เรือนใหญ่

ภายในห้องโถงใหญ่ ฮูหยินใหญ่กำลังลังดื่มชาอย่างสบาย อารมณ์ ปล่อยความรู้สึกทั้งหลาย ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นดั่งภาพที่ แสดงออกมา เพราะตนเองทั้งแสนเจ็บแค้นเช่นกันแต่ต้องรักษา ภาพลักษณ์ของตนเองไว้ จะไม่ให้โกรธเคืองได้อย่างไรกัน นาง นั้นเป็นถึงฮูหยินเอกที่ได้แต่งเข้ามาอย่างถูกต้อง มีลูกๆทั้งหญิง ชายให้กับตระกูลนี้ แต่ตนเองนั้นหรือ ! เฮอะ! ไม่มีสิทธิ์ที่จะ ดูแลจวนแห่งนี้เลย ในฐานะที่นางเป็นถึงฮูหยินใหญ่ของจวนแห่ง นี้ และนับตั้งแต่ตั้งครรภ์ของเจ้ารอง สิทธิ์ทั้งหมดในการดูแลจวน ต้องกลายไปเป็นของนางจิ้งจอกอย่างอนุหลี ด้วยที่สุขภาพ ร่างกายของนางนั้นไม่พร้อมแพ้ท้องหนักครานั้น และจนตอนนี้มี เจ้าห้าแล้ว ตนยังไม่ได้คืนสิทธิ์นั้นเลย เฮอะ! ท่านโหว นะท่าน โหว ไม่รู้หลงเสน่ห์มารยานังนั่นไปถึงเมื่อไหร่! เมื่อไหร่ที่นางจะ กลับมาลืมตาอ้าปากได้อีกครั้งเล่า เพียงแค่นึกคิดถึงความ เจ็บใจนั้นยิ่งทวีมากขึ้น มากขึ้น จนนางไม่อาจทำใจยอมรับได้

“ตึกๆตึกๆ ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ ฮูหยินใหญ่” เสียงของบ่าวแทบ จะวิ่งเข้ามา มีเรื่องที่นางต้องรีบรายงานเรื่องนี้ให้ฮูหยินใจได้ ทราบ

“อาเจียว เจ้าเดินไม่ได้เชียว จะรีบร้อนอะไรปานนั้น” เสียงที่ เอ่ยเตือนคือเสียงของแม่นมฉาง แม่นมที่เป็นสินเดิมพาพร้อมดู แลฮูหยินของตนที่แต่งให้ท่านโหว เจ้านายของเรือนนี้ นางเป็น ทั้งสาวใช้ ทั้งแม่นม และเพื่อนยามยาก เมื่อนายของตนได้แต่งเข้าเรือนแห่งนี้ด้วยการดองกันจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าทั้งสองฝ่าย ยินยอมพร้อมใจเกี่ยวดองยกคุณหนูรองของนางผู้นี้ได้แต่งออก มาเป็นที่นับหน้าถือตาให้กับตระกูลเดิมเป็นอย่างมาก แต่บัดนี้ คุณหนูของนางได้รับความไม่เป็นธรรมมาเนิ่นนาน ตัวนางเองมี ใจอยากช่วยเหลือคุณหนูของนางเสียเหลือเกิน

“มีอะไร” หลังจากจิบน้ำชา สายตาเหลือบมองสาวใช้แล้ววาง ถ้วยชา ในมือพร้อมเอ่ยถามสาวใช้ ที่รีบเข้ามาไม่รู้ความแต่นาง มองผ่านไปมอยากเอาเรื่องสาวใช้ผู้นี้นัก

“คือเจ้าคะ บ่าวได้ยินมาว่าเรือนท้ายจวนคุณหนูหก คุณหนู หก…ฉือชั่วนนางรักษาหายแล้วเจ้าคะ หลังจากป่วยให้หมดลม จู่ๆก็ฟื้นขึ้นมาเองและกำลังจะหายเจ้าคะ” เสียงกระทบกระหอบ พยายามเล่าเรื่องที่จะรายงานให้นาย ฮูหยินใหญ่ของนางฟัง เรื่องของเรือนท้ายจวนนางเป็นผู้ที่เฝ้ามองสังเกตการณ์เรื่องราว ทุกอย่างนางเป็นคนรายงานเองทั้งหมด

