บทที่ 7 รักหรือไม่รัก

ช่วงเช้า ฌอนตื่นขึ้นมาเพราะปวดศรีษะเป็นระยะๆ

เขาลืมตาขึ้น สมองยังไม่ค่อยทำงาน ยกมือขึ้นมอง นาฬิกาข้อมือ เก้าโมงเช้าแล้ว คิ้วขมวดเข้าหากันอย่าง รําคาญ

ผู้หญิงคนนั้นเป็นหมูหรือไง?!

“ ลิลา ทำไมเธอถึงไม่ปลุกฉันตื่นขึ้นมา……

เขาลุกขึ้นนั่ง เมื่อมองเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็น มานี สมองหนักอึ้งของฌอนจึงเริ่มทำงานขึ้นมา และนึก ขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่บ้านของมานี ไม่ใช่บ้านของ เขา

“ พี่ฌอน..

สีหน้าของมานีขาวซีดเล็กน้อย กลั้นความอิจฉาริษยา ในใจไว้ ยื่นนมในมือออกไป : “ ดื่มนมแก้วหนึ่งแล้วค่อย ไปทำงานนะคะ ฉันต้มให้พี่โดยเฉพาะเลยนะคะ..

ฌอนไม่มีเคยชินกับการดื่มนม เขาทานข้าวกับแข

กบ่อยๆกระเพาะเลยไม่ค่อยดี ดังนั้นหลายปีมานี้ที่แต่งงาน

กับลิลา แม้ว่าทุกเช้าลิลาจะทําอาหารมากมายสวยงามให้

เขา แต่ไม่มีนม นานเข้าเขาก็ชินตามไปด้วย
ให้ตายสิ ทำไมถึงคิดถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอีก

ฌอนนวดขมับอย่างหงุดหงิด เขารับนมมาไม่รู้ว่าเป็น เพราะโมโหใครหรือเปล่า กระดกดื่มนมหมดแก้วในรอบ เดียว

ในการส่งฌอนกลับไปภายใต้การมองของมานีและ มารีน ฌอนออกไปจากวิลล่าฟูจิ้ง ขับมาจนถึงบริษัทกุญชร แม้ว่าจะมาสายแล้วแต่เป็นถึงประธานของบริษัทใครที่กล้า แสดงสีหน้าไม่พอใจให้กับเขาล่ะ?

* ประธานฌอน สวัดดี

เป็นเวลที่กำลังพูดคุยสนุกสนานกับเลขา เมื่อเห็น ฌอนออกมาจากลิฟท์ เดินเข้าไปอย่างนักเลงสบายๆ ทักทายเขา : “ หึหึหึ……นึกไม่ถึงว่าประธานฌอนที่มี ความรับผิดชอบสูงก็มีนิสัยมาสายนะเนี้ย

เวล ลูกคนรวยรุ่นที่สอง เป็นนักเรียนห้องเดียวกันมา ตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นจนถึงเรียนปริญญาตรี และเป็นเพื่อนรัก คนเดียวของฌอน

* ฉันมาทำงานสายในบริษัทของตัวเอง เกี่ยวอะไร กับนายไหม? ”
ฌอนเหลือบมองเลขาส่วนตัวของตัวเอง หยุดสักพัก แล้วเอ่ยว่า : “ ตั้งแต่นี้ห่างจากเลขาของฉันหน่อย

“ ทำไม? ”

“ ฉันกลัวว่าเธอจะท้อง บริษัทของเราไม่มีการลางาน เพราะตั้งท้องหรอกนะ

เวลพูดไม่ออกจนถึงกับอยู่ไม่สุข แต่มองฌอนที่กำลัง จะเปิดประตูห้องทำงานของตัวเอง ก็รีบจับข้อมือของเขา ไว้

นาย เอาอย่างนี้ไหม…… ออกไปอีกครั้งแล้วมา สายอีกหน่อย? ”

ฌอนก้มหน้าลง มองข้อมือของตัวเองที่ถูกจับไว้แน่น น้ำเสียงเย็นเฉียบ : “ เวล นายยังไม่พออีกใช่ไหม? ”

รู้สึกถึงบรรยากาศรอบด้านที่เย็นเฉียบลง เวลจน ปัญญา ได้แต่เอ่ยเสียงเบาว่า : “ ลิลามาแล้ว นั่งอยู่ใน ห้องทํางานของนาย

ผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว?
ฌอนนิ่งไปสักพัก แต่ไม่นานก็ยกยิ้มเย็นชาขึ้นมา ดู แล้วเธอในตอนนี้นิสัยเสียจนไม่มีชิ้นดี สร้างปัญหาในบ้าน ยังไม่พอ ตอนนี้ยังจะมาสร้างปัญหาในบริษัทอีก

คิดได้อย่างนี้แล้ว ฌอนจับมือของเวลออก เปิดประตู ห้องทํางานของตัวเอง

ห้องทำงานที่สว่างและกว้างใหญ่ ลิลานั่งอยู่ที่เก้าอี้ หน้าโต๊ะทำงานคนเดียว คนที่เคยมีชีวิตชีวา หยิ่งยะโส คล้ายกับเจ้าหญองอย่างเธอ ตอนนี้เงียบสงบมาก มีอยู่ ช่วงหนึ่งที่เงียบ จนทำให้เขารู้สึกสงสาร

สงสาร?

