บทที่ 9 เปลี่ยนห้องอย่างราบรื่น

ตอนที่จ้าว ให้กำลังโทรคุยกับหัวหน้าจาง ในสำนักงานของหวา งเว่ยหมิงผู้นําด้านสาธารณสุขของเมืองตั้งให้

โทรศัพท์ในห้องทำงานดังขึ้น

“ฮัลโหล ท่านไหน?” หวางเว่ยหมิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาวาง แนบหู

หวางเว่ยหมิงปีนี้อายุสี่สิบห้า เส้นผมบางตา แววตาลุ่มลึก อายุเท่านี้ คนที่สามารถขึ้นมาถึงตำแหน่งผู้นำด้านสาธารณสุข ได้มีไม่มาก

“ฉันเอง เสิ่นหวยซุน” เสียงทุ้มต่ำจากปลายสายดังขึ้น

“คุณเสน!”

หวางเว่ยหมิงหน้าตรงขึ้นทันที น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเคารพขึ้น มาทันที

เขาคิดไม่ถึงว่าคนระดับเสิ่นหวยซุนจะโทรหาเขาด้วยตนเอง

เสิ่นหวยชุน รับผิดชอบสาขาภาคตะวันออก สี่เส้นทาง เศรษฐกิจสำคัญของทั้งภาคตะวันออกทั้งหมดอยู่ในมือ เป็นคน ใหญ่โตระดับสูงของภาคตะวันออก

เทียบกับเสิ่นหวยซุน ตำแหน่งผู้นำของเขายังเทียบกับตดเขาไม่ได้เลย

“ช่วยธุระหน่อย” ปลายสานเสิ่นหวยชุนพูดตามตรง

“คุณเสิ่นมีธุระอะไร สั่งมาได้เลย” หวางเว่ยหมิงสีหน้าชอบใจ เสิ่นหวยชุน ให้เขาช่วย นั่นก็เหมือนเสิ่นหวยขุนติดหนี้น้ำใจ เขา!

ทำให้เสิ่นหวยชุนติดหนี้น้ำใจเขา น้ำใจนี้ถ้าใช้อย่างเหมาะ สม เขามั่นใจว่าจะสามารถไต่ขึ้นสู่ตำแหน่งที่มีอำนาจหลักของ เมืองนี้ได้ภายในห้าปี

“คุณแจ้งคนของโรงพยาบาลเหรินหมิงเมืองตงไฟหน่อย ให้ พวกเขาย้ายคนไข้คนหนึ่งที่ชื่อหยางจึงเทา ย้ายไปห้องผู้ป่วยที่ดี ที่สุด รีบจัดการด่วน” เสิ่นหวยชุนพูด

“ได้ๆ ! ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้!!

หวางเว่ยหมิงรีบพูดทันที เรื่องนี้สำหรับผู้นำระบบสุขภาพ อย่างเขา ก็คล้ายกับแค่เอ่ยทักทายเท่านั้น

“อือ น้ำใจนี้ คุณชายของพวกเราจดจำไว้แน่” เสิ่นหวยซุนพูด อีกหนึ่งประโยคแล้วจึงวางสายไป

“คุณชาย……

หวางเว่ยหมิงแววตาวาววับ ดูเหมือนกับคิดอะไรออก ครูต่อ มารูม่านตาของเขาก็หดตัวลง แววตาฉายแววสะดุ้งตกใจ ลม หายใจถี่กระชั้นขึ้น
“เป็นไปได้หรือไม่ที่จะเป็นธุระของคนผู้นั้น…….

หวางเว่ยหมิ่นสูดลมหายใจเข้าลึก กดความตื่นเต้น สั่น

สะเทือนในใจเอาไว้ ถ้าเป็นน้ำใจของคนผู้นั้นไต่ขึ้นไปเป็นผู้นำ เมือง ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เขารีบตะโกนทันที “เลขาเงิน ติดต่อโรงพยาบาลเหรินหมิง

เมืองคงไม่……..ไม่ ฉันโทรเอง!”

โรงพยาบาลเหรินหมิงเมืองตงไห

“ต้องขออภัย ไห่ เรื่องนี้ฉันทำไม่ได้” ในสาย หัวหน้าจากเอ่ย ขอโทษ แต่น้ำเสียงกลับเย็นชา

“หา?” จ้าวสีไหสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ลังเล “หัวหน้าจาง

แต่ก่อน…….

