บทที่4 รักแรกของโล่เฟยเอ๋อ

โล่เฟยเอ๋อหลับไปไม่นาน ก็ถูกหวเฉียวปลุกให้ตื่น

“เฟยเอ๋อ ที่บริษัทมีประชุมเช้า ฉันออกไปก่อนนะ ชุดที่เธอจะ ใส่อยู่บนหมอน ฉันวางกุญแจไว้บนตู้บนหัวเตียง หลังจากเธอ เลิกงานก็สามารถมาได้เลย

“อืม… โอเค” โล่เฟยเอ๋อตอบกลับประโยคหนึ่งอย่างงัวเงีย จากนั้นหลับต่อ

รอให้เธอตื่นมาอีกครั้ง ก็ปาเข้าไปแปดโมงแล้ว

เธอสวมใส่ชุดไหวหรูเฉียวเตรียมไว้ให้เธออย่างรีบเร่ง จาก นั้นนั่งรถแท็กซี่ไปทำงานที่บริษัท

เพราะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน วันนี้ทั้งวัน โล่เฟยเอ๋อไม่เป็นอัน ทําอะไร เกิดข้อผิดพลาดในการทำงานบ่อย ๆ ถูกหลินที่เป็นพี่ ของเธอด่าอย่างยับเยิน

“โล่เฟยเอ๋อ เธอดูสิเธอวาดอะไรของเธอ สมองเธอกำลังคิด อะไรอยู่ เส้นนี้สามารถสอดคล้องกับมาตฐานการตัดอัญมณีได้ ไหม เหมาะสมไหม

“ขอโทษคะ…” โล่เฟยเอ๋อรู้ดีว่าตัวเองผิด แล้วขอโทษเขาไม่

หยุด

แต่หลินยี่ไม่ฟัง ด่าโล่เฟยเอ๋อ “อย่าคิดว่าเธอเป็นนักเรียนที่มีความสามารถพิเศษด้านการออกแบบเครื่องประดับแล้วจะคิดว่า ตัวเองเก่งกาจมาจากไหน เข้าบริษัทก้วนแล้วเธอต้องเชื่อฟัง ถ้า แม้แต่วาดภาพก็ไม่เชื่อฟังกัน เธอก็รีบไสหัวออกไปจากบริษัท ก้ วน…

โล่เฟยเอ๋อก้มหน้า ปล่อยให้เธอด่าว่า สุดท้ายด้านบนแจ้งให้

หลินไปประชุม เธอจึงหยุดด่า

ที่จริงแล้วโล่เฟยเอ๋อแค่วาดรูปผิดแค่แผ่นเดียว เดิมที่ไม่ควร ถูกหลิน ด่าชุดใหญ่ขนาดนี้

ที่โล่เฟยเอ๋ออนาถขนาดนี้เป็นเพราะอีกกคน ถังหว

ถังหวฉีเป็นเพื่อนร่วมชั้นและเป็นรูมเมทของโล่เฟยเอ๋อตอน อยู่มหาลัย พูดตามหลักแล้วความสัมพันธ์น่าจะดี แต่ถังหวฉีก ลับก่อปัญหาให้โล่เฟยเอ๋อเต็มๆสี่ปี แม้แต่โล่เฟยเอ๋อเองยังรู้สึก อธิบายไม่ได้

หลังจาที่เธอสมัครเข้าทำงานบริษัทถ้วน แล้ว ถังหวก็มา สมัครทํางานด้วย เดิมที่คิดว่าตอนนี้พวกเขาไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้น ไม่ใช่รูมเมทกันแล้ว เธอไม่คบค้าสมาคมกับถังหวฉี เขาน่าจะ ไม่สร้างปัญหาให้เธออีก

หลินยี่เป็นพี่เลี้ยงของโล่เฟยเอ๋อเดิมที่ยังค่อนข้างชอบโล่เฟย เอ๋อ ต่อมาถูกจังหวฉียั่วยุหลายครั้ง แล้วก็ต่อว่าโล่เฟยเอ๋อตาม อำเภอใจ