“อืม ไปได้” โบกมือไล่สาวใช้ให้ออกไป นางรับรู้แล้วถึงแม้ อนุผู้นี้มิเคยคิดแก่งแย่งใดๆ ในเรือนอยู่แบบตามมีตามเกิด หาก ทางพ่อบ้านจัดหาสิ่งใดนางรับตามนั้นแม้จะไม่ถูกต้องก็ตามนาง มิมีทางเอ่ยปากบอกเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับท่านโหวสามีของนาง ทราบ เฮอะ! ถือว่านางเป็นคนโง่ผู้หนึ่ง ที่ไม่คิดหวังพึ่งสามีสัก เรื่อง เพียงเพราะอะไร? เรื่องพวกนั้นนางต้องจัดการสืบให้รู้ชัด ถึงเจตนาของอนุผู้นี้

“แม่นมฉาง ให้สาวใช้นำยาบำรุงไปให้คุณหนูหกด้วย ถึง อย่างไร นั่นคือลูกของท่านโหว” นางสั่งแม่นมเพียงประโยคเดียวเท่านั้นสาวใช้รับคำทั้งรีบจัดการตามที่นางสั่งแต่โดยดี

“เจ้าคะ” เมื่อได้รับคําสั่งจากนาย แม่นมฉางรีบไปจัดการตาม คำสั่งก่อนจะเข้ามาปรนนิบัตินายของตน

“ฮูหยินใหญ่ จะไปเรียนเรื่องคุณหนูหกให้ฮูหยินผู้เฒ่าทราบ ไหมเจ้าคะ” สาวใช้คนเดิมถามขึ้นมาอีกครั้งเพื่อทำการเตรียม ตัวให้ฮูหยินนายของตนทันที

“อืม…ต้องทำสิ ถึงอย่างไรฮูหยินผู้เฒ่าคือย่าของคุณหนู ข้า เมียเอกรู้เรื่องแล้วแต่ไม่ทำเจ้าจะให้อนุอย่างอนุหลีไปแจ้งแทน แค่เสียหน้าที่ดูแลจวนข้าดูไม่มีปากเสียงจวนแห่งนี้แล้ว ดีที่ข้าม ทายาท ให้ท่านโหว ถ้าข้าไม่มีป่านนี้ข้าคง โดยหย่าขาดแล้วแล้ว แม่นมฉาง”

“โธ่…ฮูหยินของบ่าว ท่านอย่าเศร้าไปเลยเจ้าคะ มันต้องมีวัน นั้นเจ้าคะ” สาวใช้คนเดิมยังคงเฝ้ารอนายของนาง ทั้งช่วย ปลอบใจพูดในสิ่งที่นายของนางอยากได้ยิน และมีแต่เรื่องสุขใจ เท่านั้น

“ใช่สิ แม่นมตอนนี้คุณหนูใหญ่เตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้าง เวลาไม่ช้าแล้วใกล้จะออกเรือนเต็มที่ไม่รู้ว่าจัดเตรียมข้าวของไป ถึงไหนแล้ว” นางวางของเครื่องประดับที่ไม่ชอบใจเมื่อนำมา เทียบกับผม และเปลี่ยนเป็นอันใหม่ขึ้นมาพร้อมทั้งเอ่ยถึงบุตร สาวคนโต ที่กำลังเตียมตัวแต่งออกจากเรือนในไม่ช้า

“เรื่องนั้นฮูหยินใหญ่ มิต้องกังวลเลยเจ้าคะ มีแม่นมอ้ายคอย ดูแลคุณหนูใหญ่อย่างใกล้ชิด การตระเตรียมสินเดิมเห็นว่าจวนเจียนจะเรียบร้อยแล้วเจ้าคะ ท่านอย่าได้กังวลเลย” แม่นมที่กลับ เข้ามาหลังจากสั่งการบอกพ่อบ้านให้จัดของบำรุงต่างๆตามที่ หยินเป็นผู้สั่ง ตอบกลับฮูหยินทันทีที่นายถามขึ้นเกี่ยวกับบุตร สาวคนโต คุณหนูใหญ่ของเรือนแห่งนี้ที่มีการหมั้นหมายมาเนิ่น นาน และในที่สุดถึงเวลาแต่งเสียที

