ตอนที่ 6 เพื่อน

นาฬิกาแบบโบราณเรือนใหญ่ที่ยังใช้งานได้ดีเสมอมาบอกเวลาหนึ่ง ทุ่มตรง แขกคนสำคัญและคุณภูวดลกำลังนั่งร่วมโต๊ะอาหาร อาหารไทย ฝีมือการปรุงรสของนาดาถูกลำเลียงมาวางไว้จนครบทุกอย่าง เธอทำ อาหารไทยเพราะทราบว่าคุณป้าชัญญาเป็นคนไทยและครอบครัวอัลริโอ ร็อค ก็รับประทานอาหารไทยได้ทุกอย่าง ไม่ว่าอาหารนั้นจะมีรสชาติจัด ร้านเพียงใด ดังนั้นเธอจึงเลือกทำอาหารไทยสุดฝีมือ

การเข้าครัวไม่บ่อยครั้ง แต่เพราะยามว่างเธอชอบหัดทําอาหารให้ได้ หลากหลาย อาหารมื้อนี้จึงเป็นเครื่องยืนยันฝีมือแม่ครัวหัวป่าก์ หากแต่ไม่ ว่ามันจะอร่อยหรือไม่อร่อย มื้อนี้นาดาคงไม่อยู่รับฟังคำติชมแน่นอน

“น้ำค้างจะไปไหนล่ะลูก” คุณภูวดลถามเมื่อเห็นบุตรสาวถอยหลังห่าง ไม่ยอมนั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน

“เอ่อ… น้ำค้างจะเข้าไปดูในครัวสักนิดค่ะ” เธออ้าง ดวงตายังเหลียว มองนาฬิกาโบราณเรือนโตบ่อยๆ ความผิดปกตินั้นอยู่ในความสนใจของ ทุกคน

“นั่งทานข้าวด้วยกันดีกว่าลูก เรื่องในครัวปล่อยให้คนอื่นจัดการไป

“ไม่เป็นไรค่ะ น้ำค้างลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่นั่นด้วย เดี๋ยวขอตัวไปเอา แล้วจะกลับมานะคะคุณพ่อ” คนหัดโกหกกล่าวขอโทษบิดาและทุกคนอยู่ ในใจ

“ปล่อยลูกไปเถอะคุณภู ไปประเดี๋ยวประด๋วก็กลับมาแล้ว
คุณภูวดลสบตาคุณชัญญาอย่างครุ่นคิดเหมือนจะโต้แย้ง แต่แล้วก็ เงียบกริบพยักหน้ายอมให้บุตรสาวเดินห่างไป เมื่อสบโอกาสเหมาะนาคา ก็ร้อนรนออกจากบ้าน โชคดีประตูบ้านอยู่ต่างทิศกับห้องอาหารจึงไม่ต้อง กังวลว่าคนในนั้นจะมองเห็น ร่างสวยเปิดตู้รองเท้าแล้วหยิบคัทชูสีขาวออก มาสวมก่อนจะซอยเท้าเร็วไปยังประตูรั้ว เธอหันกลับไปมองบ้านหลังงาม อีกครั้ง

“น้ำค้างขอโทษนะคะคุณพ่อ” เอ่ยเบาๆ แล้วเปิดประตูเล็กออกไป ไม่ ต้องมองหาให้ยุ่งยากเพราะมีรถเฟอร์รารี่ แคลิฟอร์เนีย ที สีแดงจอดอยู่ คนในรถออกมาเปิดประตูอีกฝั่งทันที นาดาเข้าไปนั่งหัวใจเต้นแรงโลดทั้ง ตื่นเต้นและเสียใจอยู่ในที มือเล็กยกขึ้นทาบอกอวบรับรู้ถึงแรงสะท้านจาก ลมหายใจตัวเอง

เมื่อรถหรูเคลื่อนออกจากที่สารถีหลังพวงมาลัยก็ผิวปากฮัมเพลง อย่างอารมณ์ดีในขณะที่สาวน้อยน้ำตาคลอเบ้า พอห่างจากบ้านมาแล้ว ความเสียใจก็พุ่งเข้าหาสุดแรง นี่แค่ครั้งแรกที่หนีบิดาออกมายังมีครั้ง สำคัญกว่านี้รออยู่ เมื่อถึงตอนนั้นเธอจะทำใจได้มากแค่ไหน

“ไหนๆ ก็ตัดสินใจแล้วนี่นะ จะกลัวทำไมอีก” วินเซนโชโพล่งขึ้นหลัง จากฮัมเพลง ให้เธอหายเครียด ทว่าอาจจะยิ่งทำให้ขอบตาสาวน้อยนั้นแดง มากยิ่งขึ้น

“ฉันไม่เคยโกหกคุณพ่อ มีอะไรฉันจะบอกท่านตามความจริง

“จะโทร.กลับไปบอกไหมล่ะ หรือจะให้ฉันเลี้ยวรถกลับไปส่ง

“คุณจะไปส่งฉันจริงๆ หรือคะ”
คิ้วเข้มคนหล่อเลิกขึ้น อารมณ์ดีๆ ลดลงเมื่อสาวเจ้าคิดจะเปลี่ยนใจ ตอนนี้ วินเซนโซ่ส่ายหน้าปฏิเสธ พากระต่ายน้อยออกจากทรงได้แล้วจะ ผลักกลับเข้ากรงทั้งที่ยังไม่ได้อุ้มก็กระไรอยู่

