บทที่ 2 มานี

ห้องโถงที่แสงสว่างเหมือนกลางวันที่มีพระอาทิตย์ แผดเข้ามา ร่างกายส่วนบนของลิลาทับอยู่บนโต๊ะ ขาอีก ข้างโดนยกขึ้นมาและมือก็โดนจับไว้ด้านหลังทำให้ไม่ สามารถขยับได้

ท่าแบบนี้ทำให้ร่างกายทุกสัดส่วนของเธอเจ็บ ระบบ ไปหมด แต่เธอไม่ได้ขัดขืนถึงแม้ตัวเธอจะทรมานก็ตาม

ไม่ว่าจะเวลาไหนเธอก็ชินแล้วที่จะให้ตัวเองเจอแต่ ความเจ็บปวดเพื่อให้ได้ดั่งใจเขา

“ด้านล่างแห้งขนาดนั้น ไม่รู้ว่าคุณหญิงลีลากำลัง แกล้งทำใสซื่อบริสุทธิ์ให้ใครดูไม่ทราบ

แต่เขาไม่ว่าเวลาไหนก็ชอบรังแกและเหยียดหยาม ศักดิ์ศรีเธอมาโดยตลอด

ลิลากัดริมฝีปากตัวเองแน่นๆ หน้าซีดขาวเผือก เหมือนกระดาษสีขาวแล้วมองไปทางรูปของพ่อ อยู่ดีๆเธอ ก็หัวเราะแล้วหันหลังกลับอย่างกระทันหันในระหว่างที่ ฌอนเหม่อ เธอไปกอดที่คอของเขาแล้วไปจูบที่ปากของ เขา

ในตอนที่ลิลาไม่จูบเขาแล้วแต่กลับใช้ลิ้นเลียที่ หน้าอกแน่นปึกของเขา ฌอนก็พูดขึ้นมาว่า “การบริการของคุณหญิงลิลานี่ดีเยี่ยมจริงๆเลยนะครับ”

ส่วนล่างของเขาเจ็บขึ้นมาทันที เขาดึงเส้นผมของ เธอแล้วกระชากตัวเธอไปจากตัวของเขาและโยนเธอขึ้น ไปบนโต๊ะอย่างกับเศษขยะชิ้นนึงที่ไม่มีมูลค่าอะไรแม้แต่ น้อย จากนั้นเขาก็เข้าสู่ร่างเธออีกครั้ง

“ร้องออกมา!”

ฌอนลูบไล้บนตัวเธอเรื่อยๆและสั่งด้วยน้ำเสียงที่ได้ ความรู้สึก “เธอก็เหมือนคนตาย ฉันไม่สนใจที่จะข่มขืน ศพหรอกนะ”

“ฌอน..….…..”

“ฌอน.

ลิลาที่ทับอยู่บนโต๊ะไม่ไปมองทางรูปพ่อแล้วพูดด้วย น้ำเสียงที่แหบแต่ยังมีความอ่อนโยนเหมือนเดิม “ฉันรัก เธอ ฉันรักเธอจริงๆ…….

รัก?

ก็เพราะว่าเธอรักเขาเลยทำให้เขาต้องเสียอิสระไป สูญเสียชีวิตแบบที่ตัวเองอยากใช้ไป!
เพราะรักของเธอทำให้เขาตกอยู่ในความทรมานไม่มี วันได้ออกมาจากจุดนั้น!

นี่เป็นคำพูดที่ตลกขนาดไหน!!

ฌอนถอนออกจากร่างกายเธอและยื่นมือไปหมุนตัว เธอให้หงายขึ้นมา ภายใต้แสงไฟที่สว่างทำให้เห็นกระดูก ที่คอได้ชัดเจน หน้าซีดขาวเหมือนไม่มีเลือดซักหยด

ทำไมผู้หญิงคนนี้ผอมขนาดนี้ยิ่งอยู่ยิ่งไม่เหมือนคน

ในใจของเขาเริ่มวุ่นวายแอบแฝงไปด้วยความเป็น ห่วงแต่ก็โดนความแค้นในใจของเขาครอบงำและกลบ เกลื่อนความเป็นห่วงไปหมด!!

แตกต่างจากหน้าที่เยือกเย็นของฌอน ลิลามองไป ทางหน้าที่หล่อเหลาของเขา เธอยื่นมือไปจับที่ใบหน้า มือ ที่เย็นและสั่นไปสัมผัสที่โครงจมูกของเขา ที่ตาของเขา และริมฝีปากของเขา……..

