ตอนที่ 7 วิวาห์อลวน 5

“กรีต ปล่อยนะ คนบ้า ไอ้คนโกหก คนตอแหล คนหลอกลวง คน เฮงซวยเอ๊ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เธอทั้งทุบตีทั้งบริภาษเขาเป็นฟืนเป็นไฟ ทุกคน ในงานเริ่มจะคลายความตกใจแล้วซุบซิบนินทาเป็นเสียงหัวเราะ

“แบบนี้เห็นจะมีลูกหัวปีท้ายปีกระมัง ฮ่าๆ” มีใครบางคนตะโกนลั่น ตาม ด้วยเสียงหัวเราะชอบใจจากคนในงาน

นาดาหน้าแดงแปร๊ด แทนที่คนพวกนี้จะเข้าข้างเธอช่วยเหลือเธอ กลับ หัวเราะชอบใจที่เห็นเธอถูกรังแก นาดาต้องขายหน้า ต้องเสียใจ อับอาย เหลือกำลังที่ถูกหลอกแล้วคนยังมองเป็นเรื่องตลกชวนหัว อย่าให้เผลอ เขียว เธอจะฆ่าเขา ให้ตายคามือแน่

“ไม่ต้องตกใจนะครับ ผมแค่ทำเซอร์ไพรส์เจ้าสาวหนักไปหน่อยเท่านั้น เอง” เจ้าบ่าวรูปงามแก้ต่างพร้อมโปรยยิ้มไปทั่ว ในขณะที่เจ้าสาวก็กาง เล็บข่วนหน้าหล่อจนแสบไปหมด วินเซนโซ่ทนไม่ไหวด้วยรู้สึกหวงแหน ใบหน้าจะหมดหล่อ จึงจับร่าง ในชุดเจ้าสาวพาดบ่าเสียเลย

“เอาอย่างนั้นเลย พ่อหนุ่ม” แขกสูงวัยคนหนึ่งยกมือทาบอก แม้จะ พยายามมองให้เป็นเรื่องขำขันหรือเรื่องกุ๊กกิ๊กของคู่บ่าวสาว แต่พอเห็น ศีรษะเจ้าสาวห้อยต่องแต่งแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้

“ไม่งั้นผมก็หมดหล่อแย่สิครับ ยังไงงานเลี้ยงคืนนี้ยังไม่เลิกรานะครับ ไม่มีการหย่าร้างเกิดขึ้นทั้งตอนนี้และตลอดไป ผมขออนุญาตพาเจ้าสาว เข้าหอและจะเลยไปฮันนีมูนก่อนนะครับ เชิญทุกท่านตามสบาย

“ใครจะไปฮันนีมูนกันเล่า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้คนบ้า คนโรคจิต” “อยากด่าก็ด่าไปทูนหัว เดี๋ยวเข้าห้องแล้วจะมีแต่เสียงคราง

“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะดังกระหึ
“ดีใจกับคุณภูวดลด้วยนะครับ อีกไม่นานคงได้หลาน

“คุณรอบกับคุณชัญญาด้วยนะคะ ผมว่ารออุ้มหลานได้เลย “แต่ดิฉันว่าอาจจะเลี้ยงไม่ทัน เพราะคงจ่อคิวคลอดติดๆ ดีไม่ดีได้หลาน แฝดมาเลี้ยงด้วยนะคะแบบนี้

“ใช่ค่ะ โบราณท่านว่า ผัวเมียทะเลาะกันบ่อยๆ ลูกดกทุกคู่ นี่ทะเลาะกัน

ตั้งแต่วันแต่งคงจะมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง

แล้วอีกหลายๆ ประโยคที่ส่งผ่านกันมาเหมือนค่าอวยพรแต่สำหรับนา ดา มันคือความอัปยศสําหรับเธอ

“น้ำค้าง พ่อขอโทษนะลูก” วินเซนโซ่กำลังจะพาเจ้าสาวแสนแสบขึ้นรถ แล้วต้องเดินผ่านพ่อตาจึงหยุดให้ท่านพูดอะไรกับลูกบ้าง “ที่ทำไปเพราะ อยากให้หนูมีความสุขเท่านั้นเอง ยกโทษให้พ่อด้วยนะน้ำค้าง