“แต่ก่อนก็คือแต่ก่อน ตอนนี้ก็คือตอนนี้ ห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุด อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเป็นข้าราชการ พ่อตาของคุณ เป็นเพียงแค่ บุคคลธรรมดา” หัวหน้าจากเอ่ย

“ถ้าเป็นสองวันก่อน ผมยังทำให้ได้ แต่ช่วงนี้ไม่ได้มีการตรวจ สอบใหญ่ ผมไม่อยากชวย ช่วยคุณเรื่องเล็กๆ แต่สุดท้ายกลับถูก ได้”

พูดจบแล้ว ก็ตามด้วยเสียง “ตุ๊ดตู้ดตู้ด”

หัวหน้าจางตัดสายไป
“สไห่ ว่าอย่างไรบ้าง?

จ้าว ไหวางสายแล้ว เหล่าญาติก็ล้อมกันเข้ามาถามกัน

จ้าวสีไห่ก็ถือว่าผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ แม้ว่าหัวหน้าจาง จะปฏิเสธเขา ทำให้เขารู้สึกผิดหวัง แต่ว่าบนหน้ากลับไม่มีความ เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

เขาเอ่ยยิ้มๆ “หัวหน้าจางบอกว่า ช่วยเป็นธุระให้เต็มที่ แต่ ไม่รับประกันว่าจะทำให้สำเร็จได้

“ก็ใช่ อย่างไรเสียก็เป็นห้องICUชั้นนำ ใช่ว่าอยากพักก็จะเข้า พักได้เลย”

“แต่สีให้ติดต่อกับคนระดับหัวหน้าได้ ก็ถือความคอนเน็คชั่น ยอดเยี่ยมมากเลย!”

น้าสะใภ้หลินฝาง ยกนิ้วโป้งให้สีไห่ สีหน้าชื่นชมอิจฉา

“วันนี้ลูกชายฉันสอบข้าราชการ ไห่ คุณต้องช่วยด้วยนะ!”

“น้าสะใภ้วางใจได้ เรื่องนี้ให้เป็นธุระของผม!” จ้าวไตบอก ของตัวเอง

ในตอนนั้นเอง คุณหมอในชุดกาวน์สีขาวคนหนึ่งได้เดินเข้ามา หมอท่านนี้อายุประมาณห้าสิบปี สวมแว่นหนา สายตาเฉียบ แหลม แผ่ออร่าบางอย่างออกมาจากตัว

ทันทีที่เข้ามา เขากวาดสายตามองทุกคนแล้วเอ่ยปาก

“ใครเป็นคนในครอบครัวของคนไข้หยางจึงเรา?
“ผมเอง!”

จ้าว ไห่แววตาวาววับ เดินออกไปเผชิญหน้า: “ผมเป็นลูกเขย ตระกูลจ้าว จ้าวสีไห่”

“เป็นคุณจ้าวนี่เอง”

หมอมองจ้าวสีไห่ สายตาเจือแววประจบเยินยอ “สวัสดี ผม หลี่เฉียงผู้อำนวยการโรงพยาบาลเหรินหมิงเมืองตงไห่ ผมจึงได้ รับแจ้งจึงตั้งใจมาเรื่องย้ายห้องผู้ป่วยของหยางจึงเทาโดย เฉพาะ”

“หา?”

จ้าว ให้ชะงักไป ยังคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

โทรคุยกับหัวหน้าจางเมื่อสักครู่ไม่ใช่บอกว่าจะไม่ช่วยเขา จัดการเขาเรื่องนี้ ทำไมจึงวางสายไป ผู้อำนวยการโรงพยาบาล ก็มาแล้วล่ะ?

อีกทั้งน้ำเสียงที่ใช้พูด ราวกับกำลังเอาใจเขา

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเหรินหมิงเมืองตงไห่ ต้องการเอาใจ ครอบครัวผู้ป่วย?

“ยังเป็นสีไหที่ยอดเยี่ยม!

