บทที่ 6 อยากลองดูไหม?

ทั้งห้องสำนักงานสายตาของทุกคนมองหลินฝางอย่างไม่อยาก จะเชื่อ เจือด้วยความแปลกใจและไม่เข้าใจ

เครื่องประดับTiffany & Co นี้หลินฝางซื้อมาเองจริงๆ!

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่

โจวหย่าเซียนส่ายหน้า ไม่กล้าที่จะเชื่อ คนจนอย่างหลิงฝาง จะซื้อเครื่องประดับของTiffany & Co ราคากว่าห้าแสนได้ อย่างไร

แต่โทรศัพท์เมื่อกี้ได้ยืนยันแล้ว

เป็นหลินฝางจริงๆ

“สามี……

โจวหย่าเซียนเบิกตากว้าง อ้าปากค้างเป็นรูปตัว “O” ไม่กล้า

ที่จะเชื่อ

“เป็นไปไม่ได้ หรือว่าหลินฝางจะถูกรางวัลลอตเตอรี่?”

“ใช่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะซื้อเครื่องประดับราคาแพงขนาดนี้ได้ อย่างไร!”

คนในสำนักงานกระซิบกระซาบ

หลินฝางขี้เกียจพูดกับคนพวกนั้น หยิบเอากล่องเครื่องประดับมาส่งให้หยางเสว่ ยิ้มบางเอ่ย

“ภรรยา แต่งงานกันมาจะปีหนึ่งแล้ว ไม่ได้ให้ของขวัญคุณเลย นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ผมให้คุณ

แน่นอนว่า ต้องมีชิ้นที่สอง ชิ้นที่สาม หลินฝางแอบคิดในใจ

“ขอบคุณสามี!”

หยางเสวตาแดงด้วยความตื่นเต้น และน้ำตาคลอ

เธออ้าแขนสวมกอดหลินฝาง

“โชคดีจัง!”

“ใช่แล้ว ให้ของขวัญแพงขนาดนั้นถึงที่ทำงาน!

“เมื่อไหร่ฉันจะได้เจอแฟนดีๆ แบบนี้”

พนักงานหญิงบางส่วนในห้องทำงาน สายตามองหยางเสว่ เต็มไปด้วยความชื่นชมอิจฉา

“ตอนนี้เป็นเวลาทํางาน

โจวหย่าเชี่ยนขมวดคิ้ว กวาดสายตามองทุกคนด้วยสายตาน่า เกรงขาม

ตอนนี้ โจวหย่าเซ๊ยนไม่สบายใจมาก

เหมือนถูกคนจนอย่างหลินฝาง ตบหน้าต่อหน้าทุกคน

เมื่อเห็นประธานไม่พอใจ ทุกคนจึงรีบเก็บสายตากลับอย่าง พรั่นพรึงเล็กน้อย แล้วเริ่มทำงานต่อ
“สามี ฉันต้องทํางานต่อแล้ว” หยางเสว่คลายอ้อมกอด

“ผมอยู่เป็นเพื่อน”

หลินฝางยิ้มเอ่ย

หยางเสว่างานยุ่งมาก และยังทำงานล่วงเวลาเป็นประจำ หลินฝางก็เลยอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดจนถึงสามทุ่ม ถึงเลิกงาน จากบริษัทเงินทุนหักทรัพย์เทียนไห

แกร๊ก

กุญแจเปิดประตู

“เหนื่อยมากเลย ทํางานล่วงเวลาทุกวัน

หยางเสวนวดไหลไปมาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

มือข้างหนึ่งเธอยันผนังแล้วก้มตัวลงเปลี่ยนรองเท้า ร่างกาย งดงาม ปรากฏแก่สายตาของหลินฝาง

หยางเสว่เป็นคนรูปร่างสูงโปร่ง ส่วนสูงร้อยหกสิบเก้า เซนติเมตร รูปร่างเพอร์เฟค ยังมีใบหน้ารูปไข่ที่สวยงาม บวกกับ ความอ่อนโยน ในตัวเธอ เป็นผู้ชายคนไหนก็ล้วน ใจเต้น

มองภรรยาที่อยู่ตรงหน้า หลินฝางก็รู้สึกปากคอแห้งเล็กน้อย แต่ความรู้สึกนี้กำลังปรากฏ แต่ก็ดับลงอย่างรวดเร็ว “เห้อ ก็ยังไม่โอเค……

หลินฝางลอบถอนหายใจเบาๆ
“สามี”

หยางเสวีที่เปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อยแล้ว หันกลับมามองหน้า ของหลินฝาง ราวกับกำลังนึกอะไรออก

ตาโตของเธอกลอกไปมา ถามเสียงเบา “สามี อยากลองดูอีกสักครั้งไหม?”

