บทที่8 เลิกยาสําเร็จ

ในสายตาของคนติดยา สถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดคือที่ที่พวก เขาต้องได้รับแรงกดดันมหาศาล

ผมเริ่มเตรียมพร้อมสภาพจิตใจ แต่มันโหดร้ายและต้องฝืนทน มากกว่าที่ผมจินตนาการไว้เยอะ จริงๆแล้วสถานบำบัดผู้ติดยา แห่งนี้ไม่ได้น่ากลัวหรอก แต่ยาเสพติดต่างหากที่น่ากลัว เวลาที่ อาการอยากยาก๋าเริบ ผมควบคุมตัวเองยากมาก ในช่วงแรกๆที่ ผมได้เริ่มต้นการบำบัด ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ตายไป ผม เอาหัวชนกับทุกที่ที่เห็น ตอนที่อาการอยากยากำเริบ ผมรู้สึก เหมือนว่าแรงดันของเลือดสูงจนแทบจะพุ่งและดันจนเส้นเลือด ให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ มีเสียงดังหลอนประสาทอยู่ในหัว ใน ตอนนั้นถ้าผมเสพมันเข้าไปสักนิด คงต้องให้พวกเขายิงผมให้ ตายไปเลยเพื่อให้ทุกอย่างมันจบ

ผมเขียนบทความเล่าเรื่องราวเหล่านี้เพื่อเป็นอุทาหรณ์แก่ผู้คน ว่าห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสิ่งนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามยุ่งเกี่ยว เด็ดขาด นั่นคือเส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับคืนมาได้

ควันบุหรี่ที่มอดไหม้ราวกับเป็นควันเขม่าปืนที่ลั่นกระสุนออก มา มันสามารถยิงและทำลายสถาบันครอบครัวให้พับยับเยินได้ มันคือไฟที่หมอดไหม้ทุกอย่างในชีวิต!

บางเส้นทางอย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยว ถ้าวันหนึ่งเกิดอยากจะกลับ ตัวกลับใจ จะต้องตายเพื่อให้กลายเป็นผี จากนั้นจึงจะได้กลับมาเกิดใหม่กลายเป็นมนุษย์อีกครั้ง

โชคดีที่ผมผ่านมันมาได้ ครั้งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับผมคือพี่จาง ให้ผมลดปริมาณการเสพยาเสพติด นี่คือวิธีการที่ถูกต้อง พวก เขากลัวว่าผมจะตายไป แต่โชคดีที่ผมยังไม่ตาย หนึ่งสัปดาห์ ผ่านมา ร่างกายของผมเริ่มปรับตัวดีขึ้น อีกทั้งพี่จางอบรมเรื่อง จิตวิทยา ให้กับผมควบคู่ไปด้วย ทุกๆวันมีการออกกำลัง สิ่ง สำคัญที่ขาดไม่ได้คือการรักษาด้วยยา สองสับดาห์ผ่านไปผม เริ่มมีความหวังใหม่เกิดขึ้น

ในตอนนั้นเอง ผมได้รับจดหมายฉบับหนึ่งที่พี่เหมยเขียนให้ ผม ในตอนนี้ผมค้นหาจดหมายฉบับนั้นจนเจอ กระดาษนั้นได้ เหลืองไปหมดแล้ว ตัวหนังสือก็เริ่มจะดูเลือนราง

เนื้อหาในจดหมายเขียนไว้ว่า :