“ไม่ล่ะ ถ้าเธอกลับไป ฉันก็กลับค่าเหมือนกัน

นั่นสินะ เธอกลับไปไม่ได้ สัญญาใจที่ทำไว้กับเขายังไม่จบ อุตส่าห์ ทำใจกล้ามาขนาดนี้แล้วอย่าให้ทุกอย่างต้องสูญเปล่า ถ้าจู่ๆ ก็กลับไปเจอ ทุกคนที่บ้านแล้วจะบอกว่าอะไร ไปไหนมา หยิบโทรศัพท์อะไรนานนัก ข้อ แก้ตัวคิดไว้หรือยัง นาดาคิดวุ่นวายสับสน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความ ลังเล ชายหนุ่มจึงจับมือน้อยแล้วบีบเบาๆ

“อย่าคิดมากน่ะ ฉันต้องการเพื่อนนั่งรถเล่น ไม่ได้อยากเห็นเพื่อน ร้องไห้หรอกนะ”

“คุณคิดรู้สึกสับสนบ้างไหมคะ ตอนนี้ฉันเป็นอยู่

“เข้าใจ แต่ในเมื่อเธอตัดสินแล้ว ถ้าเปลี่ยนใจทุกอย่างก็จบ เธอจะ

ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก

“ยังไงฉันก็ต้องจดทะเบียนสมรสกับเขาอยู่ดี ไม่งั้นหนี้สินก็ไม่ถูกหัก

ล้าง

“ถ้าเธออยากนอนกับเขาก็ตามใจ” วินเซนโซ่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ พร้อม กับตีไฟเลี้ยวเตรียมยูเทิร์นกลับ

“ไม่ค่ะ” มือเล็กตะปบมือใหญ่ที่กำลังบังคับพวงมาลัยรถ “ฉันไม่กลับ ฉันไม่ต้องการเป็นของเขา แม้หลังจากนั้นเขาจะมีสิทธิ์ในตัวฉันทุกอย่าง ก็ตาม พาฉันไปนะคะ ให้ผ่านค่ำคืนนี้ไปก่อน บางทีพรุ่งนี้เช้าฉันอาจจะคิด ข้อแก้ตัวที่ไม่ทำให้คุณพ่อผิดหวังออก
ร่างใหญ่หลังพวงมาลัยลอบยิ้มสมใจ ไฟเลี้ยวถูกปิดและรถหรูสีแดง เพลิงก็แล่นไปตามเส้นทางข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่นของคนขับรถ

“ทําแบบนี้จะดีแล้วหรือครับ อย่าลืมว่าลูกสาวผมมีแต่เสียกับเสีย เพราะความรักลูกดั่งดวงใจ คุณภูวดลจึงเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นรถเฟอร์รารี่สี แดงเคลื่อนผ่านไป

“เราก็พร้อมจะรับผิดชอบเต็มที่อยู่แล้วนี่นะคุณ คุณรอบเอ่ยยิ้มๆ ความหวังจะได้อุ้มหลานใกล้จะเป็นความจริงแล้ว ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีการ ใดผลลัพท์ที่ได้ต้องเป็นสิ่งที่เขาต้องการ

“แต่พวกเรารวมหัวกันหลอกน้ำค้าง ถ้าแกรู้เข้า แกจะเสียใจมาก

“นั่นก็เป็นหน้าที่ของตาวินแล้วล่ะ ตาวินเป็นคนต้นคิดแผนนี้ ใครเป็น คนผูกปมก็ต้องให้คนนั้นแก้ไม่ใช่หรือ” คุณชัญญาออกความเห็น

“คุณก็เห็น น้ำค้างไม่ได้รังเกียจตาวิน แกเต็มใจไปกับตาวินเอง แต่

ถ้าคุณไม่สบายใจจะเลื่อนการแต่งงานให้เร็วขึ้นอีกก็ได้นะ เรายินดีด้วย

“พร็อบครับ ผมทราบว่าทางพี่พร้อมจะรับผิดชอบ แต่ผมก็ยังห่วง สภาพจิตใจของน้ำค้างหลังรู้ความจริง ผมกลัวลูกจะรับไม่ได้”

“อย่ามองหนูน้ำค้างอ่อนแอขนาดนั้นสิคะคุณ แกอาจจะไม่อ่อนแอ อย่างที่เราคิดก็ได้ ถ้าลองแกกล้าคิดอะไรแผลงๆ แบบนี้แล้ว แกคงกล้าที่ จะยอมรับความจริง อีกอย่างตาวินไม่ยอมปล่อยน้ำค้างไปแน่ๆ” คุณ ชัญญาพูดอย่างมั่นใจ

“ดูพี่ชัญญาจะมั่นใจเหลือเกินนะครับ ตานอาจจะไม่ได้ชอบน้ำค้าง จริงๆ จังๆ ก็ได้” ในสายตาคุณภูวดล ผู้ชายครบเครื่องอย่างวินเซนโซ่มีผู้ หญิงพร้อมจะวิ่งเข้าหาจำนวนมาก หมายความว่าผู้หญิงจำนวนนั้นก็คือตัว เลือกรวมถึงนาดาด้วยก็ได้

