บทที่ 20 ผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิด

บทที่ 20 ผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิด

ผมจ่ายเงินไปแล้วนะ อยู่ๆคุณมาบอกว่าไม่ขายให้ผม ? ” ลู่เฉิ นพูดขึ้นพร้อมกับเอาของในมือหนี

ผู้คนมองมาที่เถ้าแก่ พวกเขาล้วนคิดว่าการทำเช่นนี้เกินไปเสีย หน่อย ของที่ขายไปแล้วพบว่าขายในราคาที่นําไปก็ไม่ขายเอา ซะดื้อๆ นี่มันไม่มีเหตุผลเสียเลย

แต่พวกเขาก็พอเข้าใจการกระทำของเถ้าแก่นี้ เพราะของราคา สองพันแต่ศาสตราจารย์หยุรับซื้อในราคาสองหมื่น ถ้าเป็นพวก เขาก็คงร้อนรนใจเหมือนเถ้าแก่แน่

“คุณยังไม่ได้ออกไปจากร้านเรา แม้จะจ่ายเงินแล้วก็ยังเป็นสิทธิ ของผมอยู่” เถ้าแก่พูดอย่างหน้าไม่อาย เขาเตรียมตัวข่มขู่ลู่เฉิน

“เราจ่ายเงินไปแล้วนะคะ คุณมาพูดว่าไม่ขายก็ได้งั้นเหรอ นี่มัน ไม่มีเหตุผลเอาจริงๆ” หลิน จนพูดเสริมด้วยความไม่พอใจ

ถ้าหากเถ้าแก่พูดแต่แรกว่าของชิ้นนี้ไม่ขาย เธอคงไม่รู้สึกแย่ แบบนี้
ศาสตราจารย์หยูผู้รอบรู้ในเรื่องโบราณคดีเสนอราคาที่หนึ่ง แสนซื้อถ้วยดินนี้ แน่นอนว่ามันคือของล้ำค่าทางวัฒนธรรมไม่ผิด เพี้ยน จะคืนให้เถ้าแก่ไม่ได้เด็ดขาด

“ดี ดีมาก งั้นทางเราคงต้องใช้เหตุผลคุยกับคุณสักหน่อย พวก คุณขโมยของในร้านเรา เราจะปล่อยคุณออกไปได้ยังไง ? ” เถ้าแก่มองมาทางหลินจุน

ลู่เฉินมองดูภายในร้าน มีการติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ทั่วร้าน เขา ดูออกว่าเถ้าแก่จะมาไม้ไหน

“เฉินเราไปกันเถอะค่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะอะไรแบบนี้ใน กลางวันแสกๆ” หลินอี้จนไม่สนใจคำพูดของเถ้าแก่ เธอจูงมือลู่ เฉินเตรียมตัวออกจากร้าน

“ไปงั้นเหรอ ? พวกคุณคิดว่าจะไปโดยไม่เอาถ้วยนั่นทิ้งไว้ได้งั้น เหรอ ? ” เถ้าแก่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และตบมือ มีชายร่างสูงใหญ่เดินออกมาล้อมพวกเขาไว้ คนพวกนี้ร่างกายกำยำมองดูแล้วไม่น่าเป็นมิตร พวกเขาไม่พูดอะไร ได้แต่ล้อมลู่เฉินเอาไว้
หลินอี้จนตกใจเมื่อเห็นพวกเขา เธอรีบคว้าฉีฉีขึ้นมาไว้ในอ้อม กอด

“เอาล่ะพ่อหนุ่ม ถ้าตอนนี้ขายของให้ผม ผมยังพอช่วยคุณได้ บ้างนะ” หยูเจิ้งเทาไม่ได้ใส่ใจชายฉกรรจ์พวกนั้น แต่ยิ้มมาที่ลู่ เฉิน

เถ้าแก่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ที่เขากล้าทำแบบนั้นกับลู่เฉิน เพราะเห็นเขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง

แต่สําหรับหยูเจิ้งเทานั้นไม่เหมือนกัน

เขาเป็นใหญ่ในวงการของสะสม เบื้องหลังเขารู้จักผู้มีอิทธิพล มากมาย แม้ตัวเถ้าแก่เองจะมีความสามารถแก่ก็ไม่กล้าขัดใจหยู เจิ้งเทา

