บทที่ 8 ช่วยไว้ได้ศัตรู

หยางเยวรีบมองไปที่หลิงฝาง น้ำเสียงเย็นชาเจือถากถาง

“แกะมันยังรู้คุณแม่ที่ให้นม ตอนกินนมยังคุกเข่ากินเลย หลิน ฝางนายแต่งเข้าตระกูลหยางของฉัน พ่อของฉันก็คือพ่อของ นาย! ตอนนี้พ่อฉันป่วยหนัก ถ้านายกตัญญู นายจะไม่สนว่าพ่อ ฉันจะเป็นหรือตายแบบนี้เหรอ นายยังเป็นคนอยู่ไหม?”

“พี่ใหญ่.…….…….

หยางเสว่โกรธที่หยางเยวพูดจนหน้า หน้าแดง จ้วไหยิ้มมองอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไร มุมปากยกขึ้นยิ้มสนุก “ยังเป็นสีได้ที่หน้าใหญ่ ออกที่สองแสนอย่างไม่กะพริบตา! “เป็นลูกเขยเหมือนกัน แต่ทั้งสองคนต่างมากกันขนาดนี้!

“ให้หลินฝางออกหนึ่งแสน คนไร้ประโยชน์อย่างนั้นออกแค่ไม่ กี่หมื่นก็ถือว่าไม่เลวแล้ว!”

“สีไม่มีเงิน หลินฝางจน เทียบกับไม่ได้เหรอ?”

ญาติพวกนั้นก็เริ่มวิจารณ์อีกครั้ง

“สามี เราออกไปกันเถอะ”

หยางเสวยื่นมือไปถึงหลินฝางออกจากห้องผู้ป่วยไป ทันทีที่ห้องจากห้องผู้ป่วย หยางเสวีทนไม่ไหวอีกต่อไปร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ฮือฮือฮือ….ไม ทำไมครอบครัวพี่ใหญ่ ถึงต้องทำกับพวก เราขนาดนี้!”

น้ำตาเธอไหลพราก: “พวกเขาลืมไปแล้วเหรอ ตอนที่ไม่มีเงิน ฉันให้เงินพวกเขาทุกเดือน?”

“ตอนนี้พวกเขามีเงินแล้ว กลับทิ่มแทงเรา ทำให้เรา ลำบาก…ฮือฮือ…ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

หยางเสวียิ่งร้องยิ่งทรมาน ตัวสั่นไปทั้งร่าง

หลินฝางเองก็ถอนหายใจ บางทีคนบางคน เห็นคนอื่นมีชีวิตดี กว่าเขาไม่ได้ ดังนั้นจึงกลั่นแกล้งไปทุกที่

“อือฮือ……คิดว่าครอบครัวพวกเราน่ากลั่นแกล้งจริงๆ เหรอ?

ยังพูดเรื่องกตัญญูอะไรอีก เสแสร้ง

หยางเสว่อยู่ๆ ก็หยุดร้องไห้ เธอเงยหน้ามองหลินฝางด้วย สายตาเด็ดเดี่ยว:

“สามี คุณกลับบ้านไปตอนนี้ เอาเครื่องประดับพวกนั้นไปคืน เอาเงินคืนมา แล้วเอามาจ่ายค่าห้องผู้ป่วยICU!”

“ไม่ใช่ต้องกตัญญูเหรอ? ได้ ค่ารักษาพยาบาลที่พ่อป่วย พวก

เราออกเองทั้งหมด ไม่ต้องให้พี่ใหญ่เขาออกสักหยวนเดียว! หลินฝางไม่แปลกใจเลยสักนิด เขารู้ว่าหยางเสว่าเป็นผู้หญิง อ่อนนอกแข็ง ใน
“ไม่ต้องหรอก” หลินฝางพูดยิ้มๆ : “ผมยังมีเงินติดตัวอีกแสน โอนให้คุณตอนนี้เลย คุณค่อยให้พี่เขยใหญ่ ในเมื่อพวกเขามี เงินเยอะ ยอมออกเงินก้อนใหญ่เอง ก็ให้พวกเขาออกเถอะ ไม่ ตุ้มที่จะไปสู้กับพวกเขา”

ฐานะของหลินฝางตอนนี้ เพื่อเงินแค่ไม่กี่แสนไม่คุ้มที่จะไปสู้ รบตบมือกับจ้าว ให้

“หา?”