เจียเหลียง! เดิมทีฉันอยากโทรศัพท์ไปหานาย ตอนที่ฉัน โทรศัพท์ไปหาพี่จาง พี่จางบอกว่านายกำลังเรียนอยู่ ฉันเลยไม่ ได้เรียกนาย ฉันได้ยินพี่จางบอกว่านายหายดีอย่างรวดเร็ว นาย เข้มแข็งมาก ฉันมีความสุขมาก ความรู้สึกดีใจแบบนี้ฉันไม่เคย รู้สึกมาก่อน ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถช่วยนายได้ ทำให้นายเป็นคน ที่สดใส ร่างกายแข็งแรง! มันช่างรู้สึกดีจริงๆ คนคนหนึ่งสามารถ มีร่างกายที่แข็งแรง มีร่างกายและจิตใจที่ไร้มลทินใดใด ทุก อย่างล้วนแต่สะอาดสะอ้าน นายรู้มั้ยว่าสิ่งนี้มันมีค่ามากมาย ขนาดไหน? ดังนั้นนายจะต้องรักษามันไว้ให้ดีดี อดทนอีกหน่อย ทุกอย่างก็จะดีขึ้น เชื่อฟังคำพูดของพี่ จำเอาไว้ จากนี้เป็นต้นไป นายจะทำอะไรก็ได้ แต่ห้ามทำอะไรที่ผิดกฎหมายอีก ไม่ว่าจะเป็นอันตรายต่อสังคม ต่อผู้คน หรือแม้กระทั่งตัวนายเอง ห้ามทำ เด็ดขาด ถ้านายทําในเรื่องที่ไม่ควรทำอีก พี่จะดูถูกนายไปตลอด ชีวิต! เพราะฉัน ฉันเห็นนายเป็นน้องชาย เป็นคนในครอบครัว เป็นคนหนึ่งที่ฉันเองก็ยังบอกไม่ถูก ดังนั้นฉันเลยต้องขอร้อง นายแบบนี้

ใช่แล้ว พี่จะต้องออกไปต่างประเทศเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่ง รอ ให้นายออกมาจากที่นั่น พี่จะมารับนายเอง หวังว่าตอนนั้น นาย จะสามารถยิ้มให้กับฉันได้ แน่นอน!

— เหมยผู้รักนาย

เมื่ออ่านจดหมายฉบับนี้จนจบ ผมรู้สึกมีความสุขมาก เพราะ วันเวลาเหล่านั้น ผมเริ่มคิดถึงผู้หญิงคนนี้อย่างสุดหัวใจ คิดถึงพี่ เหมย เธอคือแรงผลักดันทั้งหมดของผม ผมคิดว่าถ้าผมไม่มีเธอ ผมคงไม่มีความหวังใดใดในชีวิตอีก

ผมรอคอยเวลาสองเดือนหลังจากนี้อย่างใจจดใจจ่อทุกวัน วัน ที่ผมสามารถเดินออกจากสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดแห่งนี้ ทุก ทุกวันผมได้แต่เฝ้าเพ้อหาถึงที่เหมย เพราะไม่มีอาการอยากยา ก่าเริบ ของผมเริ่มมีแข็งและความต้องการมากยิ่งขึ้น บางครั้ง ผมต้องแอบจินตนาการถึงเธอเพื่อปลดปล่อยสิ่งนั้นออกมา ผม คาดหวังเป็นพิเศษว่าหลังจากที่ได้ออกมา ผมได้อยู่บนเตียงกับ เธอ กับเธอ เหมือนกับคืนนั้น

แต่สองเดือนหลังจากนั้น ผมมีร่างกายที่สดใสแข็งแรงแล้วถูก ปล่อยตัวออกมา ผมมีร่างกายกำยำมากยิ่งขึ้น เพราะการฝึกซ้อมและการออกกำลัง ผิวของผมดลงแต่ร่างกายกำยำมากขึ้น แต่ผมไม่เห็นพี่เหมียยืนรออยู่ที่หน้าประตู วันนั้น ผมเดินออกมา ข้างนอก ผมเอาแต่จ้องมองไปที่ประตู ผมคิดว่าเธอจะต้องรู้ว่าผม ได้ออกมาแล้ว ในสายตาของผมตอนนั้นเธอเป็นคนที่ยิ่งใหญ่มี เส้นสายมากมาย เก่งกาจมีความสามารถจนไม่มีอะไรที่เธอทำ ไม่ได้

พี่จางพาผมเดินออกมา ผมหันไปถามเธอ “หัวหน้าจาง พี่เหม ยบอกว่าจะมารับผม เหมือนว่าเธอจะยังไม่มาเลย!!

หัวหน้างางพูด “พี่เหมยของนายทำธุรกิจค้าขายขนาดใหญ่ ปกติก็จะยุ่งมาก ช่วงนี้ฉันได้ยินมาว่าเธอออกไปต่างจังหวัดเพื่อ ทำงาน น่าจะยังไม่กลับมา!

