บทที่ 11 คนเลวมาก

การปรากฏตัวของ เห้อนเหยา ในตอนท้ายส่งผลต่ออารมณ์ของ โล่เฟยเอ๋อ

ในหัวมึนงง แม้แต่การวาดออกแบบก็ยังเหม่อลอย หลังจาก ผ่านวันเสาร์ไปอย่างไร้ประโยชน์ วันอาทิตย์ โล่เฟยเอ๋อออกไป พร้อมกับอัลบั้มรูปภาพ

หลังจากเดิน ลานกว้างหวั่นไปไม่กี่รอบ อารมณ์ก็รู้สึกดีขึ้น โล่เฟยเอ๋อเข้าสตาร์บัคส์ที่อยู่ใกล้กับลานกว้างหวั่น

หลังจากดื่มกาแฟสักแก้วอย่างสบาย ๆ เธอหยิบอัลบั้ม รูปภาพออกมาแล้วเริ่มวาด

ภาพนี้ใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า โล่เฟยเอ๋อมองภาพออกแบบ ในมืออย่างพอใจ “ในที่สุดก็วาดเสร็จแล้ว”

มือลูบบนภาพวาด โล่เฟยเอ๋อหนีบภาพ ใส่ในสมุดภาพที่อยู่ ในกระเป๋าอย่างระวัง หลังจากนั้นก็จ่ายเงินแล้วออกจากร้าน

กาแฟ

เธอพึ่งออกมาจาก ลานกว้างหวั่น เตรียมที่จะไปสถานีรถไฟ ใต้ดินเพื่อที่จะนั่งรถไฟใต้ดินกลับ ทันในนั้นก็มีเสียงเรียก “เฟย

เอ๋อ? ”
โล่เฟยเอ๋อหันศีรษะ ก็เห็น กู้ชิงหลันยืนอยู่ไม่ไกล เธอขมวดคิ้ว หมุนตัวเตรียมจะเดินหนีไป

กู้ชิงหลันรีบวิ่งเข้าไปขวางเธอ “เฟยเอ๋อช่วงนี้ผมโทรหาคุณ หลายสายมาก แต่โทรหาคุณไม่ติดเลย…

เขายังพูดไม่ทันจบ โล่เฟยเอ๋อก็ขัดจังหวะเขาตรงๆ “มีธุระ

อะไร?”

“เฟยเอ๋อ ผมอยากจะบอกคุณว่า ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณ ผิดหวัง พ่อของ หวฉีเป็นรองประธานบริษัทของเรา มันเกี่ยวกับ อนาคตของผม ในบริษัท ดังนั้นผมเลยต้องเลือกเธอ” กู้ชิงหลัน ลดเสียงลง แล้วพูดต่อว่า “แต่ว่า เฟยเอ๋อ คุณต้องรู้ว่าความ สัมพันธ์ระหว่างผมกับ หซิวฉีไม่มีอะไรเลย พูดได้ชัดเจนว่า ผมไม่ ได้รักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าจะแต่งงานแต่ก็เพื่ออาชีพ การงาน มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อความรักระหว่างเรา”

โล่เฟยเอ๋อยืนแข็ง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคนน่ารังเกียจคนนี้ที่ อยู่ข้างหน้าเธอ จะเป็นคนที่เธออยากจะมอบความไว้ใจในชีวิต มาก่อน

โล่เฟยเอ๋อยิ้มอย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็พูดไปทาง ชิงหลัน ว่า “ขอโทษนะ ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อน”

กู้ชิงหลันคว้ามือของ โล่เฟยเอ๋อ “เฟยเอ๋อ คุณต้องเชื่อผม คน ที่ผมชอบคือคุณ”

โล่เฟยเอ๋อได้ฟังสิ่งที่กู้ชิงหลันได้พูดก่อนหน้านี้ ก็กลัวจะตื่น เต้นจนทำให้นอนไม่หลับ แต่ โล่เฟยเอ๋อตอนนี้ได้ฟังสิ่งที่ กู้ชิงหลันพูด แค่รู้สึกสะอิดสะเอียน

“ปล่อย” โล่เฟยเอ๋อใช้แรงดึงมือออก อยากตะสลัดออก แต่ สลัดไม่ออก

“ไม่ปล่อย” กู้ชิงหลันไม่ยอมปล่อย แต่กลับรัดแน่นขึ้น

โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว เหลืองมองผู้คนรอบข้างแล้วพูดว่า “คุณก็ น่าจะรู้ว่าที่นี่เป็นที่สาธารณะ คุณจะลำบากแน่ถ้าคุณสร้าง ปัญหา”

ฟังคำพูดของ โล่เฟยเอ๋อ ชิงหลันก็ลังเลไปครู่หนึ่ง แล้วก็ ปล่อยมือของเธอออก

หลังจาก โล่เฟยเอ๋อได้รับอิสระ ก็หมุนตัวแล้ววิ่งไป

หลังจากที่วิ่งจนพ้นสายตาของ กู้ชิงหลันแล้ว เธอค่อยๆหยุด อยู่ใต้ต้นไม้ข้างถนน แล้วก็มองคนที่เดินผ่านไปผ่านมาบนถนน อย่างว่างเปล่า

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันหยุดอยู่แล้ว แต่ ซูซึมมีลูกค้าคน สำคัญที่ต้องไปพบ โจวเฉิงในฐานะผู้ช่วยของเขา ก็เป็นเรื่อง ธรรมดาที่ต้องทําตาม

