ตอนที่ 3

เสียงเพลงปลุกเร้าอารมณ์ที่ดังลอดออกมาจนถึงบาน ประตูใหญ่ดั่งใครกำลังครวญครางกับกิจกรรมหฤหรรษ์ ในยามค่ำคืน ส่งผลชายหนุ่มมากหน้าหลายตาต้องชะงัก หยุดเดินก่อนที่จะพาตัวเองเข้าไปด้านใน ชายร่างใหญ่ สองนายยืนคุมอยู่บริเวณประตูทำหน้าที่ตรวจบัตรประจำ ตัวเพื่อไม่ให้เดือดร้อนหากมีการจับกุมของเจ้าหน้าที่

“นายอายุถึง 18 หรือเปล่า”

แววตาใสซื่อหันมาถาม นุติถึงกับสะอึกรับมุขดอกนี้ของ เจ้านายไม่ทันมือเกาศีรษะตัวเองไปมาเพราะไม่ทันที่จะ ตอบและก็ไม่ทันที่จะรั้งเจ้านายไว้ได้ทัน เมื่อคนที่ทำให้ งงนั้นเปิดประตูรถและเดินอ้าวเข้าไปในทิศทางของ เสียงเพลง โดยไม่รอเขาสักนิด แถมฝ่ามือนั้นยังเหวี่ยงมา ข้างหลังทําท่าจะกดรีโมตล็อครถ นุติรีบถลาลงจากรถตา หูเหลือกก่อนจะรีบถลันตามเจ้านายที่ถึงจะหล่อจนสาว ละลายแต่ก็เอาแต่ใจ “ฉิบ” อย่างฉุดไม่อยู่

“จับมือฉันไว้ถ้ากลัวหลง”

นฺติถลึงตามองภคินที่ยังเล่นไม่เลิกอย่างงอนๆ ยามอยู่ ในบริษัท เขาเห็นภคินเป็นเจ้านายที่ดีพร้อม ทั้งเก่งทั้ง ฉลาดรอบรู้เรื่องราวได้สารพัด แต่ในยามหน้าที่หมดไป ภคินก็คือเพื่อนที่ยังติดต่อกันอยู่จนถึงปัจจุบัน น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเขากับภคินนั้นเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน ตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยม และไม่คิดว่าวงโคจรของโลก จะทำให้พวกเขาได้เจอกันแต่มาอยู่ในสถานะของเจ้า นายและลูกน้อง

นับตั้งแต่บิดาของเขาประสบปัญหาในธุรกิจจนต้อง กลายเป็นบุคคลล้มละลายจนเลือกที่จะตัดช่องน้อยแต่ พอตัวจากไปอย่างไม่มีวันกลับก็ทำให้เขาต้องเรียนไป ด้วยทํางานไปด้วย โชคดีที่ท่านภควัฒน์ยื่นมือให้ความ ช่วยเหลือให้ทุนเรียนต่อ โดยแลกกับการที่เขาจะต้องมา คอยเป็นผู้ช่วยจัดเตรียมเอกสารสำหรับงานประจำวันซึ่ง เขารู้ดีว่ามันเป็นทางช่วยเหลือที่ไม่คิดเลยว่าจะมีใครยื่น มือเข้าช่วยและให้โอกาสได้มากขนาดนี้ การจัดเตรียม เอกสารสําหรับท่านภควัฒน์ก็ไม่ต่างอะไรกับการฝึกงาน เป็นผู้บริหารในอนาคต

ตลอดเวลา 5 ปีที่ทํางานไปด้วยเรียนไปด้วยจนจบ ปริญญาโท เส้นทางธุรกิจที่ได้เรียนรู้มันทำให้เขา สามารถปลีกตัวไปสร้างบริษัทเป็นของตัวเองได้เลยหาก วันหนึ่งที่เขาจะมีเงินทุนเพียงพอ และในช่วง 3 ปีที่ผ่าน มานี้ที่ท่านภควัฒน์วางมือและมอบอำนาจสิทธิ์ขาดใน การบริหารให้แก่บุตรชายเพียงคนเดียว เส้นทางของเขา และภคินจึงเดินทางมาบรรจบกันอีกครั้ง เพื่อนที่เป็นนาย ใครจะว่าอย่างไรเขาไม่รู้ แต่สำหรับเขาแล้ว ภคิน เป็น มากกว่านั้นเพราะเขาเป็นคนที่จะต้องตอบแทนและดูแล ให้ดีที่สุด เพราะถ้าไม่ได้ภคินก็คงไม่มีวันที่ท่านภควัฒน์ จะรู้จักนายนฺติ
“นายมองฉันเหมือนอยากจะกินฉันเข้าไปทั้งตัวแน่ะว่ะ เจ้าน”

