ตอนที่ 7 วิวาห์อลวน 2

“หน่อย… ไอ้ลูกบ้า แกคิดได้ยังไงฮะ อยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับแกจน ต้องพากันโกหกทั้งหมดนี่นะ สุภาพบุรุษจริงๆ เลยลูกชายฉัน” คุณรอบ โวยวาย

“เหตุผลของผมคงไม่โดนใจคุณพ่อหรอกครับ เอาเป็นว่าช่วยเลื่อนงาน แต่งให้เร็วที่สุด ผมจะได้เคลียร์ปมออกเสียที

“เหรอ นึกว่าจะโกหกเค้าไปจนตาย” คุณรอบยังไม่วายแดกดันลูกชาย คุณชัญญาต้องออกโรงห้ามทัพสองพ่อลูกไม่ให้ตีกันก่อนจะถึงวันสำคัญ

“พอเลยทั้งพ่อทั้งลูก แต่เรื่องนี้วินผิด วินต้องรับผิดชอบเอง และขอบอก เอาไว้อย่าง แม่ คุณพ่อและคุณอา จะไม่มีใครช่วยวน พวกเราอยู่ข้างหนู น้ำค้าง วินรับมือกับเมียไปคนเดียวแล้วกัน” คนเป็นแม่ยื่นคำขาดวินเซน โซพนมมือไหว้ขอโทษคุณภูวดลที่หลอกพาลูกสาวเขาไปชิงสุกก่อนห่าม

“ผมขอโทษนะครับคุณอา อาจจะทำเกินไปหน่อย แต่ผมก็มีเหตุผลที่ต้อง ทำแบบนี้”

“ช่างเถอะ วินรอเคลียร์กับน้ำค้างเองแล้วกัน นี่คิดจะบอกความจริงเมื่อ ไหร่”

“วันงานล่ะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมคิดว่าผมรับมือกับเธอไหว”

ทุกคน ในที่นั้นไม่อยากเชื่อ คนเงียบๆ ยิ้มๆ สนิมสร้อย พอจะโกรธ เกลียดขึ้นมามันยิ่งกว่าไฟบรรลัยกัลป์เสียอีก นาดาก็แสดงให้เห็นแล้วว่า เธอกล้าได้กล้าเสียแค่ไหน ถ้าถึงคราวที่เธอจะร้าย ผู้ชายเจ้าเล่ห์เพทุบาย อย่างเขาก็อาจจะหงายหลังตึงได้เหมือนกัน

หลังจากทนยืนแนบใบหูกับประตูห้องนอนเพื่อฟังเสียงคนข้างล่างอยู่ นาน นาดาก็ต้องตัดใจถอยห่างเพราะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย คงพากันไปอะไรกับทุกคน และได้ยิน เป็นลูกอกตัญญูมากพอแล้ว คิดจะการอันไร้มารยาทคงไม่ สมควรยิ่ง

ร่างคิดถึงคำสารภาพบาปที่หลุดปากพูดออกแบบไร้ยางอาย รัก เธอรู้ ว่าที่เกิดขึ้นใจใช่ความหมายเดียวกันเดียวเธออยากแต่งงานด้วยที่สุด

น้ำค้างของวิน ยามร่างกายสอดประสาน เขาเปล่งเสียงกระซิบข้าง หูเล็กๆ ความเจ็บปวดแสนสาหัสเบาบางลงบัดดลเพียงแค่ได้ยินคำ หวาน

เธอคือน้ำค้างของเขา พี่วิน วินวิน

แก้มสาวร้อนวาบ สมองยังวนเวียนเรื่องเกิดขึ้นบนเตียงนุ่ม ภายห้องชุดสุดของโดมินิค เขากับเธอกำลังครอบครองเตียงนอนอย่าง เร่าร้อน แม้เสีย ทั้งพรหมจรรย์และหัวใจมันช่างอ่อนแอเสียเหลือเกิน เธอเป็นคนเชื้อ ร่างกายที่กำลังจะถูก

ยามประสาน เธอโดยบังเอิญ ไม่ว่ามันจะจริงหรือเปล่าขอเก็บหวานเป็นความทรงจำอัน มีค่าอยู่ในหัวใจดวงน้อย

เสียงเครื่องยนต์ดังแว่วเข้าหู ร่างเล็กรีบลุกขึ้นไปเกาะหน้าต่างห้อง หัวใจลอยห่างรู้สึกคล้ายแน่นไปทั่วทรวงอก อึดอัด ร้าวราน เขา กำลังจะจากไปอาจจะกลับมาอีก
นาดาหยิบมือถือพิมพ์แชทไลน์ไปหาเขา

“ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ

หลังจากนั้นก็รอให้เขาตอบกลับ เวลานานถึง 10 นาทีกว่าจะได้ยินเสียง แจ้งเตือน มือเล็กสั่นน้อยๆ เมื่อเห็นข้อความตอบกลับบนหน้าจอ

สบายดี ไม่ต้องห่วง

น้ำตาหยดแหมะอย่างโล่งอก คุณพ่ออาจจะไม่ทำร้ายเขา แต่คุณลุงรอบ มีอิทธิพลมากเสียจนเธออดกลัวไม่ได้ คุณพ่อไม่ทำร้ายใคร แต่คุณลุงร็อบ ล่ะก็ไม่แน่ ท่านอาจจะแค้นใจที่ลูกชายถูกสวมเขาก่อนจะเข้าพิธีวิวาห์เสีย อีก ก่อนที่คุณแม่จะเสีย ท่านเคยพูดถึงครอบครัวอัลริโอร็อคให้ฟัง พูดถึง ความน่ากลัวกับความมีน้ำใจที่น่าจะเดินสวนทางกัน ครอบครัวนี้มีอิทธิพล มากไม่ต่างอะไรจากมาเฟียเป็นชี้ตายใครในอิตาลีก็ได้ และอาจจะสาม มาถึงเมืองไทยหลังจากมาตีตลาดแตกและใช้เมืองไทยเป็นจุดศูนย์กลาง

ความน่ากลัวที่ถูกปิดซ่อนด้วยความใจดีเหมือนใบหน้ายิ้มแย้มแต่ ซุกซ่อนความอ่ามหิตเอาไว้ คุณแม่ไม่ได้พูดให้เธอกลัว เรื่องนี้เธอคิดเอง คนที่สามารถชี้เป็นชี้ตายใครก็ได้ย่อมมีความอำมหิตในจิตใจสูง

“คุณพ่อว่ายังไงบ้างคะ

นาดาแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันไม่ได้ก็ใช้วิธีถามชายหนุ่มแทน หากทว่า คําถามนี้กลับไม่ได้คำตอบ มันทำให้เธอร้อนรนจนทนไม่ไหวต้องต่อสาย ตรงโทร.หาเขาเสียเลย

“อยากรู้ไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” เขาตอบทันทีที่รับสาย

“ก็ฉัน… เอ่อ… น้ำค้างอยากรู้นี่คะ คุณพ่อพูดอะไรกับพี่วินบ้าง” หวน กลับไปตอนที่ร่างกายกำลังเก็บเกี่ยวความสุขซึ่งกันและกัน ชายหนุ่มก็ขอ ให้เธอเรียก พี่ แล้วเลิกเรียกแทนตัวเองว่า “ฉัน จะได้ไม่รู้สึกเหินห่างเป็น