บทที่12 การลงโทษของเซ่งเจ๋อเฉิง

เงินอีเวยได้ยินค้าของเซิ่งเจ๋อเฉิง ชาตินี้เธออย่าหวังจะหนีฉันพ้น

ถ้าเป็นคู่สามีภรรยาทั่วไป คงโรแมนติกมาก แต่เขาคือเพิ่งเจ๋อ เฉิง เป็นปีศาจร้าย เป็นภัยพิบัติที่เธอหนีไม่พ้นในชาตินี้

“เพิ่งเจ๋อเฉิง ฉันรู้สึกว่านายน่าสงสาร

สีหน้าเขาเคร่งขรึมลง “เธอลองพูดอีกทีสิ

เงินอีเวยยิ้มหยัน “ฉันบอกว่า ฉันรู้สึกว่านายน่าสงสาร นาย พูดปาวๆว่าฉันทําร้ายเงินหุ้ย แล้วนายล่ะ? ในเมื่อนายให้ความ สำคัญหล่อนขนาดนั้น นายมีดูแลไม่ให้หลอนได้รับอันตรายหรือ เปล่า? สองปีก่อนนายไม่ได้ทำวันนี้ในสองปีให้หลังนายก็ยังไม่ ได้ทำ คนอื่นแอบใส่ยาทำร้ายเงินหุ้ยในพื้นที่นาย นายไม่ไปตาม หาเบาะแสของผู้ชายคนนั้น แต่รีบวิ่งมาสงสัยฉัน มาโทษฉัน เนี่ย”

เขาบีบคอเธอแน่นขึ้น

เธอพูดต่ออย่างลำบาก “คนร้ายตัวจริง…ไม่แน่ว่าจะยืนยิ้ม เยาะอยู่ที่ไหนสักทีนะ…”

เพิ่งเจ๋อเฉิงยิ้ม “ดี เธอกล้าหาญดี ยังปากแข็งในเวลาแบบนี้ อีก เอาตามที่เธอหวังเลย ถ้าเงินหุ้ยฟื้น ฉันจะจับเธอมาอยู่ต่อหน้าเขา ให้เขาลงโทษเธอด้วยตัวเองเลย หลังจากนั้นฉันจะส่ง เธอเข้าคูกเอง”

เงินอีเวยเลิกอธิบายเลย ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา น้ำเสียง ประชดประชันและไม่มีทางเลือก “ความเป็นสุภาพบุรุษของนาย มีไว้แค่ตามใจเวลาเสิ่นหุ้ยไม่มีเหตุผลเท่านั้น เมื่อก่อนเธอทำ อะไรไว้บ้างนายเคยรู้ไหม? พ่อแม่ฉันตายยังไงนายรู้ไหม? เงินหุ้ย…เหอะ ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง ถ้าฉันเลิกเป็นพี่น้องกับ หล่อน หล่อนก็ไม่มีค่าอะไรหรอก

คำพูดต่อว่าเงินหุ้ยเสียๆหายๆของเงินอีเวย ทำให้ความ โกรธของเซิ่งเจ๋อเฉิงทะลุปรอทแตก

“ตอนนี้เธอพูดว่าร้ายเงินหุ้ยอยู่ไม่ใช่เพราะอิจฉาเค้าหรือไง

ล่ะ? เธออิจฉาที่เสิ่นหุ้ยได้รับความรักจากฉันใช่ไหม! ได้ วันนี้

ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าความรักที่เธออยากได้มันเจ็บแค่ไหน!