แต่ไหนแต่ไรมาโล่เฟยเอ๋อเข้มงวดมาตลอด น้อยมากที่จะเกิด ข้อผิดผลาด วันนี้ไม่เป็นอันทำอะไร ถูกหลินพบเข้า
โล่เฟยเอ๋อ ถอนใจ เดินไปห้องน้ำ

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นเงารูปร่างอันสวยงาม กำลัง ยืนแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกของอ่างล้างมือ

คือถังทซิวฉี

โล่เฟยเอ๋อคิ้วขมวดเล็กน้อย จากนั้นเดินข้างๆถังหวฉี เปิด ก๊อกน้ำ บีบสบู่เหลวล้างมือบนอ่า

ล้างมือ จากนั้นล้างมือให้สะอาด

ถังหวฉีถือแป้งรองพื้นตบที่หน้าเบาๆ สายตามองโล่เฟยเอ๋อ ผ่านกระจก “โล่เฟยเอ๋อ อารมณ์ถูกด่าเป็นอย่างไรเหรอ”

โล่เฟยเอ๋อรู้อยู่แล้วว่าเป็นแผนของถังหวฉี แต่ได้ยินถังหว พูดแบบนี้แล้ว การเคลื่อนไหวในมือยังคงหยุดชั่วคราว เพียงแค่ ชั่วครู่ ไม่นานก็กลับเป็นปกติ “ถังหวเธอนอกจากจะใช้กล อุบายต่ำตมพวกนี้แล้ว เธอยังสามารถทำอะไรได้เหรอ”

“แก…” ถังซิ่วจ้องโล่เฟยเอ๋ออย่างดุร้าย

โล่เฟยเอ๋อล้างฟองสบู่ในมือจนสะอาดอย่างใจเย็น ปิดก๊อกน้ำ หยิบกระดาษทิชชู่ หลังจากเช็ดมือเสร็จ ก็โยนกระดาษทิ้งลงใน ถังขยะ จากนั้นหมุนตัวเดินจากไป

ถังซิว เห็นโล่เฟยเอ๋อจะเดินหนี เธอโยนพัฟแป้งในมือของ เธอลงกับพื้นอย่างแรง จากนั้นหันไปเรียกโล่เฟยเอ๋อ, “โล่เฟย เอ๋อ.
โล่เฟยเอ๋อหยุดเดิน แต่ไม่ได้หันหน้ากลับ “ยังมีธุระอะไร

มุมปากของถังซิวโค้งงอแสยะยิ้ม จากนั้นเดินไปตรงหน้า ของโล่เฟยเอ๋อ พูดอย่างหาเรื่อง “โล่เฟยเอ๋อ คืนนี้นัดเธอไปคลับ เหา เธอจะไปไม่ไป

“ทำไมฉันต้องไป” โล่เฟยเอ๋อถามกลับประโยคนี้จบ ก็คิดจะ เดินอ้อมถังหวจากไป

ถังหซิวฉีพูดอย่างรู้สึกเสียดาย “รุ่นพี่กู้ให้ฉันนัดเธอ เธอไม่ไป

ก็แล้วแต่

ได้ยิน รุ่นพี่กู้สามคำ โล่เฟยเอ๋อก็หยุดเดินทันที หันหน้า มองไปยังถังซิว “เธอพูดว่ารุ่นพี่กู้ให้เธอพูดกับฉันเหรอ”

“ใช่สิ เมื่อคืนรุ่นพี่กู้โทรหาเธอ แต่โทรไม่ติด ฉันมีน้ำใจบอก

เธอแทนเขา เธอจะไปไหม” ในสายตาของถังหซิวมีรอยยิ้มที่

แปลกประหลาด

ตามที่โล่เฟยเอ๋อเข้าใจถึงหซิว แน่นอนว่าเธอไม่ได้ใจดี ขนาดนี้ แต่ถ้ารุ่นพี่กู้เชิญเธอไปจริง ๆ ละ โล่เฟยเอ๋อกัดฟัน พูด ‘ไป’คําหนึ่ง