“พ่อกับแม่ด้วยนะลูก ตอนนี้หนูไม่ใช่แค่หลานแต่ยังเป็นลูกสะใภ้ของ

เรา เราทุกคนต่างทำเพราะรักหนูนะลูก ขอโทษด้วยนะค้าง” คุณชัญญา

บอกลูกสะใภ้

“แต่ตัวต้นคิด จอมวางแผนก็คือไอ้วินคนเดียวนะหนูน้ำค้าง ถ้าจะโกรธ ก็โกรธมันคนเดียว พ่อจะได้สมน้ำหน้ามันที่ทำอะไรเอาแต่สนุก ถึงยังไงหนู ก็อย่าถือโทษโกรธพ่อเลยนะลูก” คุณร็อบบอก

วินเซนโซ่ถอนใจ ก่อนทุกคนจะอัดความเคียดแค้นใส่สมองสวยๆ ของ เมียตัวเองไปมากกว่านี้ เขาต้องรีบเดินห่างไปที่รถ แขกเหรื่อเปิดทางให้ เดินผ่านง่ายๆ อีกทั้งยังส่งเสียงเชียร์ราวกับเขาและเธอเป็นนักมวยปล้ำ คิดจะปล้ำจริงๆ นั่นแหละถึงต้องพาหนีไปให้พ้นจากตรงนี้ก่อน จะจัดการ ปิดปากและถอดเขี้ยวเล็บแม่เสือสาว ให้ระทดระทวยอยู่ในอ้อมอก

โดมินิครอเปิดประตูรถให้ เขาอยากหัวเราะก็สงสารหญิงสาวจนหัวเราะ ไม่อเล่น เอาเข้าจริงๆ แล้วถ้าเจอบ้างคงมีเกลียดกันไปข้างหนึ่งเลย โดมินิค ส่ายหน้ายามเพื่อนรักสบตา พร้อมกับถอดเน็คไทส่งให้

“เออ ขอบใจว่ะเพื่อน กำลังหาตัวช่วยอยู่เลย

เน็คไทของโดมินิคเอาไว้มัดข้อมือนาตาไม่ให้แม่เสือสาวแสดงความ ดุร้ายได้อีก

“อย่านะ คนบ้า นี่จะมัดฉันอีกเหรอ คนเฮงซวย คนเลว คนชอบใช้กำลัง ถ้า… อุ๊บ!” ผ้าเช็ดหน้ายัดปากปิดเสียงร้อง

“ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ ถ้าไม่ทำ เราอาจจะตายทั้งคู่ก่อนถึงที่หมาย

เจ้าบ่าวจัดเจ้าสาวที่ยังไม่หมดฤทธิ์เพราะเหลือขายังไม่ถูกมัด เธอยังเตะ ไปมาได้อีก กระทั่งเขาถอดรองเท้าส้นสูงเหวี่ยงไปหลังรถแล้วจัดการคาด เข็มขัดนิรภัย ให้เธอเรียบร้อยก็ยืนมองผลงานของตัวเองพร้อมกับถอน หายใจเฮือกใหญ่

“แพลนไว้ว่าจะไปไหน” โดมินิคกอดอกถาม

“ว่าจะไปทุ่งทิวลิปของสตีฟ เมื่อวันก่อนบอกมันไว้แล้วว่าจะพาเมียไป เที่ยว ให้มันเตรียมต้อนรับได้เลย

“ก็ดีเหมือนกันนะ ภาคเหนือของไทยตอนนี้อากาศกำลังเย็น ทุ่งทิวลิป ของสตีฟก็กว้างใหญ่ดีด้วยมีดอกไม้ชนิดอื่นด้วยนะ หวังว่าเมียนายจะชอบ และยกโทษให้นะวิน”

“เออว่ะ ก็หวังว่าอย่างนั้น

“แล้วนี่จะขับรถไปถึงโน่นเลยหรือ

“คงงั้น ถ้าต้องแก้มัดแล้วพาขึ้นเครื่องคงไม่ได้ไป

“เออๆ ขับรถดีๆ นะ ถึงแล้วโทร.บอกกันด้วย จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
“ขอบใจว่ะเพื่อน ไปก่อนนะ”

โดมินิคตบบ่าเพื่อน ส่งท้าย วินเซนโซ่ก็ขึ้นรถแล้วขับจากไป

ตลอดเวลาวินเซนโซ่คอยมองหญิงสาวซึ่งตอนนี้ก็เห็นน้ำตาไหลรินเป็น ทาง เขาตัดสินใจดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากปาก คาดว่าจะได้ยินคําบริภาษ ต่างๆ นานา กลับกลายเป็นความเงียบของสงครามเย็น

“อย่าร้องไห้น่า มันไม่มีประโยชน์