บทที่ 13ซูซีมู่ที่ภูมิใจ

บทที่ 13 ซูซีมู่ที่ภูมิใจ

โล่เฟยเอ๋อมาทำงานในวันถัดไป ก็ขึ้นมาได้ว่าเธอลืมถุงไว้ บนรถของซูซี

“ฉันลืมถุงไว้ได้ยังไงเนี่ย” โล่เฟยเอ๋อตบหน้าผากตัวเองอย่าง

โมโห

หวหรูเฉียว มองเธออย่างประหลาดแล้วถามว่า “มีอะไรเห รอ?”

“ฉันลืมภาพออกแบบที่ต้องส่งให้หัวหน้าทีมวันนี้ไว้บนรถ” โล่ เฟยเอ๋อคิดอยากจะร้องไห้ต่อ

“ลืมไว้บนรถแท็กซี่เหรอ?” หวิวหชูเฉียวถาม

โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว “ไม่ใช่รถแท็กซี่ แต่เป็นรถคนอื่น”

หวหรูเฉียวแนะนำว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็โทรศัพท์หาตนนั้นสิ แล้วก็ถามไง”

“ไม่มีเบอร์โทรศัพท์เขาอะ” โล่เฟยเอ๋ออยากจะร้องไห้ ถ้าเธอ มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา ก็เธอคง โทรหาเขาแล้ว

“เอ่อ….” หวิวหชูเฉียวหยุดครูหนึ่ง แล้วก็พูดว่า “หรือว่าเธอ

จะลองคุยกับหัวหน้าไหมล่ะ”

คุยกับหลิน?

โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่าวิธีนี้จะดีสักนิด ต้องรู้ว่าหลิน พยายามที่จะหาเรื่องจากเธอ

วิธีที่ดีที่สุดคือการไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วไปเอาภาพออกแบบ ก่อนไปทํางาน

เธอพบเขาครั้งล่าสุดที่ฝ่ายบุคคล บางทีเธออาจจะไปหาเขาที่ ฝ่ายบุคคล

คิดได้อย่างนั้น โล่เฟยเอ๋อก็รีบบอกกับหซิวหชูเฉียว ว่า ‘ห เฉียว ฉันไปก่อนนะ แล้วก็เดินจากไป

เนื่องจากเมื่อวานนี้ซูซีบอกกับโจวเฉิงว่าให้มารับเขาตอน

เจ็ดโมงเช้าของวันถัดไป ดังนั้นหกโมงห้าสิบนาทีในตอนเช้า โจ วเฉิงก็มารออยู่หน้าบ้านพักของซูซีแล้ว เจ็ดโมงตรง ซูมก็ออกมาจากบ้านพักตรงเวลา และที่แตก

ต่างจากปกติคือ วันนี้ในมือของเขามือถุงเพิ่มมาอีกหนึ่งใบ

ไม่นาน โจวเฉิงก็พบว่าถุงใบนี้นั้นคุ้นเคย

นี่… ไม่ใช่ถุงที่คุณโล่ลืมไว้บนรถเมื่อวานนี้หรอกเหรอ? เขา ยังสงสัยว่าทำไมเมื่อวานถึงไม่เห็นถุง ที่แท้ประธานซูเป็นคนเอา

ไป

เขาจำได้ว่าเมื่อวานนี้ยังถามประธานชูอยู่เลยว่าจะทำยังไงกับ ถุงของคุณโล่ ประธานชูยังแกล้งทำเหมือนไม่สนใจอยู่เลย โจว เฉิงไม่เขาใจ

“ประธานซู ไปบริษัท ใช่ไหมครับ?”
“ไปดี้….” เสียงของซูซี่เงียบลงทันที เขาไม่ทันคิดก็พูดว่าจะ ไปบริษัท ก้วนได้ยังไง?

ซูซีมขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็พูดว่า “ไปบริษัท”

“ครับ” โจวเฉิงสตาร์ทรถ

ซูมมองผ่านหน้าต่างไปที่ทิวทัศน์ที่ผ่านไปทางด้านหลัง ไม่รู้

ว่ากําลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งตอนที่ใกล้จะถึงบริษัท ซูซี่มพูดขึ้นทันทีว่า “ไป

บริษัท ก้วน”

ไปบริษัท ก้วน? โจวเฉิงตะลึงไปไม่กี่วิ จากนั้นก็ตอบสนองต่อ ประธานซูของพวกเขา โดยไปที่บริษัทก้วนเพื่อเอาถุงไปให้โล่ เฟยเอ๋อ

หรือว่าเมื่อกี้ที่ประธานซูตอบว่า “ไปดี้’ จริงๆแล้วอยากจะตอบ ว่า ‘ไปบริษัท ก้วน

โจวเฉิงแอบมองซูซีจากกระจกมองหลัง เดาใจเขา

ประธานซู คุณหยิ่งจริงๆ

รอยยิ้มที่มุมปากของโจวเฉิงค่อยๆกว้างขึ้น ยิ้มไม่ได้กี่วินาที สายตาที่เฉยเมยก็กวาดมองมาทางเขา

โจวเฉิงรีบหุบยิ้มบนในหน้า หลังจากนั้นก็หมุนพวงมาลัย เลี้ยวรถที่สี่แยกข้างหน้า ตรงไปยังบริษัทก้วน

แต่เดิมใช้เวลามากกว่าครึ่ง ในชั่วโมงจากวิลล่าหลันถึงไปบริษัท ฌอ และอีกครึ่งชั่วโมงจากรถติดบนถนนที่จะไปยังบริษัท ก้วน

ตอนที่ไปถึงบริษัทก้วน ก็แปดโมงครึ่งแล้ว

สีหน้าของซูซี เมื่อมองออกไปนอกรถ เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยดี นัก