สองชั่วโมงครึ่งก็เสร็จสิ้นการพบลูกค้า พวกเขาพบลูกเสร็จก็ เตรียมกลับบริษัท

ถนนในเมืองA แออัดมากกว่าปกติ สถานที่ที่ ซูซีมพบกับ ลูกค้าที่อยู่ใกล้กับลานกว้างหวั่น ถนนคนเดินการค้าที่ใหญ่ ที่สุดในเมือง ความแออัดนั้นก็มากขึ้น
รถเกือบจะออกตัว แต่อีกครึ่งนาทีก็หยุดอีก

นั่งรถยนต์ครึ่งชั่วโมง แต่รถขยับไปข้างหน้าได้ประมาณหนึ่ง กิโลเมตร ซูซีมู่ที่นั่งเบาะหลัง มองออกไปจากหน้าต่างรถยนต์ อย่างดูเหมือนจะหมดความอดทน

ตอนที่รถยนต์กำลังจะขับผ่าน ลานกว้างหวั่น ซูซีที่นั่งอยู่ที่ เบาะหลัง อยู่ๆก็พูดเสียงดังขึ้น “หยุด!”

โจวเฉิงสะดุ้งด้วยเสียงที่ตกใจของซูม หักพวงมาลัย แล้ว

เบรกฉุกเฉินอยู่กลางถนน

ซูซี มองไปทางลานกว้างหวั่น ด้วยความหม่นหมอง ไม่รู้ว่า คิดอะไรอยู่

รถข้างหลังขยับไม่ได้ เลยส่งเสียงบีบแตร

โจวเจ๋งถามอย่างไม่แน่ใจ “ประธาน มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ซูซีดูเหมือนไม่ได้ยิน สายตามองไปยังทิศทางนั้นตาไม่กระ พริบ

โจวเจ๋งมองตามสายตาของซูซีไป เขาทองเห็นอะไร? เห็น ผู้ชายคนหนึ่งกำลังจับ… กำลับจับมือคุยอยู่กับคุณโล่

และความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายคนนั้นกับคุณโล่ก็ดูไม่ปกติ เลย หรือว่าเป็นศัตรูหัวใจของประธานซู? จีจี… ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมสีหน้าของประธานซูถึงไม่ดี โจวเฉิงมองซูซีมู่ในกระจก หลังอย่างระมัดระวัง
คนขับรถด้านหลังลงรถมา ทั้งด่าทั้งเคาะรถของพวกเขา โจว เฉิงขอโทษพวกเขาอย่างสุภาพ

และ ซูซีม่ดูเหมือนจะจิตหลุดไปแล้ว มองดูทิศทางนั้นอย่าง ไม่มีปฏิกิริยา

จนกระทั่ง โล่เฟยเอ๋อรีบวิ่งหนีออกไปจากชิงหลัน ดูเหมือน ว่าสติของ ซูซีมพึ่งจะกลับมา พูดไปทางโจวเฉิงว่า “ตามไป” โจวเฉิงนิ่งไปสองสามวิก่อนจะตอบสนอง หมุนพวงมาลัย

รถยนต์ไปยังทางที่ โล่เฟยเอ๋อวิ่งหนีไป

ทันใดนั้นข้างๆก็มีเสียงเบรก โล่เฟยเอ๋อที่ใจหายเงยหน้าขึ้น มา รถที่คุ้นเคยกระแทกเข้ากับดวงตาของเธอ

โล่เฟยเอ๋อนึ่ง ในใจกำลังคิดว่าเคยเห็นรถคันนี้ที่ไหน

ณ ตอนนี้ประตูที่นั่งคนขับถูกเปิดออก โจวเฉิงลงมาจากรถ อ้อมมาด้านหน้า มาหาเธอ

โล่เฟยเอ๋อจ๋าโจวเฉิงได้ ก็ยืนขึ้น “เป็นคุณ”

“อือ เมื่อกี้ผมเห็นคุณตรงนั้น ก็เลยตามมา”โจวเฉิงตอบ โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าแล้วถาม “คุณมาทำธุระที่นี่เหรอ?”

“มาทำธุระนิดหน่อย ขึ้นรถสิ” โจวเฉิงพูดแล้วก็เปิดประตูหลัง

ให้โล่เฟยเอ๋อ

“ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อขอบคุณ หลังจากนั้น หมุนตัวกำลังจะ ขึ้นรถ ก็เจอเข้ากับ ซูซีมที่นั่งอยู่ในรถ
ซูซี่กำลังหรี่ตาลง ดูเหมือนจะรับรู้สายตาของเธอ ก็ลืมตาขึ้น มา สบตากับ โล่เฟยเอ๋อพอดี

การพบกันครั้งที่แล้วไม่สวยเท่าไหร่ ทำให้โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่า ควรจะขึ้นรถหรือลงรถ

เขาไม่แปลกใจที่ประธานซูจะทำอะไรไม่ถูกกับโล่เฟยเอ๋อ

เย็นชาอะไร? เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณโล่ ความเย็นชาอย่างไร เหตุผลของประธาน

โรคกลัวเชื้อโรคอะไร? เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณโล่ ก็ขจัดไปได้หมด

พูดน้อยอะไร? เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณโล่ เอ่อ… ก็ยังพูดน้อยอยู่

โจวเฉิงยังพูดในใจไม่ทันจบ ทันใดนั้น สายตาของพายุเฮอริ เคนที่เยือกเย็นก็พัดมาทางเขา

เขาก็ละสายตา แล้วก็ปิดประตูรถ ขึ้นแล้ว แล้วขับรถออก