“ถึงวินเซน โซ่จะเป็นเพลย์บอย มีข่าวฉาวโฉ่ไม่เว้นแต่ละวัน คนแบบนี้ ถ้าลองตกหลุมรักใครแล้วรักจริงนะคุณภ

“วินเซนโซ่อาจจะไม่ได้รักน้ำค้าง” คุณภูวดลก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

“รักหรือไม่รัก พี่คงตอบแทนลูกไม่ได้ แต่ยืนยันได้ว่าตาวินไม่เคย อยากแต่งงานกับใครมาก่อน แม้แต่คนที่เคยคบหากันมานานปีก็ยังไม่เคย เกริ่นเรื่องแต่งงานเลย หรือแม้จะบอกพ่อกับแม่ว่าคนนี้คือคนรักของผมก็ ไม่เคย ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์เถอะนะคุณ พี่เองก็จะขอรับรองด้วย เกียรติจะไม่ยอมให้ตาวินทำร้ายหนูน้ำค้างแน่ๆ”

ได้ยินคำยืนยันแบบนี้คุณภูวดลก็เบาใจ แม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยกับการ ชิงสุกก่อนห่าม แต่หากทั้งคู่ต้องแต่งงานกันในอีกไม่นานก็คงไม่เป็นไร กระมัง

ริมแม่น้ำเจ้าพระยาร่างเล็กถูกชายหนุ่มร่างสูงใหญ่จับจูงเดินไปหยุด มรั้วสแตนเลสที่กั้น ท่ามกลางความมืดมิดมีแสงไฟเป็นดวงๆ ส่องสว่างวัน วาวเหมือนดาวบนฟ้าสะท้อนกับสายน้ำที่ทอดยาวและดำมืด สะพาน พระราม 8 ใครๆ ก็เคยเห็นวิวจากจุดนี้ยกเว้นนาดา เธอไม่เคยมาที่นี่แต่ได้ ออกเดทครั้งแรกที่นี่กับชายหนุ่มรูปงาม ความกังวลเลือนหายไป ความสงบจากสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านเรือนร่างก่อให้เกิด บรรยากาศสุดโรแมนติก

วินเซน โซ่สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสบายๆ อย่างเคยชิน ส่วน อีกมือยังกุมมือบางไม่ปล่อยทำราวกับเป็นเจ้าของเธอ ในค่ำคืนนี้ คนตัว เล็กเผลอสะบัดมือแต่ไม่หลุดจึงกดตามองการเกาะกุม ในขณะที่ชายหนุ่ม ทอดสายตามองดวงไฟกลางสายน้ำที่ไหวเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ ตามแรง ลมเบาๆ ถาโถมเข้าใส่ เขาทำเป็นเธอจึงต้องปล่อยให้มือบางถูกเกาะกุม ไว้อย่างนั้น พอคนตัวเล็กเป็นมองไปทางอื่น คนตัวโตกว่าเยอะก็กดตามอง เธอบ้าง

“ทําหน้าเหมือนไม่เคยมาเลย

นาตาหุบยิ้มสว่างไสวสบตาเขาแล้วส่ายหน้า

“ไม่เคยมาค่ะ ฉันไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน อีกอย่างที่นี่อยู่ไกลจากบ้าน มาก ผู้คนก็พลุกพล่าน คุณพ่อไม่อนุญาตให้มาหรอกค่ะ”

“แล้วทำไมไปเกาะเสม็ดได้ ที่นั่นน่ากลัวกว่าอีก

“เป็นการไปปล่อยแก่ครั้งแรกและครั้งเดียวที่คุณพ่ออนุญาตค่ะ นอก นั้นก็เที่ยวแต่ห้างฯ”

“คุณพ่อคงหวงเธอมากสินะ

“พอสมควรค่ะ ตั้งแต่คุณแม่เสีย ฉันก็เป็นสิ่งเดียวที่สำคัญสุดในชีวิต ของท่าน เหมือนที่ฉันก็รักท่านมาก

แล้วใบหน้าเปื้อนยิ้มก็สลดลงเมื่อคิดถึงการโกหก ถ้าเธอจะทำให้ ทานภูมิใจก็คงต้องยอมแต่งงานกับคนที่ไม่รัก แต่เธอทำไม่ได้จริงๆ ไม่รัก กันก็มองไม่ออกว่าจะอยู่ด้วยได้อย่างไร

ยังคิดเหรอ ชวนให้เธอมองขึ้นยังสะพานพระ8 หญิงสาวมองตาม ปลายนิ้ว

อะไรหรือคะ ไหนล่ะ เห็นอะไรเลยจะพยายามมองหาสิ่งผิด ปกติแค่ไหนไม่เจอ หรือจะเป็นคนพยายามกระโดดสะพานฆ่าตัวตายก็ กวาดตามองจนแน่ใจว่าไม่มี จะให้…”

กลีบขน แม้จะเป็นถึงหัวใจดวงจูบเหมือนในหนังได้อย่างรวดเร็ว ทว่าเคลื่อนไหวประทับตราตรึงกลีบปากนุ่มเนิ่นนาน