โจวเฉิงรู้ว่าประธานซูตอนนี้อารมณ์ไม่ดีนัก ก็ไม่ส่งเสียงอย่าง เชื่อฟัง หลีกเลี่ยงการเกิดปัญหา

ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา ชมพึ่งจะพูดขึ้นว่า “นายไปถุงนี้ไป ส่งปะ”

“ครับ” โจวเฉิงรับถุงจากมือของซูซีฟูที่ส่งมาให้ หลังจากนั้นก็ ลงจากรถ เดินตรงไปบริษัทก้วน

หลังจากโล่เฟยเอ๋อไปถึงที่บริษัท ก็รีบวิ่งไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อ

ตามหาชูซึม

เธอถามคนไปไม่น้อย และเจอสำนักงานจำนวนไม่น้อย ก็ยัง

หาซูซี.ไม่เจอ

ใกล้จะแปดโมงสี่สิบ เธอต้องกลับไปที่แผนกออกแบบ “เฮ้…..หลินกลัวว่าจะพลาดโอกาสที่จะด่าเธอย่างรุนแรง

โล่เฟยเอ๋อถอนหายใจ ยืนขึ้น เตรียมที่จะเข้าไปในห้อง ทํางานของหลินยี่

พึ่งจะลุกขึ้น ก็มีคนเรียกเธอ “เฟยเอ๋อ มีคนมาหาเธอ
มีคนมาหาเธอ? โล่เฟยเอ๋อหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ หันหลังมองไปที่ประตูสำนักงาน มองเห็นโจวเฉิงยืนอยู่ตรงนั้น พอดี

โล่เฟยเอ๋อประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินไปหา อย่างรวดเร็ว “คุณ…มาได้ยังไงคะ?”

“เอามาให้คุณครับ” โจวเฉิงส่งถุงที่อยู่ในมือให้กับโล่เฟยเอ๋

อ

“แฟ้มภาพของฉัน!” ซูซีมูหยิบถุงที่รับมาด้วยความแปลใจ แล้วก็ขอบคุณโจวเฉิง “ขอบคุณค่ะ ของ งในนี้สำคัญกับฉันมาก”

โจวเฉิงส่ายหัว “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ประธานชูช่วย เก็บไว้ให้คุณ และประธานให้ผมมาส่งให้คุณ” โจวเฉิงไม่ลังเล ที่จะช่วยประธานซู

ประธานซู? เป็นเขา? โล่เฟยเอ๋อตกใจ แล้วพูดว่า “งั้นฉัน รบกวนคุณไปขอบคุณประธานแทนฉันด้วยนะคะ”

“หรือว่าคุณโล่จะไปขอบคุณประธานซูด้วยตัวเองครับ” โจว เฉิงตอบด้วยรอยยิ้ม

โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าพวกเขาช่วยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอควรจะ ขอบคุณเขาดีๆ แต่ว่าเธอไม่มีข้อมูลการติดต่อ สามครั้งที่เธอเจอ โดยบังเอิญ แล้วเธอจะขอบคุณด้วยตัวเองได้อย่างไรล่ะ? ก็พูด ขึ้นว่า “ฉันก็อยากจะขอบคุณประธานซูด้วยตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่ว่าไม่มีข้อมูลการติดต่อของเขาค่ะ”
เสียงพูดของโล่เฟยเอ๋อเบาลง โจวเฉิงพูดขึ้นทันที “ผมจะให้ เบอร์โทรศัพท์ของประธานชูกับคุณครับ” (โจวเฉิง จะทรยศท่าน ประธานจริงๆเหรอ?)

“อือ ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อหยักหน้า

โจวเฉิงไม่กล้าที่จะมอบนามบัตรของซูซี ให้กับโล่เฟยเอ๋อแค่ หยิบปากกาแล้วเขียนเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของซูซีม่ให้กับโล่ เฟยเอ๋อ “คุณโล่ครับ นี่เป็นเบอร์ของประธานซู คุณสามารถ ติดต่อเขาโดยตรงได้เลยครับ”

“ขอบคุณค่ะ” มุมปากของโล่เฟยเอ๋อ โค้ง และรับบันทึกจาก มือของ โจวเฉิง

“ไม่เป็นไรครับ คุณโล่ ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ” โจวเฉิง

ผงกหน้าผาก ให้กับโล่เฟยเอ๋อ แล้วก็เดินจากไป

โจวเฉิงพึ่งเดินไป หลินก็มาพอดี

“การออกแบบล่ะ? ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าก่อนเข้า งานวันนี้ ฉันจะต้องได้ดู?”

“ขอโทษค่ะ ฉันลืมส่งไปที่ห้องทำงานของคุณ” โล่เฟยเอ๋อ หยิบแฟ้มภาพออกมาจากระเป๋า ในขณะที่ขอโทษไปด้วย เปิด ออก นำภาพออกแบบที่อยู่ข้างในออกมส่งให้กับหลิน

“เธอ….” เดิมทีหลินอยากจะด่าโล่เฟยเอ๋อ สุดท้ายก็ต้อง ปิดปาก ไม่ได้พูดอะไร หยิบภาพออกแบบแล้วเดินไป มองด้านหลังของหลินที่เดินจากไป โล่เฟยเอ๋อค่อยๆ โล่งใจหลังจากนั้นก็ก้มมองโน้ตที่อยู่ในมือ

เธอจ้องมองเป็นเวลานาน นานจนตัวเลขที่อยู่บนโน้ต ถูกเธอ จําจนขึ้นใจแล้ว หลังจากนั้นก็เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดตัวเลข แล้วโทรออก…..