กาลเวลา

ณ ท้ายจวนตระกูล ซ่ง เรือนอนป่าย ป่ายชั้น เสียง ร้องสะอื้นปานจะขาดใจของสาวนางนึง อนุป้ายกอดร่างเล็กที่ แทบจะไม่มีแรง ร่าง ในอ้อมกอดคือ คุณหนูหกของตระกูล ที่ป่วย เป็นไข้จนถึงตอนนี้ร่างเล็กๆหมดสติ ผู้เป็นแม่ร้องไห้ปาดขาดใจ ที่ช่วยเหลือลูกสาวของตนเองไม่ได้

“อาหา อย่าเป็นอะไรนะลูก ฮือๆ อายตามหมอมาหรือยัง ใครก็ได้ช่วยลูกข้าด้วย”

เสียงร้องเรียกที่ ตะโกนออกไปเร่งสาวใช้ไม่มีใคร ตอบรับสาวใช้ที่ให้ไปเรียกหมอบัดนี้ยังไม่มาเสียที ใจกังวลห่วง

ลูกสาวตรงหน้า กลัวจับใจเหลือเกิน

“อาชย ฮือๆ หมอมาแล้วยัง” เสียงร้องอย่างร้อนรนเรียกถาม หาสาวใช้และหมอ ร่างอนุบายที่กอดร่างเด็กน้อยตรงหน้า ตัวที่ ร้อนจัดปากที่ซีด ลมหายใจที่แผ่วเบา แม่ผู้กลัวการสูญเสียบุตร ในอุทรร้องเรียกหาสาวใช้เวลาผ่านมาราวหนึ่งเค่อ อนุป๋าย ได้ยินเสียงเร่งหมอให้รีบเดินจากสาวใช้ด้านนอก
เสียงเปิดประตู “ครืดดด” พร้อมสาวใช้และหมอเข้า

“ป๋ายอี๋เหนียงเจ้าค่ะ หมอมาแล้วเจ้าคะ หมอมาแล้ว” เสี่ยว ซุ่ยเรียกนายของตัวเองพร้อมเร่งฝีเท้าพาหมอไปตรวจอาการ ของคุณหนูของตนที่ป่วยอยู่

“หมอ ช่วยลูกหกของข้าด้วย

“ได้ๆ ป้าย เหนียงเชิญนั่งตรงนั้นก่อนนะ ข้าจะได้ตรวจคุณหนู หกได้” เสียงที่ตอบกลับของหมอช่วยชะโลมใจผู้เป็นแม่ได้เบา ลง

อาชัยพยุงนายของตนที่ตั้งท้องอยู่นั่งปลายเตียงเพื่อ ให้มีพื้นที่หมอสามารถรักษาคุณหนูของตนเอง พร้อมทั้งพูด ปลอบประโลมใจนายหญิงของตัวเองด้วย

“ป๋ายเหนียงเจ้าค่ะ ท่านต้องดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าค่ะ หมอ มาแล้วคุณหนูต้องไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ เชื่อบ่าวนะเจ้าคะ
“อาย ขากลัวเหลือเกิน ถือวของข้า

“ไม่เป็นไรนะเจ้าค่ะ ท่านหมอต้องรักษาคุณหนูหกได้ ท่านต้อง ห่วงตัวเองด้วยท่านมีคุณหนูในท้องอีกนะเจ้าคะ

หมอที่เข้ามาทําการรักษาเด็กน้อยต้องถอนหายใจ กําลังจะบอกผู้เป็นมารดาของเด็กน้อยตรงหน้าให้ทำใจ เพราะ เส้นชีพจรของคุณหนูตรงหน้าเบาบางมากเหลือเกิน

“เอ่อ…ข้าขออภัยด้วย อนุบาย ข้าไม่มีความสามารถ” เมื่อสิ้น เสียงเท่านั้น เสียงกรีดร้องของผู้เป็นแม่แทบขาดใจ นางรับไม่ ได้ที่จะต้องเสียลูกสาวคนนี้ นางทะนุถนอมเฝ้าเลี้ยงดูมา ลูกสาว ของนางจะจากนางไปไม่ได้ไม่ยอม

หมอได้แต่ส่ายหัว เข้าใจว่าผู้เป็นมารดาผู้นี้ต้องช้ำใจ เพียงใด การรักษาคนที่ไม่มีทางรอดจิตใจนั้นยังพอทนมองได้แต่ กับญาติคนไข้ที่ร่ำไห้ต่างๆมันทำใจยากที่จะเอ่ยปลอบใจได้เลย จริงๆ เพราะตนเองเคยประสบด้วยตัวเองเช่นกัน

