ตอนที่ 21 หายใจไม่ออก
“หยีเสี่ยวหนาน นี่คือคอมที่ลูกค้าส่งมาให้ซ่อมเมื่อวาน แล้ว พวกคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีนะ ในคอมของเขาต้องมีภาพของคุณ ที่เป็นความลับเยอะมากแน่ๆ ”
เสี่ยวหนานแทบไม่อยากจะเชื่อเมื่อภาพที่เธอเห็นคือภาพเธอ
ภาพเหล่านี้เมื่อสี่ปีก่อน แม้แต่เธอก็ไม่เคยเห็นภาพเหล่านี้มา ก่อน เมื่อเธอมองไปยังภาพหลังเหล่านั้นใบหน้าของเธอก็ปรากฏ รอยยิ้มออกมา
“พี่เสี่ยวหนานดูรูปภาพพวกนั้นก็รู้สึกว่าตอนนั้นพี่โชคดีจัง ” หลมหย่าถอนหายใจอยู่ในสายโทรศัพท์
เธอมองรอยยิ้มบริสุทธิ์ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองจากหน้าจอ คอมพิวเตอร์ที่แสงสว่างจ้า เบ้าตาของเสี่ยวหนานก็ค่อยๆแดงขึ้น ก้นบึ้งของหัวใจมันบีบรัดจนเธอรู้สึกเจ็บ
มันเหมือนกับตับไตไส้พุงของเธอกำลังปั่นป่วนไม่ยอมหยุด นี่สินะที่เรียกว่าความทรงจำ !
รูปภาพเหล่านี้ถ่ายขึ้นเมื่อไหร่กัน ทำไมเธอไม่เห็นรู้เรื่องเลย สักนิด?
“ มหย่า เธอรอฉันที่ร้านพี่ชายเธอก่อนนะ เดี๋ยวฉันเลิกงานแล้วไปหา ”
* ได้ งั้นฉันรอเธอนะ ”
เมื่อวางสาย เสี่ยวหนานยังคงต้องไปยังจอคอมพิวเตอร์อย่าง
รูปภาพเหล่านี้ใช่ จิ้งอี้เซวียนถ่ายใช่มั้ยนะ ต้องใช่เขาแน่ๆ รอยยิ้มแบบนี้ นอกจากต่อหน้าเขาแล้วเธอเคยยิ้มแบบนี้อีกหรอ?
พอเลิกงานเสี่ยวหนานเก็บของเสร็จก็รีบตรงไปที่ศูนย์ คอมพิวเตอร์ทันที
พี่เสี่ยวหนาน คอมใครอ่ะ? ” หลี่หย่าถามด้วยความอยาก รู้อยากเห็น เสี่ยวหนานรีบกดเลื่อนรูป ในคอมคอมพิวเตอร์อย่าง เร่งรีบ เสี่ยวหนานส่ายหน้าไม่พูดอะไร
เธอมองไปยังหลี่เหมิงหยู่ “เหมิงหยู่ รูปภาพพวกนี้ย้ายได้ มั้ย ? ”
หลี่เหมิงหยู่จับหัว ” เดิมทีรูปพวกนี้เป็นของเธอ ก็ไม่น่าจะมี ปัญหานะ ”
ฉันอยากลบรูปภาพพวกนี้ออกจากคอมเขา ”
‘ต๊ะ” หลี่เหมิงหยู่อึดอัดใจ ” ที่สำคัญตอนที่ลูกค้าเอาคอมมา ไว้กำชับว่าทุกอย่างในไดรฟ์เอฟห้ามทำอะไรกับมันเด็ดขาด ”
“เอาเข้าจริงเห็นรูปภาพของตัวเองซ่อนอยู่ในคอม ก็รู้สึก ขนลุกอยู่นะ อยากรู้จังว่าเขาจะเอารูปภาพเหล่านั้นไปทำอะไร หรือว่าจะเอาไปทำในทางที่ไม่ดี พี่เสี่ยวหนานของพวกเราไม่ผิด นะ” มีหย่าพูดสนับสนุน
เสียวหนานไม่อยากให้หลีเหมิงหยู่ลำบากใจ “ไม่เป็นไร ไม่ เป็นไร”
เธอ โบกมือ ในตอนท้าย “จริงๆแล้ว ถ้าเราทำให้รูปภาพพวกนี้ หายไป ไม่แน่เขาอาจจะรู้ก็ได้นะ”
เสี่ยวหนานคลิกเมาส์ไปที่โฟลเดอร์ “ก่อนที่พวกคุณจะเปิด โฟลเดอร์ถูกจัดไว้และไม่เคยถูกเปิดเลยในระยะเวลาสองปี รูป พวกนี้กับเจ้าของคอม จริงๆ แล้วพวกเราจินตนาการกันหนักเกิน ไป เขาอาจจะลืมลบก็ได้
เสี่ยวหนานบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ปนความเหงาจางๆ
“ไฮ พี่เสี่ยวหนานคุณยังจะย้ายรูปภาพเหล่านี้อยู่มั้ย น้องสาว ผมพูดถูกนะ รูปภาพของตัวเองถูกคนแปลกหน้าแอบเก็บเอาไว้ ในคอม มันแปลกคนนะ ”
