ตอนที่ 10 เจ้าตัววุ่นวาย

ช่วงบ่าย ดวงอาทิตย์สงบ

จึงอี้เซวียนกำลังนั่งพักอยู่ตรงเก้าอี้ยาวในสวนของโรง พยาบาล นั่งไขว่ห้าง หรี่ตา เหมือนกำลังรับแสงแดดอันอบอุ่น หลังผ่านฤดูใบไม้ร่วง

ทันใดนั้น ขาก็ถูกสิ่งของบางอย่างชนเข้า เขาลืมตามองด้วย ความมึนงง

“ขอโทษครับคุณอา”

เสียงที่นุ่มนวลดังขึ้นมาอยู่ข้างๆขาของเขา

จิ้งอี้เซวียน ก้มหน้ามอง ก็เห็นเด็กคนหนึ่งกำลังอุ้มลูกบอล เล็กๆอยู่ ดวงตากลมโตกะพริบด้วยความบริสุทธิ์ มองมาทางเขา

เจ้าเด็กคนนี้ดูเจ้าเล่ห์สุดๆ ถึงแม้จะมีสมองเล็ก แต่กลับไม่มี ผลต่อความน่ารักและความหล่อของเขาเลยสักนิด

ดวงตาเรียวเล็กกะพริบตาเล็กน้อย ดวงตาที่เปล่งประกายมาก พอที่จะทำให้สาวๆ ใจเต้นได้ ใต้ตาลงมา ก็เป็นจมูกเล็กที่ดูซุกซนโด่งมาก ลงมาอีกก็เป็น

ปากที่เรียวสวยจนหาข้อบกพร่องไม่ได้

“ขอโทษครับ ที่ลูกบอลของหยังหยังมาโดนขาของคุณอาเข้า เจ้าเด็กน้อยขอโทษอย่างสุภาพขึ้นอีกครั้ง แสดงถึงการยอมรับผิด

จิ้งอี้เซวียนขมวดคิ้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบหัวเล็กๆ ที่หัวโล้น ของเจ้าเด็กน้อย “ไม่เป็นไร”

“คุณอา คุณก็เป็นหมอใช่ไหม” เข้าเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา มองเสื้อกาวน์สีขาวที่อยู่บนตัวเขา

แล้วถามเขาด้วยความแปลกใจ

“ใช่แล้ว”

จิ้งอี้เซวียน พยักหน้า

“คุณอา คุณดูหล่อมากจริงๆ” เจ้าเด็กน้อยอดไม่ได้ที่จะชื่นชม เขา “หล่อกว่าหยังหยังอีก ถ้าพี่เสี่ยวเหมียมาเจอคุณ จะต้อง เปลี่ยนใจแน่นอนเลย

เจ้าเด็กน้อยพูดไปด้วยพร้อมกับอุ้มลูกบอลไปด้วย พยายาม

จะปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ยาว

เพราะเขายังตัวเล็กเกินไป เก้าอี้ก็สูงมาก เขาใช้แรงปืนไป เยอะ แต่ก็ยังปืนขึ้นมาไม่ได้

เห็นท่าทางของเขาที่ดูตลก จึงอี้เซวียน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออก มา ยื่นมือไปอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขา

“ขอบคุณครับคุณอา

เจ้าเด็กน้อยดีใจจนหัวเราะฮ่าๆออกมา สองขาสั้นก็แกว่งไปมาไม่หยุด
“เจ้าตัววุ่นวาย คุณชื่ออะไร” จึงเซวียน ลูบหัวเล็กที่โล้นของ

เขา

“ฉันชื่อหยังหยัง เซี่ยงหยัง หันไปหาแสงอาทิตย์ คุณอา คุณล่ะ ชื่ออะไร” เจ้าเด็กน้อยกะพริบตาสองข้าง แล้วถามเขาอย่าง สําเนียงเด็ก

“ฉันนามสกุลจิ่ง ชื่อว่าจิ้งอี้เซวียน” เขาตอบอย่างตั้งใจ

“คุณหมอจิ่ง งั้นเหรอ” เจ้าเด็กน้อยเบิกตากว้างจ้องมองคุณอา หมอที่ดูหล่อและสูงที่อยู่ตรงหน้านี้ ดวงตากลมโตมองสำรวจเขา อย่างละเอียด “คุณอาง คุณคงไม่ใช่หมอที่อยู่แผนกศัลยกรรม สมอง ใช่ไหม”

“ถูกต้องแล้ว ฉันเป็นหมอในแผนกศัลยกรรมสมอง

จิ่ง เซวียน วางแขนบนพนักพิงของเก้าอี้ด้านหลัง มองเจ้าเด็ก น้อยที่อยู่ตรงหน้านี้ด้วยความแปลกใจ

“อาจารย์หมอที่มาใหม่งั้นเหรอ”

“ใช่” เขาพยักหน้า

“มีบ้านมีรถ และยังมีคฤหาสน์เดี่ยวๆ ในเขตคนรวยอีก”

