บทที่ 3 พวกเราหย่ากันเถอะ

“พี่ฌอน หนูเริ่มหิวแล้ว….…….

ห้องโถงที่เงียบสงบเสียงของมานีดังขึ้นมาจาก โทรศัพท์ เสียงของเธอไพเราะมาก แต่เสียงนี้เป็นเสียง ที่มาจากนรกสําหรับลิลา

ห้าปีแล้ว เริ่มตั้งแต่วันแรกที่เธอแต่งงานกับฌอน เสียงโทรศัพท์ของมานดังขึ้นมาตลอดเวลาไม่ว่าจะเวลา กินข้าวหรือจะนอนแม้กระทั่งกำลังร่วมรักกันอยู่เสียง โทรศัพท์นี้จะดังขึ้นมาขัดขวางทุกอย่าง

ส่วนฌอนก็จะรับสายของมานี้ก่อนทุกครั้ง ก็เหมือน ในตอนนี้เธอเจ็บไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ ตัวเธอสั่น ไปหมด ก็ไม่สามารถขัดขวางให้เขาตั้งใจฟังมานีพูด

น้ำตาไหลออกมาจากตาสักที ถึงแม้ลิลาจะหลับตา อยู่ก็ไม่สามารถบังคับให้น้ำตาไหลรินจากหน้าได้

เธออยากกินอะไร?ซูชิหรือหม้อไฟ?ฉันได้ข่าวว่ามี ร้านอาหารญี่ปุ่นที่เปิดใหม่อาหารอร่อยมาก

แตกต่างจากเมื่อกี้เสียงของฌอนอ่อนโยนมาก แสงที่ ส่องไปทางหน้าของเขาทำให้หน้าของเขาดูอ่อนโยนและ ดูสุภาพไปหมดเลย
“แค่พี่ฌอนอยู่กับฉันกินอะไรก็ได้

“โอเค จะไปหาเธอตอนนี้”

ฌอนวางสายลงและลุกขึ้นกำลังจะออกไป ลิลาที่ตาสว่างแล้วไปดึงที่แขนเสื้อเขาด้วยความอ่อน

โยน

“ปล่อย!เธอไม่รู้หรอกการตามตื้อของเธอทำให้ฉัน รักเกียจเธอมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า?!”

ฌอนสะบัดมือที่ดึงแขนเสื้อตัวเองอยู่ แต่ไม่คาดคิด

ว่ามือนั้นจะกลับมาจับที่เสื้อของเขาอีกครั้ง

“ฌอน ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่เคยรัก ฉันเลยใช่ไหม?ไม่เลยสักนิดใช่ไหม?

บนพื้นที่เย็นชาลิลาพยายามลุกขึ้นมา เธอเงยหน้า ขึ้นใช้ตาที่เห็นความสว่างชั่วคราวมองหาตำแหน่งของเขา

แต่ยังไม่รอเธอหาตำแหน่งของเขาเจอ คางของเธอ ก็โดนจับไว้แน่นๆต่อด้วยเสียงที่เย็นชาของฌอนดังขึ้น ข้างหูเธอ

“ลิลา จับจะพดเป็นครั้งสุดท้าย คนที่ฉันรักคือบาบีมานีที่จะโดนเธอฆ่าตาย!!

พอแล้ว พอแล้วจริงๆ

เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอว่าจะได้รับคำตอบแบบ

นี้?

เธอหันหน้าไปทางอื่น ทั้งที่ในใจเจ็บแทบตาย เธอก็ยังฝืนยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับพูดขึ้นมา ว่า “ฌอน พวกเราหย่ากันเถอะ”

หย่าหน่ะหรอ?

พอได้ยินคำนี้ฌอนถึงกับอึ้งไปเลย แต่พอสักแป๊ป เขาก็ยิ้ม หรี่สายตาที่เยือกเย็น มื้อที่จับคางของเธอใช้แรง มากกว่าเดิม

“ฝันไปเถอะ!”

“ทำไม?”

