บทที่ 5 ยังเป็นห่วงเธออยู่

ยามดึก มานีกินซูชิเสร็จก็นอนหลับในอ้อมกอดของ

ฌอน

หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นมานีจะนอนหลับก็ต่อเมื่อฌอน ปลอบเธอนอน และฌอนเองก็ชินแล้วไม่ว่าจะงานยุ่งถึง โมงก็จะมาปลอบเธอเข้านอนตลอดอย่างสม่ำเสมอ

อาจจะเป็นเพราะฌอนเหนื่อยเกินไปหลังจากที่มา นีหลับไปไม่นานเขาก็หลับไปด้วยสักพัก แต่เขานอนไม่ หลับเพราะในสมองมีแต่ภาพที่เลือดเต็มหน้าลิลา

ฌอนตื่นขึ้นมาทันที ความเงียบสงบของรอบข้าง ทำให้เขานึกได้ว่าตอนที่เขาออกมาลิลาล้มบนโต๊ะกระจก ทำให้กระจกแตกไปหมดแล้วตอนนี้เธอ……

ลุกขึ้นมาใส่เสื้อกันหนาวแล้วออกไปจากบ้านมานี ส ตาสรถแล้วออกไป

พอเขามายืนอยู่ตรงหน้าบ้านของตัวเองถึงจะได้สติ คืนมา มือจับกุญแจไว้แล้วหัวเราะเยาะตัวเอง นี่เขาเป็น อะไร?กำลังเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นหรอ?

เป็นไปได้ไง?จะเป็นไปได้ไง?!!

เขาอยากจะให้ผู้หญิงคนนั้นตายจะตาย แบบนั้นถึงจะคืนหนี้ที่เธอติดเขาและที่ติดมานีหมด!

แต่ทำไมตอนนี้เขาต้องรีบกลับมาทำไมเขาถึงกลัว

ว่าเธอจะเป็นอะไรไป

นี่เขาบ้าไปแล้วหรอ?

ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น

ที่เขากลัวผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอะไรไปก็เพราะว่าเขา ยังทรมานเธอไม่สมใจ

ใช่ ใช่แบบนั้น!

พอคิดแบบนี้ฌอนก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง โถงไม่มีใครเลย บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด

“ลิลา ! ”

“ลิลาลงมาเดี๋ยวนี้ !

ไอ้บ้าหรือผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปนอนที่ห้องแล้ว??!

พอนึกถึงสภาพที่มานีนอนหลับในอ้อมกอด ตัวของ เธอสั่นไม่หยุด ยิ่งทำให้ฌอนโกรธไปใหญ่เลย
“ไม่ต้องตะโกนแล้ว ตอนนี้ลิลาไม่อยากเจอเธอ

คนที่ตอบฌอนไม่ใช่ลิลาแต่คือโบ

เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเบาๆ โบยืนอยู่ที่ริมรั้ว ก้มหัวลงไปมองทางฌอนที่กำลังโมโหโหดร้ายเหมือน สิงโต

เธอไม่เคยเข้าใจว่าผู้ชายคนนี้นอกจากหน้าตาดีแล้ว ยังมีอะไรที่จะทำให้ลิลามาหลงรัก

และยังเป็นรักที่ต่ำต้อยจมลงไปในดิน

“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?”คำพูดของฌอนไม่ดีนัก เพื่อนสนิทของลิลาจะเป็นผู้หญิงที่ดีไปถึงไหน?

“ท่านประธานมอนน่าจะดีใจที่ฉันอยู่ที่นี่”

โชคดีที่เธอมาหาลิลาไม่อย่างงั้นลิลาคงเลือดไหล หมดตัว ถึงแม้ตายก็ไม่มีใครรู้!!

“ทำไม?ผู้หญิงคนนั้นไม่มีหน้าที่จะมาเจอฉันหรอ?”

