บทที่13 เธอเป็นเหมือนลูกหมาน้อย

หลังจากครั้งนั้นที่เดินออกมา ผมก็ได้เช่าบ้านหลังใหม่ อยู่แถวๆ ถนนจงลง ผมไม่ได้เข้าโรงงาน ไม่ได้ทำงานด้านเครื่องกล แต่ผม ทํางานรับส่งของในมาร์เก็ตเล็กๆ น้อยกับเพื่อนสมัยเรียนมา เล็ก

ผมไม่เคยเล่าเรื่องนั้นกับใคร กับเพื่อนผมยิ่งต้องปิดเป็นความ ลับ ผมคิดตลอดว่ามันเป็นแค่ฝัน

เมืองเจียงในเดือนแปด เป็นเดือนที่อากาศร้อนมาก ผมใส่เสื้อ กล้ามทุกวัน และก็ไปฝึกขับรถ ช่วงที่เพื่อนไม่ไปส่งของ ผมก็ไป ส่งแทน เพราะว่าแรงเยอะ ผมก็ลงของเองทำอะไรเองหมด

ถ้าเทียบกับความหรูหราจอมปลอมเหล่านั้นแล้ว ผมรู้สึกว่า แบบนี้ทำให้ชีวิตผมมีความสุข และมีความหมายมากกว่าทำงาน เหนื่อยๆ แล้วกลับไปอาบน้ำเย็นๆ แล้วเข้านอน สบายกว่าเยอะ

ผมคิดว่าผมลืมเธอได้แล้ว แต่บางทีร่างกายอาจจะไม่ฟังกัน

จะนึกถึงภาพตอนมีอะไรกับเธออยู่เรื่อย เอาจริงๆแล้ว เธอดูดีนะ

บางทีผมปิดประตูแล้วนึกภาพเธอขึ้น แล้วผมช่วยให้ตัวเองได้มี

ความสุขบ้าง แต่ผมจะไม่ไปหาเธอ และไม่เป็นห่วงเธอหรอก เธอ

มีเงินตั้งมากมาย ผู้ชายก็คงมีไม่ขาดมือ ก็เหมือนที่เธอมาหาฉัน

ในบาร์ เธอก็คงไปหาคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน ผู้ชายหล่อๆ ในบาร์มี

เยอะแยะ

หลังจากที่เลิกยาไป ผมก็ติดบุหรี่อย่างหนัก สูบบุหรี่ยังไงก็ดีกว่าเสพยา วันนั้นหลังจากที่ผมขนของเสร็จ ขณะที่ผมกำลังสูบ บุหรี่พูดคุยเรื่องอนาคตกับเพื่อน แต่อากาศร้อนมาก ผมก็เลย ถอดเสื้อออก เปลือยกายท่อนบน ผิวสีแทนกับกล้ามเนื้อที่แข็ง แรงของผม ผู้หญิงที่เดินผ่านจำต้องมองมาที่ผม

ผมบอกว่าผมอยากจะเปิดบริษัทใหญ่ๆ หาเงินเยอะๆ ซื้อหมา ฮัสกี้สักสิบกว่าตัว

“เฮ้ย เจียเหลียง ทางนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง แซ่บมาก กำลังมอง มาที่เรา แม่งต้องชอบหุ่นนายแน่ๆ ” เพื่อนผมบอกกับผม

ผมค่อยๆ หันหน้าไป เห็นผู้หญิงยืนอยู่ที่ถนน แต่งตัวดูดีอย่าง ที่เพื่อนว่า เป็นกระโปรงยาว ลายสก๊อต ถือกระเป๋าไว้หนึ่งใบ ใส่ แว่นดำ ทรงผมเป็นทรงฮิตเกาหลี คอเสื้อเธอว่าวลึกลงไป มอง เห็นเนินอกขาวอิ่มได้จากไกลๆ

“เป็นไร? อยากได้ล่ะสิ ตอนเรียนอยู่แกล้งทำเป็นคนดีล่ะสิ

ผมค่อยๆ หันกลับมา พูดไปแบบนิ่งเฉยว่า “ก็งั้นๆ” ผมเปิด ประตูรถกำลังจะขึ้นไป แต่เพื่อนดึงผมไว้ “เดี๋ยวนะ เธอกำลังเดิน มาทางนี้ รอดูอีกหน่อย

ผมหันไปมองเธอ เธอเดินมาทางนี้จริงๆ เธอเดินเร็วมาก ไม่กี่ ก้าวก็มาถึงแล้ว

เธอดูเปลี่ยนไป นอกจากค้ายาแล้ว ก็คงเน้นการแต่งตัวแหละ ผมหันหน้ากลับไป แล้วได้ยินเสียงเพื่อน
“สวัสดีครับ พี่สาวครับ มีอะไรรึเปล่า?” เพื่อนผมเป็นคนอ้วนๆ “หึ สวัสดี ฉันของคุยกับเจียเหลียงหน่อยได้ไหม?” เธอพูด อย่างไม่เกรงใจใคร

