ตอนที่ 17 ห่างเหิน

ทันใดนั้น ก็รู้สึกจุกอยู่ที่อก

เธอกลับพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ถ้ายังเห็นแก่คนที่เคยรู้จักกัน ขอร้องเอาต่างหูชิ้นนั้นคืนมาให้ฉัน

เสี่ยวหนานพูดด้วยความจริงใจ แต่ก็มีความห่างเหินแฝงอยู่

ในสายเงียบไปพักหนึ่ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“ขึ้นมา”

จิ่งอี้เซวียน จู่ๆก็พูดขึ้นมา

เสี่ยวหนานตะลึงงันไปสักพัก แล้วมีสติกลับมา เธอส่ายหน้า ด้วยอารมณ์ที่เศร้าขีดสุด “ไม่ล่ะ ลาก่อน”

“หยีเสี่ยวหนานถ้าคุณอยากจะเอาต่างหูคืน ก็ขึ้นมาเอาด้วย

ตัวเอง”

จิ่งอี้เซวียน พูดจบอย่างหงุดหงิด แล้ววางสายไป เสี่ยวหนานยืนตะลึงงันอยู่ข้างล่างนานมาก……….

ในที่สุดเธอก็เข้ามาในประตูใหญ่ของคอนโด กดกริ่งที่ประตู ห้องหมายเลข 2003

ประตูลิฟต์เปิด เธอเดินเข้าไปเหมือนคนพเนจร

ลิฟต์มาถึงชั้นสอง ประตูเปิดออก จึงอี้เซวียน ก็ยืนอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว

นิ้วมือที่เรียวยาวของเขากดปุ่มประตูลิฟต์ให้เปิดค้างไว้ มอง เสี่ยวหนานที่อยู่ในลิฟต์อย่างเย็นชา “หยีเสี่ยวหนานเป็นคนที่หลงใหลได้ง่ายจริงๆ แถมยังมี

ท่าทางที่หลงเหลือความรู้สึกอยู่

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งเหมือนน้ำอุ่น ไม่มีความโกรธ ไม่มี ความรู้สึกอะไรเลย เหมือนความรู้สึกที่เขามีต่อเธอในตอนนี้ ไม่มีอาการตกใจอะไรเลย

ยื่นต่างหูที่อยู่ในมือมาตรงหน้าของเสี่ยวหนานใบหน้าที่หล่อ เหลาก็ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาเลย

เสี่ยวหนานรับมา

อวัยวะเหมือนถูกประตูบีบอัดเอาไว้ ในใจรู้สึกเจ็บปวดเล็ก น้อย

“หลังลงไปก็เปิดประตูรักษาความปลอดภัยด้านนอกลิฟต์ให้ ฉันด้วย ขอบคุณ”

จิ่งอี้เซวียน พูดจบด้วยเสียงเรียบนิ่ง ปลดล็อกประตู ไม่รอให้ ประตูลิฟต์เปิด เขาก็หันหลังเดินเข้าห้องโถงไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ เหลือความรู้สึกคิดถึงเลยสักนิด

มองต่างหูสีน้ำเงินที่เพิ่งได้คืนมา ในมือ เสี่ยวหนานเริ่มสงสัย ว่าความยึดติดของตัวเองตกลงแล้วมันถูกหรือมันผิด และความ ยึดติดนี้เป็นเพียงแค่เพราะต่างหูชิ้นนี้จริงๆ หรือ…..เพราะคนที่ให้ต่างหูนี้มากันแน่

เธอสับสนเหลือเกิน

โรงพยาบาลฟูเรน แผนกระบบประสาทและสมอง

หมายเลข 32″

แพทย์ฝึกหัดหยางจื่อซานกำลังยืนอยู่ตรงประตูห้องตรวจแล้ว ตะโกนเรียกกลุ่มคนที่รอตามแนวทางเดินยาว

“อยู่นี่”

เสียงตอบรับที่คุ้นเคย ทำให้หยางจื่อซานอดไม่ได้ที่จะกลอก ตามองบน

ผู้หญิงบ้าที่ไล่ตามคุณหมอจึง ตลอดเวลาคนนี้มาอีกแล้ว

หยีซีโร่เดินเข้ามาในห้องตรวจ มองอย่างระมัดระวังแล้วมานั่ง

ข้างหน้าโต๊ะ จิ้งอี้เซวียน ที่ก้มหน้าดูเลขใบสั่งยาตลอดเวลา

ไม่เจอสองสามวัน เขาเหมือนกับยิ่งดูเข้มงวดมากขึ้น ท่าทางที่ สง่างามก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไม่น้อย

“ไม่สบายตรงไหน”

ในที่สุดจิ้งอี้เซวียน เงยหน้าขึ้นมาถามหยีซีโร่

“เวียนหัว”

พอหยีซีโร่ตอบหยางจื่อซานที่อยู่ข้างๆ ก็กลอกตามองบนอีก
มาทุกครั้งก็พูดแบบนี้ วุ่นวายจริงๆ

