บทที่ 8 แผนการของใคร

สงสาร? หรือว่าเป็นห่วง

แต่งงานกันมาห้าปีนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ลิลาเห็นจากใบ หน้าของฌอนนอกจากการดูถูก เยาะเย้ยและความเกลียด

ใต้โต๊ะ มือของเธอกำเข้าหากันแน่น เล็บแทงเข้าไป ในหนังลึกๆ ความเจ็บปวดที่รวมอยู่ในอกเพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง

เธอนึก หากเวลานี้ฌอนถามเธอขึ้นมา เธอน่าจะบอก

เขา

เธอจะตายแล้ว เธอไม่ทางจะรักเขาอีกต่อไป

แล้ว……

“ ลิลา เธอ…….

* ประธานฌอนคะ

ยังพูดไม่จบ ประตูห้องทำงานก็ถูกเลขาเปิดออก

เลขาเดินมาข้างๆฌอน มองลิลาที่นั่งอยู่ตรงหน้า อย่างเป็นกังวล พูดออกมาอย่างกับไม่อยากจะพูดว่า : “ ประธานคะ คุณถูกลงข่าวหน้าหนึ่งของวันนี้แล้วค่ะ

พูดจบ ก็เปิดหนังสือพิมพ์ในมือและวางลงบนโต๊ะ
* ประธานของบริษัทกุญชรแอบซ่อนผู้หญิง กลางดึก แอบไปนอนที่วิลล่า

ตัวหนังสือใหญ่เท่าหัว ไม่ใช่แค่เข้าไปในสายตาของ ลิลา แล้วยังแทงเข้าไปในใจของเขาอีก

เพราะโรคซึมเศร้าของมานี ฌอนตั้งใจซื้อวิลล่าที่อยู่ ไกลจากตัวเมือง ก็เพื่อให้สิ่งแวดล้อมที่สงบกับมานี เพื่อ ปกป้องอย่างลับๆ เขาไม่อยากให้มานี้เผยตัวอยู่ในกล้อง ของพวกปาปารัสซี่ ถูกคนนอกจับตาดูก็จะยิ่งทำให้อาการ ของมานี่เลวร้ายลงเท่านั้น

แต่ว่าตอนนี้!!

“ ไสหัวไปซะ! ”

เสียงคำรามเสียงหนึ่งออกมา เลขาตกใจจนแม้แต่ หนังสือพิมพ์ก็ไม่กล้าเอาไป ออกไปจากห้องทำงานอย่าง รวดเร็วแล้วปิดประตูลง

ฌอนลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของประธาน ใบหน้าทั้งหน้า เต็มไปด้วยความเย็นชาเคร่งขรึมน่าหวาดกลัว เดินอ้อม โต๊ะทํางานมา ยื่นมือออกจับแขนของลิลาไว้ ดึงเธอขึ้นมา จากเก้าอี้
* ลิลา ฉันไม่รู้จริงๆเลยนะว่าเธอยังสามารถแสดง ละครอีกด้วย?

ในสายตาของลิลามีความเหม่อลอย : * หมายความ ว่าอะไร?

* หมายความว่าอะไร? มาถึงเวลานี้แล้วเธอยังจะถาม ฉันว่าหมายความว่าอะไร?!” ดวงตาของฌอนดำสนิท ดุดัน มือที่จับแขนของเธอไว้ใช้แรงมากจนจะทำให้แขน ของเธอหักไปด้วย

“ มาแสดงละครต่อหน้าฉันอย่างน่าสงสาร เสแสร้ง เป็นคนใจกว้างมีเมตตา จริงๆแล้วเธอก็แค่อยากจะยื้อฉัน ไว้ เพื่อจะให้พวกปาปารัสซี่ไปยุ่งกับมานีที่วิลล่า ลิลา ทำไมผู้หญิงอย่างเธอถึงได้ใจร้ายใจดำถึงขั้นนี้? ต้องให้ ตายไปข้างหนึ่งเลยหรอ?!