เพื่อนผมอึ้งไปเล็กน้อยแล้วรีบพูดว่า “ได้..ได้ครับ พวกคุณ รู้จักกันหรือครับ? เดี๋ยวผมไปหาอะไรดื่มหน่อย พวกคุณคุยกัน เลย” พอเพื่อนไปแล้ว ก็เหลือแค่เราสองคน ผมหันหน้าไปที่ กระจกรถ แล้วจัดผมเล็กน้อย

“บังเอิญจัง มากเจอนายที่นี่ได้ไง ทีแรกฉันไม่รู้ว่าเป็นนายนะ เนี่ย” เธอพูด

ผมไม่ได้พูดอะไร แต่จริงๆ แล้วผมไม่รู้ควรพูดอะไร ผมคิดว่า มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก มีอะไรบ้างที่เธอไม่รู้

“อากาศร้อนนะเนี่ย บนรถนี่มีอะไรหรอก”

ผมหัวเราะเบาๆ แล้วตอบ “ไม่ใช่ยาเสพติดแล้วกัน!”

ครั้งนี้เธอไม่ได้โกรธ แต่กลับหัวเราะแล้วพูด “ถ้าเป็นยาเสพ ติดทั้งคันหล่ะก็ ฉันก็ไม่ต้องไปค้าที่เมืองนอกแล้ว มาหานายก็จบ แล้ว หึ!

เธอฉลาดมาก พอเธอพูดแบบนี้ ผมก็สบายใจขึ้นมาหน่อย

“มาคุยกันดีๆ ช่วงนี้เป็นไงบ้าง? เธอมองมาที่ผม แล้วถอนแว่น ตาของเธอจ้องมาที่ผม

ผมทิ้งบุหรี่ไป พอพ่นควันสุดท้ายเสร็จก็ตอบว่า “ก็โอเคดี ทำกิจการเล็กๆ น้อยๆ แน่นอนว่าคุณไม่ได้หรอก “คุณดูโตขึ้นนะ” เธอพูดกับผม

ผมหันไปอีกฝั่ง มองไปที่มาร์เก็ตผู้คนเข้าๆ ออกๆ “เมื่อก่อนก็ เป็นแบบนี้นะ

เธอยิ้มแล้ว แต่ที่พูดมาเมื่อกี้ก็เหมือนเด็กที่กำลังงอนนะ “หึ! เธอมายุ่งอะไร” ผมถอดหายใจยาวๆ “คุณนายไม่นั่งตาก แอร์ที่บ้าน มาทําอะไรที่นี่ล่ะ?

“มาซื้ออาหารให้หลานๆ ของนายไง” เธอพูด

“แก นับญาติกับหมา” พอผมพูดไป เธอก็หัวเราะใหญ่เลย แล้วก็มองผมด้วยตาดำๆ

“ฉันเป็นหมาก็ได้ หายโกรธได้แล้ว”

ผมฟังแล้วก็สบายขึ้นมาหน่อย ยิ้มพร้อมพูด “หมาต่างหาก

แย่แล้ว พอเธอพูดมาแบบนี้ ผมเริ่มห้ามใจไม่ไหว ข้างล่างของ ผมก็เช่นกัน เธอน่าจะรู้ แล้วเธอก็รีบหันมาหาผม ยื่นมือมาจับที่

ข้างล่างของผม ผมรีบเบียดตัวออกไป

“กลางวันแสกๆ คุณทำอะไรของคุณน่ะ!”

เธออ้อนผมพร้อมพูด “ไม่ทำอะไรหรอก หนังงานสวยๆ ที่อยู่ โรงแรมฝั่งตรงข้ามเธอกว่าคิดถึงนาย ถามว่านายไปเปิดห้องรอ เธอได้เปล่า” พูดเสร็จเธอก็ยิ้มๆ โรงแรมนั้นเป็นโรงแรมหรูนะ เนี่ย
ผมมองไปที่เธอ ผ่านไปสักพัก ผมพยักหน้าแล้วถามว่า “เธอ บอกรึเปล่าว่าจะกินตรงนั้นของผม

เธอเริ่มทําหน้าจริงจัง เคลิ้มไปตามผม เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว เหมือนกัน เธอพยักหน้าพร้อมพูด

“เธอบอกว่าทําอะไรก็ได้ ให้คุกเข่าที่ข้างหน้านายก็ยอม

ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว เธอพูดราวกับว่าเธอกระหายน้ำ “ห้อง1038 ฉันรอนายนะ”

ผมพยักหน้า เธอยิ้มพร้อมหันหลังเดินไป ทิ้งผมไว้อย่างกับคน โง่ เธอมั่นใจได้ไงว่าผมจะตกลง เธอถึงกับเปิดห้องรอราวกับว่า วันนี้ได้กินผมแน่ๆ ผมเห็นเธอเดินเข้าโรงแรมไป ผมก็ปิดประตู รถ ใส่เสื้อกล้าม แล้วรีบเดินไปที่โรงแรมนั้น