“หยีซีโร่คุณบอกว่าคุณเวียนหัวมาก็นานแล้ว ดังนั้น ฉันจึง แนะนำให้คุณไปทำ CT สแกนที่แผนกสมองก่อน หลังจากนั้นก็ ทํา MRI แล้วมาเอ็กซเรย์ดู แล้วค่อยไปตรวจดูเนื้องอก ตรวจ คลื่นไฟฟ้าหัวใจ วัดความดัน หลังจากนั้นก็ไปแผนกโลหิตเพื่อ ตรวจเลือด ไปแผนก อายุรกรรมเพื่อตรวจการทำงานของตับ และตรวจปอดด้วย ถ้าจำเป็นก็ไปแผนกต่อมไร้ท่อตรวจการหลั่ง ฮอร์โมนเอสโตรเจนว่าสูงเกินไปไหม และสุดท้ายเชิญคุณไป ตรวจใบหน้า ให้หมอศัลยกรรมทำพลาสติกให้คุณ จำไว้ ตั้งแต่ ขั้นตอนแรกจนสุดท้าย ต้องทำทั้งหมด

จิ้งอี้เซวียน พูดออกมารวดเดียว สีหน้านิ่งๆ

แต่หยางจื่อซานที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอกลับหัวเราะแล้วถอน หายใจ ทุกคนรู้ว่าแผนกประสาทและสมองมีคนหล่ออยู่ คุณหมอ จิ่ง ที่เป็นสุภาพบุรุษดึงดูดคนให้หลงใหล แต่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังที่ สุภาพบุรุษจะเป็นคนที่จิตใจโหดร้ายแบบนี้ซ่อนอยู่

คนเลวที่พูดด่าสุภาพ ไม่มีคำหยาบ คงจะด่าจนกว่าไม่เห็น เลือด แต่เขากลับพูดช้าๆ ไม่เร็วจนเกินไป ดูเรียบนิ่งและสงบ

หยีซีโร่สีหน้าแดงค่อยๆจางหายไป จนตอนนี้กลายเป็นซีด แล้ว

“บิลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ค่าตรวจสามพันหยวน ค่าห้องหนึ่ง หมื่นหยวน และบวกค่าศัลยกรรมพลาสติกหนึ่งแสน คุณหยี เชิญไปจ่ายเงินที่แผนกการเงินด้วย

จึงอี้เซวียน นั่งหลังพิงเก้าอี้อย่างขี้เกียจ สองมือล้วงอยู่ใน กระเป๋าเสื้อ พยักพเยิดไปทางเธอ หยางจื่อซานรีบนำบิลค่าใช้ จ่ายส่งให้หยีซีโร่เข้าใจคำพูดของจิ้งอี้เซวียน และแกล้งพูดซ้ำว่า “คุณหยี เชิญไปจ่ายเงินที่แผนกการเงินด้วย

หยีซีโร่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น กัดฟัน ขอบตาแดง มองไปที่จิ้งอี้เซ วียน ใจร้ายที่นั่งอยู่ตรงข้าม สำหรับบิลโรงพยาบาลใบนั้นที่ หยางจื่อซานยื่นมาให้ เธอไม่ได้สนใจมองเลยสักนิด

“คุณหมอจึง ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้

เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกน้อยใจและมีน้ำตาไหลออกมาจาก ขอบตา “มีตรงไหนของฉันที่ทำให้คุณไม่พอใจ

จิ่งอี้เซวียน ค่อยๆนั่งหลังตรงช้าๆ มองหยีซีโร่ที่นั่งตรงข้าม

อย่างตั้งใจ “ที่ฉันเพิ่งพูดไป คุณหยี ไม่เข้าใจเหรอ”

หยีซีโร่กัดริมฝีปาก ทำเพียงแค่มองเขา ไม่พูดอะไรออกมา

“โอเค” จิ่งอี้เซวียน พยักหน้า ยากมากที่จะอดทนไว้ พูดต่อว่า

“คุณหยี จะพูดสรุปสั้นๆ ให้ฟังนะ ฉันคิดว่าคุณอาจจะหลั่ง

ฮอร์โมนเอสโตรเจนมากเกินไป ทุกวันถึงได้ทำตัวไร้สาระมาเฝ้า

มองฉัน คุณไม่เบื่อ แต่ฉันเบื่อ คุณว่างมาก แต่ฉันยุ่งจนเหนื่อย

มาก อีกอย่างลักษณะอย่างคุณไม่ใช่สเปคที่ฉันชอบ เพื่อให้ฉัน

อารมณ์ดี ได้โปรดคุณหยี อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันจะรู้สึก

ขอบคุณจากใจจริงที่คุณให้ความร่วมมือมาก”
จิ้งอี้เซวียน พูดความรู้สึกจบ หันไปมองหยางจื่อซานที่อยู่ด้าน หลัง พูดเสียงเย็นชาว่า “ไปส่งคุณหยี หน่อย แล้วก็เรียกคนไข้คน ต่อไปเข้ามาด้วย

หยีซีโร่ลุกขึ้น สายตาที่เจ็บปวดกลับแสดงความดื้อรั้นออกมา “จิ้งอี้เซวียน ยิ่งคุณเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสนใจคุณมาก ขึ้น”

หมายเลข 33”

จิ้งอี้เซวียน ไม่สนใจเธอ เรียกคนไข้คนถัดไปอย่างไม่แยแส

หยางจื่อซานเดินไปส่งหยีซีโร่อย่างเคารพเหมือนไปส่ง พระพุทธรูปองค์ใหญ่ เธอก็อดไม่ได้ที่พูดขึ้นมาว่า “ถ้านักเรียน ทุกคนชอบครูแล้ววิ่งมาลงทะเบียน งั้นคนไข้พวกนี้ที่นั่งอยู่ข้าง นอกไม่ได้ป่วยล่ะ ความยุติธรรมไม่มีเลย

(คุณหมอจิ่งของทุกคนจริงๆ แล้วเป็นคนใจร้ายนิดหน่อย หวัง ว่าทุกคนคงจะไม่รังเกียจนะ