“สามทุ่ม คลับเหา, ห้อง1112” ถังหวมองโล่เฟยเอ๋อด้วย รอยยิ้มที่มีเล่ห์นัย จากนั้นออกจากห้องน้ำเหมือนนกยูงที่ภาค ภูมิใจ

หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ โล่เฟยเอ๋อถือกระดาษวาดรูป เตรียมจะวาดรูปใหม่
แต่ในหัวของโล่เฟยเอ๋อเอาแต่คิดเรื่องที่ยังหวพูดกับเธอ

ดังนั้นจึงไม่มีกระจิตกระใจวาดภาพ สุดท้ายก็เอากระดาษวาด

ภาพโยนทิ้งไว้ด้านข้าง มองแสงแดดด้านนอกหน้าต่าง สติหลุด ลอย เธอยังจําได้ชัดเจน วันนั้นเป็นวันแรกของการรายงานตัวเข้า มหาวิทยาลัยของเธอ

วันนั้น เธอได้พบกับกู้ชิงหลัน และวันนั้นเธอก็ชอบเขา

แต่ไหนแต่ไรมาเธอเป็นคนที่ยืนหยัดด้วยตัวเอง ไปโรงเรียน แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ต้องให้คนที่บ้านค่อยไปรับส่ง วันนั้นวันเปิด เรียนพอดีกับฝนตกหนัก ตอนที่เธอออกจากบ้านลืมพกร่ม ดังนั้น ตอนที่เข้าไปในโรงเรียน เธอตากฝนตัวเปียกเกือบเหมือนลูก หมาตกนา

เดิมทีเธอคิดว่าไหน ๆ ก็เปียกแล้ว รอดำเนินการขั้นตอนเข้า เรียนให้เสร็จ ค่อยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอพัก ดังนั้นก็ไม่ได้สนใจ อะไร ก็ลากกระเป๋าไปอย่างนั้น เดินไปท่ามกลางสายฝน

เดินไปเดินไป ทันใดนั้นเหนือศีรษะของเธอก็มีร่มกางมาหนึ่ง

เธออึ้งไปหลายวิ หันหน้า ก็มองเห็นใบหน้าอันหล่าเหลาที่ดู อบอุ่น

เขาต้องรู้ว่าเธอเป็นนักเรียนใหม่ เขาอาสาสมัครช่วยพาเธอ ไปสำนักวิชาการทำขั้นตอนเรื่องเข้าเรียน จากนั้นก็พาเธอไปส่งที่ หอพักอีก
ต่อมาบังเอิญมีโอกาส โล่เฟยเอ๋อถึงรู้ว่าเขาคือผู้ที่มีอิทธิพลที่ มีชื่อเสียงมากในมหาวิทยาลัย

เพราะว่าชอบกู้ชิงหลัน เธอเข้าร่วมชมรมเหมือนกันกับชิง หลัน เพียงเพื่อให้ได้เข้าใกล้ชิดเข้า เธอสืบถามเกี่ยวกับความ ชอบของ กู้ชิงหลัน แม้กระทั่งเลือกลงวิชาเรียนของกู้ชิงหลัน เพียงเพื่อถ้ามีโอกาสได้คุยกัน สามารถมีหัวข้อสนทนาร่วมกันกับ เขา

ตอนแรกเธอแค่แอบมองเขาอยู่ไกล ๆ มีครั้งหนึ่งเขาดูออกว่า เป็นเธอ พวกเขานับวันถึงเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น

