ตอนที่ 7 วิวาห์อลวน /1

ตอนที่ 7 วิวาห์อลวน

รถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงเคลื่อนผ่านรั้วเข้าไปจอดหน้าบ้านหลังใหญ่

นาดาพูดไม่ออกกับความบ้าบินของเขา แต่เธอกลับบ้านตอนเช้าก็มากพอ

จะทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพ่อกับลูก นี่ยังจะซื้อเข้ามาส่งถึงบันได

บ้าน เขากำลังคิดอะไรอยู่ ทว่าความโกรธที่ถูกพรากพรหมจารีย์ไปด้วย

การหลอกล่อทุกวิถีทางจนเธอได้แต่ส่งเสียงครางอยู่ใต้ร่าง ก็เป็นกำแพง

ล้อมรอบให้เธอเย่อหยิ่งจองหองพอจะเชิดหน้าแล้วลงจากรถ โดยไม่กล่าว

ลาเขาสักคำ พอลงจากรถได้ก็ก้าวเร็วๆ ขึ้นบันไดเตี้ยๆ แล้วต้องชะงักศึก

เพราะเพียงก้าวผ่านธรณีประตูเข้าไปก็เจอบิดาที่รอคอยการกลับมาอยู่บน

รถวีลแชร์

“คุณพ่อ!” เสียงของนาดาสันนิดๆ ทั้งที่พยายามบังคับให้เป็นปกติ แล้วก็ตาม ก่อนจะต้องตกใจเป็นครั้งที่สองเมื่อเห็นคุณลุงคุณป้าอยู่กัน พร้อมหน้า นาดาหน้าซีดเป็นกระดาษแทบจะเป็นลมล้มพับไปแล้วถ้าไม่ได้ ชายหนุ่มที่ก้าวตามมาประคองไว้

“คุณ! กลับไปได้แล้ว!” เธอไม่

“ยังกลับไม่ได้ พ่อต้องการคุยกับเขา หนูขึ้นห้องไปก่อนแล้วเราค่อย คุยกันทีหลัง”

นาดากลืนน้ำลายแทบไม่ได้ บ่อน้ำตาก็เกิดตื้นขึ้นมาจนต้องปล่อยให้ มันหลั่งริน เธอมองชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้จะต้องห่วงอะไร แต่ก็ ยังห่วงเขาอยู่ดี

“คุณพ่อคะ”

“น้ำค้าง นี่หนูจะขัดคำสั่งพ่อหรือ หนูหายไปกับเขาทั้งคืนยังไม่พออีกหรือ ทำแบบนี้มันไม่ถูก

“แต่คุณพ่อคะ อย่าโทษเขาเลยค่ะ เขาไม่ผิด น้ำค้างผิดเอง น้ำค้าง ยอมเอง” เธอสารภาพพร้อมกับน้ำตาร่วงเผาะผลอย ทุกคนต่างมองด้วย ความสงสาร แม้แต่คนที่ยืนข้างหลังก็อดสงสารเธอไม่ได้

“หนูพูดอย่างนี้ได้ไงลูก หนูลืมไปแล้วหรือว่ากำลังจะแต่งงาน แล้วนี่ มาชิงสุกก่อนห่ามได้ยังไง” บางเรื่องก็พูดไม่ได้เพราะเกรงว่าจะกระทบกับ จอมวางแผน จึงได้แต่พูดอ้อมๆ หวังจะเค้นบางอย่างออกมาจากหัวใจ

“น้ำค้างไม่อยากแต่งงานนี่คะคุณพ่อ” เธอสารภาพ ทุกคนทำหน้า

ตกใจ

“ก็เลยหนีออกไปเมื่อคืนนั้นหรือ ทำไมล่ะลูก เราเคยคุยกันแล้วนี่นา หรือหนูรักผู้ชายคนนี้”

นาดาช้อนตาแดงก่ำมองชายหนุ่มที่มาด้วย เวลานี้ทุกคนต่างรอคอย

คําตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“ค่ะ หนูรักคุณวิน”

ความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ไม่ใช่เพราะตกใจแทบสิ้นสติอย่างที่ นาดาเข้าใจ แต่เป็นเพราะทุกคนต่างกรีดร้องไชโยอยู่ในใจและพยายาม ปกปิดสีหน้าที่อาจจะหลุดความยินดีปรีดาออกไปให้นาดาเห็น

