ตอนที่ 6 จงใจยั่วยวนฉันชัด ๆ

ขณะที่ชายหนุ่มพูดนั้น ไอร้อนจากน้ำเสียงเซ็กซี่ของ เขาเป่ารดลงบนหน้าผากของเธอ เมื่อผสมผสานเข้ากับ ฮอร์โมนเพศชายที่แผ่กระจายออกมาอย่างเข้มข้นทั่ว ทุกทิศแล้ว

หลิ่วหมิงซีรู้สึกว่าพวงแก้มของเธอร้อนฉ่าจนแทบจะ เอาไปนึ่งหมั่นโถวได้ทีเดียว

“ฉันไม่สนหรอก ฉันจะออกไป!”

“ออกไป?” หานชิงเหอปัดมือของเธอออก แล้วลูบไล้ แก้มแดงนั่น

“อยากเข้าก็เข้า อยากออกก็ออก เธอคิดว่าห้อง คุณชายอย่างฉันเป็นสถานที่แบบไหนกัน? หึม?

คำว่าหืม ที่ลงท้ายประโยคคำสุดท้ายนั่น

เมื่อออกมาจากปากเขา มันช่างฟังดูเซ็กซี่อย่างบอก ไม่ถูก

หลิ่วหมิงซีสูดหายใจเข้าปอดทีหนึ่ง

หานชิงเหอยกมือขึ้น ปลายนิ้วจรดลงใบหน้าที่เพิ่ง ล้างสะอาดเอี่ยมของเธอ

แล้วค่อย ๆ เลื่อนไปยังใบหู อย่างอ้อยอิ่งทว่าจงใจ หยอกล้อที่ติ่งหูของเธอ
ผิวเนื้อของเธอช่างนุ่มลื่น

ราวกับไข่ต้มที่เพิ่งถูกปอกเปลือกยังไงยังงั้น

หลิ่วหมิงซีกัดริมฝีปาก ลมหายใจกลับกลายเป็นหนัก หน่วงอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ราวกับถูกกระแสไฟวิ่งวนไป ทั่วทั้งร่าง ทั้งมึนชาจนขาสองข้างอ่อนแรง

เธอเลื่อนหลบสายตา พวงแก้มแดงซ่านด้วยความเขิน อาย อันทำให้ใครก็ตามที่ได้เห็นบังเกิดความปรารถนา พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“สารภาพมา.……….

ดวงตาของหานชิงเหอหม่นลง เหยียดริมฝีปากออก

อย่างชั่วร้าย เผยให้เห็นรอยยิ้มแฝงอันตราย “ว่าเธอใส่ชุดอย่างนี้เข้ามาในห้องฉัน เพื่อยั่วยวนฉัน

ล่ะสิ”

จะอย่างไรก็ตาม

ใบหน้าอย่างนี้ ก็ล้วนเป็นใบหน้าของพวกนางจิ้งจอก สาวยั่วสวาท

เหมือนกับแม่ของเธอ ที่คอยครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาว่า จะล่อลวงวิญญาณชายหนุ่มอย่างไร

“คุณหมายความว่ายังไง?” หลิ่วหมิงซีตะลึงงันไปชั่วขณะ หัวใจเย็นวาบ ความรู้สึกอันคุ้นเคยย้อนกลับมาอีก ครั้ง

สายตาแบบนั้นที่เขามองมายังเธอ

ทำให้เธอรู้สึกมาตลอดว่า แท้ที่จริงแล้ว เขาเกลียด

150

อาจถึงขั้นเรียกว่าเคียดแค้นก็เป็นได้

“ก็หมายความตามนั้น” หานชิงเหอพูดกลั้วเสียง หัวเราะเย็นเยียบ จับคางเธอเอาไว้ “ถ้ายังไง ให้ฉัน สนองความต้องการของเธอไหมล่ะ”

“คุณพูดจาเหลวไหลอะไร!”

หลิ่วหมิงซีออกแรงผลักเขาออก พลิกตัวเพื่อจะหันไป เปิดประตู

เธอช่างโง่เหลือเกิน!

เพียงครู่เดียว กลับถูกใบหน้างดงามนั่นทำให้หลง เสน่ห์ซ้ำแล้วซ้ำอีก!

ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่เทพบุตรหรืออะไร แต่เป็นปีศาจต่างหาก!

“ฉันบอกว่าให้เธอไปได้เหรอ?”
แววตาของหานชิงเหอหม่นลง ฉุดคว้าข้อมือเธอไว้ได้ อย่างง่ายดาย ด้วยแรงเพียงเล็กน้อย ทำให้ทั้งสองคน ล้มลงยังเตียงอันอ่อนนุ่ม

เขากดเธอเอาไว้ ด้วยน้ำหนักตัวจึงทำให้เธอไม่ สามารถต้านทานได้

“หานชิงเหอ! คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? ฉันแค่เข้าห้อง คุณมาด้วยความเข้าใจผิดเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาเหยียด หยามกันแบบนี้?”

พอดวงตาของเธอเริ่มแดงก่ำ ทำให้ใบหน้าน้อย ๆ นั่น ยิ่งดูน่าสงสารมากขึ้น ราวกับกระต่ายขาวตัวโตอันแสน น่าเวทนา

หลงเข้ามายังหลุมพรางของหมาป่าด้วยความเข้าใจ ผิดแล้วตอนนี้ก็ต้องมากลายเป็นเหยื่ออย่างไม่เต็มใจ

“ใช่สิ เธอแค่เดินเข้าห้องผิดโดยไม่ตั้งใจเท่านั้น งั้น จากคำพูดของเธอ ถ้าหากฉันจะนอนกับเธอ ก็แค่บอก ว่า ไม่ ได้ ตั้งใจ มีอะไรกับเธอ ได้ใช่ไหม? ”

เมื่อคำพูดสุดท้ายของหานชิงเหอหลุดออกจากปาก ทันใดนั้นสมองของหลิ่วหมิงซีเกิดมีเสียงสายฟ้าฟาดดัง ขึ้น ความคิดว่างเปล่าในฉับพลัน!

“คุณ คุณพูดอะไรน่ะ!” เธอตัวสั่นเล็กน้อย เบิกตาโต มองไปทางเขาด้วยความตกตะลึง แก้มแดงจัดขึ้นจน ราวจะคั้นน้ำออกมาได้
“คําพูดน่าไม่อายอย่างนี้ คุณยังกล้าพูดตามใจตัวเอง ออกมาได้ หานซิงเหอ ฉันขอเตือนคุณไว้ ฉันไม่ได้คิด จะทำเรื่องอย่างนั้นกับคุณ! ห้ามทำอะไรเหลวไหลเต็ด ขาด! ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”

“เอ๋? เรื่องอย่างไหน?” หานชิงเหอลูบคาง ใช้สายตา เยือกเย็นจ้องมองมายังเธออย่างสงสัย

คว้าปอยผมของเธอขึ้นมาอย่างอ้อยอิ่ง แล้วจับเล่น ด้วยปลายนิ้ว

“คุณ รู้อยู่แก่ใจยังจะถามอีก! ปล่อยฉันลุกขึ้นนะ! ฉัน จะออกไป ไม่งั้นฉันจะร้องเรียกคนล่ะ!”

หลิ่วหมิงซีพูดขึ้นด้วยความอึดอัด ท่าทีแข็งกร้าวกว่า เดิมมาก