“แม่นม เจ้าจะไม่ให้ข้าห่วงกังวลเลยหรือ คุณหนูใหญ่ของ เจ้าใกล้ออกเรือนแล้ว ไม่รู้ว่าแต่งออกไปจะมีความสุขหรือไม่ ข้า นั้นกลัวเสียจริงลูกของข้าไม่รู้จะเป็นที่โปรดปรานลูกเขยผู้นั้น นานแค่ไหนกันเชียว เจ้าดูอย่างข้า

“ไม่เอานะเจ้าคะ ท่านอย่าเป็นเช่นนี้เลย ทุกข์ใจท่านเสีย เปล่าๆ ไปเจ้าไปเรียนฮูหยินผู้เฒ่าดีกว่าเรื่องคุณหนูหก ประเดี๋ยว จะไม่ทันอนุหลีผู้นั้นเข้า

“ได้ ข้ารู้แล้ว” นางผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเรียบร้อยจาก

นั้นลุกขึ้นจากกระจกทันทีเตรียมตัวไปเรื่องผู้เป็นแม่สามี

ณ เรือนใจสงบ หญิงชรากำลังนั่งยิ้มดูคุณหนูใหญ่เย็บปัก เตรียมสินเจ้าสาว มีบ้างที่ขอดูผลงานและชี้นำแก้ไข ผ้าที่คุณหนู ใหญ่ปักอยู่นั้น คือผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่เจ้าตัวตั้งใจทำเองฝีมือ ประณีตยิ่งนัก นับวันเก่งขึ้น ผู้เป็นย่านั่งชื่นชมผลงานหลานสาวผู้ นี้ จะบอกเล่าว่าไม่ภูมิใจคงจะเห็นเป็นไปไม่ได้ นางนั้นทั้งเฝ้า อบรมเลี้ยงดูหลานสาวผู้นี้เองกับมือ จะไม่เก่งกาจได้เยี่ยงไรเล่า หากเอ่ยบอก ใครๆต้องมีแต่คำชื่นชมเป็นแน่

“ท่านย่า ตรงนี้ควรทําเช่นนี้หรือไม่เจ้าคะ” ส่งผ้าให้ผู้เป็นย่าลายที่ปักนั้นถูกต้องหรือไม่ ถามอย่างตรงไปตรงมาเพื่อให้ท่าน ย่าของนางช่วยเหลือบอกสิ่งที่นางไม่เข้าใจทันที และเป็นอีกหนึ่ง เหตุผลที่ชวนน่าเอ็นดูในตัวหลานสาวผู้นี้นัก

“ใช้ได้ ใช้ได้ เจ้าเก่งทีเดียว เรียนรู้เร็ว จดจำที่ข้าสั่งสอนได้ เม่นยำ ตรงนี้หลานควรทำแบบนี้นะมันง่ายกว่า ไหนหลานลอง ทําดูเอง ดี ดี เด็กดี”

“ขอบคุณท่านย่าเจ้าคะที่สั่งสอน

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะอย่างภูมิใจที่ตนเลี้ยงหลานสาวมาดี เยี่ยงนี้ นางแต่งออกไปไม่อายผู้ใดเป็นแน่

“มีเรื่องสนุกอันใดเกิดขึ้นเจ้าคะท่านแม่ ท่านถึงได้อารมณ์ดี เยี่ยงนี้” ฮูหยินใหญ่เดินเข้ามาทักทาย และเอ่ยถึงเสียงหัวเราะ ของแม่สามี

“เจ้านี่นะ ข้าจะบอกเจ้าว่าเจ้านั้นเลี้ยงลูกได้ดีเสียจริงสะใภ้ ใหญ่ ดูสิ นั้นผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ลูกเจ้าทำ เป็นไง ข้าแนะนำ เพียงนิดเดียวเท่านั้นนะ!! นางนั้นเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งทันที ไม่ ให้ข้าอารมณ์เช่นนี้ได้เยี่ยงไร สะใภ้ใหญ่ เจ้าเห็นด้วยกับข้าหรือ