นี่คือการใส่ร้ายหรอ?

เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อน? ลีลาเงยหน้าขึ้นมาให้การ ตะโกนด่าว่าเพราะความโมโหของเขา เสียงสั่นเพราะ อ่อนแอ น้ำตาคลอเพราะความไม่อยากยอม สะอื้นหลาย ครั้ง จึงพูดออกมาเบาๆว่า : “ หากฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำ นายเชื่อไหม? ”
“ ไม่ได้ทำ? หึ……

ฌอนหัวเราะเสียงเย็น ใช้แรงเขย่าร่างกายของเธอ : ให้มานีอยู่ที่วิลล่าฟูจ๋ง นอกจากฉันก็คือเธอที่รู้ ตอนนี้ เธอบอกว่าเธอไม่ได้ทำ เธอนึกว่าฉันจะเชื่อหรอ?!

ว่าแล้ว……

เขาไม่เชื่อ หรือพูดว่าเขาไม่เคยเชื่อเธอมาก่อน

ร่างกายของเธอ สั่นสะเทือนเหมือนกับใบไม้แห้ง ที่อยู่ท่ามกลางลมพายุเพราะการเขย่าอย่างรุนแรงของ เขา จู่ๆศรีษะของเธอก็เจ็บขึ้นมา ดวงตาก็ค่อยๆมืดมัวไป ไม่เห็นอะไร เจ็บอย่างกับถูกธนูยิงใส่หัวใจเป็นหมื่นๆดอก เส้นประสาททุกเส้นของเธอเจ็บปวดอย่างกับระเบิดออก

สติล่องรอยไม่ชัดเจน ลิลาได้ยินเสียงสายเข้าของ มือถือของฌอน มารีนโทรมา

ฌอน คุณรีบมาหน่อยเถอะค่ะ มา มานี มานีจะฆ่าตัว ตายแล้ว—! ! ”

“อะไรนะ? ครับ ผมจะไปถึงเร็วๆนี้ครับ

ฌอนวางสาย แล้วโยนร่างกายอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงของเธอไปอีกทางอย่างกับว่าเธอเป็นขยะ

“ ปีก—! ”

ช่วงเวลาที่ลิลาล้มลงไป เธอยกยิ้มอย่างไร้เสียงใดๆ จริงๆแล้วมองไม่เห็นก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยๆครั้งนี้เธอ ไม่ต้องมองเขาจากไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาจาก ไปแล้วทิ้งเธอไว้ที่นี่ก็เพื่อผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

เวลาเดียวกันนั้น ในวิลล่าฟูจิ้ง

มารีนที่วางสายไปแล้วหันกลับมา มองเห็นมานีกำมีด ปอกผลไม้อยู่ไม่กล้าลงมือกับข้อมือของตัวเองสักที เธอ เดินเข้าไปหาอย่างร้อนรน

“ ทำไมเธอถึงยังไม่ลงมือ? ฌอน ผู้ชายคนนั้นกำลัง มาที่นี่แล้ว ”

พูดง่ายดี นี่เป็นการบาดข้อมือเลยนะ!

มานีมองสายตาที่ร้อนรนของมารีน มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ เธอกลัวจนหัวใจหวั่นไหว
ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้เป็นแม่แท้ๆของเธอ!ส

“ เธอนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะ!

เมื่อมานียังอึ้งอยู่ มารีนก็จับข้อมือของมานี้ไว้ไม่มี ความลังเลสักนิดวางมีดปอกผลไม้ลงบนข้อมือที่ขาวเนียน จากนั้นก็ใช้แรงกรีดลงไป……

หนังกับเนื้อแยกจากกัน เลือดสดพุ่งออกมาทันที

ข้อมือค่อยๆเย็นลง หัวใจของมานี้เองก็ค่อยๆเย็นลง เช่นกัน ก่อนที่จะหลับตาลง มองร่างของฌอนที่พุ่งเข้ามา เธอคิดแล้วตัดสินใจว่าต้องแต่งงานกับฌอนให้ได้ เพราะ ในโลกใบนี้ นอกจากฌอนแล้วเธอรู้ว่าตัวเองพึ่งใครไม่ได้ อีก

