ตอนที่ 7 วิวาห์อลวน 3

“ไม่มีอะไรหรอกน้ำค้าง แล้วเจอกันอีกทีวันงานเลยนะ

“ทำไมคะ คุณพ่อสั่งห้ามไม่ให้เราเจอกันใช่มั้ย”

“เปล่า แต่พี่ไม่อยากเจอเธอ

“พี่วิน! ทำไม เธอแทบกรีดร้องออกมาอย่างไม่อาย เขาไม่อยากเจอเธอ อีกเพราะอะไร

“เจอเธออีกครั้ง พี่คงอดใจไม่ไหวได้ลากขึ้นเตียงอีกจนได้ “อ้อ…เหรอคะ” โล่งอก นึกว่าเขาเกลียดขี้หน้าเธอเสียแล้ว

“ทำไม คิดอะไรอยู่ยัยจอมวางแผน

“กะ…ก็…ก็น้ำค้างอาจจะทำให้พี่วินเกลียดขี้หน้าเสียแล้ว” เธอตอบ อ้อมแอ้ม ถ้าเขาอยู่ตรงหน้าคงเห็นว่าเธอบิดชายกระโปรงตัวเองจนยับย่น กัดริมฝีปากอย่างลืมเจ็บเพราะความเขินอายสุดกำลัง

“พี่จะเกลียดขี้หน้าคนที่ทำให้มีความสุขได้ยังไง”

“จริงหรือคะ” เสียงของเธอแหบพร่า

“ถ้าขืนยังทำเสียงกระเส่าเซ็กซี่แบบนี้อีก พี่คงได้เลี้ยวรถกลับไปหาเธอ อีกแน่”

คําขู่ของเขาเป็นผล หญิงสาวรีบปฏิเสธเสียงหลง

“อย่านะคะ เอ่อ… ถ้ารู้เวลาที่จัดงานเมื่อไหร่ น้ำค้างจะโทรหานะคะ

“จ้ะ” คำตอบรับสั้นๆ แต่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ อุ่นวาบจนลืมความ ทรมานที่เกิดขึ้นก่อนหน้าไปหมด นาดาวางสายแล้วทิ้งตัวนั่งบนเตียง แค่ ได้ยินเสียงของเขาหัวใจเธอก็ชุ่มฉ่ำ
นี่หรือคือความรัก…

การ์ดแต่งงานสีชมพูกลิ่นหอมกำลังถูกแจกออกไปจำนวนมาก เวลาที่ ระบุในการตมันรวดเร็วเสียจนนาดาตั้งตัวไม่ติด ก่อนหน้านี้เธอหวังว่า ผู้ใหญ่จะพังงานแต่งงานเพราะเธอไม่เหลือค่าใดๆ อีกต่อไปแล้ว เหตุการณ์กลับตาลปัตร เวลาถูกเร่งขึ้นจนกระชั้นชิด การเตรียมงานถูก เนรมิตขึ้นด้วยอำนาจเงินของฝ่ายเจ้าบ่าวล้วนๆ เธอยังไม่เคยเห็นหน้าเจ้า บ่าวแม้วันที่ลองชุดเจ้าสาวก็ยังไม่รู้เจ้าบ่าวของตนจะหน้าตาเป็นยังไง ทว่า เธออดทนเพราะมีแผนการบางอย่างกับวินพวิน เธอนัดหมายกับเขาไว้แล้ว เรียบร้อย ที่เหลือคือรอเวลานั้นจะมาถึง

บ้านหลังงามสีขาวบนเนื้อที่กว้างขวางถูกเนรมิตให้เป็นสถานที่จัดงาน เลี้ยง ฝ่ายเจ้าบ่าวขอไม่มีการรดน้ำสังข์ตามพิธีการแบบไทยๆ แต่ขอให้มี การจัดงานเลี้ยงหวานชื่นหลังจากจดทะเบียนสมรสเสร็จเรียบร้อย มันจะ ไม่มีทางหวานชื่นเพราะผู้เป็นเจ้าสาวไม่ได้รักเจ้าบ่าว

