บทที่11 คนที่ทำร้ายฉัน

ผมกลับจากที่ตกปลาอย่างมีความสุข พร้อมเอาปลาที่ตกได้ให้ ป้าหวางย่างกิน

พี่เหมย ชอบกินปลาในแม่น้ำฉางเจียงมาก เธอเคยบอกผมว่า ตอนเธอเด็กๆ เธอกินปลาที่คุณปู่จับมาอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอ ผูกพันกับฉางเจียงเป็นอย่างมาก ตามที่พี่เหมย บอกหล่ะก็ เธอ เป็นคน เมืองเจียง แต่กำเนิด แต่เธอไม่ได้เล่าให้ฟังอย่าง ละเอียดว่าจากที่เธอเป็นแค่ลูกชาวประมงเล็กๆ กลายมาเป็นผู้ หญิงที่เก่งในวันนี้ได้ยังไง เธอไม่เคยเอ่ยถึงพ่อแม่เธอเลยด้วยซ้ำ

เดิมทีวันนั้นเราต้องไปตกปลาด้วยกัน ระหว่างทางเธอรับ โทรศัพท์แล้วเธอก็กลับไปกลางคัน พอผมไปหาเธอ ผมเห็นมีรถ เก๋งสีดำจอดอยู่หน้าประตู ผมคิดว่าคงจะเป็นแขกมาบ้าน

ป้าหวางเห็นผมกลับมา ก็ส่งยิ้มให้ ถึงเธอจะพูดไม่เป็น แต่ พวกเธอดูเป็นมิตรมาก ผมยื่นปลาไปให้เธอ เธอรับไปพร้อมยิ้ม แล้วเดินตรงไปที่ห้องครัว

ผมไม่ได้เข้าไปที่ห้องรับแขก ในทันที แต่ไปให้อาหาร หมาฮัส สองตัวของพี่เหมียก่อน แล้วเล่นกับน้องหมาไปสักพัก พวกมัน สนิทกับผมมาก จนแทบจะคิดว่าผมเป็นคนเลี้ยงซะแล้ว

ขณะที่ผมเล่นกับหมาอยู่นั้น ก็มีคนใส่เสื้อสูทหลายคนเดินออก จากห้องรับแขกมา ผมเงยหน้าเล็กน้อย ถึงจะห่างกันไกล แต่ผม ก็เห็นว่าพวกเขาใส่สูทสีดำกันหมดเลย
มีผู้ชายคนหนึ่งผิวปากมาทางผม ฮัสกี้สองตัวสะบัดหางอย่าไว ผมรู้ว่าเขากำลังหยอกเล่นกับหมา พวกเขาน่าจะเข้าออกที่นี่อยู่ บ่อยๆ

“นายเป็นใคร?” ผู้ชายที่ตัวผอมมีหนวดถามผม

ผมยืนขึ้นขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ตอบอะไร ผมเริ่มจะมั่นใจแล้วว่า ผู้ชายคนนี้คือคนที่ให้บุหรี่ผมบ่อยๆ ในบาร์ ถึงจะเป็นกลางวัน แต่ผมก็จำได้ ตอนแรกผมรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่สนุกดี แต่ตอนนั้น ผมรู้แล้วว่าเขาเป็นคนที่ร้ายกาจมาก ยังไงผมก็ไม่มีวันลืมหน้า เขาไปได้ แต่เขากลับลืมผมไปแล้ว

“ฉันถามนายน่ะ!” ผู้ชายคนนั้นถามผมอีกรอบ

พี่เหมยรับเดินออกมาแล้วบอกกับพวกเขาว่า

“เป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ของฉันเอง เขาเพิ่งจบมหาลัยเลยแวะ มาเที่ยวหาฉัน! พวกนายไปเถอะ!”