วินเซนโซ่ยอมถอนริมฝีปากออกห่างหลังจากเก็บเกี่ยวแม้สมใจอยากต้องผละห่างเพราะบริเวณเธอ ขณะหนุ่มได้ปากเหมือนจะหยอกเย้า นาดาหน้าแดงซ่านร่างกายระริกจนต้อง ก้าอกเสื้อของเขาไว้จากปลายจมูกร้อนผ่าว กว่าจะสองมือที่ประสานกันไม่ปล่อยสอดเข้าไปในกระเป๋า กางเกงของเขา

“วินปล่อยค่ะ” รับรู้ได้ตึงแน่นแข็งแกร่ง เล็กกระตุกหมายดึงออกมือใหญ่กุมไว้แน่น

อยู่แบบแหละ ฉันชอบ
หญิงสาวจําต้องหุบปากปล่อยให้มือตัวเองอยู่ในกระเป๋ากางเกงของ เขาต่อไป ให้ตายสิ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกเหมือนคนใกล้จะขาดใจ ถ้า เธอสูดลมหายใจเข้าปอดไม่ทันต้องตายคาอกเขากระนั้นหรือ

อ้าย! คิดอะไรอยู่นี่

รสหวานยังติดอยู่เหนือริมฝีปาก สายตาคมกริบกดมองกลีบปากสี กุหลาบตาละห้อย อยากจูบเธอให้นานกว่านี้ อยากสูบเอาวิญญาณน่ารัก ออกจากร่าง แล้วส่งคืนเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ริมฝีปากหวานหอม ขนาดนี้ เนื้อกายสาวขาวผุดผาดจะหวานแหลมแค่ไหน แค่คิดตัวตนของ เขาก็ปวดร้าวไปหมด

นาดาเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสับสน จู่ๆ ชายหนุ่มก็ดึงมือออกจาก กระเป๋ากางเกงแล้วฉุดรั้งให้เธอเดินกลับไปที่รถ เกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนเขา จะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาสังเกตจากสีหน้าและแววตาที่เข้มขึ้น

“จะกลับแล้วหรือคะ”

ประโยคเดียวสั้นๆ ที่พังทลายความตั้งใจให้ราบเป็นหน้ากอง วินเซน โซสตาร์ทเครื่องยนต์ก่อนจะหันไปมองหญิงสาว แววตาใสซื่อกับคำถามที่ เธอไม่รู้ว่ามันยั่วยวนเขาแค่ไหน มันทำลายปราการที่ถูกสร้างขึ้นมาก่อน หน้าพังทลาย รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากได้รูปทั้งเจ้าเล่ห์และพร้อมจะวิ่งชนทุก สิ่งเพื่อช่วงชิงสิ่งมีค่ามาเป็นของตัวเอง

“แล้วจะไปไหนกันต่อคะถ้ายังไม่กลับ” สาวน้อยใสซื่อบริสุทธิ์ถามด้วยความอยากรู้

“จะพาไปในที่แห่งหนึ่ง

“ที่ไหนคะ”

“เดี๋ยวก็รู้”

เขาตัดสินใจแล้วยังไงคืนนี้จะเลื่อนขั้นว่าที่เจ้าสาวให้กลายเป็นเมีย และไม่ว่านาดาจะปฏิเสธอย่างไร เธอจะไม่มีทางหลุดพ้นจากอ้อมกอดของ เขา

นาดาตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา รถเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว อย่างสม่ำเสมอจนถึงคอนโดมิเนียมหรูแห่งหนึ่ง สถานที่นี้เธอเห็นต้องใจ สั่นมองรอบๆ ตัวราวกับจะหาตัวช่วย

“คะ… คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ

“พามาเที่ยว อย่าลืมว่าเธอเป็นเพื่อนฉันตามสัญญา”

“พะ…เพื่อนแล้วต้องพามาที่นี่ด้วยหรือคะ”

สีหน้าตกอกตกใจของหญิงสาวทำเอาวินเซนโซ่ต้องถอนใจ จะโทษ เขาไม่ได้ต้องโทษเธอที่ดินน่ารักเกินไป คนอย่างเขาต้องการอะไรแล้วต้อง

ได้ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขารวมทั้งเธอด้วย “เพื่อนในทุกความหมาย” เขาทวน “ลงมาเถอะ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน หรอกนะ เป็นบ้านของนายนิคน่ะ”

นาดาก้าวลงจากรถขาแข้งคล้ายจะอ่อนแรง วินเซนโซจูงมือเธอขึ้น ลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องเดียวที่ยึดครองพื้นที่บนชั้นนั้นทั้งหมด แน่นอนราคาของมันแพงพอๆ กับบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ สาวน้อยขึ้นลิฟต์ไปกับเขาอย่างมึนงง อะไร

บางอย่างในตัวเขาคล้ายจะปิดปากที่อยากปฏิเสธเสียงหลงเอาไว้แน่น มี

เพียงหัวใจเท่านั้นที่เต้นแรงราวจะทะลุออกมานอกทรวงอก ลมหายใจที่ คล้ายจะหอบกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ เหมือนตัวเลขบอก นภายในลิฟต์ที่เลื่อนสูง ขึ้นตลอดเวลา “ทำไมไม่ปฏิเสธไปล่ะยัยน้ำค้าง ก็น่าจะรู้ว่ามันไม่สมควร คนอย่าง