ชุดเจ้าสาวสีออฟไวท์งดงามหรูหรา มันสวยและเธอชอบถ้าจะได้ใส่มัน ยืนเคียงคู่กับคนที่รัก ไม่ใช่ใส่แล้วยืนเคียงข้างชายที่นึกเกลียดตั้งแต่ไม่ เคยเห็นหน้า ขนาดใกล้วันสำคัญเขายังไม่กล้าโผล่หน้ามาให้เธอเห็น ไม่ ต้องบอกก็พอจะเดาได้ เขาคงหน้าตาแย่มากจนกลัวเธอหนีไปก่อนจะเซ็น ชื่อในทะเบียนสมรสกระมัง แต่เซ็นชื่อเท่านั้น แค่นั้นและเธอจะไม่อยู่ที่นี่อีก ต่อไป

“แต่งตัวหรือยังคะเจ้าสาว” เสียงช่างแต่งหน้าดังมาก่อนจะถึงตัว นาดา ไม่มีรอยยิ้มและยังนิ่งเงียบ “อ้อ… ดีค่ะ แต่งหน้าก่อนแล้วค่อยสวมชุดนะ คะ”

ดูเหมือนช่างแต่งหน้าจะสวย เธอยอมสวมชุดเจ้าสาวกับใบ้ ทว่าคนช่วยเธอแต่งตัวก็ไม่ถามอะไรมากความ

“สวยที่สุดเลยค่ะ เหมือนนางฟ้า

คงเป็นได้แค่นางตกสวรรค์เท่านั้นค่ะ ประโยคแรกที่ตาตอบ ออกไป

“ยิ้มสักนิดนะคะ ยังไงวันก็เป็นวันมงคล

“ขอบคุณค่ะ จะพยายามก็แล้วกัน”

แต่ช่างเถอะ แล้ว ไม่ถามมาก เธอไม่อยากตอบคำถามใครตอนนี้

เจ้าสาวแสนถูกออกมาจากห้อง ความงดงามให้แขกเหรื่อ นับร้อยยลโฉม นาดายังเห็นหน้าเจ้าบ่าว เหมือนอยากเห็นเลยด้วยซ้ำ

สีหน้าน้ำค้างสิคะคุณ ฉันสงสารสะใภ้ของเราเหลือเกิน” คุณ ชัญญาสะกิดบอกสามี กรามของสามีขยับเห็นด้วยกับภรรยา และนึกโกรธ เจ้าชายจอมวางแผนเหลือกำลัง

มาถึงแล้ว เราปล่อยเลยตาม”

ไม่

“เราทําแค่ดูห่างปล่อยๆ ให้ไอ้วนมันจัดการเองเถอะคุณ”

รถวงเข้าในงาน นาดาไม่เห็นเพราะเอานั่งหน้ากั้นกลาง ระหว่างเจ้าหน้าที่อำเภอเธอ พวกเขาสงสัยเหตุใดเจ้าสาวทำหน้า เหมือนไม่สงสัย สวยกับหนุ่มหล่อเป็นของคู่กัน เหตุใดเจ้าสาวถึงหน้าบอกบุญไม่รับ ถ้าเป็นคนอื่นคงหน้าซิ่นตาบานที่ได้สามีทั้งหล่อและรวยเวอร์ขนาดนี้

เก้าอี้ข้างๆ ขยับ หางตาของนาตาเห็นกางเกงสแล็คสีขาว ก่อนจะเห็น แขนเสื้อสูทสีเดียวกัน อย่างแรกที่เธอรู้คนข้างๆ ไม่อ้วน หลังมือของเขาไม่ คล้ำแต่ไม่ขาวจัดอย่างคนอยู่ในร่มตลอดเวลา ฝ่ามือของเขาไม่อวบอูมน่า เกลียด นิ้วใหญ่ๆ นั้นแกร่งมีขนเล็กๆ ขึ้นเรียงพอให้เห็นความเป็นชาย ชาตรี