คนเขาก็รีบพยักหน้าแล้วบอกว่า “ครับ พี่

พอเห็นพวกเขากําลังจะออกไป ผมรับเข้าไปหาแล้วบอก “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ผู้ชายไว้หนวดคนนั้นและเพื่อนอีกสองคนหันมามองผมแบ บอึ้งๆ แล้วถามว่า

“น้องชายมีเรื่องอะไร

พี่เหมยรีบเดินมา แล้วถามผมว่า “มีอะไรหรือ เจียเหลียง?”
ผมขมวดคิ้วแล้วมองหน้าพวกเขา “ผมจำคุณได้ คุณยังจําได้ อยู่รึเปล่า?ที่ สวรรค์! ”

พวกเขายิ้มแล้วพูดว่า “อ๋อ เมื่อก่อนผมไปเที่ยวที่นั่นบ่อ ยมากเบยครับ คุณรู้จักผมหรือครับ?

พี่เหมยรีบพูด ” เจียเหลียงเป็นอะไร รู้จักกันหรอ!”

ผมมองไปที่พี่เหมียแล้วพูดว่า “พี่ครับ คนนี้แหละที่วางยาผม

ผมจําไม่ผิดหรอก”

พอผมพูดออกมา ผู้ชายคนนั้นและเพื่อนเขาก็ตกใจอย่างมาก เหมือนกับว่าพอพูดถึงยาเสพติด พวกเขาก็กลัวมาก กลัวว่าคน อื่นจะได้ยิน พวกเขาไม่มีใครพูดอะไร แต่ต่างสบตากัน แล้วผมก็ พูดต่อว่า “พี่ครับ ผมจะโทรฟ้องตำรวจ!” ผมรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ยังไม่ทันไร พวกเขาก็จับตัวผมไว้ แล้วพี่เหมยก็พูดขึ้นมาว่า “ปล่อยเขานะ!”

ผู้ชายอีกคนบอกกับพี่เหมยว่า “พี่ หมอนี่มันเป็นใคร? ถ้าพวก ผมเข้าใจอะไรผิดไป พี่ช่วยอธิบายให้เขาฟังหน่อย เดี๋ยวพวกผม ชดใช้ให้ ถ้าไม่รู้จริงๆ อาจจะ…หรือว่าเป็นแค่การเข้าใจผิด

พี่เหมยเดินมาหาผม ผมมองหน้าพี่เหมยแล้วพูดว่า “พี่บอกผม มานะ ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมถึงรู้จักพวกเขา?” เพราะ ความสนิทสนมก่อนหน้านี้ ผมคิดว่าเธอคือแฟนสาวของผม เป็น ที่รักของผม เป็นของส่วนตัวของผม ผมมีสิทธิ์ที่จะถามเธอ

พี่เหมยมองไปที่สามคนนั้นแล้วพูดว่า “พวกนายไปรอที่รถ ก่อน!”
สามคนนั้นมองหน้าพี่เหมยแล้วตอบว่า “พี่ จะไม่เป็นไรใช่ไหม

ครับ?”

พี่เหมยส่ายหัวพร้อมพูด “ไม่เป็นไรหน่า” สามคนนั้นก็ขึ้นรถ

ไป

ผมมองไปที่พวกเขา พี่เหมยมองมาที่ผม ไม่ต้องห่วง พวกเขา ไม่หนีหรอก ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน พวกเขาก็ไปไหนไม่ได้”

ผมก้มหน้าลง แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมพูด “บอกผมมาว่าคุณ รู้จักพวกเขาได้ยังไง?” ผมเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่าง วันนั้นเธอ ดูไม่ค่อยชอบที่เห็นผมเสพยา แล้วเธอก็บอกโทษของยาเสพติด มากมายให้ผมฟัง แล้วผมก็มาเห็นคนที่วางยาผมให้บ้านของ เธอ ทั้งหมดนี้ ทำให้ผมเข้าใจอะไรบางอย่าง

เธอไม่ได้รีบพูดอะไร แต่มองหน้าผมแบบนิ่งๆ ผมจะคอยดูว่า เธอจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง