ช่วยเหลือ

ที่นั่งตั้งมากมายทําไมต้องมานั่งตรงนี้เล่า เฮ้อ เหมยอิงแอบ ถอนใจ กล่าวขึ้นว่า “ไม่ใช่ร้านข้า อยากนั่งไม่แล้วแต่พวกท่าน เถอะ” ว่าแล้วนางก็กินจนเสร็จ เรียกเก็บตัง จะออกจากร้านไป

“เดี๋ยวพวกเราจ่ายเอง แม่นาง” องค์ชายหาดงฟางหยางหลัง เอ่ย องค์ชายแปดตงฟางเสงี่ยหลงก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ไม่ต้อง เราไม่รู้จักและสนิทกัน” กล่าวเสร็จ เหม่ยอิงก็เดิน จากไป

ตงฟาง หลินหลง หรือ องค์ชายสาม เอ่ยขึ้นว่า “ไปสืบมา” หลี จิ้ง หนึ่งหนุ่มที่ยืนอยู่คำนับแล้วจากไปทันที

เมื่อเดินกลับมาก็เข้าห้องพัก พร้อมกับมีสาวใช้มาเรียกให้ไป พบป้าหวัง “ได้ยามาครบแล้ว ตามจำนวนที่อิงอิง ให้หา จะให้ เอาเข้ามาเลยหรือไม่” ป้าหวังถามอย่างดีใจ

“ให้เอาไปที่ห้องเตรียมยาเลยเจ้าคะ ป้าหวัง ข้าต้องใช้เวลา ในการปรุงยา ไม่ต้องการการรบกวน ฝากด้วยนะเจ้าคะ” ป้าหวัง รับปากนาง จึงถามขึ้น ตอนนี้เลย”

“เจ้าคะ รอนานมันก็จะรักษานานไปด้วย อีกอย่างมันจะเจ็บ ปวดมาก ป้ามีลูกหลานบ้างหรือไม่เจ้าคะ” เพราะตั้งแต่นางมาถึง ไม่พบใครเลย ถึงถามออกไป

ป้าหวังมองหน้านาง แล้วถอนหายใจ น้ำตาปริ่มจะไหล ดึงมือเหม่ยอิงไปนั่งแล้ว กล่าวว่า “เมื่อปีก่อน สามีป้านั้นเป็นรอง แม่ทัพ มีบุตรชายสองคน คนโตตามสามีป้าไปรบ สุดท้ายไม่มี ใครได้กลับมาส่วนอีกคน ตกมาปีนี้ก็เข้าไปเป็นทหารอีก ไม่มี ใครได้ทันแต่งงานจึงต้องอยู่คนเดียว ” เล่าทั้งน้ำตา เหม่ยอิงก อดปลอบป้าว่า “ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ อิงอิง จะอยู่ที่แคว้นนี้สัก 3-4 เดือน ป้ามีอะไรก็ไปหา อิงอิง ได้เจ้าคะ กำลังหาที่ทางปลูกบ้าน สักหลังทํางานหาเงินใช้ด้วย เจ้าคะ ฮ่าๆๆ”

“ทําไมต้องหาซื้อทีล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ป้ายกที่ให้ทำการค้า ส่วนบ้านไม่ต้องปลูกใหม่อยู่กับป้านี่แหละ อยู่ข้างนอกคนเดียว อันตราย เอาตามนี้นะ ” ป้าหวังมองนางอย่างเอ็นดูแกมบังคับ

“แล้วจะให้ อิงอิง มาอยู่ได้อย่างไรเจ้าคะ จะบอกผู้คนว่า อย่างไร ไม่ได้หรอกเจ้าคะ มันมากเกินไปเจ้าคะ”

“ไม่ว่าอย่างไรบ้าก็ไม่ให้ไปอยู่ที่อื่น อายุยังน้อยนัก จะไปอยู่ คนเดียวไม่ได้ ป้าจะบอกว่า อิงอิง เป็นหลานสาวของป้ามาจาก ต่างเมือง ” เฮ้อ เหม่ยอิงถอนใจ จึงรับปากไป ทำให้ป้าหวังดีใจ มากลืมเรื่องกังวลใจที่จะเจ็บปวดตอชนรักษาไปจนสิ้น

ผ่านไป 2 วัน เหมยอิงเดินออกมาจากห้องปรุงยาด้วยอาการ อ่อนล้า พอสั่งให้คนเตรียมน้ำผสมยาอย่างละ 1 ขวดสองอย่าง ลงในน้ำให้ป้าหวังได้แช่ โดยใช้เวลา 1 ก้านธูปพอ ทุกวันจนยา ที่นางปรุงไว้หมด ป้าหวัง ก็จะต้องมานั่งเพิ่มอีก 2 ครั้งก็จะหายดี แถมจะแข็งแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ

นางเดินมาที่ห้องล้มตัวลงที่นอนแล้วหลับไปทันที
ทางด้านตงฟางหลินหลงนั่งอ่านหนังสือในห้องฟังรายงานที่ สั่งให้ไปสิบ

หล่จิ้งรายงาน “เรียนองค์ชาย แม่นางคนนั้นไม่มีใครทราบ ที่มา นางเจอภรรยาของอดีตรองแม่ทัพหวังเหวินหมิง ที่เจ็บป่วย ออดๆแอดๆมานานหลังจากรองแม่ทัพพร้อมด้วยลูกชายคนโต เสียชีวิต ที่ด้านหน้าโรงเตี้ยมเสี้ยนเสี้ยน พะยะค่ะ หลังจากคุยกัน สักพักนางก็ไปพักที่จวนอดีตรองแม่ทัพ มาได้ 7 วันแล้ว เห็นคน เรียกนางว่า อิงอิง พะยะค่ะ คาดว่าไม่น่าจะใช่ชื่อจริง พะยะค่ะ”