เพราะมีหัวข้อสนทนาร่วมกัน พวกเขาไปห้องสมุดด้วยกัน พวกเขาเดินไปด้วยกันบนเส้นทางที่เงียบสงบในมหาวิทยาลัย พวกเขาอยู่ด้วยกันบนดาดฟ้าของตึกเทคโนโลยี …

เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา รู้ว่าเขาไม่มีแฟน เพื่อนเพศหญิง ที่สนิทที่สุดก็มีแค่เธอ เธออยากจะสารภาพ

แต่สารภาพต้องใช้ความกล้า ทุกครั้งที่คำพูดถึงปาก เธอก็พูด ไม่ออก ความรู้สึกนั้นก็เหมือนกับน้ำอุณหภูมิเก้าสิบเก้าองศา ขาดแค่อุณหภูมิเดียวก็จะเดือด แต่อุณหภูมิเดียวนั้นยังไงก็ไม่ เพิ่มขึ้นมา

ก็เป็นแบบนี้ ผ่านไปสามปี

แก่กว่าเขาปีหนึ่ง เขากำลังจะจบการศึกษา เธอทําใจยอมรับไม่ได้จริง ๆ
ในคืนนั้นก่อนเขาเรียนจบ เธอไปหาเขาที่หอพักของเขา อยาก

จะสารภาพกับเขา แต่วันนั้นเขาไปร่วมปาร์ตี้กับเพื่อนร่วมชั้นแล้ว ไม่อยู่ เธอหมดหวังอย่างที่สุด สุดท้ายไปที่ดาดฟ้าของตึกเทคโนโลยี

ที่เขาและเธอไปด้วยกันบ่อยที่สุด

ตอนที่อยู่ถึงเที่ยงคืน เขากลับหาเธอเจอ

ดูเหมือนว่าเขาจะดื่มเหล้าไปแล้วนิดหน่อย เขาเรอเหล้าแล้ว พูด เฟยเอ๋อ ฉันตามหาเธอตั้งนาน

เขามองสายตาของเธอ อ่อนโยนอย่างไม่มีเหตุผล มีอาการ เคลิ้มเมาเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็กอดเธอไว้ กอดเอวของเธอแน่น แนบกับหูของ เธอแล้วร้องเพลงหนึ่งด้วยเสียงต่ำ

เพราะดื่มเหล้า พูดไม่ค่อยชัดเจน เธอได้ยินเพียงแต่เลือนราง มีประโยคหนึ่ง หลายปีมานี้มีแสงแห่งกาลเวลาของเธอ ส่อง สว่างความโดดเดี่ยวของฉัน…

คืนนั้น กู้ชิงหลันเมาหนักมาก เพลงก็ร้องไม่จบ ซบบนตัวของ โล่เฟยเอ๋อหลับไป

ท้ายสุดโล่เฟยเอ๋อก็โทรหาเพื่อนที่หอพักของกู้ชิงหลัน ให้พวก เขามารับเขากลับไป

ทุกครั้ง เธอนึกถึงสายตาที่เขามองเธอ นึกถึงเพลงที่เขาร้อง หมดใจของเธอก็สั่น
หลังจากเรียนจบ ระหว่างชิงหลันกับเธอนอกจากยังไม่ได้ เจาะหน้าต่างกระดาษชั้นนั้นอย่างเป็นทางการ พื้นฐานก็เหมือน คนเป็นแฟนกัน

เขางานยุ่ง เธอการเรียนยุ่ง เจอกันน้อยลง แต่ติดต่อทางวีแชท หากันเกือบทุกวัน

วันก่อนเธอเรียนจบ เขายังพูดในวีแชทว่า รอเธอเรียนจบแล้ว เขาจะมีเซอร์ไพรส์ให้เธอ หรือว่าที่พูดก็คือคืนนี้เหรอ

นึกถึงตรงนี้ สีหน้าของโล่เฟยเอ๋อเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่าง มาก มุมปากค่อยๆยิ้มขึ้นมา