“ก็ใช่

“มีครอบครัวที่เป็นนักการเมืองที่แข็งแกร่งด้วยใช่ไหม

“เฮ้ เจ้าเด็กร้ายกาจ คุณเป็นนักสืบใช่ไหม”

“แท้แต่เสียงก็สามารถทำให้เหล่าพี่ๆพยาบาลท้องได้งั้นเหรอ”

#

จิ้งอี้เซวียน เกือบสำลักออกมา เขาอยากจะหัวเราะออกมาก็ หัวเราะไม่ออก “คำนี้อย่าได้พูดส่งเดชเชียวนะ

แม้แต่เสียงของเขาก็สามารถทำให้พยาบาลท้องได้ นั่นมัน เกินไปแล้ว

“คุณอา ขั้นตอนนี้คุณก็ยังโสด ใช่ไหม” เขาจำได้ว่าพวกพี่ พยาบาลพูดแบบนี้

จิ่งอี้เซวียน ส่ายหน้า “ลุงมีแฟนแล้ว”

“อ้อ…..แบบนี้นี่เอง” เจ้าเด็กน้อยแสดงสีหน้าเสียดาย

จิ้งอี้เซวียน ยิ้มออกมา “ฉันมีแฟนแล้ว ทำไมคุณต้องทำท่า ทางเสียดายแบบนั้นด้วย ทำไม หรือว่าคุณแอบรักฉันมาตลอด งั้นเหรอ”

เขาอดไม่ได้ที่จะแหย่เซี่ยงหยังเล่น

“ไม่ใช่สักหน่อย” เซี่ยงหยังก้มหน้า ลูบลูกบอลที่อยู่อ้อมกอด ตัวเอง “ฉันคิดว่า ถ้าคุณอายังไม่มีแฟน ฉันจะแนะนำแม่ของฉัน ให้เป็นแฟนของคุณ

จิ่งอี้เซวียน ตะลึงงัน “เซี่ยงหยังไม่มีพ่องั้นเหรอ”

“เซี่ยงหยังมีพ่อ แต่พ่อกับแม่หย่าร้างกันแล้ว

“แบบนี้เองสินะ…….
“คุณอาง ถึงแม้ว่าแม่ของฉันจะมีภาระอย่างเซียงหยังลูกคน นี้ แต่ว่าเธอก็ฉลาดมาก เธอสวย มีจิตใจที่ดี และมีหยังหวังที่ ป่วยเป็นโรค ก็ยังแข็งแกร่งมาก เธอดีขนาดนี้ แต่คุณยายก็จะนัด ดูตัวให้เธอทุกครั้ง เธอไม่อยากไป คุณอาจึง คุณคิดว่า ขอแค่หา ผู้ชายที่ฉลาดเหมือนอย่างคุณให้แม่ของฉันสักคนหนึ่ง เธอก็จะ ไม่ลำบากขนาดนี้ใช่ไหม”

“คุณอา คุณคิดว่าอาการป่วยของหญิงหยังจะดีขึ้นไหม” ทันใด นั้นเจ้าเด็กน้อยก็ถามเขา ด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อย

“ต้องดีขึ้นแน่นอน”

เขาตอบอย่างมั่นใจมาก

จริงๆแล้วเจ้าเด็กน้อยป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่ จึงอี้เซวียน ไม่รู้ แน่ชัด แต่เขารู้ว่าอาการป่วยของเจ้าเด็กน้อยคนนี้ต้องหนัก แน่นอน ไม่งั้นคงจะไม่ต้องทำเคมีบำบัด

เจ้าเด็กน้อยถอนหายใจออกมา “ถ้าวันไหนฉันเหมือนเสียว เพิ่งเพิ่งที่หลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง งั้นแม่ของฉันจะต้องร้องไห้ ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ ดังนั้นจึงได้แต่หวังว่า อาการป่วยของหยังหยังจะดีขึ้นเร็วๆ

เสี่ยวเมิ่งเมิ่งเป็นคนไข้ที่อยู่ห้องพักผู้ป่วยเดียวกับเขา ตายไป เมื่อหนึ่งเดือนก่อน

จิ้งอี้เซวียน รู้สึกคอแห้งเล็กน้อย เจ้าเด็กป่วยที่อยู่ตรงหน้าคน นี้ เขาไม่มีคำพูดปลอบใจที่จะพูดออกมาไปสักพักหนึ่ง
เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป

“อ่า ใช่แล้ว….” ทันใดนั้นเจ้าเด็กน้อยก็เหมือนจะนึกอะไรบาง อย่างออก มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบอะไรสักอย่าง จากข้างในออกมา หลังจากนั้น……….

“คุณอาจ๋ง คุณคิดว่าของสิ่งนี้คุณใช้ได้ไหม”

จิ้งอี้เซวียน รู้สึกเหมือนมีอีกาบินอยู่บนหัว

ใช่แล้ว ของที่เจ้าเด็กน้อยหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อไม่ใช่ สิ่งอื่นใด แต่เป็น….ถุงยางอนามัย แถมยังเป็นของที่ผลิตใน ประเทศจำนวนมาก ส่วนยี่ห้ออะไร เขาก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน