ตอนที่ 2 การข้ามภพปริศนา

ราชวงศ์เทียนสัง

วันที่เจ็ด เดือนสี่ เป็นวันที่ทั้งประเทศร่วมเฉลิมฉลองกันอย่าง ยิ่งใหญ่ พสกนิกรทั้งสองฟากฝั่งราวกับคลื่นมนุษย์ เรือทหาร หลวงอันเข้มงวดกวดขันขนาดมโหฬารกำลังล้อมเรือหรูที่ ประดับด้วยรูปแกะแกะสลักจักรพรรดิมังกรสีทองส่องแสงเรือง รองที่ล่องอยู่ผิวแม่น้ำซิงเฉิน กราบไหว้เทพธิดาสดใส โอติน

มู่หรง ทรราชย์แห่งยุคสมัยเปี่ยมไปด้วยท่าทีขึงขังและสูงส่ง

ฉลองพระองค์ด้วยเสื้อคลุมลายมังกรอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์

ภายใต้การต้อนรับของเหล่าอัครเสนาบดีและผู้ประกอบพิธี เขา

ถวายของบูชากราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ด้วยความนับถือส่วน

พระองค์คืนหนึ่งเมื่อสามร้อยปี ในกาลก่อนเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง

ประกายอัสนีวาดผ่านขอบฟ้าเป็นทางขนาดใหญ่ หลังจากนั้น

ชาวประมงรายหนึ่งก็เก็บกล่องโบราณประหลาดขึ้นมา

กล่องลึกลับ ใบนี้ยังสร้างจากโลหะลึกลับชนิดนึ่งที่ไม่เคย ปรากฏในราชวงศ์เทียนส่งมาก่อน มีดหอกฟันแทงไม่เข้า น้ำไฟ มิอาจกล้ำกราย

สรรพสิ่งล้วนหวาดกลัว ต่างก็คาดเดากันว่านี่คือของขวัญที่ เทพสวรรค์ทรงประทานให้กับแดนมนุษย์

ทางราชสำนักจึงยึดถือกล่องลึกลับ ใบนี้กราบไหว้เป็นสิ่งศักดิ์ สิทธิ์ วันที่เจ็ด เดือนสี่ของทุกปี ทั่วทั้งประเทศจะล่องเรือแม่น้ำซิงเฉินสักการะพระมหากรุณาของโอดินเทพธิดาแห่งแสง เพื่อ วิงวอนต่อเหล่าทวยเทพ! นี่เป็นธรรมเนียมที่สืบเนื่องมาถึงสาม ร้อยปี!

มู่ทรงนำพสกนิกรและเหล่าข้าราชบริพารคุกเข่าไปยังทิศ เหนือ สักการะด้วยความศรัทธาเลื่อมใส

“ขอวิงวอนต่อเหล่าทวยเทพ! คุ้มครองแคว้นเทียนสังสงบสุข ไพร่ฟ้าร่มเย็น ผลผลิตอุดมสมบูรณ์ทั่วสารทิศ!” มู่หรงฉีกล่าว อธิษฐานด้วยน้ำเสียงอันขึงขัง

เหล่าขุนนางล้วนคุกเข่าหมอบกราบ! บรรดาประชาชนร้อง ตะโกนทรงพระเจริญหมื่นปี! เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดังอื้ออึง

ทันใดนั้น

บึ้ม!

ณ เส้นขอบฟ้าในฉับพลันนั้นเกิดประกายอัสนีอันน่าแตกตื่น สายหนึ่ง!!

เสียงอัสนีกัมปนาทกึกก้องก่อให้เกิดความโกลาหลและความ หวาดกลัวขนานใหญ่! พ่อมดหมอผีกล่าวว่านี่เป็นการตอบรับ จากสวรรค์ที่รับรู้ถึงความศรัทธาของเหล่ามนุษย์ อวยพรให้ใต้ หล้าสงบสุข ประชาชนหลงเชื่อโดยมลังเล ยิ่งตะโกนแซ่ซ้องด้วย เสียงดังมากขึ้น คุกเข่าหมอบกราบต่อฟ้าเบื้องบน

มู่หรงที่ยืนโค้งคำนับตรงหัวเรือ มองลงไปเห็นประชาชน กราบไหว้ แล้วซ้ำเลืองมองไปที่กล่องเหล็กอันเย็นเยือกที่แน่นิ่งอยู่บนแท่นบูชาเทพ “เจ้าที่แท้คืออะไร? ไม่ว่าจะเป็นสิ่งศักดิ์สิ ทธิ์ หรือไม่ เจ้าก็ได้ช่วยเหลือราชวงศ์เทียนส่งรักษาระบอบการ ปกครองอันมั่นคงมาตลอดสามร้อยปี จากจุดนี้ก็นับได้ว่าเจ้าเป็น สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ! เจิ้นแต่ไรก็มิเคยเชื่อว่าบนโลกมีผีสางเทวดาจริง ยิ่งไม่มีเครื่องรางสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่หากเจ้าไม่ใช่เครื่องราง แล้ว ที่แท้เจ้าเป็นสิ่งใด? เหตุใดแล้วไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเปิด ออกได้? ด้านในซ่อนสิ่งใดไว้กันแน่?

(* เจิ้น* แปลว่า ข้า เป็นคำเรียกแทนตัวเองของกษัตริย์ใน สมัยก่อน)

ทันใดนั้นที่ท้ายเรือเกิดความชุลมุน

มู่หรงมั่นคิ้วถาม “องครักษ์! ด้านหลังเกิดอะไรขึ้น?

องครักษ์ที่ทราบเหตุการณ์คุกเข่าลงเบื้องหน้ารายงาน ดู เหมือนว่าขณะที่ฟ้าร้องแตกตื่นเมื่อสักครู่นี้มีหญิงสาวตกลงไปใน น้ำ ยามนี้ได้ถูกคนช่วยเหลือขึ้นมาแล้ว

นัยน์ตาเย็นเยือกของมู่หรงฉ่เกิดประกายรุนแรง “เจ้าไปตรวจ สอบ แล้วเรียกแพทย์ไปด้วย วันนี้เป็นวันฉลองสักการะใหญ่ จะ ปล่อยให้เกิดเรื่องคนจมน้ำตายไม่ได้เด็ดขาด!

“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษณ์น้อมรับบัญชา

มู่หรงฉีกล่าวในใจ “ยามล่องเรือสักการะมิใช่ว่าควรดำเนิน จัดการเส้นทางชลมารคแต่แรกหรอกหรือ? ไฉนจึงมีหญิงสาวตก ไปในน้ำได้? เจ้าเมืองหลวงทํางานช่างเฉื่อยแฉะเสียจริง! สมควร สับคนเปลี่ยนตำแหน่งเสีย!
ยามแรกที่ซินเหยาฟื้นขึ้นมาสิ่งที่รู้สึกก็คือความปวดร้าวทั่วทั้ง ร่างอันไร้ที่เปรียบ

“แปลก ร่างกายของฉันไม่เคยอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน!

ซินเหยารู้สึกสับสน ในฐานะสายลับ นางเคยได้รับการฝึกฝน อันเข้มงวดและโหดร้ายตั้งแต่วัยเยาว์ ไม่ว่าร่างกายหรือ จิตสำนึกล้วนบรรลุถึงขีดสูงสุดนานแล้ว แล้วเหตุใดยามนี้นาง คล้ายนกับว่าเจ็บระบมทั่วทั้งร่าง กระทั่งแทบจะทนไม่ได้จน เหมือนเช่นคนธรรมดาทั่วไป?

“เอ๋? นี่คือที่ใด?”

ซินเหยาพบเห็นเรื่องแปลกประหลาดอย่างรวดเร็ว! สถานที่ที่ นางอยู่มีกลิ่นอายโบราณ ห้องตกแต่งเรียบง่ายทว่าหรูหรา กลิ่น หอมของไม้จันทน์ค่อนข้างฉัน…

แพทย์หลวงได้รับบัญชาจากองค์กษัตริย์ว่าจะต้องมารักษา สตรีที่ตกน้ำในตอนสักการะ ซินเหยาที่ถูกนำตัวเข้าส่งไปในวัง หลวงอย่างลึกลับ แต่ตัวนางเองกลับไม่รู้ว่าอยู่ในสถานที่เช่นไร

“เหตุใดฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

“เหตุใด ในความทรงจำของฉันจึงไม่เคยมีสถานที่แปลก ประหลาดแบบนี้มาก่อน?

“สิ่งที่ไม่รู้จักย่อมมีกลิ่นอันตราย! นี่คือกฎข้อที่สี่ของสายลับ