บทที่ 8 ไฟสมใจ 3

ไร่ดุจตะวัน

ราวบ่ายสามโกงรถมินิแวนคันหรูแล่นมาจอดหน้าบ้าน ไม้สักทองหลังงามของไร่ สตรีวัยเจ็ดสิบเอ็ดปีก้าวลงมา จากรถ โดยมีอิ่ม วัยห้าสิบสองปี คนรับใช้ส่วนตัวก้าวตาม ลงมา สายตาเย่อหยิ่งของกิ่งโพยมมองไปยังหน้าประตู บ้าน นางยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างแก้วตาเดินออกมา แล้วโผ กอดนาง

“คุณย่าขา คิดถึงคุณย่าที่สุดเลยค่ะ” แก้วตากอดร่างกิ่ง โพยม เอ่ยบอกความคิดถึงให้ฟัง

“ย่าก็คิดถึงแก้วตา” แม้ว่าแก้วตาจะไม่ใช่หลานในสาย เลือด ทว่าความรักความเมตตากลับมีให้แก้วตาเต็มเปี่ยม ต่างกับอีกคนที่มีแต่ความเกลียดชัง แค้นเคือง “รอบนี้มา อยู่กี่วันลูก”

“หนึ่งอาทิตย์ค่ะ กลับหลังงานวันคล้ายวันเกิดคุณย่า สองวันค่ะ” แก้วตาตอบ “แก้วตาจ้างแม่ครัวจากร้าน ศรีวรางค์มาทำกับข้าวเลี้ยงแขกในงานนะคะ ทางร้านส่ง รายชื่ออาหารมาให้แก้วตาเมื่อเช้านี้ แก้วตาจะให้คุณย่า เป็นคนเลือกนะคะว่าต้องการอาหารอะไรบ้าง”

“ขอบใจนะลูกที่เป็นธุระให้ย่า
“คุณย่ามาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักบนห้องดีกว่านะคะ อาบ นําให้สดชื่น อาบเสร็จแก้วตาจะนวดให้คุณย่าค่ะ นั่งรถ มาไกลๆ คงเมื่อยน่าดู” กิ่งโพยมไม่ชอบนั่งเครื่องบิน ทุก ครั้งที่มาไร่ดุจตะวัน ยานพาหนะที่นำนางมาไร่แห่งนี้คือ รถยนต์

“ก็ดีเหมือนกัน ย่าเมื่อยขามากเลย”

“คุณย่ากับป้าอิ่มขึ้นไปบนห้องเลยค่ะ เดี๋ยวแก้วตาจะไป เอาน้ำส้มคั้นเย็นๆ ขึ้นไปให้ดื่มค่ะ” แก้วตาเอาใจกิ่งโพยม เต็มที่ กิ่งโพยมพยักหน้ารับรู้ ก้าวเดินเข้าไปในบ้านพร้อม อิ่ม ส่วนกระเป๋าเดินทางเป็นหน้าที่ของสมปอง คนขับรถ

แก้วน้ำส้มคั้นถูกวางลงบนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้ากิ่งโพยม ส่วนอีกแก้ว แก้วตาส่งให้อิ่มที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างเจียมตัว เจียมฐานะ ทั้งสองดื่มน้ำส้มคั้นไปครึ่งแก้ว ก่อนว่างมันลง บนจานรองแก้ว

“ชื่นใจดีจัง” กิ่งโพยมพูดขึ้น

“ส้มจากไร่เราเองค่ะคุณย่า ทั้งหวานและปลอดภัยจาก สารเคมี” แก้วตาว่า “คุณย่าจะอาบน้ำเลยไหมคะ ถ้า อาบเลยแก้วตาจะได้จัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้คุณย่าผลัด เปลี่ยน”
“ให้อิ่มทำหน้าที่เองดีกว่าค่ะ อิ่มจะตกงานเอานะคะ คุณ แก้วตาเล่นแย่งหน้าที่ดูแลคุณท่านแบบนี้ อิ่มก็แย่สิคะ” อิ่มรับพูด

“แก้วตามีคุณย่าคนเดียวนี่คะ นานๆ ที่จะได้เจอคุณย่า ด้วย แก้วตาก็อยากดูแลคุณย่า”

“น่ารักจริงๆ เลยหลานย่า” กิ่งโพยมยิ้มแป้นกับประโยค ที่ได้ยิน “นังอิ่ม แกก็กลัวไม่เข้าเรื่อง แกคงจะดีใจน่าจะ ถูกที่ไม่ต้องเหนื่อยดูแลฉัน”

“แหมคุณท่านก็ อิ่มก็กลัวตกกระป๋องน่ะสิคะ” แก้วตายิ้ม น้อยยิ้มใหญ่กับคำพูดโต้ไปมาของคนสูงวัยทั้งคู่

“งั้นแกช่วยไปจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ด้วย ฉันหางานให้แกแล้ว แกก็อย่าบ่น”

“เจ้าค่ะคุณท่าน” อิ่มรับคำสั่ง เดินไปยังกระเป๋าเดินทาง หน้าตู้เสื้อผ้า เปิดกระเป๋าออกแล้วจัดการแขวนเสื้อผ้าไว้ ในตู้

“บ้านช่องเงียบเชียว ไปไหนกันหมดล่ะ” กิ่งโพยมถาม เมื่อมาถึงบ้านแล้วไม่เจอใคร

“คุณป้าออกไปทำผมค่ะ พี่เมฆเข้าไปดูงานในไร่ ส่วนรวี ไปไร่เพียงฟ้าค่ะ”
“นังรวีไปไร่เพียงฟ้าทําไม ใครให้มันออกนอกไร่” กิ่ง โพยมหูผึ่ง รีบถามทันควัน