เขาคงไม่ชอบบังคับขืนใจผู้หญิงหรอกน่า

“คุณวินคะ น้ำค้างคิดว่าเรา

ลิฟต์หยุดที่ชั้น 20 จากปลายนิ้วที่กดค้างเอาไว้ก่อนร่างเล็กจะถูก เบียดจนแผ่นหลังชิดผนังลิฟต์ สองมือใหญ่กักกันร่างสวยเอาไว้มัน ใบหน้าคมจัดก้มลงมาหาและพอกลีบปากสีกุหลาบเตรียมแย้มออกเพื่อ เปล่งเสียงคัดค้าน เรียวปากได้รูปสีเข้มก็กดแนบสนิท

จุมพิตครั้งนี้แตกต่างออกไปเพราะไม่เพียงแต่การเคลื่อนไหวอย่างมี ชั้นเชิง ยังมีปลายลิ้นที่พยายามสอดแทรกกลีบปากนุ่มเข้าหาลิ้นเล็กของ เธอ ด้วยความตกใจสาวน้อยก็เม้มปากเอาไว้ปกป้องตัวเอง ทว่าแก้มนุ่ม ถูกบีบจนต้องเผยอริมฝีปากยอมให้เรียวลิ้นสากๆ กวาดต้อนความหวาน จากอุ้งปากอิ่ม สัมผัสหนักหน่วงจาบจ้วงแต่ยังมีความอ่อนโยนหลงเหลือ อยู่กำลังทำให้นาดาตัวลอยคว้าง

มือบางวางบนอกกว้างเหมือนจะผลักไสในคราแรก แต่พอถูกรุกล้ำ หลอกล่ออย่างมีชั้นเชิงเธอก็อ่อนปวกเปียกเป็นขี้ตั้งอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“น้ำค้างบนยอดหญ้าจริงๆ
โตมินิคเคยเปรียบเทียบความหวานของผู้หญิงเป็นน้ำค้างบนยอด หญ้า ตอนนั้นเขาคัดค้านเพราะมันคือน้ำผึ้งต่างหาก ถ้าเป็นน้ำผึ้งต้องน้ำ ผึ้งเดือนห้า แต่สาบานได้ว่ายังหาความหวานขนาดนั้นไม่เจอ และไม่คิดว่า น้ำค้างบนยอดหญ้าจะหวานแหลมไม่แตกต่างจากน้ำผึ้งเดือนห้าขนาดนี้

กลีบปากนุ่มถูกกลืนกินอย่างต่อเนื่องราวกับไม่มีวันยิ้ม ลิ้นเล็กคล้าย จะแห่งผากเพราะลิ้นสากรูดรัดน้ำหวานตลอดเวลา แถมยังลัดเลาะไปทั่ว กระพุ้งแก้มและไรฟันซี่เล็กๆ เธอสะท้านหอบหายใจอย่างอึดอัด

“อยากจูบแบบนี้ทั้งคืนจัง”

นาดาฟังไม่ถนัดเพราะกำลังหัวหมุน มือที่วางบนอกกว้างเวลานี้กำลัง คล้องสําคอหนาของเขา น่าอายนักที่เธอกำลังเขย่งปลายเท้าเพื่อรองรับจูบ จากเขาได้เต็มที่ กายสาวคล้ายจะเสนอให้สัมผัส เชิญชวนโดยไม่รู้ตัว นา ดาบอกตัวเองไม่ถูกตอนนี้รู้สึกอย่างไร ความหวิวแทบขาดใจ สนิทแน่น และหนักหน่วง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นดุจพายุถาโถมเป็นระลอกคลื่นทำเรือลำ น้อยอย่างเธอ โคลงเคลง

มัวแต่หัวหมุนกับจูบพายุ แคมจึงไม่รู้ว่าฝ่ามือใหญ่กำลังลูบไล้ต้น ขาอ่อน ความนวลเนียนนั้นกำลังทำให้วินเซนโซ่คลั่ง สวยหวานและ บริสุทธิ์คือค่าจํากัดความของเธอ

“อืม… คะ… คุณวิน” กว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้ นาดาต้องสลัด อารมณ์บางอย่างซึ่งกำลังพุ่งสูงขึ้น สัมผัสต้นขาที่เพิ่งจะรู้สึกทำให้ร่างกาย ของเขาร้อนๆ หนาวๆ เหมือนจะเป็นไข้ มันแปลกๆ สัมผัสสนิทชิดเชื้อจาก ชายหนุ่มครั้งแรกทั้งน่าตระหนกและต้องการในคราวเดียวกัน

“หวานเหลือเกิน ค้างของฉัน”

“คุณวิน หยุดค่ะ อยะ อย่าค่ะ” เสียงหวานกระท่อนกระแท่นยิ่งนัก จนไม่แน่ใจว่าเขาจะได้ยินหรือไม่ เธอรู้สึกเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ สำลัก ไออารมณ์ที่คุกรุ่นเร่าร้อน

“อย่าอะไร” น้ำเสียงของเขาสั่นพร่าเช่นกันกับเธอ แววตาที่มองมานั้น เต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า

“อย่า… นาดาแทบจะร้องเสียงหลงเมื่อชายกระโปรงถูกเลิกขึ้นช้าๆ ฝ่ามือใหญ่กำลังเคลื่อนเข้าใกล้จุดอ่อนไหวที่เธอสงวนสุดหัวใจ “หยุด”