“เจ้าคะ ตามที่ท่านแม่กล่าว

“วันนี้มีอะไรหรือไม่ เจ้าเข้ามาหาแม่ตอนนี้” นางเลิกคิ้วถาม สะใภ้ผู้นี้ทันที เพราะเป็นช่วงเวลาที่ผิดปกติ นางต้องมีเรื่องมา รายงานให้รู้เป็นแน่
“ท่านแม่เจ้าคะ ข้าเพียงมาแจ้งให้ท่านทราบ สักครู่สาวใช้แจ้ง ว่าลูกหก ฉือฮั่วนางนั้นหายจากอาการป่วยไข้แล้ว ท่านหมอเพิ่ง มาตรวจและกลับไปเมื่อสักครู่ สาวใช้ของข้ารายงานเรื่องนี้ให้ ทราบ ข้าเองเอ็นดูเด็กคนนี้นัก ทั้งยังสงสารนางมากเหลือเกิน การเจ็บไข้สามวันดีสี่วันไข้เยี่ยงนี้ ทั้งสาวใช้เข้ามารายงานว่า นางมีอาการดีขึ้นข้าเป็นแม่ใหญ่รู้สึกดีจนต้องรับมารายงานท่าน แม่เจ้าค่ะ”

“ดี ดี เป็นเรื่องดีจริงๆ แม่นมเขียว เจ้าไปเอาเครื่องบำรุงและ ส่งอาหารอ่อนๆไปส่งที่เรือนท้ายจวนให้คุณหนูหกเร็วเข้าอย่าช้า แล้วมารายงานผลการรักษาของนางให้ข้าทราบด้วยนะ” อาการ ตื่นเต้นดีใจที่หลานสาวผู้นี้ป่วยบ่อยเริ่มมีอาการที่ดีขึ้นอย่างนี้

“เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบสั่งการ” นางคารวะด้วยการย่อเข่ากําลังจะ ก้าวเท้าเดินออกไปแต่ถูกเสียงๆหนึ่งดังขึ้น คุณหนูใหญ่นั่นเอง นางหยุดและยิ้มขึ้นมาทันที ดีใจที่บุตรของจวนโหวแห่งนี้รักใคร่ กลมเกลียวกัน

“ท่านย่า ถ้าเช่นนั้นข้าไปเยี่ยมน้องหกที่เรือนด้วยได้หรือไม่ ท่านแม่อนุญาตให้ข้าดูอาการน้องหกสักหน่อยเถิด”

“ได้สิ ข้าอนุญาต สะใภ้ใหญ่เจ้าว่าเช่นไร” ฮูหยินเฒ่าเอ่ยถาม ลูกสะใภ้ผู้นี้ทันทีอยากรู้ว่านางคิดเห็นเช่นไร

“เอาตามที่ท่านแม่กล่าวเจ้าคะ มีฮวา เจ้าเป็นพี่ใหญ่ ดูน้องให้ ดี เจ้าเป็นตัวแทนแม่และท่านย่า เป็นหน้าตาของเรือนใหญ่ สิ่ง ไหนเห็นควรจงทำให้น้องของเจ้า อย่าได้ขาดตกบกพร่องเชียว”
“ดี พูดได้ดี ย่าเห็นด้วยกับแม่ของเจ้า ไปเถอะ ไปเยี่ยมเจ้าห แทนข้า”

“เจ้าคะ ท่านย่า ท่านแม่ ข้าขอตัว” และทำความเคารพเสร็จ คุณหนูใหญ่รีบไปที่เรือนของตนเอง น่าขนมที่ทำไว้แบ่งให้น้อง สาว

เตรียมขนมของทานเล่นและยาบำรุงต่างๆ ให้สาวใช้ถือตาม หลังตน คุณหนูใหญ่ออกจากเรือนตรงไปยังเรือนท้ายจวนทันที เพียงตัดผ่านเส้นทางเรือนของน้องห้าเท่านั้นเสียงที่เอ่ยทักขึ้น จนต้องทำให้เจ้าตัวเหลียวหันไปมอง

“พี่หญิงใหญ่ ท่านจะไปที่ใด”