แต่เมื่อได้ยินคำนั้น เหล่าญาติๆ สีหน้าเปลี่ยนตามด้วยเริ่ม แสดงความคิดเห็นกัน

“คิดไม่ถึงว่าโทรศัพท์สาเดียว หยางจึงเท่าก็สามารถย้ายห้องผู้ป่วยได้แล้ว!”

“นั่นก็ใช่ เธอไม่ได้ยินเหรอ อีกฝ่ายที่ให้โทรหา เป็นถึง ข้าราชการของรัฐบาล”

“คอนเน็คชั่นสีให้กว้างขวาง “เทียบกับหลินฝางคนไร้ประโยชน์นั้น ต่อให้มีเงินแสนแล้ว

อย่างไร?”

“มีเงินไม่มีเส้นสาย ก็เปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยไม่ได้!

จ้าวสีไห่มีสติกลับมา รีบพูดกลั้วหัวเราะ

“ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนผู้อำนวยการหลีแล้ว!”

พูดจบ เขายังโค้งตัวคำนับให้หลี่เฉียง

“โอ๊ย คุณจ้าว คุณโค้งให้ผมเกินไปแล้ว!

หลี่เฉียงสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที รีบร้อนขึ้นไปพยุงจ้าวไม่ขึ้น ด้วยท่าทางอิ่มเอม:

“ได้เป็นธุระให้คุณ เป็นเกียรติของผมมาก!”

เมื่อพูดจบ หลี่เฉียงเช็ดเหงื่อบริเวณหน้าผาก ราวกับถูกทำให้ ตกใจจริงๆ

“คุณรอสักครู่ สิบห้านาที เรื่องที่คุณหยางย้ายห้องพักผู้ป่วย จะจัดการเสร็จแล้ว นั่นเป็นห้องพักผู้ป่วยหนักที่ดีที่สุดของโรง พยาบาลเรา!”
พูดจบ ก็มีพยาบาลสี่คนเข้ามาเตรียมการ

จ้าวไร่ยังคงสับสน ผู้อำนวยการคนนี้เกรงใจเขาเกินไปแล้ว

ไหม! คาดว่าเพราะความสัมพันธ์กับหัวหน้าจาง ถ้าไม่ใช่เพราะ

หัวหน้าจาง หลี่เฉียงไม่น่าจะปฏิบัติต่อเขาแบบนี้

ดูท่าแล้วหลังจากนี้ต้องขอบคุณหัวหน้าจางให้ดีเสียแล้ว

ไม่นาน เรื่องย้ายห้องผู้ป่วยก็เสร็จสิ้น หยางจึงเทาถูกย้ายไปที่ ห้องICUชั้นนําของโรงพยาบาลเหรินหมิง

เมื่อเปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยใหม่แล้ว

“เห็นห้องพักที่ดีที่สุดแล้ว กว้างขวาง ได้รับแสงแดด เครื่อง มือก็ต่างๆ ทันสมัย!” เหล่าญาติพากับสำรวจรอบห้อง ส่งเสียง อื้ออึง

“ว่ากันว่ามีพยาบาลวิชาชีพคอยดูแลอยู่ตลอด 24 ชั่วโมงไม่ เหมือนห้องเมื่อกี้!”

“ใช่ ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นคุณงามความดีของไห้!

“ลูกเขยเหมือนกัน ก็สามารถเห็นความแตกต่างได้แล้ว”

“ใช่ที่ไหน!” จ้าวสีไห่โบกมือ สีหน้าลำพองใจมาก แต่กลับ แสดงท่าทางถ่อมตัว

“มีความสามารถมากเท่าไหร่ ต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้นความสามารถของน้องหลินฝางไม่ถึง ออกเงินเล็กน้อยก็พอแล้ว ฉันเป็นพี่เขยใหญ่ ต้องให้ความสนใจเรื่องความคิดและความ สัมพันธ์มากกว่าอยู่แล้ว!

“พูดอีกอย่าง พอเราย้ายห้องผู้ป่วยได้อย่างราบรื่นคราวนี้ ต้องขอบคุณหัวหน้าทาง

“ดูสิ สีไห่ถ่อมตัวแค่ไหน!” น้าสะใภ้ของหลินฝางยกนิ้วโป้งให้

“ถ้าหลินฝางมีความสามารถเหมือนเธอสักครึ่ง ก็น่าจะดี!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