บทที่ 12 พี่เหมยค้ายา

เธออึ้งไปสักพัก ก้มหัวลงแล้วคิดอะไรบางอย่าง ความเงียบของ เขาคือคําตอบ ผมยิ้มแห้ง แต่ผมไม่รู้สึกหวาดกลัวเธอเลยแม้แต่ น้อย หรืออาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้เราสนิทสนมกัน ถึงเธอจะ ค้ายาจริงๆ ผมก็ไม่กลัวเธอหรอก

“คุณพูดสิ!” ผมเร่งเธอให้รีบพูด

เธอมองไปที่ทางอื่น แล้วก็หัวเราะพร้อมบอกกับผมว่า “เจียเห ลียง เราไปคุยกันข้างในเถอะ” แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป ผม ก็ตามเธอไป

เธอหันหลังให้ผม แล้วมองไปที่ภาพวาดภาพเก่า เธอไม่ได้พูด อะไร

“คุณมีอะไรจะแก้ตัวอีก?” ผมพูดกับเธอ

“เจียเหลียง นายยังเด็ก เรื่องหลายๆ อย่าง นายยัง……” เธอ ยังพูดไม่ทันจบ ผมก็ขัดแล้วพูดว่า “ผมไม่ใช่เด็ก คุณฟังดีตะกร้า นะ ผมเป็นผู้ชาย ผู้ชาย! ผมรู้ทุกอย่าง ทำการค้าเล็กๆ น้อยๆ จะ มีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง มีซูเปอร์คาร์ตั้งสิบกว่าคัน เสาแค่ต้น เดียวค่าส่งเป็นล้าน คุณคิดว่าผมโง่หรอ?”

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วหันมามองผม เธอโกรธมากพร้อมถาม ผมว่า “แกจะพูดอะไรกันแน่?”

ผมตกใจมาก ผมพยักหน้าแล้วรีบตอบ “ผม…ผมไม่ได้จะพูดเดียวกันรึเปล่า ผมอยากเสพติดมันทรมานขนาดไหนคุณไหมว่ามันโทษสังคมยัง ไงถ้าไม่เงินซื้อต้องทำยังไง? ไปขโมยหรอ ไปฆ่าคน คุณ บ้างไหม”

เธอโกรธมาก “พอใจรึยังฉันหรือ? แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับใครนายสิทธิ์อะไรไม่ทราบ”

ผมตอบกลับไปว่า “หึ ผมไม่สิทธิ์จะพูดแบบนี้คุณ ผมสิทธิ์อะไรคุณ? แล้วผมมีสิทธิ์อะไรมาถามคุณ หึ”

“ก่อน แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ผมชอบรังแก

ผมมองชั้นบนแล้วพูดห้องไม่ให้ผมเข้าคุณ ใช้ห้องนั้นเก็บยาเสพติด ใช่ไหม พูดสิ!

เธอหลับตาสักพัก พอเธอลืมตาขึ้นมา เธอตะคอกใส่ผม ว่า “โทรศัพท์นั่นไง โทรไปตำรวจเลย นายมันงี่เง่า ชะมัด!

แล้วทำไมไม่พูด คุณไม่ได้อะไรผิดทำไมไม่ผม ทำไมต้องเงียบ คุณสาบานกับกล้าสาบานกับเจ้าแม่กวนอิมไหม?”
เหมือนว่าประโยคนี้จะไปโดนจุดเธอ เธอรู้สึกปวดหัวเล็ก น้อย เธอนวดๆ ที่หัว แล้วบอกกับผมด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ว่า “นาย ออกไปเดี๋ยวนี้ ไปเลย! ไปให้ไกลๆ อยากแจ้งความก็ไปแจ้งเลย แต่นายก็ไม่ต้องมาบ้านนี้อีก อย่าให้ฉันได้เห็นหน้านายอีก นาย ออกไปจากชีวิตฉันซะ!”

เธอรู้ว่าผมไม่แจ้งความหรอก ถึงแม้ว่าผมจะรู้แล้วว่าเธอค้ายา แต่ผมก็จะไม่แจ้งความ ไม่รู้ทำไม ผมไม่อยากให้เธอตาย

เธอไม่ได้ปฏิเสธผม แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ ผมคิดว่าเธอทำถูกแล้ว เธอยอมรับไม่ได้ และเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะเธอไม่กล้าสาบาน ต่อหน้าเจ้าแม่กวนอิม คำพูดของผมทำให้เธอรู้สึกผิด

ตอนที่เธอไล่ผมไป ผมเจ็บใจนะ แต่ผมก็จะไป ผมยิ้มแล้วพูด “ผมไปแน่ คุณไม่ต้องห่วง ผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก ผมแทบไม่รู้ จักตัวตนของคุณเลย ไม่ว่ายังไง แค่คุณมีสัมพันธ์กับคนที่วางยา ผม ผมก็ไม่อาจให้อภัยคุณแล้ว ไม่มีวันให้อภัย!

ผมพูดพร้อมเดินออกไป แดดข้างนอกร้อนแรงมาก ผมเห็นเขา สามคนเดินลงมาจากรถ ผมเดินผ่านพวกเขา ไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาก็เงียบเช่นกัน แต่มีคนหนึ่งอยากจะดึงผมไว้ แล้วก็มี เสียงผู้หญิงตะโกนมาว่า “ปล่อยมันไป!”

ผมเดินออกจากคฤหาสน์ใหญ่ๆ เดินไปตามถนนเดินไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก นี่มันอะไรกัน ทำไมผมต้องรู้จักเธอ ทำไม ผมต้องมาที่นี่ ที่นี่มีแต่ปริศนา มีแต่ความตื่นเต้น แถมอันตราย คล้ายกับแหล่งรวมความชั่วร้าย
ผมคิดว่า ผมคงจะตกหลงรักเธอเข้าแล้วจริงๆ ตอนที่ผมจาก ไป ผมรู้สึกเจ็บปวด อาจจะหายไปแบบนี้เลย หายไปจากผู้หญิงที่ เข้ามาในชีวิตผมแค่ชั่วคราว ผู้หญิงที่เข้ามาทําให้หัวเราะแล้วก็ จากไป

ทุกอย่างเหมือนฝันไป ทำให้ผมไม่รู้จะรับมือกับมันยังไง

ฝันอาจจะตื่นมาแค่ชั่วคราว แต่จะไม่มีทางตื่นมาจริงๆ หรือ อาจจะเป็นเพราะพรหมลิขิต เรื่องราวต่างๆ ยังคงดำเนินต่อ

ผมเจอเธออีกครั้ง คือหนึ่งเดือนหลังจากนั้น วันนั้นผมกำลังไป ส่งของ