หยางเสาชะงัก “สามี ทำไมคุณมีเงินติดตัวเยอะขนาดนั้น? “ผมถูกลอตเตอรี่ห้าแสน เครื่องประดับชุดนั้นรวมกันที่จริง แล้วแค่สี่แสน ผมยังเหลือเงินติดตัวอีกแสนหนึ่งไ

“อย่างนี้นี่เอง” หยางเสว่เข้าใจในทันที พูดอีกว่า “เงินแสน คุณไม่ต้องโอนให้ฉัน คุณให้พี่เขยใหญ่เองเลย

“เขาไม่ได้ดูถูกคุณ คิดว่าคุณหาเงินแสนไม่ได้เหรอ คุณก็เอา เงินนี้ไปให้เขาดู!”

หลินฝางพยักหน้า: “ภรรยา คุณเข้าไปก่อน ผมไปห้องน้ำ

ก่อน”

“อือ”

หลินฝางมาถึงห้องน้ำแล้ว ล้วง โทรศัพท์ออกมาโทรหาท่านหยุ

“ฮัลโหล คุณชาย” เสียงท่านหยุนปลายสายดังแทรกมา
“ช่วยธุระผมเรื่องหนึ่ง หลินฝางบอกตามตรง

“คุณชายมีคำสั่งอะไรเพียงแค่พูดมา ผมต้องช่วยคุณจัดการ แน่นอน” ท่านหยุนตอบทันที

“อืม ช่วยผมทําเรื่องย้ายคนไข้ที่ซื่อหยางจึงเท่าในโรง พยาบาลเหรินหมิง เปลี่ยนเป็นห้องพักที่ดีที่สุดที่ ด่วน” หลินฝาง พูดด้วยน้ำเสียงไม่น่าสงสัย

เสียงท่านหยุนดังขึ้น ตอบ: “ได้ ผมจะติดต่อคนสาขาตะวัน ออกเฉียงเหนือของตระกูลเราเดี๋ยวนี้ จะทำให้เรียบร้อยภายใน สิบนาที!”

“อืม”

วางสายโทรศัพท์แล้ว หลินฝางจึงกลับไปที่ห้องผู้ป่วย “พี่เขยใหญ่ ผมจะโอนให้พี่หนึ่งแสน” หลินฝางสีหน้าไม่ใส่ใจ

ล้วงโทรศัพท์ออกมา

“หม?”

จ้าวสีไห่กับหยางเยวชะงักไป คิดไม่ถึงว่าหลินฝางคนไร้ ประโยชน์นี่ จะออกเงินแสนได้จริงๆ?

หลินฝางขี้เกียจพูดไร้สาระ โอนเงินให้จ้าวไห่หนีแสน บัตร Amex Black ของเขา จำกัดการถอนเงินสดที่ห้าสิบล้าน

โอนแค่แสนเดียว ย่อมไม่ใช่ปัญหา

ไม่นาน จ้าวไร่ก็ได้รับข้อความของธนาคาร
“หลินฝาง น ออกเงินแสนได้จริงๆ?” จ้าวไหมองข้อความ คิดว่าตัวเองตาฝาดไป

“เหอะ ไม่เห็นเหรอว่าเมื่อกี้หลินฝางคนไร้ประโยชน์นั่นกับ หยางเสวออกไปข้างนอก?” น้าสะใภ้ของหลินฝางหัวเราะเสียง เย็น:

“ชัดเจนแล้ว เมื่อกี้หยางเสวต้องโอนเงินให้หลินฝาง แล้วให้ หลินฝางโอน ให้สีไห่ เพื่อที่จะไม่ให้หลินฝางขายหน้า

“ใช่แล้ว ต้องเป็นแบบนั้นแน่!!

“ไม่อย่างนั้นหลินฝาง จะเอาเงินแสนมาจากไหน!

พี่ใหญ่หยางเยวขมวดคิ้วมองไปทางหยางเส

“เสี่ยวเสว่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีเงินแสน เงินเดือนเธอแปดพัน หยวนต่อเดือน หักภาษีประกันภัยกองทุนแล้วเหลือแค่เจ็ดพัน กว่า นอกจากค่าใช้จ่ายแล้ว ยังต้องเลี้ยงดูหลินฝางอีก มีเงินเก็บ เป็นแสน ก็ต้องเก็บมาสองสามปีแล้ว!”

“เหอะ ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะใจแคบกับฉัน!”

“ตอนนั้นที่เธอช่วยฉัน ยังบอกว่าไม่มีเงินอะไร ไปทำงานไม่นั่ง รถประจําทางด้วยซ้ำ ดูท่าแล้วเธอต้องโกหกฉันแน่!

หยางเสวมองอย่างโง่ๆ ไม่คิดว่าพี่สาวแท้ๆ ของตัวเองจะพูด คําพูดพวกนี้ออกมา

ตอนนั้นที่หยางเสาช่วยเหลือหยางเย่ว ตนเองยากจนถึงขนาดไม่มีปัญญาแม้แต่จะนั่งรถประจำทางจริงๆ

เงินหนึ่งแสนนี้ ก็ไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นเงินหลินฝาง

หยางเยวพูดต่อ: “โกหก ตอนนั้นฉันอุตส่าห์ซาบซึ้ง คิดไม่ ถึงว่าเธอจะยังแอบเก็บเงินไว้! โกหกฉันว่าไม่เงิบ!

“พี่ใหญ่ ไม่ใช่แบบนั้น…….

หยางเสวีโกรธจนตัวสั่น ใจเย็นวาบ และหยางเสว่ไม่ได้โกหกหยางเยวจริงๆ หยางเสาคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายผลกลับออกมาเป็นแบบนี้! ถูกหา

ช่วยเหลือ เป็นไมตรี ไม่ใช่หน้าที่

ว่าเป็นคนโกหก! “พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว” หยางเยาขัดหยางเสขึ้นมา พูด

เสียงเย็น:

“ตอนนี้ไม่ใช่ตอนนั้นแล้ว ฉันเองก็มีเงินแล้ว ตอนนั้นเธอช่วย ฉัน ตอนนี้ดูเหมือน ไม่ใช่เพราะฉันสงสาร ให้ทานฉันก็ช่างเถอะ ฉันจะจําไว้!”

หยางเสวกัดฟันกรอด แต่กลับพูดอะไรไม่ออกไม่ออก ไม่รู้จะ

พูดอย่างไร

เธอคิดไม่ถึงว่าตัวเองช่วยเหลือคน ได้จะช่วยศัตรูเอาไว้

“ในเมื่อจ่ายเงินแล้ว ฉันจะติดต่อเพื่อนฉัน ให้ช่วยย้ายห้องให้ พ่อเราแล้ว” จ้าวสีไห่ล้วงโทรศัพท์ออกมา กดโทรหาหมายเลขหนึ่ง

“ฮัลโหล ไห่” เสียงในสายไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ

“หัวหน้าจาง” จ้าวไม่เอ่ยปากยิ้ม

“หัวหน้าจาง…..

ญาติพวกนั้นพากันเงี่ยหูฟัง ได้ยินชื่อเรียกนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

เล็กน้อย

“หรือเป็นคนจากสถาบันของรัฐ?

“น่าจะใช่ ได้ยินมาว่าให้ช่วงนี้จึงทำโครงการของเทศบาล จะรู้จักกับคนของเทศบาลก็ไม่แปลก”

“ใช้ได้นี่ ไห่ ยังรู้จักกับคนระดับหัวหน้า

“มองหลินฝางอีกที เทียบกับชี้ให้แล้ว คนหนึ่งฟ้า อีกคนเหว!”

“ซู่! เงียบ! อย่ารบกวนให้กับข้าราชการเทศบาลคุยกัน!!

สายตาของญาติพวกนั้นที่มองไม่เปลี่ยนเป็นตกใจ เคารพ ขึ้นมาในทันที

จ้าวไห่รู้สึกได้ถึงสายนั้นพวกนั้น สีหน้าเขาพอใจเป็นอย่าง มาก แล้วเหลือบมองหลินฝางแล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“หัวหน้าจาก ผมพูดเรื่องเปลี่ยนห้องผู้ป่วยกับคุณไว้ก่อนแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