คนแปลกหน้าหรอ? หรือว่าเขาอาจจะเป็นเจ้าของคอมเครื่องนี้
จริงๆ ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้านะ
“ฉันย้ายรูปไปได้จริงๆ ใช่มั้ย”
“อืม ย้ายไปเถอะ ย้ายไปเถอะ” หลี่เหมิงหยู่ตัดสินใจแล้ว
เสี่ยวหนานยังลงลังเล ในที่สุดก็ย้ายรูปทั้งหมดไป “เหมิงหยู่ ถ้าเขามาหาคุณขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ คุณก็บอกเขาไป นี่มันสิทธิ์ของ ฉันที่ฉันจะเอาไป เขาคงไม่ทำให้คุณลำบากหรอก ”
“โอเค”
“ขอบคุณนะเหมิงหยู” เสี่ยวหนานกล่าวขอบคุณ ในที่สุด เธอก็เอาภาพเหล่านี้ไป
เสี่ยวหนานไม่รู้หรอกว่าภาพที่ เพิ่งเห็นในคอมของจิ้งอี้เซ วียน ใช่ภาพเหล่านี้หรือไม่ เธอรู้แค่ว่ารูปภาพของเธออยู่ใน คอมของเขา จริงๆ แล้วมันไม่มีความหมายอะไรเลยต่างหาก
บรรยากาศภายในห้องแผนกประสาทศัลยศาสตร์ ความกด อากาศตามาก
คุณหมอจิ้งอี้เซวียน ที่ไม่เคยอารมณ์เสียมาก่อน
นี่เป็นประวัติการณ์ที่เขาอารมณ์เสียครั้งใหญ่ให้กับลูกศิษย์ อย่าง หยางจื่อซาน
หยางจื่อซานร้องไห้รู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรม อาจารย์จึง
เซวียนตอนที่ฉันเอาไปไว้ ฉันอธิบายกับเขาแล้วจริงๆนะ ว่าทุก อย่างในคอมห้ามหาย โดยเฉพาะไดรฟ์เอฟ ฉันบอกกับเขาแล้ว จริงๆ เดี๋ยวฉันจะไปถามเขาให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ หยางจื่อซานพูดจบจะเดินออกไป แต่ถูกจิ้งอี้เซวียนเรียกดัก
เอาไว้
“ช่างเถอะ เรื่องนี้จะโทษเธอก็ไม่ได้ เมื่อกี้ฉันใช้น้ำเสียงแรงไป อย่าเอามาใส่ใจนะ”
จึงอี้เซวียนอารมณ์เย็นขึ้น ขอโทษหยางจื่อซานสุดท้ายเขาก็ ถามเบอร์ของหลี่เหมิงหยู่จากหยางจื่อซาน
“เอาเบอร์และที่อยู่ของเขามาให้ฉัน เดี๋ยวฉันไปเอง หยางจื่อซาน ข้อมูลการติดต่อให้เขา
ใกล้เที่ยงวันต่อมา ทันใดนั้น เสี่ยวหนานก็ได้รับโทรศัพท์จาก หลี่เจี้ยนเฉิง
“เสี่ยวหนาน เธอไปที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่งนะ”
เสี่ยวหนานไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ “ผอ.คะมีเรื่องอะไรหรอคะ”
“คุณจิ้งอี้เซวียน เป็นลูกค้าของเธอใช่มั้ย” น้ำเสียงของหลี่
เจี้ยนเฉิง
ถามอย่างจริงจัง
“ใช่ค่ะ”
“ตอนนี้เขารอเธออยู่ที่ล็อบบี้ เขาบอกว่าเธอขโมยของของเขาไป”
“อะไรนะคะ?” เสี่ยวหนานแทบไม่อยากเชื่อ
“เสี่ยวหนาน ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่นี่คือสิ่งที่พูดออก มาจากปากลูกค้า มันส่งผลถึงบริษัท ดังนั้นเธอรีบไปจัดการเรื่อง นี้ให้เรียบร้อยซะ จะเอาไปหรือไม่ได้เอาไปเธอก็ไปบอกลูกค้าให้ ชัดเจน” ยังดีที่หลี่เจี้ยนเฉิงเป็นคนที่มีเหตุผล
“ค่ะ ค่ะ เดี๋ยวฉันลงไป
เสี่ยวหนานวางสาย แล้วรีบเข้าลิฟต์ไป