“พ่อหนุ่ม ศาสตราจารย์หยูออกหน้าให้แล้ว รีบขายให้เขาเร็ว

“ใช่ๆๆๆ ไม่อย่างนั้นเรื่องขโมยสินค้าทางประวัติศาสตร์ถึงศาล เข้าจะซวยโดยไม่รู้ตัว

บรรดาคนที่อยู่ข้างๆพูดเกลี้ยกล่อมลู่เฉิน คล้ายกับเป็นห่วงเป็น

ใยเขา
“พวกเราจ่ายเงินซื้อแล้ว ไม่ทราบว่าพวกคุณใช้ตาข้างไหนมอง ว่าเราขโมย ! “หลินจนพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

คนพวกนี้เป็นใครกัน ก็แค่คนที่มาเลือกซื้อของ แต่กลับเห็นผิด เป็นลูกเห็นถูกเป็นผิด เข้าข้างเถ้าแก่แบบนี้ พวกเขาตาบอดหรือ ไง ?

ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง อยากรู้นักว่าพวกเขาจะพูดแบบนี้

ไหม ?

“พ่อหนุ่ม ตามที่เข้าใจนะ สมมุติว่าพวกเธอจะซื้อถ้วยใบนี้แล้ว แต่ของล้ำค่าทางวัฒนธรรมเช่นนี้ควรอยู่ในมือของผู้รู้และเข้าใจ มันถึงจะมีคุณค่า หากอยู่ในมือผู้ไม่รู้ค่า ก็มีแต่ปัญหาตามมาภาย หลัง” ชายชราคนหนึ่งส่ายหัวและกล่าวขึ้น

“อะไรคือที่คุณว่าสมมติพวกเราซื้อ พวกเราซื้อแล้วต่างหาก เงิน ก็จ่ายไปแล้วของก็ควรเป็นของเราใช่ไหม ? ตอนนี้ยุคสมัยไหน แล้ว ฉันไม่เชื่อว่าตำรวจจะเป็นถูกเป็นผิดเหมือนพวกคุณ! “หลิน อี้จนพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าหยิบมือถือขึ้นมาจะแจ้งความ

“จะแจ้งตำรจเหรอ เชิญเลย ลองดูว่าตำรวจจะเชื่อเราหรือจะเชื่อ คุณ” เมื่อเห็นหลิน จนทำท่าจะแจ้งความ เถ้าแก่ก็ยิ้มด้วยสายตา เยือกเย็น
ที่จริงเขาหวังว่าหลิน จนจะแจ้งตำรวจ เพราะหยูเจิ้งเทาจะไม่ สามารถบังคับลู่เฉินขายถ้วยให้ได้ สุดท้ายของจะต้องตกอยู่ใน มือเขา

หลินอี้จนหยุดชะงัก เธอไม่ใช่คนโง่เข้าใจดีว่าที่เถ้าแก่พูดนั้น หมายความว่าอย่างไร ถ้าในกรมตำรวจไม่มีพรรคพวกของเขา คง ไม่กล้าเอ่ยทําแบบนี้ พวกเธอเสร็จเขาแน่ถ้าแจ้งตำรวจ

“พ่อหนุ่ม ผมให้เพิ่มอีกห้าหมื่น คุณลองคิดดูอีกทีนะ” หยูเจิ้งเทา พูดต่อ

หลินอี้จนได้ยินว่าหมู่เจิ้งเทาเพิ่มเงินให้อีกห้าหมื่นก็แน่ใจว่าถ้วย ที่อยู่ในมือของลู่เฉินนั้นเป็นของล้ำค่าแน่นอน

เธอเองก็พอมองออกว่าเหตุการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร สะกิดลู่ เฉินแล้วพูดว่า “เราขายให้ศาสตราจารย์หยูดีไหมคะ”

ลู่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “นี่เป็นของขวัญที่ตั้งใจซื้อให้พ่อ จะเท่าไหร่ ผมก็ขายให้ไม่ได้หรอก”

หลิน จนถอนหายใจ เธอไม่รู้จะพูดยังไงดี

เถ้าแก่เองก็โล่งอกที่ลู่เฉินไม่ได้คิดขายให้หยูเจิ้งเทา ไม่อย่างนั้นคงไม่มีโอกาส

ตอนนี้ลู่เฉินไม่ยอมขาย เขายังสามารถแย่งมันมาจากมือของลู่ เฉินได้

“ส่งถ้วยนั้นมาให้ผมเถอะ ไม่อย่างนั้นผมคงต้องส่งคุณไปนอน ในคุก ถึงเวลานั้นคงไม่ใช่เรื่องขโมยของธรรมดาแล้วละ”เถ้าแก่ รีบพูดแทรก