ฌอนยิ้มมุมปาก “หรือว่า……คุณโบทนายความคนนี้ มาปรึกษาว่าจะย้ายสมบัติของผมยังไงอย่
“ฉันมาทำไมท่านประธานฌอนขึ้นมาดูก็รู้แล้วหนิ คะ”โบพูดแล้วทำท่าเชิญแบบผายมือใส่เขา

ฌอนชะงักแล้วเดินขึ้นไป เขาจะดูว่าเขามานานขนาด นี้แล้วทำไมลิลายังไม่ออกมา

ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ฌอนกำลังจะเปิดประตูเข้าไป แต่ตอนที่เธอกำลังจะหมุนกลอนประตู เสียงโทรศัพท์ใน กระเป๋าก็ดังขึ้นมา

พอรับสายก็ได้ยินเสียงของมาริน “ฌอน เธอไปไหน แล้ว?มานีตื่นแล้วไม่เจอเธอตอนนี้ยังร้องให้ไม่หยุดเลย เธอพอมีเวลาไหม?มาดูมานี้หน่อยจะได้ไหม?”

“ป้ามารินไม่ต้องรีบร้อนนะฉันจะกลับไปทันที” พอวางสายฌอนก็กำลังจะเดินลงไป

“ฌอน !

โบไปจับที่ข้อมือของเขา “เธอจะไปแบบนี้เลยหรอ? เมียของเธอเป็นลมอยู่ในห้องนะ เพื่อนผู้หญิงคนอื่นหัน หลังก็เดินไป เธอยังมีความเป็นคนเหลืออยู่ในตัวบ้างไหม ความมีน้ำใจของมนุษย์ละ?!
“ความเป็นคน?”

ฌอนหันหลังแล้วพูดแบบน้ำเสียงประชดประชันว่า “คุณทนายความแน่ใจที่จะเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนใน บ้านธนาธรหรอครับ?”

คนในบ้านธนาธรเป็นอะไร เขาทำอะไร? คนในบ้านธนาธรไม่เคยเป็นหนี้เธอสักนิด!! เธอกำลังจะพูดแต่นึกถึงหน้าตาของลิลาที่ร้องขอให้ ตัวเอง โบก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

เธอเคยตกลงกับลิลาว่าจะไม่พูดอะไร……

“ทำไม?คุณทนายความไม่รู้จะตอบยังไงหรอ?”

พอเห็นโบเงียบฌอนก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม ลิลาเอ๋ยลิลา เธอโหดเหี้ยมขนาดไหนเนี่ยถึงทำให้เพื่อนสนิทของเธอ ไม่รู้จะตอบฉันยังไง?!

“ฌอน”

โบหายใจเข้าลึกๆพยายามทำให้ตัวเองดึงสติกลับมา “เธอไม่สนใจลลาจริงๆหรอ?เธอไม่กลัวลิลาจะตายบ้าง เลยหรอ ? ”
ตาย ?

พอฌอนได้ยินก็หัวเราะออกมา “ถึงแม้คนทั้งโลกจะ ตาย คนอย่างลิลาที่โหดเหี้ยมอมหิตก็ไม่ตาย!

ฌอนสะบัดมือของโบทิ้งแล้วเดินลงไปชั้นล่าง

หลังของฌอนดูเยือกเย็นและเหมือนเป็นหนามที่ แทงให้ตาของโบเจ็บ สุดท้ายเธอก็ทนไม่ได้แล้วตะโกน พูดว่า “ฌอน เธอมันเป็นผู้ชายชั่ว สักวันเธอจะต้อง เสียใจ!”

มองไปทางประตูที่เปิดแล้วโดนปิดแรงๆน้ำตาของโบ ไหลออกมาแบบควบคุมไม่ได้

หันหลังไปเปิดประตูห้องนอน เตียงคู่ที่ใหญ่ๆมีแต่ลิ ลาที่หน้าซีดขาวนอนอยู่คนเดียวร่างกายเต็มไปด้วยแผลที่ โดนกระจกข่วนที่มือยังมีเข็มหยดน้ำเกลืออยู่

นึกถึงตอนที่ตัวเองพึ่งเข้ามาจะพาลิลาไปโรง พยาบาล แต่เธอไม่ยอมไปบอกว่ากลัวจะเป็นข่าวเสีย หายให้กับตัวของฌอน สภาพในตอนนั้นของลิลาโบรู้สึก สงสารเธออย่างมาก

คุ้มไหม?
ทำแบบนี้คุ้มจริงๆหรอ…ลีลา

ผู้ชายที่เธอรัก ถึงแม้ตัวเองตายก็ไม่ยอมไปทำร้าย ผู้ชายคนนั้นไปแล้วเพราะผู้หญิงคนอื่นแม้กระทั่ง เขา ประตูห้องนอนของเธอก็ไม่ยอมที่จะเปิด……