อาการเงียบงันเหมือนคนช็อกสุดขีดทำให้นาดา ลาซบอกพ่อ อ้อม กอดเล็กๆ โอบกอดร่างใหญ่บนรถวีลแชร์พร้อมแรงสะอื้นฮักด้วยความ เสียใจ เธอเป็นลูกอกตัญญูมากเลยสินะถึงกล้าทำเรื่องแบบนี้แล้วยังกล้า สารภาพต่อหน้าผู้ใหญ่ น่าละอายนัก ยางอายหายไปไหนหมด ทำเรื่อง งามหน้าแล้วยังกล้ามาบอกว่ารักผู้ชายคนอื่นอีก พ่อของเธอต้องทั้งเสียใจ และผิดหวังมากที่มีลูกอย่างเธอ

“หนูขอโทษค่ะคุณพ่อ หนูขอโทษ”
“น้ำค้างขึ้นห้องไปก่อน พ่อขอพูดอะไรกับเขาเป็นการส่วนตัว

ลองได้ยินคําขอร้องแบบ จากบิดา นาคาก็จำต้องสาวเท้าขึ้นบันไดที่ ทอดยาวสู่ชั้นสอง เธอหยุดหันมามองชายหนุ่มอีกครั้ง วินเซนโซ่เห็นความ จริงใจ ในแววตาคู่นั้นก็แทบสะอึก ม่านน้ำตาไม่สามารถบดบังความจริงได้ เลย เขามองเธอตอบจวบจนหญิงสาวเป็นฝ่ายเป็นหนีแล้วพาตัวเองหายขึ้น ไปชั้นบนแล้ว ริมฝีปากที่คล้ายจะเม้มแน่นก็แยกออกเป็นรอยยิ้มบางๆ

“เข้าไปคุยในห้องทำงานดีกว่า ตรงนี้ไม่เหมาะ” ว่าแล้วคุณภูวดลก็เรียก ให้แก้วมาเข็นรถ “แก้วพาฉันไปห้องทํางานที

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเป็นคุณอาไปเอง” ชายหนุ่มหันไปยักคิ้วหลิ่วตา กับบิดามารดาของตน ท่านไม่ได้ยิ้มตอบยังมีมองมาคล้ายจะไม่พอใจ ในตัวเขา ทว่าวินเซนโซก็ยักไหล่ไม่ยี่หระต่อสายตาทั้งสองคู่นั้น

“เกิดเรื่องมาขนาดนี้แล้ว วินพอจะบอกอาได้หรือยังว่ารักใคร่น้ำค้างจริง หรือเปล่า ถึงอาจะเป็นหนี้ครอบครัววิน มากมายมหาศาล แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าวินจะทำกับน้ำค้างเหมือนดอกไม้ริมทางนะ” หลังจากเข้าไป อยู่ในห้องทํางานกันทุกคน คุณภูวดล เปิดฉาก

“ยังไงผมก็ต้องแต่งงานกับน้ำค้างอยู่แล้วนี่ครับ”

“วินตอบไม่ตรงคำถาม” คุณชัญญาเอ็ดลูก

“ตรงที่สุดแล้วครับคุณแม่ ผมพร้อมที่จะรับผิดชอบน้ำค้าง ถ้าห่วงว่าผม จะทอดทิ้งเธอล่ะก็ เลิกห่วงได้เลยครับ คนอย่างผมถ้าบอกว่าแต่งก็คือ แต่ง

“แล้วแกจะทำยังไงต่อ เล่นผูกเงื่อนไว้แน่นขนาดนี้ แกนี่นะทำผู้ใหญ่ เสียคนไปด้วย ก็แค่พูดไปตรงๆ มันยากอะไรนักหนาฮะ” คุณรอบดูเหมือน จะเป็นไม้เบื่
“เพราะน้ำค้างไม่เอะใจตอนเห็นนามบัตรผมต่างหากล่ะครับ จะโทษผม ฝ่ายเดียวไม่ได้นะ ผมก็แค่ไหลไปตามน้ำ อีกอย่างผมก็อยากรู้ความในใจ ของ ค้างด้วย”