บทที่ 6 เกลียดฉัน แล้วยังมาแต่งงานกับฉัน

มู่จิ่งเหยียนพูดด้วยใบหน้าที่เคารบและสุภาพ ท่าทาง ที่เชื่อฟังแบบนั้น ทำให้ไป่หลิงซีสับสนเล็กน้อย จริง อย่างที่เขาพูด เขาอยากจะแต่งงานกับตัวเองจริงหรอ?

“อ้อ นายปฏิบัติต่อหลิงหลิงได้แบบนี้ก็ดีแล้ว เรื่องใน บริษัทพักไว้ก่อนก็ได้ เรื่องของหลิงหลิงต้องมาก่อนทุก อย่าง ฉันเหนื่อยแล้ว พวกเธอออกไปได้แล้วหละ!”

คุณปู่ไป๋พูด และโบกมือด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า ดวงตาคู่ที่เริ่มกลายเป็นสีเหลืองแต่ก็ยังสดใสปิดลง อย่างช้าๆ ท่าทางราวกับเหนื่อยมาก

“ครับ จิ่งเหยียนออกไปแล้วนะครับ!”

“คุณปู่พักผ่อนดีดีนะคะ หลิงหลิงก็ออกไปแล้วนะคะ!”

รู้สึกถึงแรงกดบนไหล่ ไป๋หลิงซีรับรู้ได้ถึงคำใบ้จากมู่ จิ่งเหยียน จึงรีบเอ่ยปากพูดตาม ทันทีที่คนทั้งสองเดิน ออกจากห้องไป ไป๋หลิงซีก็รู้สึกได้ว่าแรงกดบนไหล่นั้น คลายลง และเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้นทั้งร่าง

“ถ้าคุณไม่ต้องการ ฉันสามารถไปพูดกับคุณปู่ได้นะ!”

ไป๋หลิงซีก้มหน้าลง และพูดเสียงเบา ความผิดหวังใน ใจ กลับกระจายไปทั่วทั้งหัวใจ

“ทำไม นี่เป็นสิ่งที่คุณคาดหวังหรอ? อีกแค่หนึ่งปีคุณก็จะแต่งงานกับผมแล้ว มีความสุขมากใช่ไหมหละ?”

มู่จิ่งเหยียนดูถูกอย่างเย็นชา มือใหญ่เชยคางของ ไป๋หลิงซีไว้ แล้วยกใบหน้าเล็กๆของเธอนั้นขึ้นมาสูงๆ ดวงตาสีดำที่เปรียบเสมือนหลุมดำนั้น ราวกับจะดูดคน เข้าไป

“ฉันดีใจมาก แต่ว่าถ้าคุณไม่ต้องการ ฉันก็ สามารถ… …”

“ใครบอกว่าผมไม่ต้องการ ยิ่งสามารถทำให้ผมได้ บริษัทLKกรุ๊ปมาเร็วเท่าไหร่ ผมก็คิดว่าเป็นข้อเสนอที่ ไม่เลวเลยทีเดียว ไม่พูดไม่ได้เลยว่า คุณปู่เอ็นดูเธอ มาก ที่ยก 70% ของตระกูลไปให้เธอทั้งหมด!

สัมผัสที่ละเอียดอ่อนตรงปลายนิ้ว ทำให้มู่จิ่งเหยียน ตาพริ้ม มันเป็นความรู้สึกแบบนี้แหละ ที่ทำให้เขาไม่ อยากวางมันลง ทุกครั้งที่ได้สัมผัส เขาก็จะมีความรู้สึก ที่อยากจะบีบจนมันละเอียด

เป็นอีกครั้งที่ คำพูดของมู่จิ่งเหยียน ทำให้ไป๋หลิงซี ตกตะลึง อาการบาดเจ็บภายในสายตา แม้ว่าเธอจะ อยากปิดบังมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเก็บซ่อนมันได้ เลย

เขาทั้งเกลียดเธอ ทั้งรังเกียจเธอ ก็เพราะรั่วฉิงหรอ? เป็นเพราะเจียงรั่วฉิง ดังนั้นเขาจึงเกลียดเธอ…….