“อี้เหนียงเจ้าค่ะ เราจะช่วยคุณหนูเช่นไรดี” เมื่อคำว่าต้อง ทำใจเกิดขึ้นจากผู้เป็นหมอความกระวนกระวายของสาวใช้มันยากเช่นกันสําหรับสาวใช้อย่างเธอ

+++

อีกมุมของกาลเวลา หญิงสาว อายุอานาม ราว34ปีที่เข้ามาในบ้านได้ยินเสียงบางอย่าง เธอเดินตามเสียง นั้นไป จนที่สุดเสียงที่ดังมาจากห้องนี้ ห้องของเธอและสามี เธอ หลับตาหายใจเข้าสุดปอดใจภาวนาหวังว่าภายในห้องไม่ใช่สิ่ง ที่ตนเองคิด

“คลิก แอ๊ดดดด” เสียงเปิดประตู มันคงไม่ดังพอให้คน ภายในห้องหยุดการกระทำกิจกรรมบนเตียงได้

“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน” เสียงที่ออกมาจากริมฝีปากเบาจน แทบจะไม่ได้ยิน และเป็นเช่นนั้นไม่ได้ยินเสียงของเธอ เพราะทั้ง สองกำลังมีความสุขต่อหน้าต่อตาบุคคลมาใหม่เช่นเธอและเธอ เองทนไม่ไหวเช่นกัน น้ำตาที่ไหลออกมาอาการแสบจมูก หัวใจ หวิวๆ สมองที่ว่างเปล่าตอนนี้ ทำได้เพียงมองดูทั้งคู่จนกระทั่ง
“กรี๊ดดดดด คุณเข้ามาได้ยังไง” เสียงของผู้หญิงที่สุด ร่างกายหยิบผ้าห่มคลุมปกปิดร่างของเจ้าตัว พร้อมสีหน้าไม่ พอใจ และไม่เข้าใจว่าคนมาใหม่เข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง

“ชานฉือ คุณกลับมาได้ยังไง” ผู้ชายเป็นฝ่ายพูดขึ้นต่อ แต่ค่า พูดมันช่างทําร้ายจิตใจเธอเสียเหลือเกิน

“หึ ถ้าฉันไม่กลับมา จะได้เห็นสิ่งที่พวกคุณทำกับฉันงั้นหรือ?” เมื่อทําใจได้ น้ำเสียงถึงได้เปล่งเสียงออกมา

“พวกคุณชั่วมาก โดยเฉพาะคุณ คุณเป็นสามีของฉันแต่เมื่อฉัน ไม่อยู่คุณกลับมาทำแบบนี้ เลวมาก ได้ไม่เป็นไร” เธอหลับตา หายใจเข้าแรงๆอีกรอบก่อนลืมตาและตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิด “ฉันจะย้ายออกไปเองและเราจะหย่ากันในวันพรุ่งนี้ ทรัพย์สิน ส่วนใหญ่ฉันเป็นฝ่ายหามาก่อนเราจดทะเบียนกัน ฉะนั้นคุณหลัง จากที่เราหย่ากันเรียบร้อยฉันจะขายบ้านหลังนี้ทันที เชิญพวก คุณทำกิจกรรมต่อเถอะ ฉันไม่รบกวน”
เธอปิดประตูแล้วเดินจากมา ด้วยความใจเธอพา ร่างกายที่บอบช้าจากจิตใจไปร้านบาร์ตรงหน้าแค่ข้ามถนน เท่านั้น แต่ก้าวได้เพียงสองเก้าเสียง”นนนน”แตรที่ดังจากทาง ซ้ายมือและทุกๆอย่าง กลายเป็นภาพช้า ร่างกายของเธอ เคว้งคว้างกลางอากาศ มันชาทั้งร่างกาย ตาที่กำลังจะปิดลงเห็น เด็กผู้หญิงในชุดโบราณส่งยิ้มให้และแล้วตาหนักอึ้ง “ตึก” ร่าง อยู่ที่พื้น แต่หูของเธอยังได้ยินเสียงโวกเวกโวยวาย

โอ้ยเสียงดังมาก เงียบๆกันไม่ได้เชียวหรอ หิวน้ำ จัง คิ้วที่ขมวดรำคาญเสียงร้องที่ตั้งอยู่