เมื่อประตูลิฟต์เปิดขึ้นที่หน้าห้องล็อบบี้ เสี่ยวหนานก็เห็นเขาจึง อ้เซวียน
เขายืนอยู่ข้างๆ หน้าต่าง มือข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อสูท
อย่างเคยชินจนเป็นนิสัย
แสงสีทองจากพระอาทิตย์ส่องมากระทบหน้าต่างเขายืนอยู่ใน รัศมีที่แสงส่องร่างของเขาอยู่ครึ่งหนึ่ง แสงวูบวาบแสดงให้เห็น ถึงความลึกลับมากขึ้น
เสี่ยวหนานสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอถามเขาจากด้านหลัง “คุณ มาหาฉันหรอ” จิ้งอี้เซวียนหันหลังมามองเธอ
สายตาของเขามองมาที่ใบหน้ารูปไข่ที่ติดจะดื้อรั้นเล็กน้อย
“รูปภาพของผมหล่ะ” เขาถามเสี่ยวหนานขึ้นมาตรงๆ อย่าง เย็นชา
เสี่ยวหนานขมวดคิ้ว เธอรู้สึกแปลกใจกับน้ำเสียงของเขา เขาสาวเท้าก้าวเข้าหาเธอ
ในที่สุดเขาก็หยุดลงด้วยระยะที่ห่างจาก เสี่ยวหนาน ไม่ถึง ครึ่งเมตร เขาก้มลงมามองเธอด้วยแววตาที่ทรงพลัง
“คืนผมมา!”
การเผชิญหน้ากับเขาอย่างใกล้ชิด เสี่ยวหนานรู้หายใจติดขัด
“ขอโทษนะคะ นั่นคือรูปภาพฉัน ฉันไม่สามารถคืนให้คุณได้ เธอพูดจบก็หันหลังกลับพร้อมจะหนี
แต่คาดไม่ถึงว่าข้อมือเธอจะถูกมือใหญ่จับไว้ เสี่ยวหนานถูก เขาดึงให้หันกลับมา “คุณจะทำอะไร” เสี่ยวหนานถูกบังคับให้ ต้องมาเผชิญกับดวงตาที่เย็นยะเยือกของจิ้งอี้เซวียน
“หยีเสี่ยวหนาน เอารูปคืนผม!” แต่ละคำแต่ละประโยคของ เขาช่างเย็นชา
ใบหน้าที่เข้มเย็นชากลั้นความโมโหไว้ สายตาที่เย็นยะเยือก เหมือนกับลูกศรที่กำลังจะแทงเสี่ยวหนาน อย่างไงอย่างงั้น
เขาจับข้อมือเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“เจ็บ”
เสี่ยวหนานขมวดคิ้ว
ข้อมือของเธอถูกบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อได้ยินเธอร้องเจ็บขึ้นมา จึงอี้เซวียนไม่คิดที่จะปล่อยข้อมือ เธอแม้แต่น้อยเขากลับบีบข้อมือเธอแรงขึ้นแรงขึ้น
“จิ่งอี้เซวียนนั่นมันคือรูปของฉัน” เสี่ยวหนานเตือนเขาอีกครั้ง
เธอตาแดงทนกับความเจ็บปวด เธอเงยหน้าเพ่งไปยังสายตา ที่เย็นและหนักแน่นคู่นั้นตรงๆ อย่างดื้อรั้นเหมือนกับเด็ก
“หยีเสี่ยวหนาน ผมสามารถฟ้องคุณที่คุณละเมิดทรัพย์สินส่วน ตัวของผมได้นะ!”
“จิ้งอี้เซวียนคุณมันไม่มีเหตุผล รูปภาพนั้นจริงๆ แล้วมันเป็น ของฉัน รูปทุกรูปก็มีฉัน คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาฟ้องฉัน แล้วฉันก็ จะฟ้องคุณกลับข้อหาที่คุณละเมิดสิทธิ์ฉัน” เสี่ยวหนานตอบกลับ เสียงแข็ง จิ้งอี้เซวียนจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ท่าทางแบบนี้ ราวกับว่ามองทะลุเธอไปเป็นเวลานาน
“หยีเสี่ยวหนานผมจะอธิบายให้คุณเข้าใจชัดๆ นะว่าคนใน รูปภาพคือ หยเสี่ยวหนานที่ไร้เดียงสาเมื่อสี่ปีก่อน นั่นคือหยี เสี่ยวหนาน ในความทรงจำของผม แต่ไม่ใช่หยีเสี่ยวหนานที่ กำลังยืนอยู่ต่อหน้าผมตอนนี้!
