ตอนที่10 คุณหนูเก้าสกุลโจว์

ซินเหยากับนายหญิงหมิ่นผู้เป็นมารดาหน้าพิมพ์เดียวกันราวกับ แกะสลักออกมา โจวหยุนถึงเมื่อพบซินเหยากทราบว่าเด็กหญิงผู้ นี้คือน้องสาวร่วมอุทรของเขาที่หายไป

แต่เรื่องราวยังไม่กระจ่าง เขาเองก็ไม่กล้าเร่งรีบผลีผลาม โดย ไม่รู้กาละเทศะ ดังนั้นจึงลอบติดตามซินเหยาอย่างลับๆ ด้วย ต้องการจะรู้ข้อมูลของซินเหยาให้แน่ชัดก่อนแต่คาดไม่ถึงว่าซิน เหยาจะสลบลงไปอย่างกระทันหัน

ตัวตนของซินเหยานั้นแทบจะไร้ผู้คนกังขา ถึงแม้ว่านายหญิง หมิ่นนั้นเสียไปแล้ว แต่ทว่าหลังจากที่ผู้อาวุโสสกุลโจว์รวม กระทั่งบิดาของโจวหยุนถึง โจวเส้าที่ได้พานพบล้วนมั่นใจเป็น เสียงเดียวกันว่าในเหยาคือทรงที่สูญหายไป สาเหตุเพราะใน เหยาและนายหญิงหมิ่นใบหน้าคล้ายกันมีผิดเพี้ยน อายุปีก็ยัง สอดคล้องกันมาก

แทบไร้ผู้คนสงสัยและบิดเบือน ซินเหยาจึงกลายเป็นคุณหนู เก้าสกุล โจว์

นางที่อ่อนล้าจึงได้รับการดูแลอย่างเอาใจใส่

ซินเหยาประหลาดใจยิ่ง เพราะเหตุใดตนจึงคล้ายกับนาย หญิงหมิ่นมิผิดเพี้ยน

ถ้าไม่นับเรื่องที่นางเป็นผู้เดินทางข้ามโลกมา นางกระทั่งสงสัยว่าตนอาจจะเป็นเด็กกำพร้าที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับ นายหญิงหมิ่น……

ทว่าแต่เดิมนางก็มิใช่คนของโลกใบนี้

แล้วจะเป็นทรงตัวจริงได้อย่างไรกันเล่า?

ทว่าเนื่องจากการเดินทางข้ามโลกที่น่าพิศวง อีกยังได้รับบัตร ผ่านชั่วคราวอีกด้วย! สถานะของคุณหนูเก้าสกุลโจว์เป็นสุดยอด พาสปอร์ตที่ไม่สามารถซื้อหาได้ด้วยเงิน

ในฐานะสายลับ การแฝงตัวและการสับเปลี่ยนเดิมทีก็เป็น เรื่องปกติที่เหมือนกับการทานข้าว ซินเหยาปลอมตัวเป็นคุณหนู เก้าผู้สูญหายตัวไปได้อย่างสบายใจไร้กังวล อย่างไรก็ตามการที่ หายจากไปเป็นยี่สิบปี นางไม่มีอะไรที่จะไปใช้พิสูจน์ยืนยันและ อธิบาย แต่ข้ออ้างแถสีข้างอย่างการสูญเสียความทรงจำที่มักจะ ใช้อยู่เสมอกับการเดินทางข้ามภพก็พอจะใช้การได้

ภายหลังจากที่รู้ความจริงทั้งหมด นางจึงไม่แสร้งหมดสติอีก

ต่อไป ขณะอยู่ในสถานการณ์ที่แวดล้อมคนหมู่มาก แสร้งจงใจ ส่งเสียงพึมพำอยู่ไม่กี่ครั้งก็ตื่นขึ้นมา การฟื้นของนางเห็นได้ชัดว่าทำให้เกิดความชุลมุนในจวนอ๋อง

โจมิใช่น้อย

นายผู้เฒ่าสกุลโจว์ โจว์เส้า และกลุ่มพี่น้องหญิงชายที่รุ่นราว คราวเดียวกันกับผู้อาวุโสสกุลโจวเกือบจะทุกคนล้วนมาเยี่ยม เยือนนาง บรรดาคนรับใช้ปรนนิบัติและดูแลกันอย่างขยันขัน แข่ง
การเผชิญกับข้อสงสัยของผู้อื่น ความเห็นอกเห็นใจ นาง อย่างไรล้วนแสร้งโง่งม ผู้คนมากมายสนทนาพาที ทักษะด้าน ภาษาของนางกำลังก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็สามารถ ทำการสื่อสารง่ายๆกับผู้คนได้แล้ว

ห้องนอนสตรีเล็กๆของนาง วุ่นวายอยู่หลายวันจนสงบลงใน ที่สุด

“น้องหญิง เจ้าดูสินคืออะไร?”

ยุนถึงประคองดอกพุดช่อใหญ่เดินเข้ามาในห้องด้วย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เขาคือพี่ใหญ่ร่วมสายเลือดของแรง ลำดับที่สี่ในวงศ์สกุล รับผิดชอบดูแลจัดการกิจวัตรประจำวัน ภายในตระกูล มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม แต่โชคไม่ดีที่เขาเกิดมา พร้อมอาการป่วยหนักจนไม่อาจร่ำเรียนวรยุทธ์ หลังจากผ่านช่วง เวลาอันคึกคักไปแล้วเขายังเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยังมาเยี่ยม เยียนซินเหยาทุกวัน

ซินเหยากล่าวชม “หอมดีเจ้าค่ะ”

โจวหยุนถึงกล่าว “ทรงเอ๋อร์ ให้เจ้า หนึ่งเดือนมานี้เจ้าอุด อยู่แต่ในห้องคงจะอึดอัดแย่ ดมกลิ่นดอกไม้หอมคนจะได้มีชีวิต

ชีวาสักนิด

ร่างกายซินเหยาแท้จริงฟื้นตัวนานแล้ว ยามที่ไร้ผู้คนนางยัง ปิดประตูทําการฝึกฝนความแข็งแกร่งของร่างกายและทักษะการ ต่อสู้ ถึงแม้จะข้ามโลกมาแล้วแต่นางไม่อาจที่จะละทิ้งทักษะด้าน การต่อสู้
ดอกพุดที่เพิ่งจะถูกเด็ดมายังกรุ่นไปด้วยกลิ่นอายดิน กลิ่น หอมสดชื่นกระจายทําให้คนปลอดโปร่ง ซินเหยาทราบว่าการที่ คุณหนูเก้าหวนคืน โจวหยุนถึงเป็นผู้หนึ่งที่เบิกบานใจมากที่สุด ทว่าเมื่อเห็นเขาขยันขันแข็งดูแลนางอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ ภายใน ใจของนางจึงรู้สึกละอายอยู่เล็กน้อย

“พี่สี่ ข้าชื่อว่าซินเหยา” นางกล่าวเสียงเน้น

“โอ้ โอ้ ขอโทษ เจ้าดูพี่สิ ความจำสั้นเสียจริง เจ้าระหกระเหิน ภายนอกนานหลายปีเช่นนี้ก็คงเคยชินกับชื่อซินเหยา ขายังจะ เรียกชื่อในอดีตของเจ้าได้อย่างไรกัน? ซินเหยา ชื่อนี้ก็เพราะดี นะ ท่านปู่และท่านพ่อก็กล่าวว่าหลังจากนี้เจ้าสามารถเรียกว่า โจวซินเหยา” โจวหยุนถึงพูดกล่าวมากมายในลมอึดใจเดียว