บทที่ 4 ไร้ยางอายจริง

มู่ฟางหรนพูดขัดอย่างเย็นชา ความดูหมิ่นและโกรธ แค้นในสายตาปะทุขึ้นอีกครั้ง จ้องไปในตาของไป๋หลิง ซี ราวกับมองขยะมูลฝอยที่น่าขยะแขยง “ถึงมู่จิ่งเห ยียนจะเป็นคนอยากได้เธอ นั่นก็เป็นเพราะเห็นแก่ผล ประโยชน์ของบริษัทLKกรุ๊ป หรือเธอคิดว่ามู่วิ่งเหยียน จะชอบผู้หญิงอย่างเธอจริงหรอ? คิดเพ้อเจ้อ!”

“ทำไมจะไม่ได้ พวกเราเป็นคู่หมั้นกันนะ และคุณปู่ก็ เคยบอกไว้ว่าเมื่อฉันเรียนจบมหาลัย พวกเราก็สามารถ แต่งงานกันแล้ว ทำไมพี่จู่จิ่งเหยียนถึงชอบฉันไม่ได้ หละ!”

ไป๋หลิงซีรู้สึกว่าตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรม ทุกข์ ใจมาก ทำไมพวกเขาถึงได้รังเกียจตัวเองนัก ทั้งยัง รังเกียจแม่ของเธอด้วย ถึงจะเป็นเพราะเจียงรั่วฉิง หรือ ว่ามีมู่จิ่งเหยียนที่รังเกียจเธอแค่คนเดียวก็ยังไม่พอ หรอ? ทำไมทุกคนถึงต้องรังเกียจเธอด้วย!

“ชอบเธอ? ฮาฮา เธอฝันไปหรือเปล่า เรื่องขาของ เจียงรั่วฉิงก็เป็นเพราะเธอนะ ชาตินี้มู่จิ่งเหยียนก็คง ไม่มีวันชอบผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอได้! เธอตัดใจไปซะ เถอะ!”

ภายในตาของมู่ฟางหรนมีความสั่นไหวเล็กน้อย แม้ว่า เธอก็ไม่ได้ชอบเจียงรั่วฉิงเหมือนกับ แต่เมื่อเทียบกับ ไป๋หลิงซีแล้ว เธอก็จะเอาเจียงรั่วฉิงมาสู้กับเธอโดยไม่ ลังเลเลย!
“ฉันไม่ได้ทำ เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! จริงๆแล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เจียงรั่วนิ่งเป็นคนตกลงไป จากบนบันไดเอง!”

ความกลัวประกายออกมาจากในตาของไป๋หลิงชี ราวกับย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน เธอกับเจียงรั่วฉิงก็แค่ แย่งดินสอสีกันเท่านั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจียงรั่วฉิง ตกลงไปจากบนบันไดได้ยังไง เจียงรั่วฉิงสูญเสียขา ทั้งสองข้างไป ส่วนเธอกลับสูญเสียความเชื่อใจจากทุก คน!

“ไม่ได้ทำอะไรเลย? เจียงรั่วฉิงนั้นถูกเธอผลักตก บันไดไง และเธอยังแย่งผู้ชายของเจียงรั่วนิ่งไปด้วย ไร้ ยางอายจริงๆ!”

เล็บของมู่ฟางหรนที่ทาด้วยน้ำยาทาเล็บสีแดงสดบีบ แขนของไป่หลิงซีด้วยความโกรธ เมื่อเห็นร่างของไป๋ หลิงซีร่วงลงไปบนพื้น บนใบหน้าก็เผยความภูมิใจออก มา “มีแม่ยังไงก็ย่อมมีลูกสาวอย่างนั้นจริงๆ ไร้ยางอาย เหมือนกันเลย!

“คุณโกหก แม่ของฉันไม่ได้ไร้ยางอาย คุณต่างหากที่ เป็นคนไร้ยางอาย!”

เพียะ!

“เด็กชั้นต่ำ เธอบอกว่าใครไร้ยางอาย!”