ตงฟางหลินหลงนั่งฟังพลางคิดว่านางเป็นใคร มาจากไหน ขึ้น เอ่ยขึ้นว่า “สงคนไปสืบมาให้มากกว่านี้ ข้าต้องการรู้ทุกเรื่องของ นาง แล้วส่งคนไปบ้านอดีตรองแม่ทัพหวังด้วย” หลีจึงคำนับแล้ว ออกจากห้องไป

เหม่ยอิงตื่นเพราะว่าโดนสาวใช้ปลูกบอกว่าป้าหวังจะแซ่ยา แล้ว ตามคำสั่งนางที่เคยสั่งไว้ถ้าป่าหวังพร้อมให้มาปลูกนาง ด้วย เมื่อเตรียมตัวเสร็จนางก็เดินออกไปที่ห้องป้าหวัง “ท่านป้า พร้อมแล้วนะเจ้าคะ ถ้าเจ็บปวดมากให้กัดผ้าไว้นะเจ้าคะ อดทน แค่ 1 ก้านธูปเท่านั้น อย่าได้หมดสตินะเจ้าคะ อิงอิง จะอยู่ข้าง ท่านไม่ไปไหนเจ้าคะ “พร้อมส่งสายตาแนวแน่แก่ป่าหวัง

“ข้าพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ” ว่าพร้อมจับมือเหมยอิงเดินไปหน้า อ่างนายๆ นาง งอิงอิงเข้าไปกอด ก่อนจะเดินลงอ่างน้ำยา ผ่าน ไปได้สักพัก ป้าหวังเหงื่อไหล พร้อมขอผ้าเพื่อเอามากัดกันเสียง ร้อง ตัวสั่นระริก เหม่ยอิงเดินไปหยุดตรงหน้าป้าหวัง กล่าวว่า “มองหน้า อิงอิงนะเจ้าคะ เราจะมีความสุขไปด้วยกัน อดทน อีกนิดนะเจ้าคะ” เหม่ยอิงกล่าวให้กำลังใจป้าหวัง ป้าหวังพยักหน้า แววตาแน่วแน่

ผ่านไปครึ่งก้านธูปป้าหวังแถบจะไม่มีสติ เหม่ยอิงจึงเรียกสติ ว่า “อย่าหลับนะเจ้าคะ ไม่งั้นที่ อิงอิง ทำมาจะไม่มีความหมาย ใดๆ เหนื่อยเปล่านะเจ้าคะ ร่วมทั้งท่านป๋าด้วย นี่ก็ผ่านมาครึ่ง ทางแล้ว อดทนให้ได้นะเจ้าคะ”

ป้าหวังพยักหน้าเหงื่อไหลเป็นทาง น้ำยาจากสีเขียวเริ่ม เปลี่ยนเป็นสีดา ส่งกลิ่นเหม็น แต่เหมยอิงไม่ได้สนใจนางกังวล กลัวป้าหวังหมดสติ

ฝั่งทางจวนองค์ชายสาม เมื่อได้ฟังรายงาน พยักหน้าเข้าใจ แล้วให้ไปเฝ้าดูให้มารายงานเป็นระยะ ห้ามขาด

เมื่อหมด 1 ก้านธูปแล้วป้าหวังไม่หมดสติแต่ก็แทบไม่มีสติ ก็ ให้คนเปลี่ยนน้ำเพื่อชำระร่างกาย โดยให้ใช้เพียงน้ำเปล่า ธรรมดาเท่านั้น หลังจากชำระร่างกายเรียบร้อยป้าหวังก็หมดสติ ไป เมื่อให้ป้าหวังพักผ่อนแล้วนางจึงเดินกลับห้องเพื่อพักผ่อน

เช่นกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น บุตรชายคนเล็กก็กลับมาบ้าน เมื่อคนเฝ้าหน้า ประตูเห็นก็ตะโกนเสียงดังว่าคุณชายเหวินชวน กลับมาแล้ว ทำให้เหม่ยอิงที่นั่งชมสวนอยู่ตกใจ เมื่อแหงนหน้าหันไปมองก็ พบกันบุตรชายป่าหวัง

เหวินชวนเมื่อเห็นเหม่ยอิงก็ตะลึงค้างหยุดชะงักไม่เดินต่อ ครู ใหญ่จึงได้สติ เมื่อเหม่ของถามว่า “ท่านเป็นบุตรป้าหวังไข่หรือไม่” จึงพยักหน้า

เหมยอิงถามไปว่า “ท่านเป็นบุตรป้าหวังใช่หรือไม่ แต่อีก ฝ่ายนิ่งเงียบค้างไม่ตอบนาง จึงถามอีกค่อยได้คำตอบ เหวินชวน ถามกลับไปว่า “เจ้าคือใคร มาทําอะไรที่นี่” “ข้ามารักษาป่าหวัง เมื่อคืนเป็นคนแรกที่เริ่มการรักษา

เหวินชวนตกใจ “ท่านแม่รักษาได้ จะหาย เจ้าเนี่ยนะรักษา ได้ทั้งที่แม้แต่หมอหลวงยังหมดปัญญา เจ้าเป็นหญิง แถมอายุยัง น้อยเช่นนี้อีก” เหมยอิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่แทบจะ กระชากใจขายตรงหน้าออกมาวาง