พอเขาพูดแบบนี้เธอนึกไม่ออกเลยว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่ในใจเริ่มกลัวขึ้นมา

จู่ๆแสงสว่างก็หายไป เพิ่งเจ๋อเฉิงกดร่างลงมา เธอกรีดร้อง ทันที

“อ๊า! ”

วินาทีถัดมาร่างทั้งร่างของเธอก็โดนเขาจับพาดบ่า

เซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนขายาว แรงก็เยอะ เอวเธอโดนเขาจับยึดไว้ มั่นขยับไม่ได้เลย เขาพุ่งขึ้นชั้นบนอย่างเร็ว มุ่งตรงไปที่ห้องนอนเธอเริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

“นายจะทําอะไรน่ะ

เขาไม่สนใจเธอเลย จับเธอโยนลงบนเตียง เอื้อมมือไปปลด กระโปรงเธอออก

เสิ่นอีเวยเห็นเพิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังปลดเน็คไทตัวเอง สายตาคู่นั้น เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เสิ่นอีเวยร้องไห้แล้ว

“อย่าทำแบบนี้…”

เธอขดตัวสั่นด้วยความกลัวกลางเตียง แต่กลับโดนเขาดึงข้อ เท้าเข้าไปหา จนโดนแผลที่เกิดจากการกระโดดลงจากรถ เธอ เจ็บจนสูดหายใจลึก

แต่เขาไม่แคร์เธอเลย สีหน้าเขาเย็นเยียบ เมื่อก่อนต่อให้เธอ

ยั่วโมโหเขาแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเห็นเขาในสีหน้าแบบนี้เลย

เพราะว่ากลับมาอยู่บ้าน ประกอบกับพึ่งออกจากโรงพยาบาล เสิ่นอีเวยอยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ มือของเพิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มลูบไล้ไป ทั่วเรือนร่างเธอ

เสิ่นอีเวยร้องไห้อย่างเสียขวัญแต่งงานกันมาสองปี เธอเคย คิดจะมอบกายให้เขา เพราะว่าเธอรักเขา

เมื่อก่อนเธอเคยยั่วยวนเขาหลายครั้ง ทุกครั้งเขาจะจากไป อย่างไม่ไยดี แต่ครั้งนี้ก็มาถึง เพิ่งเจ๋อเฉิงมีความต้องการ แต่เธอ กลับรู้สึกรังเกียจ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นครองระบายความ ใคร่ และถูกลบหลู่เกียรติในฐานะภรรยา
เธอไม่อยาก

เธอร้องไห้จนตาแดง ปัดมือถีบขาใส่เขา ค่าเสียงดังลั่นจนคอ แหบพร่า “เซิ่งเจ๋อเฉิง ไอ้ผู้ชายสารเลว! ปล่อยฉันนะ!”

เขาเอื้อมมือมาคว้าสองมือเธอไปตรึงไว้เหนือศรีษะ เธอดิ้นรน จนหน้าแดง

“เหอะ กะจะทำปฏิเสธเพื่อให้ฉันหลงกล? เมื่อก่อนยังเคย วางยาฉันนี่? ในเมื่อเธออยากได้ วันนี้ฉันก็จัดให้ไป

ระหว่างพูด เสื้อผ้าของเงินอีเวยหายไปจนหมด จนเผยผิว เนียนกระทบแอร์หนาวเย็น เธอสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

ปากและลิ้นของเธอโดนรุกราน จูบของเขารุนแรงดุดัน เธอ

รู้สึกเหมือนคนใกล้จะขาดใจตายเพราะขาดอากาศ

ไม่นาน สองขาของเธอก็โดนเขาจับแยกออก วินาทีถัดมาเขา ก็สอดร่างเข้ามา เธอเจ็บจนแทบขาดใจ

“เสิ่นอีเวย นี่เป็นรักที่เธอต้องการใช่ไหม! ” เขาใช้แรงต่อไป

การกระแทกแต่ละครั้งเข้าสุดลึก

เธอโดนกระแกจนจุกพูดไม่ออก ได้แต่พยายามข่วนหลังเขา เพื่อระบายความเจ็บ เหมือนกับคว้าเชือกฟางเส้นสุดท้ายเวลา จมน้ำ

แม้ว่าเชือกฟางเส้นนี้จะเป็นปีศาจร้ายที่ผลักเธอตกนรกอเวจี เธอไม่รู้ว่าเขาทำเธอนานไหน รู้แต่ช่วงหลังเธอเจ็บปวดจนแทบสลบ และสุดท้ายเธอร้องไห้จนสลบไป…