บทที่ 13 ไร้ยางอาย !

ฌอนช็อกจนกลายเป็นประหลาดใจ จนกลับมาสงบ ลง อย่างที่คาดไว้ไม่ถึง เขาไม่ได้รังเกียจหรือขยะแขยง

ทำไมถึงไม่รังเกียจและขยะแขยงล่ะ?

ฌอน นายไปดูมานีเร็วๆเถอะ…….

ไม่รอให้ฌอนคิดมากนัก มารีนก็เปิดประตูใหญ่ออก มา ชี้ไปบนชั้นสอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนรน : * มานี มานี..

“ มานีเป็นอะไรไปครับ?!

ตอนที่ฌอนตื่นจากภวังค์ ก็วิ่งตรงไปยังบันได เมื่อ เขากลับมาถึงห้องนอน เห็นแต่มานีที่กำลังนั่งอยู่บนขอบ หน้าต่างร้องไห้สะอื้นอยู่ หน้าต่างด้านหลังเปิดออกกว้าง ที่สุด ลมแรงตอนกลางคืนพัดเข้ามาในห้อง

“ มานี เธอเป็นอะไร?

ฌอนเดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง ไม่รอให้เขายื่น มือออกดึงเธอกลับมา มานีก็พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของเขา แล้ว

“ พี่ฌอนคะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เป็นฉันที่ไม่ดีเอง พี่ทำให้พี่ลิลาเลิกโมโหดีไหมคะ?

“ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ตอนที่เขาเพิ่งออกไปข้างนอกยังดีอยู่เลยไม่ใช่หรอ?

ฌอน คุณก็รู้ มานีนอนห้องที่มีแสงอาทิตย์จนชิน แล้ว เดิมทีเมื่อครู่นี้ฉันยังคิดว่าจะพามานี้ไปปรึกษากับคุณ ลิลา…… ”

มารีนอยากจะพูดอะไรแล้วหยุดไปชั่วขณะ จึงถอน หายใจ : “ แต่ใครจะรู้ว่าคุณลิลาจะดีมานี้ล่ะคะ แล้ว

“ แม่คะ อย่าพูดอีกเลยค่ะ!”

ศรีษะของมานีมุดอยู่ในอกของฌอน ตัดบทคำพูด ของมารีน

“ แล้วยังอะไรอีก

ฌอนเห็นอย่างนี้แล้ว เงยหน้าของมานีขึ้นเบาๆ ใบหน้าของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา ในดวงตาเต็มไปด้วย ความรู้สึกผิด
ไม่มีอะไรค่ะพี่ฌอน………ลิลาอาจจะอารมณ์ไม่ดี เธอให้ฉันไสหัวไป บอกว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ ฉันรู้ว่าพี่ลิ ลาไม่ได้มีเจตนาร้าย ฉันไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ……

ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างนี้?! ความจำของเธอไม่ดีจริงๆด้วย!

“ มานี เธอนอนกับป้ามารีนก่อนเถอะ อย่าคิดมาก มี ฉันอยู่ ใครก็ไล่เธอออกไปไม่ได้ ”

* จริงหรอคะพี่ฌอน

“ จริง ”

โอ๋มานีแล้ว ฌอนก็เดินไปยังห้องใหญ่ เปิดประตู ใน ห้องเละเทะไปเล็กน้อย หมอนอยู่บนพื้น เก้าอี้ล้มละเนละ นาด ผ้าห่มบนเตียงก็ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ

ลิลานอนอยู่บนเตียงข้างๆขนาดใหญ่สำหรับคนสอง คน มือและเท้าหดเข้าหากัน ร่างกายที่ผอมบางโก่งโค้ง เล็กน้อยเพราะการขดคู้ของเธอและไม่มีผ้าห่มปกปิดไว้ กระดูกสันหลังของเธอปูดปูนออกมาตามกระดูกสันหลังที่ ผอมบาง
ตั้งแต่ตอนไหนกันที่เธอเริ่มผอมขนาดนี้?

ฌอนยืนนิ่งๆอยู่ข้างเตียง แต่ไม่นานก็หัวเราะเยาะ เย้ยออกมา ผู้หญิงคนนี้ผอมหรือไม่ผอมเกี่ยวอะไรกับเขา

คิดได้อย่างนี้แล้ว เขายื่นมือออกดึงลิลาขึ้นมา แต่ ตอนที่เขาเพิ่งจับข้อมือของเธอ ข้างหูก็มีเสียงของเวลดัง ขึ้นมา : “ ดีกับภรรยาของนายบ้าง ภรรยาของนายท้อง แล้ว ”

จับข้อมือที่ผอมบางนั้นไม่ว่ายังไงฌอนก็ใช้แรงไม่ได้ นี่ไม่ใช่เขา เขาจะไปใจอ่อนกับผู้หญิงคนนี้ได้ยังไงกัน?

ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายมานีตลอดชีวิต คนในบ้านของเธอ ทำให้พ่อและแม่ของเขาตายไป เขาไม่ควรจะเป็นอย่างนี้ แต่ว่าตอนนี้เธอท้องแล้วนี่!

ลูก?

ใช่ เป็นลูก!

ฌอนคิด ต้องเป็นเพราะลูก ตัวเองถึงได้ใจอ่อนกับผู้ หญิงใจร้ายคนนี้ ลูกไม่เกี่ยว ที่สำคัญลูกคนนี้เป็นของเขา

ผ้าม่านสีธรรมดาหรู ถูกเปลี่ยนเป็นสีทองเหลืองที่ดึงดูดสายตา พื้นหินอ่อนใสสะอาดถูกปูด้วยพรมหนักและ หนา โซฟาซื้อมาใหม่ โต๊ะก็ซื้อมาใหม่ แม้แต่ตู้วางรองเท้า แตะที่วางอยู่ตรงทางเข้าก็ไม่ใช่รูปทรงที่เคยคุ้นเคย…….

ในห้องรับแขก มานีและมารีนกำลังพาพนักงานส่ง ของยุ่งอยู่ ความยินดีที่ได้ย้ายมาอยู่ในที่ใหม่ชัดเจนและ แสบตาสำหรับเธอมาก

คนที่แย่งที่อยู่ของคนอื่น เป็นคนที่ไร้ยางอายมา

ตลอด

ตั้งแต่ตอนไหนกันที่บ้านของเธอกลายเป็นอาณาเขต ของพวกเธอแล้ว