ลิลาไม่เข้าใจ เขาบอกว่าเขารักมานี่ไม่ใช่เหรอ เขา บอกเองว่าเกลียดฉันไม่ใช่เหรอ?ทำไมตอนนี้เธอยอม ปล่อยมือเขาแล้วเขายังไม่ตกลงละ?
ฌอนอยากจะบีบคอเธอให้ตายในกำมืออยู่แล้ว เขา จับที่คางของเธอแน่นๆไม่สนคิ้วที่ขมวดขึ้นมาเพราะเจ็บ เลยสักนิด

“ตอนนี้รู้สึกทรมานแล้วเหรอ? อยากจะหย่าเมื่อ ก่อนเธอบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอทำไมคิดไม่ถึงเหรอ ว่าจะมีวันนี้?!ลิลาฉันจะบอกให้เธอนะ ตอนนี้เป็นการการ เริ่มต้น ฉันจะให้เธอเป็นภรรยาของฉันทั้งชีวิต!ฉันจะให้ เธอทรมานแบบนี้ตลอดชีวิต!!”

ฌอนสะบัดคางของเธอ และเดินไปข้างโต๊ะ ไปเปิด กระเป๋าทำงานของตัวเองและเอารูปภาพที่อยู่ในกระเป๋า พาดผ่านไปที่หน้าของลิลา

ลิลามองเห็นภาพแบบลางๆ และเก็บรูปภาพขึ้นมา เป็นรูปที่เธอเดินเข้าไปในสำนักงานทนายความ รูปที่เธอ นั่งอยู่ในห้องทำงานของโบและรูปที่เธอเดินออกมาจาก สำนักงานทนายความ……

เธอเงยหน้าขึ้น เสียงของเธอสั่นคลอนแล้วพูดว่า

“ฌอน นี่คืออะไร?เธอให้คนตามถ่ายฉัน?”

หรือเขาจะรู้หมดแล้ว
เธอลุกขึ้นมาด้วยความกังวลและเดินเซไปอยู่ตรง หน้าของฌอน แต่ฌอนไม่รอเธอยืนนิ่งฌอนก็ใช้แรงผลัก เธอออกไป

“ไปไกลๆ ! อย่ามาใกล้ฉันเด็ดขาด ! ”

“อ้า— ! ”

ลิลาโดนผลักไปล้มบนโต๊ะกระจกจนกระจกแตก สลายหมด เศษกระจกที่แตกไปข่วนโดนใบหน้าที่ซีด เผือกของเธอ

ฌอนไม่คิดว่าเธอจะไปชนกับโต๊ะพอกำลังจะก้าวไปดู แต่เห็นเธอกำลังจะลุกขึ้นมาหาเขาก็หยุดเดินทันที

ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจนไม่สนชีวิตของตัวเอง ฉัน อยากจะอ้วก!

ความโกรธท่วมหัว ฌอนยิ้มแบบเย็นชา “ถ้าเรา ไม่ใช่นักสืบ ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณหญิงลิลายังมีมือนี้…ไป ย้ายสมบัติที่สำนักงานทนายความก่อนแล้วมาทำตัวน่า สงสารตรงหน้าฉัน พูดอย่างเป็นเหตุเป็นผลว่าจะหย่ากับ ฉัน..……….”

ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ เธอไม่ได้……
“คุณหญิงลิลา เธอไม่ใช่แค่เพียงไร้ยางอายหรอก นะแต่ยังจะทำให้ฉันอ้วกอีกด้วย!”

ประตูโดนปิดด้วยเสียงดัง ห้องโถงเงียบสงัดเหมือน

เดิม

เลือด ย้อมให้เสื้อเป็นสีแดงไปหมดเหมือนดอกไม้ ที่กำลังผลิบานไม่หยุด ลิลามองไปทางประตูที่ปิดแน่น เหม่อไปสักแป๊ปเธอค่อยๆหลับตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บ ปวดและทรมาน

เธออยากจะหัวเราะ เพราะเขาไม่เห็นภาพที่เธอใกล้ จะตายแล้ว

แต่ตอนสุดท้ายกลับมีน้ำตาไหลบนใบหน้าของเธอ เพราะเธอรู้ว่าเขาอยากให้เธอตายมากๆ