ฌอนอุ้มมานีที่สลบไปพุ่งออกไปจากวิลล่า ซึ่งรถมา ถึงโรงพยาบาล ข้อมมือที่มีแผลลึกจนมองเห็นกระดูกสี ขาวถูกเย็บเสร็จเรียนร้อยแล้ว พันผ้าก๊อซหนาหลายชั้นไว้

ฌอนนั่งอยู่ตรงขอบเตียงคนไข้ จ้องใบหน้าของมานี นิ่งสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่โทษตัวเอง หากเขา มาช้ากว่านี้ ไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมาเลย……

ฌอนหรอ
มารีนรีบลุกขึ้นยืนอยู่ข้างๆฌอนแล้วร้องไห้เพราะ เห็นว่าในสายตาของเขามีความรู้สึกผิดอยู่ : “ เอาอย่าง นี้ไหม…… ต่อไปฌอนอย่ามาเยี่ยมมานี้อีกเลย คุณลิ ลาอารมณ์ร้อน แผนการอะไรก็คิดขึ้นมาได้ ฉันไม่เป็นไร หรอกคะ แต่ว่ามาน……..

“ พี่ฌอน………. ”

มานีที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมา กลับมอง เห็นดวงคาคู่นั้นของฌอนที่แดงก่ำเพราะความรู้สึกผิดที่มี ต่อเธอ เธอหัวเราะเสียงเบาอย่างอ่อนแรง

* ไม่เป็นไรค่ะ พี่อย่าไม่มาเยี่ยมฉันนะคะ ต่อไปฉันจะ เชื่อฟัง หรือไม่ก็ฉันไปขอร้องพี่ลิลาไหมคะ? ฉันพูดกับพี่ ลิลาว่า มานีจะเชื่อฟังตลอด ให้เธอสงสารมานีบ้าง พี่ฌอ นอย่าไม่เอามานีนะคะ……

“ มานีเอ๊ย! ”

มารีนหมอบอยู่บนเตียง คำพูดน่าสงสารแต่ในใจมี แผน น้ำตาไหลไม่หยุด : “ คุณลิลาเราสู้ไม่ไหว ลูกลืมไป แล้วหรอว่าหลายปีก่อนที่เธออยากจะฆ่าลูก? ลูกอยากจะ ตายอยู่ในมือของเธอจริงๆหรอ?!! ”

มานีเป็นเด็กดีเป็นผู้ใหญ่ ความเจ็บปวดของมารีนคล้ายกับหนามมากมายที่ออกมาจากหัวใจของฌอน

แม้ว่าจะถึงตอนนี้แล้ว มานียังไม่โทษลิลา แล้วยังจะ ไปขอร้อง……

ลิลาผู้หญิงที่เสแสร้งคนนั้น ใจร้ายใจดำแม้กระทั่ง หัวใจก็ไม่มี!!

พอแล้ว พอแล้วจริงๆ

* น้ามารีนวางใจเถอะครับ เรื่องนี้ให้ผมจัดการนะครับ

ฌอนสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นไฟโทสะที่มีอยู่ ในใจไว้ ยื่นมือออก นวดศรีษะด้านบนของมาเบาๆ : * มานี เธอพูดอยู่บ่อยๆว่าอยากได้บ้านไม่ได้หรอ? ตอนนี้ฉัน ก็ให้เธอ ”

ในดวงตาของมานีมีความยินดีผ่านวูบไป ภายใต้การ จับนวดของฌอน พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง มารีนที่ยืนอยู่ ข้างๆ ถูกสายตาเย็นเฉียบคู่นั้นของฌอนทำให้ตกใจยืนนิ่ง ขยับไม่ได้อย่างหวาดกลัว ก้มหน้าลงไม่กล้ามองรอบที่ สอง