คำพูดสัพยอกพร้อมแววตาหวานเชื่อมที่มองมาทำให้นุ ติผวาเฮือกกระโจนไปอีกทางอย่างไม่ไว้วางใจเจ้าของ ดวงตาคมเข้มที่เปลี่ยนเป็นหวานหยาดเยิ้มเพียงแค่เข้ามา ถึงข้างใน

“คุณคิน ยะ..อย่าบอกนะว่า คุณคืนเพิ่งมาค้นพบตัวเอง ตอนนี้”

“ไอ้บ้า! นุ นายนี่มันทำงานมากเสียจนเบลอแล้วมั้ง นี่ นายเป็นฉันเป็นเก้งตั้งแต่เมื่อไรว่ะ”

“ก็ตั้งแต่คุณคินมองผมอย่างกับอยากจะกินเมื่อกี้น่ะครับ”

“นายนี่มัน..

เสียงทุ้มเข่นเขี้ยวต้องหยุดลงเพราะเจ้าของสถานที่ กำลังก้าวมาเยือน เรือนร่างอวบอิ่มที่เห็นทำให้ดวงตาคม ถึงกับกระตุกวาบ “เธอสวยจริงๆ” นั่นคือสิ่งที่คิดขึ้นมาได้ ผู้หญิงตรงหน้าไม่มีส่วนไหนที่บ่งบอกเลยว่าไม่สวยและ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะอายุมากกว่าเขา “ลินลดา..แม่เจ้าสาว สวยแห่ง ลินลดาคาเฟ่ สมคำเล่าลือจริงๆ มิน่า..
“สวัสดีค่ะ เพิ่งเคยมาครั้งแรกใช่ไหมคะ ดาไม่เคยเห็น พวกคุณเลย” ใบหน้างามแย้มยิ้มส่งมาซึ่งนุตินั้นเหมือนจะ ละเมอยิ้มค้างไม่หุบเมื่อเห็นสิ่งสวยงามตรงหน้า

“ลินลดาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ..เอ่อ..

น้ำเสียงขาดห้วงใส่จริตอย่างต้องการให้เขาบอกชื่อ ใบหน้าสวยหวานรับกับดวงตาคมที่ดูแพรวพราวไปด้วย จริตจะกร้านอย่างผู้หญิงกลางคืนจะพึงมียังคงแย้มยิ้ม

“เธอดูแตกต่าง แตกต่างไปจากผู้หญิงอย่างว่าที่เคย เห็น”

ภคินมองใบหน้าสวยหวานนั้นอย่างอึ้งๆ กิริยาที่อ่อน หวานพร้อมจริตที่เธอปรุงแต่งขึ้นมานั้น เมื่อรวมๆ กันแล้ว มันไม่ได้ดูน่าเกลียดทว่ามันกลับดูน่ามองน่าสัมผัส สม แล้วที่ “ลินลดาคาเฟ่” จะสามารถยืนหยัดมาได้กว่า 5 ปี แม้จะถูกกวาดล้างและต้องจ่ายค่าปรับบ่อยครั้งแต่ก็ดู เหมือนเจ้าหน้าที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับเธอมากกว่า ดังนั้น แล้วข่าวที่ได้รับมาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและท่าน ผู้กํากับบัญชาก็ดูท่าว่าจะจริง

“ผมคินครับและนี่นุเพื่อนผม” เสียงทุ้มเอ่ยบอกในขณะที่ ดวงตาคมเข้มยังไม่ได้ละไปจากใบหน้าสวยนั้นสักวินาที เดียว
“เดี่ยวเด็กจะเข้ามารับรายการอาหารและถ้าต้องการ อะไรเพิ่มเติมแจ้งกับเด็กๆ ได้เลยนะคะ ดาต้องขอตัวก่อน แต่ถ้ามีอะไรให้รับใช้ก็ให้เด็กๆ ไปตามได้ค่ะ”

รอยยิ้มหวานส่งมาให้ไม่มีวี่แววเคอะเขินสักนิดทั้งที่เขา พยายามหว่านเสน่ห์อย่างสุดฤทธิ์ รอยยิ้มบาดใจที่สาว เล็กสาวใหญ่ถวิลหาแต่กับเธอคนนี้เหมือนจะเป็นเพียงสิ่ง เคยชินของเธอเท่านั้น อย่างนั้นแล้วก็คงหมายถึงว่า การ ที่เธอเดินเข้ามาทักทายนั้นก็เป็นเพียงหน้าที่ของเธอที่ ต้องทําอย่างนั้นซิ