“รวีไปไร่โน่นสองวันแล้วค่ะ เมื่อวานไปนวดให้คุณป้าสม สมร กลับมาบ้านได้ทั้งเงินและเสื้อผ้าจากพี่ปิ่นมาเยอะ เลยค่ะ รวีดีใจมากเลยนะคะคุณย่าที่ได้ชุดสวยๆ แก้วตา ชื้อเสื้อผ้ามาฝากรวี รวีไม่สนใจเสื้อผ้าของแก้วตาเลยค่ะ วันนี้ก็ใส่ชุดที่พี่ปิ่นให้ไปไร่โน้นด้วยค่ะ” แก้วตาพูดเสียง เรียบ มองดูท่าทีของกิ่งโพยมแล้วลอบยิ้ม

“มันจะมากไปแล้วนังรวี แกไม่สนใจของที่แก้วตาซื้อให้ ได้ยังไง ทีหลังไม่ต้องเปลืองเงินซื้อให้มันนะ เสียดาย เงินเปล่าๆ” กิ่งโพยมโกรธแทนแก้วตา ที่ณัฐรวีไม่สนใจ สิ่งของที่แก้วตาซื้อให้ แต่กลับไปสนใจของของคนอื่น

“แก้วตาสงสารรวีน่ะค่ะคุณย่า เห็นใส่แต่เสื้อผ้าเก่าๆ โท รมๆ คนอื่นเห็นจะว่าพวกเราได้นะคะที่ให้รวีใส่แต่เสื้อผ้า ราวกับเป็นคนใช้ แก้วตากลัวคุณย่า คุณป้าและพี่เมฆถูก นินทามากกว่าค่ะ ถึงได้เสื้อผ้าให้รวี” แก้วตาพูดเอาดีใส่ ตัว “คุณย่าต้องเห็นสายตาของรวีที่มองเสื้อผ้าที่แก้วตา ซื้อให้ค่ะ รวีเหมือนไม่ชอบ อาจเป็นเพราะราคาเสื้อผ้า ที่แก้วตาซื้อถูกกว่าที่พี่ปิ่นให้ค่ะ คุณย่าก็รู้ว่า ฐานะบ้าน พี่ปิ่นรวย เสื้อผ้าแต่ละตัวเป็นพันๆ รวีก็ต้องเลือกใส่ของ แพง”

“นังรวีนี่มันร้ายนะ ร้ายเหมือนแม่มันไม่มีผิด” กิ่งโพยมยิ่งได้ฟัง ยิ่งโมโห เชื่อคำพูดแก้วตาทุกคำ ไม่ได้คิดเลยว่า แก้วตาใส่สีตีไข่

“คุณย่าอย่าโกรธรวีเลยค่ะ คนเราก็อยากเลือกสิ่งดีๆ ให้ ตัวเอง อีกอย่างรวีไม่เคยมีเสื้อผ้าดีๆ สวยๆ แบบนี้ พอมีก็ อดตื่นเต้นไม่ได้ อยากหยิบขึ้นมาใส่ เลยไม่สนใจเสื้อผ้า หลักร้อยที่แก้วตาให้ค่ะ” แก้วตายังหยอดคำพูดที่สร้าง ความเกลียดชังในใจกิ่งโพยม

“งั้นไปกับย่า”

“ไปไหนคะคุณย่า”

“ก็ไปห้องมันน่ะสิ ย่าจะเอาเสื้อผ้าของปิ่นที่ให้มันไปทิ้ง ให้หมด”

“พี่เมฆจัดการแล้วค่ะ” แก้วตาบอกให้กิ่งโพยมเข้าใจต่อ “เมื่อเช้าพี่เมฆไปที่ห้องรวี ไปเอาเสื้อผ้าตัวใหม่ของรวีไป เผาค่ะ แต่เอาไปแค่ครึ่งเดียวเพราะคุณป้าให้เหตุผลว่า ถ้าเอาไปเผาทิ้งทั้งหมด ไร่โน้นอาจสงสัยว่า ทำไมรวีถึง ได้ใส่แต่ชุดเก่า ทั้งที่ให้ชุดใหม่ก็หลายตัว คุณป้าไม่อยาก ผิดใจกับไร่โน้นเพราะรวีเป็นต้นเหตุค่ะ เดี๋ยวได้ถามกัน ยืดยาว คร้านจะโกหกไม่ทัน” เหตุผลที่แก้วตาบอก ทำให้ กิ่งโพยมใจเย็นลง

“มันก็จริง” และเห็นด้วยกับความคิดของเนาวรัตน์ “ย่าล่ะเกลียดมันจริงๆ เมื่อไหร่มันจะไปจากที่นี่สักทีก็ไม่รู้”

“คุณย่าอย่าโมโหนะคะ เดี๋ยวความดันขึ้น แก้วตาว่า คุณย่าไปอาบน้ำดีกว่าค่ะ จะได้สดชื่น อารมณ์เย็นลง ด้วย อาบเสร็จแก้วตาจะได้นวดให้คุณย่า” แก้วตาพูด เอาใจ

“ก็ดีเหมือนกัน พูดถึงมันทีไรอารมณ์เสียทุกที” พูดจบก็ ลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ

แก้วตากระตุกยิ้มพอใจที่เพิ่มความชิงชังในจิตใจกึ่ง โพยมที่มีต่อณัฐรวี ไม่มีใครรู้เลยว่า ภายใต้ใบหน้า สวยงาม กิริยามารยาทเรียบร้อย พูดจาอ่อนหวาน จิตใจ อ่อนโยน การศึกษาดีจะซุกซ่อนความริษยาไว้เต็มจิตใจ และคิดกำจัดณัฐรวีออกไปจากที่นี่อย่างเงียบๆ

เป็นความร้ายกาจอันแยบยล…