บทที่ 14 คุณมีสิทธิอะไรมาตำหนิฉัน?

ลิลายืนอยู่ตรงหัวบันได มองมานีและมารีนสองแม่ ลูกที่กำลังยุ่งอยู่อย่างยินดีไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อเทียบ กับแก้มที่แดงๆของพวกเธอ สีหน้าของเธอขาวซีดจนไร้สี เลือด

ความทรมานจากอาการปวดศรีษะและความอ่อนล้า จากการตั้งครรภ์ทำให้ร่างกายของเธอรับไม่ไหว บางครั้ง เธอก็กลัว กลัวว่าในค่ำคืนที่มืดมิดไร้ผู้คนค่ำคืนหนึ่ง เธอ จะนอนหลับไปอย่างสงบโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

พี่ลิลา……”

มานีเห็นลิลาก่อน เธอเรียกเธออย่างหวาดๆ รอยยิ้ม บนใบหน้าหายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย คล้ายกับเด็กที่ ทำผิด ภายใต้การมองของลิลา เธอก้มหน้าลง แต่บัตร เครดิตที่เธอกำไว้ในมือมีความโลภเผยออกมาภายใต้แสง อาทิตย์

ลิลาเดินลงมาจากบันได สายตาหยุดอยู่บนบัตร เครดิตในมือของมานี เธอจำได้บัตรเครดิตใบนั้นเป็นของ ฌอน

หน้าอกเริ่มแน่นหนึบ แม้แต่การหายใจก็มีความเจ็บ ปวดรวมอยู่ด้วย
“ พี่ลิลา พี่เป็นอะไรคะ?

มานียื่นมือออกอยากจะคล้องแขนของลิลา : “ เมื่อ คืนนี้พี่ฌอนตีพี่อีกแล้วใช่ไหมคะ?

ลิลาสะบัดมือของเธอออก ทนอาการเวียนศรีษะ สายตาพร่ามัวที่เกิดขึ้นไว้ นั่งลงบนโซฟา เหงื่อซึมออกมา บนแก้มที่ยังคงบวมช้ำ แต่เธอกลั้นความเสียใจไว้แล้วเงย หน้าขึ้นมองมานี

เหมือนกับเธอหวังมากว่าอยากให้ฌอนตีฉัน?

มานีสายศรีษะอย่างไร้เดียงสา : “ ไม่ใช่ค่ะพี่ลิลา ฉันก็แค่เป็นห่วงพี่ พ่อของพี่ก็ตายแล้ว พี่ฌอนก็ไม่ดีกับ

ลิลาฟังคำพูดนี้แล้ว ยกยิ้มมุมปากคล้ายกับยิ้มแต่ก็ ไม่ยิ้ม นี่อยากจะสาดเกลือลงบนบาดแผลของเธอ? หรือ อยากจะฉีกบาดแผลของเธอที่กลายเป็นแผลเป็นแล้ว?

“ ใช่ พ่อของฉันเสียชีวิตไปแล้ว แต่ฌอนยังคงเป็น สามีของฉัน ไม่ว่าเขาดีหรือไม่ดีกับฉัน ก็เป็นเรื่องของเรา สองคนสามีภรรยาเมื่อปิดประตูห้องนอนลง

รอยยิ้มบนใบหน้าของลิลายิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น : “ ที่สําคัญ…… แม้ว่าฉันจะโชคร้ายมากแค่ไหน ก็ยังไม่ถึงให้ เธอ มานีมาสงสารฉันนะ? ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นภรรยาตา มกฎหมาย และเธอ……ก็แค่เป็นคนที่สาม……หรือพูดว่า แม้แต่คนที่สามก็นับไม่ได้

เสียงของเธอเบามาก ไม่ได้กัดฟันกัดกรามยิ่งไม่มี ความเกลียดหรือด่าว่า เสียงที่เบาๆนั้น แม้แต่อารมณ์ก็รู้สึก ไม่ถึง แต่เพราะลิลาที่ไม่รู้สึกอะไรอย่างนี้ กลับทำให้มานี โมโหอย่างมาก

มานีในตอนนี้รู้สึกขายหน้าคล้ายกับว่าถูกคนอื่นถอด เสื้อผ้าออกหมด

ลืมบอกเธอไป เดิมทีฉันอยากจะหย่า แต่พี่ฌอนข องเธอไม่ยอมมาโดยตลอด

ลิลายิ้มบางๆลุกขึ้นยืน ตอนที่เอาเสื้อแขนยาวและ กระเป๋าขึ้นมานั้น นิ้วมือดี้เฟอร์นิเจอร์พวกนั้นที่เพิ่งซื้อมา ใหม่ในบ้าน : “ ยังมีอีกนะ……เตือนเธออย่างหวังดีว่า ฌอนไม่ชอบของที่สีสันสดใสมาก เฟอร์นิเจอร์พวกนี้คืน กลับไปเถอะจะดีกว่า “

มา ก้มหน้าอยู่ ไม่กล้ามองสบตาของเธอ เดิมทีแก้ม ที่แดงอ่อนก็ขาวซีดลงเรื่อยๆ
“ คุณลิลาคะ ทำไมคุณถึงรังแกมานี่ล่ะคะ?”

มารีนที่ยืนอยู่ข้างๆทนดูไม่ได้อีกต่อไป เดินเข้ามา อย่างตำหนิ : “ มานีของเราเป็นถึงน้องสาวของฌอนนะ

“ คุณกำลังตำหนิฉัน?”

ลิลาหันไปมองมารีน เมื่อก่อนเธอที่เรียนกฎหมาย แม้ว่าตอนนี้ร่างกายจะอ่อนแอมาก แต่ตอนที่สีหน้าจริงจัง และอิทธิพลที่ออกมาจากร่างของเธอนั้น ไม่ใช่ว่าคนทุก คนจะรองรับไว้ได้

“ คุณมีสิทธิ์อะไรตำหนิฉัน? ”

“ ฉัน.….…….”

มารีนตกใจกลัวจนพูดไม่ออก