“อ้อ…ไม่หยุดหรอก ไม่มีทางหยุดแน่ๆ

ลิฟต์เคลื่อนที่อีกครั้งพร้อมกับความพยายามอย่างยิ่งยวดของชาย หนุ่ม ผละห่างแล้วเป็นฝ่ายพิงผนังลิฟต์ก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอดนิ่งๆ แน่นๆ ไม่จูบ เพื่ออดใจรออีกนิด อีกนิดเดียวเท่านั้น

เมื่อลิฟต์เคลื่อนขึ้นมาถึงชั้นที่ 32 ซึ่งเป็นชั้นบนสุด ร่างเล็กก็แทบปลิว ตามแรงลากจูงของคนตัวโต ประตูห้องกว้าง โอ่โถงเปิดออก ให้คนสองคน หายเข้าไป และทันทีที่มันปิดสนิทนาดาก็โดนอุ้มอย่างรวดเร็ว เธอโอบ

กอดรอบลำคอหนาพลางเมียงมองหาใครอีกคนซึ่งน่าจะอยู่ในนี้ด้วย “คุณ…คนนั้นล่ะคะ” เธอจำไม่ได้เขาชื่ออะไร ก็จูบเร่าร้อนกลืนกิน ความทรงจําของเธอไปบางส่วนอย่างน่าใจหาย

“เวลาอยู่กับฉัน ห้ามถามถึงคนอื่น” น้ำเสียงนั้นเข้มขึ้นคล้ายไม่พอใจ กรามกระตุกนิดๆ ยืนยันได้ว่าเขากำลังไม่พอใจ และนาดาก็คร้านจะเพิ่มอารมณ์ขุ่นมัวให้กับเขา

และแล้วแผ่นหลังของเธอก็สัมผัสกับความเย็นเรียบของผ้าปูที่นอน เธอสะดุ้งสุดตัวแทบจะเป็นผวาแล้วถูกเขากดข้อมือตรึงไว้กับเตียง ตากลม ตื่นตระหนกตกใจไม่ได้เตรียมตัวมาพบสิ่งนี้ มันมากเกินไป เธอไม่น่าจะรับ ไหว

“ทําไม” เมื่อนาดาพยายามจะลุกขึ้นให้ได้ วินเซนโซก็ถาม

“มันมากเกินกว่าที่คิดไว้” สาวน้อยแสนซื่อตอบตรงๆ

แสดงว่าเธอรู้ว่าจะต้องขึ้นเตียงกับฉันงั้นสิ” เขาแกล้งเข้าแล้วค่อยๆ กดริมฝีปากเลาะเล็มกลีบปากนุ่มอย่างสนิทสนม

“ปละ… เปล่านะคะ ฉะ… ฉันแค่… แค่” ทำไมกับประโยคง่ายๆ ถึง พูดไม่จบ เสียงของเธอขาดๆ หายๆ เหมือนลมหายใจที่ติดปลายจมูกเพียง นิดเดียว

“แค่อะไรสาวน้อย” อยากทำรุนแรงเอาแต่ใจตัวเองก็อยาก แต่กลัว กระต่ายน้อยจะแหลกคามือไปเสียก่อน จึงต้องหักห้ามอารมณ์ฝ่ายที่ กำลังมีอำนาจเหนือสิ่งอื่นใดเอาไว้แค่จุดพอดีๆ

“คุณคือตัวอันตรายสำหรับฉัน

คราวนี้ชายหนุ่มต้องหยุดการเลาะเล็มความหวานจากกลีบปากสวย เพื่อมองเธอ ใหม่พร้อมกับเลิกคิ้วเข้มขึ้นอย่างนึกขำ
สาวๆ มักจะวิ่งเข้าใส่ฉัน ถ้าอันตรายจริงพวกหล่อนจะต้องหนีห่าง

“ก็ฉันนี้ไง”

“เธอจะบอกว่า ต้องการหนีห่างจากฉันงั้นเหรอ ทั้งที่เมื่อกี้ในลิฟต์เธอ ก็เสนอตัวให้ฉันเหมือนกัน”

แก้มใสแดงปลั่ง ตากลมไหววูบหลุบเปลือกตาลงอย่างเหนียมอาย

“ฉันไม่เคย คุณรู้ดีว่าต้องทำยังไง ฉันถึงว่าคุณเป็นตัวอันตราย

ให้ตายสิ! วินเซนโซ่อยากหัวเราะให้กลิ้ง ในขณะที่แม่สาวน้อยคนนี้ พยายามพูดให้เขาตัดใจ กลับยิ่งเพิ่มความสนใจในตัวเธอมากขึ้นไปอีก ไม่อยากหยุด และจะไม่มีวันหยุด

“ไม่เจ็บหรอกน่า เชื่อสิ

“ไม่ได้นะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

“ถ้าจะให้ช่วยก็ต้องแลกกัน” ยามต้องใช้ความเด็ดขาดน้ำเสียงของ เขาก็เย็นชาพอที่เธอจะใจหาย และนั่นมันคือบทบาทการแสดงทั้งนั้นเพราะ ความเป็นจริงวินเซนโซ่ต้องการเธอจนเจ็บร้าวไปทั้งตัว