ความโกรธประกายขึ้นมาในดวงตาของมู่ฟางหนง้างมือขึ้นอยากจะฟาดไปอีกครั้ง แต่กลับได้ยินเสียงดัง ขึ้นมาจากชั้นล่าง เธอเหลียวมองอย่างเย็นชา พูดด้วย น้ำเสียงดูถูก: “วันนี้จะปล่อยเธอไปก่อน แต่จะบอกให้ นะว่าถึงเธอจะอยากแต่งงานกับมู่จิ่งเหยียนแต่ก็ฝันไป เถอะ ชาตินี้ทั้งชาติยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับหรอก”

ไป่หลิงซีมองแผ่นหลังที่ค่อยๆหายไปนั้น น้ำตาเอ่อ ล้นออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ สาวใช้สองคนเดินผ่านมา ก็มองเห็นไป๋หลิงซีที่กองอยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วย ความอึดอัดใจ ความประหลาดใจก็ประกายขึ้นมาบน ใบหน้า แต่เพียงไม่นานก็ทำราวกับว่าไม่เคยเห็นอะไร มาก่อน และรีบเดินจากไป!

อยู่ที่บ้านตระกูลไป๋ ไป๋หลิงซีก็เป็นเหมือนดาวที่โชค ร้าย นอกจากคุณปู่ไป๋แล้ว ก็ไม่มีใครกล้าลืมตามองเธอ เลย แต่น่าเสียดาย ที่คุณปู่ไป๋ไม่ออกจากห้องมาหลาย ปีแล้ว ทุกอย่างของตระกูลไป๋ รวมถึง บริษัทLKกรุ๊ป ล้วนมีมู่จิ่งเหยียนที่เป็นลูกติดมากับหญิงหม้ายที่เป็น ภรรยาคนที่สองเป็นคนดูแล แม้แต่ไป๋หลิงซีที่มีสิทธิ และเป็นทายาทเพียงคนเดียว ก็ยังเป็นคู่หมั้นของเขา เช่นกัน ดังนั้นอยู่ที่บ้านตระกูลไป๋มู่จิ่งเหยียนถึงจะเป็น เจ้านายเพียงคนเดียวที่พวกเขามอง คนที่มู่จิ่งเหยียน เกลียด ถึงพวกเขาจะใจกล้ามากแค่ไหน ก็ไม่กล้าวิ่งไป สงสารไป๋หลิงซี

“ทำไมถึงต้องไปเรียนมหาลัยไกลแบบนั้น อยู่ที่เมือง เยนเฉิงกับปู่ไม่ดีหรอ?”

คุณปู่ไป๋ที่แอนหลังนอนอยู่บนเตียง กุมมือของไป๋หลิงซีไว้ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ! พูดขึ้น “ร่างกายกาย ของปู่ก็ปีหนึ่งไม่สู้อีกปีแล้ว กลัวว่าจะรอไม่ถึงวันที่เธอ เรียนจบ……. ”

“คุณปู่คะ คุณจะต้องอายุยืนยาวเป็นร้อยปีแน่ คุณ วางใจเถอะ ทันทีที่หลิงหลิงเรียนจบก็จะรีบกลับมาอยู่ กับคุณปู่แน่นอนค่ะ จะไม่ไปที่ไหนอีก! อย่าลืมไปนะคะ ว่าหลังจากที่หลิงหลิงเรียนจบก็จะแต่งงานแล้ว คุณปู่จะ ต้องได้เห็นหลิงหลิงมีความสุขนะ!”

ไป๋หลิงซีกุมมือของคุณปู่ไปไว้แน่น ความไม่สบายใจ ประกายอยู่ภายในตา บนโลกใบนี้คนที่สนใจตัวเอง คงจะมีแค่คนชราเพียงคนเดียวที่อยู่ต่อหน้าเธอคนนี้

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปเมืองเจียงเฉิง เมืองเยนเฉิงก็ มีมหาวิทยาลัยที่ดีเหมือนกัน ของแค่เธอยอม!”

“คุณปู่คะ ฉันอยากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่แม่ เคยเรียนค่ะ นี่คือความหวังเพียงสิ่งเดียวของฉันตลอด ระยะเวลาที่ผ่านมา คุณก็ให้ฉันได้สมหวังเถอะนะคะ!”

ไป๋หลิงซีพูด พลางน้ำตาที่เอ่ออยู่ที่เบ้าตาก็อดไม่ได้ที่ จะล้นออกมา ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเอง เลย ว่ากันว่าเธอตายเพราะทนเจ็บตอนที่คลอดตัวเอง ไม่ไหว