ตอนที่ 4 พบเจอคนรู้จักเก่าอีกครั้ง

เสี่ยวหนานอยากจะตามเขาไป แต่พอก้าวขาไปไม่กี่ก้าวก็

หยุดลง หยีเสี่ยวหนานคุณกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ผู้ชายคนนั้นทำไมจะ ต้องมาปรากฏที่นี่ด้วย ที่นี่เป็นเมือง A ห่างจากเมือง S ที่เขาอยู่ ตั้งหนึ่งแสนกิโลเมตร

อีกอย่างถึงเขาจะเป็นยังไง หรือว่าคุณจะไล่ตามเขาไปโดยที่ ไม่สนใจอะไรเลยงั้นเหรอ สี่ปีก่อนทำไม่ได้ สี่ปีหลังก็ทำไม่ได้ เหมือนกัน

หยีเสียวหนานกดน้ำเสร็จอย่างสติเลื่อนลอย ตลอดทางที่เดิน จากห้องกดน้ำมาจนถึงห้องพักผู้ป่วย เธอก็ยังมีเหม่อลอยเล็ก น้อย

“อาการไข้หวัดของคุณใกล้จะหายดีแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกคลื่นไส้

อยู่ไหม”

หยีเสี่ยวหนานพอเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เสียงทุ้มต่ำของ ผู้ชายที่ไม่เหมือนจริง ดังเข้ามาในหูของเธอเบาๆ

น้ำเสียงที่คุ้นเคย ถ้าเป็นเรื่องเหลือเชื่อ คงจะทำให้หัวใจเธอ เต้นแรงมาก ตรงนั้นเหมือนถูกของบางอย่างอุดเอาไว้ จนทำให้ เธอหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ

“ไม่มีอาการคลื่นไส้แล้ว” บนเตียงหยีซีโร่กำลังยิ้มอยู่ ตอบ คำถามหมออย่างตั้งใจ ทันใดนั้นสายตาก็หันไปเห็นหยีเสี่ยวหนานที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู “พี่ คุณไปทำอะไรตรงนั้น ทำไมไม่ เข้ามา”

จิ้งอี้เซวียน ที่กำลังยุ่งอยู่กับการตรวจร่างกายของหยีซีโร่โดย ไม่ได้หันไปมอง ก้มตัวลงแล้วตรวจสายตาของเธอ “สมองล่ะ ยัง เวียนหัวอยู่ไหม”

“นิดหน่อย”หยีซี โพยักหน้า

เห็นหยีเสี่ยวหนานจ้องมองแผ่นหลังของจิ้งอี้เซวียน อย่าง ตะลึงงันอยู่ตรงหน้าประตูหยีซีโร่ก็ตะโกนออกมาอย่างล้อเล่นว่า “พี่ คุณทำอะไร ทำไมต้องจ้องมองคุณหมอจึง ขนาดนั้นด้วย

จิ้งอี้เซวียน ยังคงไม่หันมามอง เสียงของเสี่ยวหนานที่อยู่ข้าง หลังก็ดังขึ้นมา “ซีโร่ คุณจะดื่มน้ำแล้วใช่ไหม ฉันเทน้ำให้คุณ เอง”

จิ้งอี้เซวียน เหมือนกับตะลึงงันไปหนึ่งวินาที หันมามอง ก็เห็น

หเสี่ยวหนานอยู่ตรงหน้าประตู

สองสายตาประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย นัยน์ตาสีดำที่ แหลมคมทำให้เสี่ยวหนานหยุดหายใจไปชั่วขณะ ตอนนั้นมัน เหมือนหลอดเลือดในร่างกายรวมตัวกันแน่นกลายเป็นก้อนหิน หัวใจเต้นดังตึก ตึก ตึก เหมือนตีกลองระรัว แล้วโจมตีหัวใจของ เธออย่างรุนแรง

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองกับจิ้งอี้เซวียน จะมีวันที่ได้ พบกันอีกครั้ง
เมื่อเทียบกับอารมณ์แปรปรวนของเธอแล้ว ตรงกันข้ามจึงอี้เซ วียน จะรู้สึกสงบนิ่งกว่ามาก

การแสดงออกที่ตะลึงงันเพียงเพราะแค่จ้องมองสายตาของ

เขา แล้วกลับมาเหมือนตอนแรกอย่างรวดเร็ว

ถ้าหากว่าการปรากฏตัวของเธอ สำหรับเขาแล้วคงจะไม่รู้สึก แปลกใจอะไรเลย

หรือว่าหยีเสี่ยวหนานในสี่ปีต่อมา สำหรับเขาเป็นเพียงแค่คน แปลกหน้าที่ไม่มีความหมายพิเศษอะไรเลย

“คนในครอบครัวของคนไข้หยีซีโร่เหรอ”

เสียงที่ทุ่มของเขาเหมือนกับเสียงต่ำของเครื่องดนตรี เซลโล ทุ่มต่ำดังกึกก้องและตราตรึงเข้าไปในจิตวิญญาณ “ใช่” เสี่ยวหนานพยักหน้า มือที่ถือกาน้ำร้อนอยู่ที่บีบกันแน่น