ผมพยักหน้า จากนั้นพูด “หัวหน้าจาง คุณรู้จักพี่เหมยได้ยัง ไง?”

เธอรีบพูด “อ๋อ แต่ก่อนญาติของฉันคนหนึ่งเคยทำงานเป็นนัก บัญชีในโรงงานเสื้อผ้าของเธอ พวกเราได้กินข้าวด้วยกันเลยรู้จัก กัน แต่ก็เป็นเพราะเรื่องของนายนี่แหละเลยทำให้รู้จักกันมากยิ่ง ขึ้น– ใช่แล้ว พี่เหมยของนายน่ะเป็นคนดี!”

ผมพยักหน้าแล้วไม่ถามอะไรอีก แต่ก่อนเธอเคยทำธุรกิจเกี่ยว กับเสื้อผ้า เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่เก่งและมีความสามารถมากๆ ความสงสัยที่มีอยู่ในใจค่อยๆจางหายไป เธอทำธุรกิจทั่วๆไป แหละ

ผมเดินออกมาจากประตู เธอไม่ได้มาจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ผมสามารถเข้าใจเธอได้ เธอดีกับผมมามาก เกินพอแล้ว

ผมบอกลากับหัวหน้าจาง ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วยืนอยู่ หน้าทางม้าลายตรงประตูของสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติด ผมคิด ว่าผมจะกลับไปที่ที่ผมเคยอยู่มาก่อน แต่เมื่อผมลูบไปที่กระเป๋า กางเกง เงินที่เหลือติดตัวไม่พอที่จะนั่งรถเลยด้วยซ้ำ ผมจึงตัดสิน ใจเดินไปตามถนน

ในขณะที่ผมยังเดินออกมาไม่ไกลนัก ด้านหลังของผมมีรถคัน หนึ่งบีบแตะใส่ผมไม่หยุด ผมขมวดคิ้วแล้วหันหน้าไปมอง อยู่ๆ กระจกรถก็เลื่อนลงมา แม่เจ้า ทุกครั้งที่เธอมาเจอกับผมเธอจะ เปลี่ยนรถที่ขับทุกครั้ง เมื่อกระจกรถถูกเปิดออก ผมจึงจะเห็นว่า เป็นเธอ เธอสวมแว่นตากันแดดสีดำ วันนั้นเธอถอดแว่นตา กันแดดสีดำานั้นออก เธอมองมาที่ผมแล้วยิ้มอย่างมีความสุข จาก นั้นพูด “พ่อหนุ่มน้อย ต้องการโบกรถมั้ย?”

ผมยิ้มออกมาทันที ผมยิ้มแล้วจ้องมองเธอสักพัก จากนั้นตอบ เธอด้วยความสุขและดูสดใสเป็นพิเศษว่า “ได้มั้ยล่ะ?”

เธอยิ้มแฉ่งเป็นพิเศษ จากนั้น โบกมือแล้วพูด “ofcourse! ”

ผมโยนกระเป๋าเข้าไปในรถของเธอ จากนั้นรีบวิ่งขึ้นไปบนรถ หลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว ผมเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ผมไม่รู้สึก อาย ไม่ปิดกั้นตัวเองแบบนั้นอีกแล้ว ผมรู้สึกมีความสุขและมั่นใจ กว่าเดิมเป็นพิเศษ ผมจ้องมองเธอไปสักพัก เธอสวมแว่นตากันแดด ตาอีกครั้ง จากนั้นพูดโดยที่ไม่หันหน้ามามอง “จะทำ อะไรพ่อหนุ่มน้อย?”

ผมหายใจเข้าแล้วรวบรวมความกล้า ผมโอบกอดเธอเข้าไป ในอ้อมอกของผม เธอตกใจจนร้องว่า “อาออกมา จากนั้นเธอ จึงเงียบ

ผมกอดเธอ จากนั้นจูบเธออย่างอ่อนโยน ผมจูบริมฝีปากของ เธอ หน้าผากของเธอ เส้นผมของเธอ ผมคิดว่านี่คือครั้งแรกที่ผม เริ่มมีความเป็นผู้นำอย่างที่ผู้ชายเป็น ส่วนเธอกลายเป็นผู้หญิง ตัวน้อยๆ มันเกิดขึ้นบนรถ ในวันนั้น