ตอนที่ 5 กระต่ายขาวตัวน้อยตกลงไปในรังหมาป่า

เสียงกีต้าร์ยังคงดังต่อไป ผ่านกำแพงห้องด้านข้าง

หานซิงเหอกอดกีต้าร์ เอนหลังพิงกำแพงที่ติด โปสเตอร์ไว้ นิ้วเรียวยาวปูดปมตามข้อกระดูกเลื่อนไป ตามสายอย่างชำนิชำนาญ

เส้นผมด้านหน้าตกลง ปกคลุมดวงตาของเขา แสง จากดวงดาวส่องผ่านบานกระจกหน้าต่าง ส่งแสงริบหรี่ กระทบลงบนใบหน้าได้รูปของเขา

เพราะได้ยินเสียงร้องไห้แผ่วเบาดังมาจากห้องด้าน ข้าง เขาอดกระพริบตาไม่ได้ เงยหน้าขึ้น เผยให้เห็น เส้นโค้งแนวลูกกระเดือกตรงลำคอ

ยัยเด็กบ้านั่น ซุกตัวลงบนเตียงแอบร้องไห้อีกแล้ว สินะ……

“เธอนี่มันขี้แยจริง ๆ”

หลิ่วหมิงซีร้องแล้วร้องอีก จนกระทั่งเหนื่อย แล้วผลอ ยหลับไป

ในความฝัน ราวกับว่าได้ย้อนกลับไปวันคืนที่ทั้ง ครอบครัวอยู่กันสามคนพร้อมหน้า เธอกระโดดโลดเต้น หัวเราะร่าอยู่ในฝัน

แต่ว่าเมื่อตื่นขึ้นมา ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเหลือเพียง

ความมืดมิด
หลิ่วหมิงซีดึงม่านหน้าต่างออก ถึงพบว่าฟ้าสว่างแล้ว

ที่แท้เธอก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวขณะที่ฟังเสียงกีต้าร์จน กระทั่งเช้า

เธอหันไปส่องกระจกสักหน่อย

เห็นตัวเองนัยน์ตาบวมแดง ส่วนเสื้อผ้าก็สกปรก เลอะเทอะเพราะไม่ได้เปลี่ยนชุด

หลิ่วหมิงซีหยิบเสื้อผ้าสะอาดที่คนรับใช้วางไว้ให้บน เตียง ตัดสินใจไปอาบน้ำ

“เวลานี้ ทุกคนคงยังไม่ตื่นล่ะมั้ง”

หลิ่วหมิงซีเปิดประตูก้าวออกไปอย่างแผ่วเบา จน กระทั่งพบห้องอาบน้ำ และหลังจากที่ก้าวเท้าเข้าไป เสียงน้ำก็ดังขึ้นตามมาอย่างรวดเร็ว

พวกคนรับใช้ต่างลุกขึ้นมาวุ่นวายกับงานตั้งแต่เช้า

แล้ว

คุณลุงหานเองก็ไปบริษัทตั้งแต่ฟ้าสาง

คฤหาสน์หรูหราแห่งนี้ จึงเหลือเพียงพวกเขาสองคน เท่านั้น

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หลิ่วหมิงซีก็อารมณ์ดีขึ้นอย่าง รวดเร็ว เธอกำหมัดให้ตัวเองที่อยู่ในกระจก
….”ไม่ว่ายังไง ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป! gogoสู้เค้า หลิ่วหมิงซี!”

พอพูดจบ เธอก็ทัดผมที่เป่าจนแห้งแล้วเอาไว้หลังหู

ระหว่างทางเดินกลับไป ด้วยอาการ “โง่เรื่องทิศทาง” เกิดกำเริบขึ้นมา เธอจึงไม่ทันระวังเดินเข้าไปยังในห้อง ของหานชิงเหอ

พอเปิดประตูเข้าไป ม่านภายในห้องดึงปิดไว้มิดชิด แม้แสงเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถเล็ดลอดเข้ามา

เธอชะงักไปชั่วขณะ

แล้วจึงพบว่าตัวเองเดินผิดทางแล้ว

“เธอทำอะไรน่ะ?” ด้านหลังพลันมีใครคนหนึ่งโผล่ พรวดขึ้นมา คนนั้นคลุมผ้าห่มเอาไว้ทั้งตัว เผยให้เห็น แค่หัวเท่านั้น

ภายในห้องเปิดแอร์เอาไว้เย็นพอดู หลิ่วหมิงซีที่กำลัง รู้สึกหนาวจนขนลุก แทบจะกระโดดหนีด้วยความตกใจ

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ข้างหลังฉัน!”

“คำพูดนี้ควรจะเป็นฉันถามเธอต่างหาก!”

หานชิงเหอก้มหน้ามองเธออย่างเย็นชา ใบหน้าดุดัน แสดงสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก
เช้าขนาดนี้ไม่รู้ขึ้นมาทำอะไร

เดี๋ยวก็อาบน้า แล้วยังเป่าผม เสียงดังหนวกหูจะตาย ชัก!

แถมตอนนี้ยังกล้าใส่กระโปรงสายเดี่ยวเดินมาในห้อง ของเขาอีก

หานชิงเหอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย หรี่ตามองด้วยสายตา

อันตราย อดสงสัยถึงเจตนาที่เธอเข้ามายังห้องของเขา ไม่ได้

“ฉัน ฉันแค่บังเอิญเดินผิดทางเท่านั้นเอง” หลิ่วหมิงซี ลนลานขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“ข้ออ้างนี้ฟังแล้วไม่มีน้ำหนักเอาซะเลย”

หานชิงเหอยื่นมือออกมาจากผ้าห่ม ดันประตูข้างหลัง เธอปิดเสียงดังปัง

เป็นการขังเธอเอาไว้ในห้อง และกักตัวเธอเอาไว้ใน อ้อมแขนของตนเองในเวลาเดียวกัน

และเพราะจู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือออกมากะทันหัน ผ้าห่มที่ คลุมอยู่บนตัวจึงร่วงหล่น เผยให้เห็นเส้นขอบเรือนร่าง และผิวกายที่งดงาม

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ
เขา เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่นี่สิ!

หลิ่วหมิงซีตกตะลึงจนตาค้าง จ้องมองเขาตั้งแต่หัว จรดเท้า สุดท้ายจึงค่อยหันไปทางอื่น

“กรี๊ด~~~” เธอปิดหน้ากรีดร้องออกมา

“ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้าเล่า!

หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก

“กางเกงขาสั้นไม่ใส่เสื้อผ้าหรือไงกัน?” หานชิงเหอยิ้ม น้อย ๆ อย่างเยือกเย็น “อีกอย่างต่อให้ฉันแก้ผ้านอนใน ห้องตัวเอง ก็ไม่ใช่เรื่องของเธอซะหน่อย”