“ฌอน ตกลงเธอเคยรักฉันบ้างไหม?ถึงแม้จะรักแค่ นิดเดียว……”

เสียงของเธออ่อนโยนเหมือนกำลังอ้อนวอนเขา เธอ คิดอยู่ว่าเขาจะหลอกตัวเองก็ได้ไม่เป็นไรเพราะเธอจะตายอยู่แล้ว…….

ลิลาที่เป็นแบบนี้ทำให้ฌอนใจลอยไปสักแป๊ป แต่เขา ก็ได้สติกลับมาทันที ผู้หญิงคนนี้ที่โหดเหี้ยมอมหิต แกล้ง ทำตัวให้น่าสงสารตลอดเวลา!

เขายิ้มที่มุมปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “คุณ หญิงลิลาอยากจะให้ผมพูดยังไงหละครับ?”

“พูดว่าเธอรักฉัน”

แต่งงานมาห้าปี นี่เป็นครั้งแรกที่ลิลาร้องขอเขา วินาทีนี้เธอเหมือนนกที่จะโบยบินเป็นครั้งสุดท้าย เธอใช้ แรงทั้งตัวไปจับที่แขนสองข้างของผู้ชาย เพราะจับแรง เกินไปก็เลยทำให้เล็บแทงเข้าไปที่ผิวของเขา

ฌอนเจ็บจนขมวดคิ้วเริ่มเข้าออกร่างกายเธออย่าง รวดเร็วทำให้ร่างกายที่อ่อนเพลียของลิลาอ่อนเพลียไป กว่าเดิม

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในตอนที่ลิลารู้สึกว่าตัวเอง กำลังจะขึ้นสวรรค์แล้ว แต่โดนเสียงของฌอนพาไปตก นรกทั้งเป็นอีกครั้ง

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจพร้อมกับเรียกชื่อของผู้หญิงอีกคน “มา…….……

ทันใดนั้นตัวของเธอเย็นเฉียบไปหมด เธอหลับตาลง กลัวว่าน้ำตาจะไหลออกมา

ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว……

มานีคนนั้นอีกแล้ว!!

ห้องโถงที่เงียบกริบไร้แม้แต่เสียงของธรรมชาติ อุณหภูมิที่เย็นเฉียบทำให้เกือบหายใจไม่ออก

ทันใดนั้นเสียงเพลงที่อ่อนหวานน่าฟังก็ดังขึ้นมา ลิ ลาที่หลับตาอยู่รีบลืมตา ไม่รู้ว่าเธอใช้แรงจากไหนพุ่งไป ตรงหน้าของฌอนที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังจะไปแย่ง โทรศัพท์ของเขา

ฌอน ขอร้องเธออย่ารับสาย ฉันขอร้อง….……

วันนี้เป็นวันที่เธอขอให้เขามาอยู่กับเธอ เธอไม่อยาก ให้คนอื่นมาขัดขวางยิ่งไปกว่านั้นคนนั้นคือมานี!

ฌอนรีบแย่งโทรศัพท์ของเขากลับมา เขาเริ่มรำคาญ ก็เลยผลักเธอออกไป แต่เขาผลักแรงเกินไปทำให้ลิลาไป ชนกับมุมโต๊ะพอดี
ป้งง!ดังขึ้นมา ลิลาล้มอยู่บนพื้นที่เรียบ หน้าผาก เธอถลอกเลือดกำเดาก็ไหลหน้าเธอมืดลงไปทันที หัว ไปกระทบโดนสมองที่อยู่ด้านในทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด เหมือนสมองจะกระเด็นออกจากหัวของเธอ

“อ้วก!!”

ลิลารู้สึกอยากอ้วกขึ้นมาทันที เธอนั่งอยู่บนพื้น เธอ อยากอ้วกแต่ก็อ้วกไม่ออก

ฌอนไปนั่งข้างๆเธอ ในตอนที่ลิลาคิดว่าฌอนเป็น ห่วงตัวเองสักทีแต่เธอกลับรู้สึกว่ามีฝ่ามือใหญ่ๆมาปิดที่ ปากของตัวเอง จากนั้นก็ได้ยินฌอนรับสายที่ดังขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อกี้

ที่แท้เขาก็กลัวว่าสียงอาเจียนของเธอจะไปรบกวน เขาคุยโทรศัพท์กับมานี้นี่เอง……

หัวใจของเธอตกลงไปในหลุมที่มืดมิดอีกครั้ง

ลิลานั่งอยู่บนพื้นแล้วยิ้มแบบโศกเศร้า วินาทีนี้ใจของ เธอเหมือนได้สลายตายไปแล้วจริงๆ