เมื่อคำพูดเหล่านั้นจบลง เขาก็สะบัดมือเธออย่างหงุดหงิด เสี่ยวหนานรู้สึกว่าเวลาตอนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน
คำพูดที่ย้อนมาเธอแทบไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคำพูดที่มาจาก
ปากของจิ้งอี้เซวียน ความหมายก็คือเธอกลายเป็นเพียงความ
ทรงจำที่เป็นอดีตของผู้ชายคนนี้เท่านั้นเอง
ใจของเธอมันร้าวรานเหมือนกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อีกทั้ง ความเจ็บนี้ยังเข้าไปในดวงตาและจมูกของเธอ……….
เป็นเวลานาน
เธอหยิบแฟลชไดรฟ์USBออกมาจากกระเป๋า แล้วส่งคืนให้
เขา
โดยที่ไม่ได้พูดอะไร เธอหันหลังแล้วเดินออกไป ในขณะที่ก้าวออกจากห้องโถงล็อบบี้ จู่ๆ น้ำตาของเสียวหนานก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
เสี่ยวหนานรู้สึกงุนงงอยู่ตลอดทั้งวัน เธอยังคงไม่เข้าใจว่าชาย หนุ่มคนนั้นคิดจะทำอะไรกันแน่
ในเมื่อลืมเธอไปแล้ว ทำไมถึงยังเก็บรูปเธอเอาไว้มากมาย ขนาดนั้นกัน?
เขาแค่คิดถึงเธอที่ไร้เดียงสาเมื่อปีก่อนก็เท่านั้น แล้วหยีเสียว หนานในตอนนี้หล่ะ?
เสี่ยวหนานรู้สึกว่าการเข้าใจผิดครั้งนี้เป็นเรื่องตลก คำพูดที่ ออกมาจากปากของเขานอกจากจะให้ความรู้สึกเสียใจแล้วก็ไม่ สามารถหาความรู้สึกอะไรได้อีก
หัวใจของเสี่ยวหนาน ราวกับร่วงหล่นไปในกระเพาะหัวใจเธอ กระตุ้กสั่นไหว ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
“เสี่ยวหนาน เสี่ยวหนาน! เธอทำอะไรน่ะ น้ำร้อนล้นอยู่ในมือ เธอไม่ร้อนหรอ?” ทันใดนั้นหลี่ซานซานเรียกเธอ เสี่ยวหนาน หัน กลับมาอย่างทันทีทันใด เธอเพิ่งตระหนักได้ว่าภายในถ้วยกาแฟ เต็มไปด้วยน้ำร้อนที่เอ่อล้นออกมา มันกำลังไหลออกมาตามขอบ ถ้วย จนหก ใส่มือเธอด้วยความจนปวดแสบปวดร้อน
“ซี้ด” เสี่ยวหนานร้องออกมาอย่างเจ็บปวด รีบเอาถ้วยกาแฟ วางบนโต๊ะ
“ร้อน ร้อน” เธอเพิ่งรู้สึกตัว
“เธอคิดอะไรอยู่ ใจไม่อยู่กับล่องกับลอย แล้วมือน่ะไม่เป็นไรใช่มั้ย” หลี่ซานซานถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เสี่ยวหนานส่ายหัวแล้วเดินไปเปิด กระเป๋าบนโต๊ะทำงานจะหยิบกระดาษทิชชูออกมา
เมื่อเปิดกระเป๋า เสี่ยวหนานตัวแข็งไปครู่หนึ่งเมื่อเธอเห็นต่าง หูเพชรสวารอฟสีน้ำเงินเข้ม! อยู่ในกระเป๋าเธอ
เห้อ หยเสี่ยวหนานมีเพียงเธอเท่านั้นที่โง่เชื่อว่าเพชรเม็ดงาม นี้เป็นของปลอม!
แล้วทำไมปีนั้นจึงอี้เซวียน ถึงโกหกเธอหล่ะ? หรือเป็นเพราะ ว่าเขารู้ว่าเธอไม่ยอมรับของมีค่าราคาแพงจากเขาหรอ? ของมี ค่าราคาแพงขนาดนั้นเธอไม่กล้ารับไว้หรอก
แม้ว่ามันอยู่กับเธอมาหกปีแล้ว แม้ว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะ ทิ้งมันแต่มันก็ไม่เหมาะกับเธอจริงๆ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