“เป็นเพื่อนแล้วไง”

“ใช่ เพื่อนกัน เพื่อนเที่ยว เพื่อนเล่น” ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวกด

ใบหน้าลงซุกซบซอกคอหอมกรุ่น เนื้ออุ่นช่างหอมเย้ายวนใจ เนินอกขาว ผ่องเป็นที่หมายต่อไปของริมฝีปากที่พร้อมจะแต่งแต้มความร้อนไปทั่วทุก อณูรูขุมขนบนกายสาว
“เพื่อนกัน เพื่อนเที่ยว ฉันเข้าใจนะ แต่เพื่อนเล่น

“เกมที่ผู้ใหญ่เล่นกัน” ริมฝีปากร้อนแนบเน้นอยู่บนเนินอกอิ่ม เห็น บอบบางน่าทะนุถนอมที่แท้ก็ซ่อนรูปไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว

สาวน้อยพอจะเข้าใจความหมายของ เพื่อนเล่น” แล้ว เธอมีเวลาพอ จะปฏิเสธเพื่อให้สัญญาใจจบลง แต่ปากร้อนๆ ที่นาบไปทั่วเนินอกอิ่ม ชวนให้สยิวซาบซ่านจนลืมประโยคต่อไป อาการสั่นเทิ้มและเสียงคราง แผ่วๆ เรียกรอยยิ้มกดลึกตรงมุมปากได้รูป สาวน้อยแสนซื่อหรือจะสู้ หมาป่าเจนจัดอย่างเขา

ปลายนิ้วแกร่งบรรจงเลื่อนแขนเสื้อที่มียางยืดร้อยรัดลงมาตามเรีย แขน เห็นชอบบราเซียร์ไร้สายรำไรชวนให้ต้องค้นหา ริมฝีปากซุกซนกัด เนื้อผ้านุ่มตรงช่วงทรวงอกให้เลื่อนลงต่ำเปิดให้เห็นบราเซียร์สีหวานห่อหุ้ม ทรวงอกขาวผุดผาด ตาคมวาววับยามจับจ้อง ยืดแขนขึ้นเหยียดตรงยาม กดข้อมือเล็กกับเตียงนุ่ม ใบหน้าเลื่อนลง ปลายลิ้นลิ้มเลียไปตามขอบ เสื้อตัวจิ๋ว

ร่างขาวสะดุ้งเฮือดเมื่อเนื้อนุ่มสัมผัสกับปลายลิ้นเปียกชื้น ละเลียดลิ้น เลียวนพาเต้ากันทั้งสองข้าง กลืนกินความนุ่มหยุ่นทั้งสองข้างด้วยความ ตะกละตะกลาม ริมฝีปากอ้างับยอดกันดูดดื่มเหมือนกลืนกินขนมหวาน

“อื้อ อย่า… ถ้าเพื่อนของคุณหมายถึงเพื่อนนอนด้วย ฉันไม่…” ยังพูด ไม่ทันจบนุ่มเนื้ออวบอิ่มถูกกลืนกินอย่างมูมมาม

นาดากรีดร้องครวญครางกับสัมผัสแปลกใหม่ เต้าทรวงหายเข้าไปในอุ้งปากครึ่งค่อนใต้กระมัง เธอเสียวสยิวเนื้อตัวรุมเร้าคล้ายจะ เป็นไข้ ปากลิ้นของเขาแผลงฤทธิ์ลงกลางร่องอกลึก รู้สึกได้ถึงความเปียก ขึ้นพอสัมผัสกับไอลมก็เย็นฉ่ำ ร่างกายของเธอบิดเราอย่างตื่นเต้นกับ ความเร่าร้อน

“คุณวินทวินหยุดเถอะ”

“ถ้าเริ่มแล้วฉันไม่เคยหยุดกลางคันเลยสักครั้งสาวน้อย

ริมฝีปากของเขาเลื่อนลงมายังหน้าท้องที่แขม่วเกร็ง ปลายลิ้นพาด ผ่านเสียวนรอบๆ สะดือสวย เธอสะดุ้งโบกมือไปมาอย่างต้องการจะไขว่ คว้าชิ้นผ้าที่ปิดบังเรือนกายเบื้องล่าง แต่แล้วมันก็หลุดลอยไปจากลำตัว อวดความเป็นสาวเปลือยเปล่าอวบอิ่ม ให้กับสายตาหิวกระหาย

“ซ่อนรูปทั้งบนทั้งล่างเชียวนะนี่

วินเซนโชกดริมฝีปากลงบนเนินหลังเต่าเกลี้ยงเกลา นาดาเธอคือ นางฟ้ามาเกิดชัดๆ ผิวกายขาวผุดผาดเนียนละเอียดไม่มีไฟฟ้ามาบดบัง ราคี เป็นดอกไม้ที่สวยสดและน่าทะนุถนอมที่สุด ทว่าในตอนนี้ร่างกาย

แกร่งของวินเซนโซ่กำลังปวดร้ายถึงที่สุด ปลายลิ้นของเขาละเลียดซึมแอ่งน้ำหวานกลางร่าง นุ่มเนื้อถูกแยก