พยางค์นี้ผุดขึ้นมาในสมองชั่วขณะเท่านั้นเอง ก็ถูก ฌอนสะบัดออกไปแล้ว ผู้หญิงใจร้ายใจดำอย่างลิลา เขา จะไปสงสารเธอได้ยังไงกัน?

เขายิ้มเย็นแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ของประธาน หยิบเอา เอกสารที่วางกองอยู่บนขอบโต๊ะขึ้นมา ก้มหน้าลงจัดการ กับงานของบริษัททำเหมือนกับว่าลิลาไม่มีตัวตน

ลิลานั่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนเช้าเจ็ดโมงครึ่งจนถึงตอนนี้ เธอมองชายหนุ่มที่ก้มหน้าจัดการกับงานของบริษัทที่นั่ง อยู่ตรงข้าม ความโศกเศร้าเผยออกมาจากดวงตาวูบหนึ่งแล้วหายไป

เธอ ต้องนึกได้อยู่แล้วว่าเขาจะเป็นอย่างนี้ ไม่ใช่ หรอ?

เธอสูดลมหายใจเข้าไปให้ตัวเองสงบลง เอาเอกสาร บางอย่างออกมาจากในกระเป๋าของเธอ ลุกขึ้นยืน เปิด ออกวางลงตรงหน้าของฌอน

ข้อตกลงการหย่า

ตอนที่เห็นตัวหนังสือนี้บนเอกสาร ฌอนโยนปากกา ในมือทิ้ง “ ผลัก! ” ทันทีพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่าง เยาะเย้ย

“ ลิลา เธออยากจะเล่นเกมส์อะไรอีก? ”

ลิลาอยากจะมองเขานานกว่านี้มากๆ แต่ตอนที่เขา มองมาทางเธอ เธอกลับก้มหน้าลง คนกาแฟตรงหน้า อย่างไม่รู้ตัว

เธอกลัว เธอกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่

ได้เรื่อง

ความปวดแปลบๆที่รวมอยู่ตรงหน้าอก มารวมอยู่ ตรงลำคอทำให้เธอรู้สึกอยากอาเจียน กลืนน้ำลายเข้าไปหลายครั้ง จึงค่อยเปล่งเสียงออกมาเบาๆว่า : “ นายอ่าน เสร็จแล้วค่อยเซ็นก็ได้

ฌอนชักสายตากลับอย่างเบื่อหน่าย มองไปยังข้อ ตกลงการหย่าตรงหน้าอย่างสงสัย แต่เดิมทีการดูถูกเยาะ เย้ยในสายตาของเขาค่อยๆแข็งทื่อไป

ในด้านบนนี้บอกว่า แค่ฌอนเซ็นชื่อการหย่าหุ้นส่วน ทั้งหมดของบริษัทกุญชร รวมกับอสังหาริมทรัพย์ และ ทรัพย์สมบัติส่วนตัวของบ้านกุญชรก็จะเป็นของฌอนทั้ง หมด

หรือพูดว่า ลิลาจะออกไปจากบ้านโดยไม่เอาอะไร ออกไปด้วย แม้แต่เงินก็ไม่เอาไป!!

ฌอน ฉันเหนื่อยแล้ว เหนื่อยแล้วจริงๆ……

ตอนที่ฌอนเห็นชื่อของลิลาที่เซ็นอยู่บนเอกสารถ่าย โอนอย่างปราณีต น้ำเสียงของลิลาคล้ายกับแม่น้ำที่จะ แห้งไป เป็นเสียงที่ฝืดแห้งไหลเข้าไปในหูของเขา

“ ฉันรู้ว่านายรังเกียจฉัน ฉันก็รู้ว่านายเกลียดฉันด้วย ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับนายอีกต่อไปแล้ว ปล่อยนายไป ก็ นับว่าปล่อยฉันไปเหมือนกัน…… เซ็นชื่อเถอะ
ฌอนเงยหน้าขึ้นช้าๆ การดูถูก เบื่อหน่าย เยาะเย้ยที่ ไม่เคยปิดบังมาก่อนนี้……..หายไปหมดไม่เห็นอีกเลย

เขาพบว่า วันนี้ลิลาตั้งใจสวมเสื้อไหมพรมคอสูง น่า จะอยากจะปิดบังรอยและบาดแผลบนร่างกาย แต่ใบหน้า ซีดขาวที่ไร้สีเลือดของเธอนั้น เมื่ออยู่ใต้แสงอาทิตย์กลับ แสบตามาก……

แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ตรงหน้าของเขา แต่เขากลับมี ความรู้สึกที่ผิดๆว่า เหมือนกับว่าเธอสามารถละเหยไปภาย ใต้แสงอาทิตย์ได้ตลอดเวลา สุดท้ายแล้วเธอก็จะหายไป อย่างไร้ร่องรอย

“ ลิลา เธอ……