จนสั่นขึ้นเล็กน้อย “ฉันเป็นพี่สาวของเธอ

จิ้งอี้เซวียน หันหน้ากลับไป ก้มตัวตรวจร่างกายของหยีซีโร่ต่อ “คนไข้อาจจะยังต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวัน เพื่อตรวจอย่างละเอียดอีกที คุณต้องดูแลให้มากๆ ถ้ามีอาการ คลื่นไส้อีก ให้รีบแจ้งฉันทันที”

“โอเค ขอบคุณมาก

อารมณ์ของเสี่ยวหนานยังคงแปรปรวนอยู่เล็กน้อย เธอเดิน เข้าไปใกล้ๆ โต๊ะ แล้วเทน้ำให้น้องสาว
“พี่ เขาคือคุณหมอจึง ที่ฉันบอกคุณน่ะ จึงเซวียน เป็นหมอที่ รักษาฉัน”หยีซีโร่ส่งสายตาไปให้หยีเสี่ยวหนานอย่างไม่หยุด

มือที่กำลังถือกาน้ำร้อนของเสี่ยวหนาน ก็ไปโดน น้ำที่ต้ม เดือดก็ไหลออกมา จนไปโดนหลังมือของเธอเข้า ร้อนจนเธอส่ง เสียงออกมาอย่างลืมตัว

เพียงครู่เดียวหลังมือก็เริ่มปวดแสบปวดร้อนขึ้นมา

เธอรีบเอามือขวามาปิดบนหลังมือเอาไว้ ก้มหน้าเทนชาต่อ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหลังมือเย็นๆ และมือขวาก็ถูกคนจับเอาไว้

เป็นจิ่ง เซวียน

เสี่ยวหนานรู้สึกหายใจแน่นไปหมด จิตใต้สำนึกอยากจะผลัก มือที่ถูกเขาจับเอาไว้ออก แต่กลับพบว่าแรงของเขาทำให้เธอไม่ สามารถขัดขืนได้เลย

“รอยแดงที่เกิดจากน้ำร้อนลวกไม่ถือว่าร้ายแรงอะไร มันแค่ เป็นแผลพุพองขึ้นมาเล็กน้อย ทาครีมรักษาแผลน้ำร้อนลวก หายแล้ว”

การกระทำและคำพูดเหล่านี้เป็นเพียงแค่สัญชาตญาณของ หมอเท่านั้น เพราะสายตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นของเขา เสี่ยวหนานไม่เคย เห็นสายตาที่มีความเป็นห่วงและรู้สึกกังวลแบบนี้เลยสักนิด

เขายังคงมีท่าทางนิ่งเฉยและไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

“เสี่ยวหลิน พาคุณหยี ไปทาครีมรักษาแผลน้ำร้อนลวกหน่อย จิ่งอี้เซวียน ปล่อยมือของเธอ แล้วหันไปพูดกับพยาบาลที่อยู่ข้างๆ

เขาพูดจบก็เดินไปใกล้ๆหยีซีโร่อีกครั้ง ก้มตัวหยิบใบ CT สมองของเธอออกมาจากช่องที่อยู่ปลายเตียงของเธอ แล้วเอาไป ส่องกับแสงแดดนอกหน้าต่างมองดูอย่างจริงจัง

แสงแดดสีทองส่องทะลุผ่านต้นไม้ที่อยู่นอกหน้าต่าง เป็นเงา สะท้อนเข้ามายังห้องพักผู้ป่วย จึงเซวียน ยืนอยู่ในรัศมีนั้นพอดี ใบหน้าที่โดนแสงแดดนั่นก็ยิ่งขับให้ดูหล่อเหลาและคมชัดมาก ขึ้น ดวงตาคมลึกถูกแสงแดดส่อง ทำให้ดูดวงตาเงางามจน ทำให้คนหลงใหล คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง เผยให้เห็นถึง ความสูงส่งและความสง่างามของเขา

“คุณหยี พวกเราไปกันเถอะ”

พยาบาลเสี่ยวหลินเร่งเสี่ยวหนาน

“ไม่ต้องหรอก” เสี่ยวหนานปฏิเสธ ยิ้มเล็กน้อย “แค่แผลเล็กๆ เท่านั้น ฉันจัดการเองได้

“อาการถือว่าไม่ร้ายแรงมาก

จิ้งอี้เซวียน ที่กำลังเงยหน้าสองใบ CT อยู่ข้างหน้าต่างจู่ๆก็ พูดขึ้นมา เขานำใบ CT ใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวไว้ แล้วพูดต่อ อย่างไม่รีบร้อนว่า “แผลน้ำร้อนลวกเล็กน้อยถือว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าไม่จัดการทําแผล เกิดเป็นแผลพุพอง ติดเชื้อแบคทีเรีย แผลก็จะเกิดการอักเสบจนทำให้มีไข้ พอไข้สูงก็จะ…….” เขาพูด ถึงตรงนี้ก็หยุดไปสักพัก หันไปมองเสี่ยวหนานสายตามองเธอ อย่างนิ่งๆ “คิดให้ดีๆนะ พอถึงตอนนั้นกลัวว่าครีมทากันแผลน้ำร้อนลวก

เสี่ยวหนานเม้มริมฝีปากมองเขา

จงใจพูดให้คนอื่นกลัว