ออกด้วยปลายนิ้ว แล้วสะบัดโบกพลิกพลิ้วอย่างมีชั้นเชิง

“กรีด” นาดากรีดร้องลั่นห้อง เวลานี้ไร้เสียงต่อต้านมีแต่ครวญคราง กระเส่าแหลมพร่า กายขาวดีดดิ้นคล้ายทุรนทุรายไปมา ชายหนุ่มสอดมือ บังคับสะโพกที่กำลังยักย้ายอย่างควบคุมไม่ได้ เขาดื่มกับร่องลึกหวาน กลืนกินน้ำหวานที่ หลั่งรินออกมาเป็นทาง

นาคารู้สึกคล้ายคนใจจะขาด เหมือนกำลังจมน้ำแล้วต้องดิ้นรนหา ทางเอาตัวรอด สิ่งที่กำลังเจอไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ไม่เจ็บ ไม่ปวด มีแต่ ความซ่านกระสันที่ไม่เคยรู้จัก กลีบเนื้อกลางร่างร้อนผะผ่าวและอะไรบาง อย่างก็ไหลริน

ชายหนุ่มยกตัวขึ้นถอดเสื้อผ้าออกจากร่างจนเปลือยเปล่า นาตาปรือ ตาเห็นตัวตนกลางหน้าขาแกร่งแต่หาหวั่นเกรงไม่ เธอกลับปรารถนา ต้องการสัมผัสจากมัน ดวงตากลมขยับหลับพริ้มเหมือนยอมแพ้ แก่นกาย กำยำเบียดบดลงกลางร่องนุ่ม ก่อนค่อยๆ ผลักดันเข้าสู่เนื้อใน

“กรี้ด!!! เจ็บ” คราวนี้เธอเจ็บ เหมือนร่างกายกำลังจะปริแตกออกจาก กัน มือไม้ผลักใสร่างหนาเป็นระวิง ทว่าเขากลับผลักดันกายแกร่งเข้าหา รวดเดียว สองร่างแทบจะกลืนกันเป็นเนื้อเดียว

วินเซนโซ่ระดมจูบไปทั่วดวงหน้าหวาน ละเลียดชิมริมฝีปากอิ่มที่ถูก กัดจนเป็นรอย จูบซับน้ำตาใสๆ ไหลลงมาผ่านแก้มนุ่มด้วยอาการหวงแหน อย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้ ไม่เคยต้องรั้งรอ ไม่เคยต้องอ่อนโยน เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้มันเกิดขึ้น ความอ่อนหวานที่ ถูกเติมเต็มทีละนิด ความอ่อนโยนที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ

แก่นกายชายขยับเป็นจังหวะอยู่ในร่องหลืบ วินเซนโซ่เริ่มทำตาม อำเภอใจ เขาขยับเสียดสีเนิบนาบก่อนจะเริ่มหนักหน่วง ฝ่ามือกอบกุม ทรวงอกนุ่มหยุ่นบีบเคล้นตามความต้องการที่หิวโหย

“โอย… ไม่ไหวแล้ว” นาดาครวญครางเสียงหลง ดวงหน้าหวานสวย แดงก่ำ และสุดท้ายริมฝีปากอิ่มก็อ้ากว้างเพื่อกรีดร้องยามสุขสม

ชายหนุ่มส่งสาวน้อยล่วงหน้าขึ้นสวรรค์ไปแล้ว เขาก็ตามเธอไป เหมือนกัน ร่องลึกบีบตัวตนแนบแน่นตอดลึกเป็นจังหวะจะโคน อีกทั้งร่าง ขาวก็ยังเกร็งค้าง

“อา…” วินเซนโซ่คํารามเป็นสัตว์ป่าถูกคมหอกคมดาบของนายพราน นักล่า ธารอารมณ์พวยพุ่งอยู่ในร่องกระสันอย่างไม่ระวัง ไม่จำเป็นต้อง ระวังหรือกลัวอะไร เพราะถึงอย่างไรนาดาก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่ดี

ปลายนิ้วมือพันเส้นผมยาวสลวยที่เป็นพันธนาการมัดตัวเขาไว้ตั้งแต่ ตอนเจอกันครั้งแรก จรดปลายจมูกสูดดมความหอม ระเรื่อยไปยังหน้าผาก เหมือนจะหยุดไม่ได้ คนที่หลับไปด้วยความอ่อนเพลียกับสัมผัสแปลกใหม่ ลืมตาตื่น แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายจึงพากันประท้วงอย่างเจ็บปวด

“โอ๊ย” เธอนิ่วหน้าเมื่อพบลำแขนพาดไปบนหน้าอกแล้วรั้งให้เธอ นอนหงายดังเดิม “ปล่อยนะ ฉัน ให้คุณไปหมดแล้ว จะเอาอะไรอีก” เสียง ของเธอสั่นเครืออย่างคนกำลังจะร้องไห้

“ก็ยังไม่อิ่มเลย” ว่าแล้วคนตะกละก็พลิกตัวขึ้นมาทาบทับ ไม่ต้อง ห่วงหรอกน่า ยังไงฉันก็จะทำตามสัญญา

นาดาจําต้องหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อร่างหนาเริ่มขยับคลอเคลียอย่าง สนิทสนมอีกหน คราวนี้เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็รุ่งเช้า และได้ยินเสียง เขาคํารามลึกอย่างพอใจรับรุ่งอรุณ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