บทที่ 4 อดีต

ฌอนที่ขับรถในระหว่างทางกำลังเปิดหน้าต่างให้ หมดเพื่ออยากจะให้ลมที่พัดเข้ามา มาดับความร้อนในใจ ของเขา

นางลิลากล้าโอนย้ายสมบัติลับหลังเขา!ลูกของ เกศรินเหมือนเขามากจริงๆ!!

“ฌอน แค่เธอแต่งงานกับลิลาฉันจะช่วยให้พ่อเธอ พ้นจากภัยอันตรายในครั้งนี้

“พี่ฌอน ช่วยฉันด้วย……

เรื่องราวต่างๆยังคงอยู่ในสมองของเขา ฌอนรู้สึกว่า ความร้อนแรงในใจของเขาร้อนแรงมากกว่าเดิมอีก ไม่มี อะไรที่ทำให้ใจของเขาเย็นลงได้เลย

ห้าปีที่แล้ว พ่อของเขาเสียชีวิต การเงินของบริษัท พบเจอปัญหาใหญ่หลวง ในเวลานั้นธนาธรไปหาเขา เพราะไม่อยากจะให้บริษัทที่พ่อสร้างขึ้นมาหายและพัง ทลายไป เขาก็เลยตกลงรับข้อเสนอของเขา แต่เขาไม่คิด ว่าเกศรินจะยุบสมบัติของพ่อหลังจากที่เขาแต่งงานกับลิ ลา!!

ส่วนลิลา เป็นคนที่เลือดเย็น อมหิตและโหดร้ายมาก กว่าธนาธรมาก เพราะในคืนงานแต่งเธอแอบหนีออกไปหามานีแล้วผลักมานีตกลงไปจากสะพาน

ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนเห็น เขาคิดไม่ออกเลยว่าลิลาจะ ใจร้ายขนาดนี้ที่จะผลักมานีตกลงไปจากสะพานสูงถึงสิบ เมตรได้ลงคอ

แต่พอเขาถึงที่โรงพยาบาล ทุกอย่างกลับสายไปแล้ว ถึงแม้มานีจะไม่เป็นอันตรายจนถึงแก่ชีวิต แต่จิตใจของ เธอโดนกระทบกระเทือนหนักเธอกลายเป็นโรคซึมเศร้า ทุกวันนี้เหมือนเด็กที่กลัวไปซะทุกอย่าง กลัวคนภายนอก กลัวทุกอย่างที่เป็นสิ่งใหม่ๆและไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ ไม่ ไว้ใจใคร……

ไม่มีอะไรที่จะโหดเหี้ยมมากกว่าคนในบ้านธนาธร แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือผู้หญิงที่ชื่อลิลา ผู้หญิงที่ฆ่าคนคน นั้น!!

เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ฌอนออกจาก ความคิดของเขา ในรถมีเสียงของมานีที่น่าสงสารดังขึ้น

“พี่ฌอน……..ไมพี่ยังไม่มา ?

“จะถึงแล้วมา อย่ารีบนะ

สําหรับมานี ฌอนรู้สึกผิดนะแต่รู้สึกสงสารมากกว่าเขาก็เลยอ่อนโยนกับมานีตลอดเวลาคอยดูแลเธอตลอด และให้สิ่งที่เธออยากได้เสมอ

พอวางสายลงเขาไปที่ร้านอาหารตั้งใจเลือกซูชิให้ มานี พอกลับไปถึงที่วิลล่าก็ได้ยินเสียงร้องให้ของมานีดัง ขึ้นมา

“มานี ! ”

เปิดประตูห้องเข้าไปเห็นแต่มานีร้องให้ในผ้าห่มมา รินยืนอยู่ข้างๆไม่รู้จะทำยังไง

“ฌอน เธอกลับมาซักที”

พอเห็นฌอนมารินก็โล่งอกเลย “เธอรู้ไหมว่ามานี้ ร้องให้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ฉันถามอะไรก็ไม่ตอบและยังเอา ผ้าห่ม ห่มตัวเองไว้อีก……”

“ฉันรู้แล้ว ป้ามาริน เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“รบกวนเธอละนะฌอน

“ป้ามารินนี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้วละ

ตอนที่ฌอนอายุแปดขวบ มารินพามานีมาแต่งงานกับพ่อของเขา ผ่านมานานขนาดนี้ถึงแม้จะไม่มีพ่ออยู่แล้วเขา ก็ยังเห็นทั้งสองคนเป็นคนที่เขารักมากที่สุดเสมอ

“มานี ฉันเอง พี่ฌอนเอง”

หลังจากที่มารินออกไปฌอนก็ไปนั่งบนเตียง ยกมือ ขึ้นแล้วไปตบที่ผ้าห่มเบาๆ

“พี่ฌอน !!

ทันใดนั้น ผ้าห่มก็ถูกเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว มานีที่ ร้องให้จนตาแดงพุ่งเข้ากอดในอ้อมกอดของฌอน

เธอดมกลิ่นในตัวของเขาแล้วมานี้เรียกเขาดังขึ้นมา อีกครั้ง “พี่ฌอน…………….

“เป็นอะไร ? ”

ฌอมปลอบเธอเหมือนปลอบเด็กน้อยที่งอแง พร้อม กับพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? หรืออาจจะอยากกินซูชิก็เลยร้องให้?”

มานีสายหัวแรงๆ ไม่พูดอะไรแล้วร้องให้ต่อ ฌอนได้ แต่ปลอบเธออย่างเดียวพอเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงมานีถึง จะหยุดร้องให้
เปิดกล่องที่ซื้อมา ฌอนหาซูชิที่สวยที่สุดป้อนให้เธอ กิน “อร่อยไหม?”

มานีพยักหน้า “อร่อย พี่ฌอนซื้ออะไรมาก็อร่อยทั้ง นั้นแหละ”

“อร่อยจริง แต่คงกินทุกวันไม่ได้มั้ง สารอาหารของ ซูชิมีไม่มากอีกอย่างอาหารก็ไม่สุกด้วย…….

“พี่ฌอนรู้ได้ยังไงคะ ?

มือของฌอนที่กำลังเช็ดปากให้มานีหยุดไป หน้า และรอยยิ้มของเขาก็ชะงัก นิ่งไป เพราะในสมองของเขา มีหน้าของลิลาโผล่ออกมาแบบไม่รู้ตัว!

ฌอน เธอจะกินซูชิบ่อยๆไม่ได้นะ ส่วนผสมในซูชิ ไม่สุก กินเยอะไม่ดีต่อสุขภาพ……”

เมื่อก่อน ทุกครั้งที่เขาทำโอทีก็จะกินซูชิบ่อยๆ แต่ทุก ครั้งๆลิลาก็จะเอาอาหารที่อร่อยและสีสันสวยงามมาส่งให้ เขาที่ห้องทำงานเสมอ ถึงแม้เขาจะเทอาหารพวกนั้นทิ้ง ต่อหน้าเธอทุกครั้ง เธอก็ไม่เคยหยุดส่งให้เขา
ทำไม?

ทำไมอยู่ดีๆเขาถึงนึกถึงผู้หญิงคนนั้น?!!