เมื่อเขาพูดจบ บรรดาชายฉกรรจ์ก็รุมเข้ามาจะแย่งของไป

ลู่เฉินรีบเดินหน้าขึ้นปกป้องหลินอี้จุนกับฉีฉี เขาไม่ได้เห็นพวก ชายกลุ่มนั้นในสายตา

พวกบรรดาลูกค้าคนอื่นเมื่อเห็นการต่อสู้ที่กำลังจะเริ่มขึ้นก็ตั้ง ตารอดู พวกเขาคงไม่เคยคิดว่าหากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเองจะทำ อย่างไร จะมีใครช่วยไหม

“ผมให้โอกาสคุณอีกเป็นครั้งสุดท้าย คุณจะส่งของมาให้ผม ไหม ? ” เถ้าแก่ถามเสียงต่ำ

ลู่เฉินมองเขาแล้วพูดว่า “ได้ แต่ต้องให้ภรรยาและลูกของผม ออกไปจากที่นี่ก่อน”
แม้เขาจะไม่กลัวนักเลงพวกนี้ แต่ก็ไม่อยากทะเลาะกับใครต่อ หน้าลูกสาวตน

“ตกลง ให้พวกเธอออกไปได้” เถ้าแก่ตอบรับ

“คุณขายของให้ศาสตราจารย์หยูแล้วออกจากร้านนี้ไปด้วยกัน ไม่ได้หรือไง” หลินอี้จนพูดขึ้น เมื่อรู้สึกได้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะ เกิดขึ้น

“ให้คุณไปก็ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงผม พวกคุณไปรอผมที่บ้านคุณ ตาฉีฉีแล้วกัน” ลู่เฉินพูด

หลินอี้จุนกังวลใจเล็กน้อย เธอแน่ใจแล้วว่าลู่เฉินจะลงไม้ลงมือ กับพวกเขา

แต่เธอก็รู้ดีว่าลู่เฉินมีทักษะการป้องกันตัวที่ไม่แพ้ใคร ไม่ได้กลัว ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บอะไร

หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่ ก็ตัดสินใจพาลูกสาวเดินออกมา เพราะเธอ รู้ว่าเขาไม่อยากให้ลูกสาวเห็นการต่อสู้ในครั้งนี้ เกรงว่าจะส่งผล เสียต่อเธอ

ที่จริงในใจเธอก็อยากให้ลู่เฉินสั่งสอนเถ้าแก่ที่เห็นผิดเป็นถูก เห็นถูกเป็นผิดเช่นนี้ จึงพูดขึ้นว่า “ระวังตัวด้วยนะคะ”
พูดจบก็พาฉีฉีเดินจากออกไป

“เอาล่ะ ส่งของมาได้หรือยัง” เมื่อหลินอี้จุนออกไปจากร้าน เถ้าแก่ก็รีบถามขึ้น

ลู่เฉินหรี่ตามองเขา “ถ้าไม่ให้ล่ะ ? ”

“ไม่ให้งั้นเหรอ ? ” เถ้าแก่หัวเราะ “นี่แกไม่เคยได้ยินมาก่อนหรือ ไง ฉันจางซานหยวนเป็นใคร จะบอกให้เอาบุญนะไอ้หนูน้อย เอา ถ้วยนั่นคืนมาซะดีๆ เงินสองพันนั้นฉันจะคืนให้ ไม่งั้นถ้าแกต้อง แขนหักและไปนอนกินข้าวแดงจะหาว่าฉันไม่เดือน

“จะหักแขนงั้นเหรอ ? งั้นก็ได้ ในเมื่อรนหาที่เองก็จะสนองให้” ลู่ เฉินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วหยิบมือถือออกมา

เมื่อเห็นลู่เฉินทำท่าโทรหาคนช่วย จางซานหยวนยิ้มขำ

หยูเจิ้งเทาและคนอื่นๆได้แต่ส่ายหัว

อิทธิพลของจางซานหยวนนั้นใครไม่รู้บ้าง เขาไม่เกรงกลัวใคร นอกจากศาสตราจารย์หยู อย่าว่าแต่คนธรรมดาทั่วไปเลย แม้แต่ พวกเศรษฐีย่อยๆก็ไม่มีใครกล้าขัดใจเขา
ลู่เฉินที่กล้าทำเช่นนี้ วันนี้หวังว่าคงเสร็จเขาแน่นอน