“พี่จิ่งเหยียน คุณรังเกียจฉันจริงๆหรอ? ถ้าคุณรังเกียจฉันจริงๆ แล้วทำไมถึงยังแต่งงานกับฉันหละ? คุณสามารถปฏิเสธตรงๆก็ได้ แค่บอกคุณปู่ไปตรงๆว่า ไม่อยากแต่งงานกับฉันก็พอแล้ว ทำไมทั้งๆที่รังเกียจ ฉัน แล้วยังจะเอาฉันไปไว้ข้างๆกายอีก ทำไมถึงต้อง รังเกียจฉันขนาดนี้ ฉันชอบคุณนะ ทั้งๆที่ฉันชอบคุณ มากขนาดนี้……..

ไป่หลิงซีพูดจบ ก็พบว่าน้ำตาได้ไหลอาบใบหน้าของ ตัวเองแล้ว เธอร้องไห้ เธอกลั้นไม่อยู่จนร้องไห้ออกมา แล้ว ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพูดออกมาแบบนี้เลย และยิ่ง ไม่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา วันนี้เธอเป็นอะไรไป? ทั้งๆ ที่เธอก็สามารถแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักได้แล้วแท้ๆ ถ้าหากว่าพี่จิ่งเหยียนไม่อยากแต่งงานกับเธอ เพราะ เรื่องนี้จะทำยังไง? เธอโง่ไปแล้วหรอ หรือว่าจื้อไปแล้ว ทำไมถึงพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้?

เสียงของมู่จิ่งเหยียน ดังขึ้นอย่างเย็นชาบนหัว ไป๋ หลิงซีชะงัก ความหวาดกลัวประกายออกมาจากในตา ในขณะที่เธอไม่มีสตินั้น เขาให้คำตอบที่ตรงที่สุดกับ เธอ

“ผมรังเกียจคุณมาก ที่ผ่านมาคิดว่าคุณรู้มาตลอด คิดไม่ถึงเลยว่า…….คุณกลับยังคิดไม่ได้!”

สายตาของมู่จิ่งเหยียนกวาดผ่านใบหน้าของไป๋หลิงซี ไปอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆที่แดงก่ำ ไม่มีคลื่น ใดทั้งสิ้น ใบหน้าที่เย็นชาใบนั้น ราวกับเต็มไปด้วยการ ดูถูกเหยียดหยามและเย้ยหยัน!
ดูถูกความรู้สึกที่เธอมีให้เขา และเยาะเย้ยความโง่ เขลาของเธอ!

ไป๋หลิงซีถอยหลังด้วยความเสียใจ ใบหน้าอันหล่อ เหลาที่ตัวเองเคยชอบตรงหน้า ตอนนี้ได้ถูกเขียนเต็ม ไปด้วยคำตลก!

“เป็นแบบนี้นี่เอง ก็ดี! ฉันอยากแต่งงานกับคุณ คุณก็ ทำเพื่อทรัพย์สินของตระกูลไปในตัวฉัน เราต่างก็ได้ใน สิ่งที่ตัวเองต้องการ แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? คุณพูด ถูก เป็นฉันเองที่คิดไม่ได้ พวกเราก็ใกล้จะแต่งงานกัน แล้ว ฉันจะมาไม่ต้องการอะไรกัน คุณวางใจเถอะ คำ พูดแบบนี้ ฉันจะไม่พูดออกมาอีกเป็นครั้งที่สองแน่!”

เมื่อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้ว ไป๋หลิงซีก็ฝืนตัวเองยิ้ม หวานออกมาเล็กน้อย แม้ว่ารอยยิ้มนี้จะน่าเกลียดมาก ในตอนนี้!

เหตุผลที่เธอได้ปลูกขึ้นมาด้วยตัวเอง ก็ต้องกินผล ของมันลงไปด้วยตัวเอง เธอไม่อาจให้คุณปู่ต้องมา กังวลเรื่องของตัวเองอีก หนทางที่เธอเลือกเอง แม้ว่ามัน จะยากลำบากแค่ไหน เธอก็ต้องปีนขึ้นไปให้สุด