะมีอะไรมากไปกว่าที่เธอจะไม่ต้องการเอ่ยคำนั้นออกมา “แม่เล้า” ก็ใครล่ะจะกล้า

“หึ! แม่.. เรียกให้เต็มตำแหน่งก็ได้ฉันไม่ถือหรอก ว่า แต่..นี่จะมาทำประจำหรือว่าชั่วคราวล่ะ จะได้เรียกใช้ได้ ถูก”

สิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยออกมาแม้จะรู้สึกแปลกๆ ทั้ง สีหน้า น้ำเสียงรวมทั้งความหมายแต่มันก็ไม่เท่าที่เขา เหมือนจะเป็นดูเป็นคนมีอำนาจในร้านอาหารแห่งนี้ หรือ ว่าเขาจะเป็นหุ้นส่วนอย่างที่แม่เคยบอกไว้ และดูเหมือน เขาจะคิดว่าเธอมาสมัครงาน

“ว่าไงล่ะ จะมาทำประจำหรือว่ามาแค่ชั่วคราวจะได้บอก คุณดาถูก เวลา..เรียกใช้ หึหึหึ…”

“เขารู้จักแม่ด้วย หรือจะเป็นหุ้นส่วนของแม่จริงๆ แต่ไอ้ ที่เขาทำเมื่อกี้ไม่ชอบจริงๆ แล้วจะบอกแม่ยังไงดี จะมอง หน้ากันติดไหมเนีย

“จะ..มาฝึกงาน”

ใบหน้าสวยหวานก้มต่ำกับลักษณะพูดไปกัดริมฝีปาก ล่างไปอย่างอึดอัดที่จะบอก มันให้ความรู้สึกดีอย่างบอก ไม่ถูก ภคินกวาดสายตาสำรวจตรวจตราเรือนร่างงามตรง หน้าดั่งกำลังประเมินมองสินค้าว่าจะคุ้มค่ากับเงินที่จะเสีย ไปหรือไม่
“34.. 24.. 35.. 170.. ไม่น่าเกิน 50 อืม.. กำลังดี”

“จะฝึกไปทำไม ทำไมไม่ทำจริงจังเสียเลยล่ะ หรือว่ามีที่ ทำงานประจำที่เงินดีกว่าที่นี่แล้ว”

เขายิ่งพูดก็ยิ่งทำให้เธองงมากขึ้น ฝ่ามือแกร่งที่คลาย ออกทําให้ลลิลเขยิบตัวครั้งเดียวร่างบางก็ไปอยู่จนชิดติด ขอบเก้าอี้ ใจอยากจะออกให้ห่างกว่านั้นแต่ติดตรงที่ว่า เขาที่นั่งขวางปิดทางเข้าออกทําให้เธอไม่กล้า แม้จะเป็น ยามเช้าแต่บรรยากาศด้านในกลับมืดทึบเพราะไม่มีประตู หรือหน้าต่างบานใดเลยที่เปิดออก

“ถ้าเธอคิดที่จะฝึกงานที่นี่จริงๆ ฝึกกับฉันคนเดียวก็พอ รับรองหลักสูตรเร่งรัดจบแล้วหางานทำง่าย ที่ไหนๆ ก็รับ เข้าหมด ทั้งหมดที่ฉันรู้ฉันเชี่ยวชาญจะสอนให้เธอทุก สนใจไหม” กระบวน… สน

ลลิลมองผู้ชายตรงหน้าอย่างงงๆ มากยิ่งขึ้น ผู้ชายคนนี้ กำลังพูดอะไรกับเธอ และงานที่เขาบอกจะให้ฝึกจะสอน ให้มันเป็นงานจริงๆ หรือไม่ ทำไมเขาถึงได้มองเธอราวกับ เป็นอาหารหวานอันโอชะอย่างนั้น

“ว่าไง สนใจไหมล่ะ ฉันให้สองแสน กินอยู่เสร็จ เอ..ระยะฝึกงานกี่เดือนดีน้า.. อืม..4 เดือนล่ะกัน ตกลง ไหม ถ้าตกลงฉันจะให้เลขามาทำสัญญาเดี๋ยวนี้เลย”
“คะ!.คุณว่าอะไรนะ”

สิ่งที่ได้ยินไม่ใช่ว่าเธอตาโตเพราะเงินก้อนที่เขาเสนอ แต่เป็นเพราะสมองเริ่มประมวลถึงงานที่เขาเอ่ยมาตั้งแต่ ต้นจนจบได้ตอนนี้เองว่ามันคืองานอะไรกันแน่

“ทำไมล่ะ หรือว่ามันน้อยไป ฉันไม่เคยทุ่มให้ใครขนาด นี้เลยนะ เดือนละสามหมื่นสี่เดือนก็แสนสอง คอนโดอยู่ ฟรีและอาหารสามมื้อ รวมทั้งเสื้อผ้าหน้าผมช้อปได้ไม่อั้น และพิเศษสำหรับเธอ..เวอร์จิ้นอย่างนี้เพิ่มให้อีกแปดหมื่น รวมเป็นสองแสนพอดี ตัดสินใจเร็วๆ ก็แล้วกัน เลือกเอา จะฝึกงานกับฉันคนเดียวหรือจะเลือกฝึก..กับทั้งหนุ่มและแก่