สายตาของหยางเสวีที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนมองหลินฝาง

หลินฝางพยักหน้า รวบหยางเสวีเข้าสู่อ้อมกอด

ร่างกายอรชรอยู่ในอ้อมแขน กลิ่นหอมของตัวหยางเสวี ลอย เข้าจมูกของหลินฝาง

หลินฝางพบว่าความรู้สึกปากคอแห้งนั้นได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

แล้ว

หยางเสวีหน้าแดงราวกับว่าเธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แต่ผ่านไปไม่กี่วินาที ความรู้สึกนั้นก็หายไปราวกับไม่เคยเกิด ขึ้นมาก่อน

“เห้อ ก็ยังไม่ได้ผล อายุยังน้อยก็เป็นโรคแบบนี้……. หลินฝางส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้

หลินฝางเป็นป่วยเป็นโรคชนิดหนึ่งตั้งแต่เด็ก โรคชนิดนี้พูด อย่างง่ายๆ เลยก็คือทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้

สําหรับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว ทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้ เสียศักดิ์ศรีมาก โดยเฉพาะผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ส่งผลกระทบกับความ สัมพันธ์มั่นคงกับภรรยาเป็นอย่างมาก

หยางเสาแต่งงานกับหลินฝางหนึ่งแล้ว คืนหนึ่งหยางเสวดื่ม เยอะเกินไป ไม่ทันระวังตกลงไปในแม่น้ำ หลินฝางเป็นคนช่วย เธอ

หลินฝางที่ใจดี จึงมอบกายใจให้เขา

หลังจากแต่งงานถึงได้พบว่า หลินฝางท่าเรื่องนั้นไม่ได้ แม้จะเป็นแบบนี้ แต่หยางเสวก็ไม่ได้ดูถูกหลินฝางเลยแม้แต่ น้อย พยายามหาทางรักษาบำบัดโรคหลินฝางอย่างเต็มที่

เวลาหนึ่งปี ความสัมพันธ์สามีภรรยาของทั้งสองคน ไม่ได้มี รอยแตกร้าวกันเพราะเรื่องนี้ แต่กลับมั่นคงยิ่งขึ้น

และครั้งแรกของหยางเสร่ จนถึงตอนนี้ ก็รักษาเอาไว้ให้หลิน

ฝาง

เรื่องนี้หลินฝางซาบซึ้งมาโดยตลอด

“สามี ตอนนี้การรักษาทางการแพทย์พัฒนาขึ้นมาก และ พัฒนาอย่างรวดเร็ว โรคของคุณ ต้องรักษาได้แน่” หยางเสว่พูด ปลอ

“และฉันไม่ได้มีข้อเรียกร้องอะไรมากกับเรื่องนี้อยู่แล้ว เรื่อง แบบนั้น จะอย่างไรก็ได้ ตอนนี้ที่พวกเราต้องทำก็คือพยายาม หาเงิน เก็บเงินไว้ให้เยอะๆ
หยางเสวีสีหน้าจริงจัง: “มีแค่แบบนี้ ถึงจะมีเงินเยอะๆ ถึงจะ รักษาโรคของคุณได้

หลินฝางพยักหน้า แต่ในใจกลับมีความคิดอื่น

“ตอนนี้ข้อจํากัดของผมสิ้นสุดแล้ว ให้ตระกูลศึกษาและพัฒนา ตัวยาให้ไม่น่ามีปัญหาใหญ่อะไร พรุ่งนี้จะคุยกับท่านหยุนเรื่อง

หลินฝางเชื่อว่าตามกำลังของตระกูล ช่วยเขาพัฒนาตัวยานี้ เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆ อยู่แล้ว

“ยังมีอีกเรื่องสามี เงินที่คุณซื้ออัญมณีวันนี้ มาจากไหน? หยางเสวถามอีกครั้ง นี่เป็นเรื่องที่เธอสงสัยที่สุดในตอนนี้

“เรื่องนี้เหรอ วันนี้สามีคุณไปร้านขายลอตเตอรี่เลยซื้อติดมือ มา แล้วก็ถูกรางวัลห้าแสน” หลินฝางยิ้ม เขายังไม่บอกเรื่องที่ข้อ กำหนดของตระกูลเขาสิ้นสุดลงแล้วกับหยางเสร่ เพื่อที่จะหลีก เลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหา

“ห้าแสน!”

หยางเสวีเบิกตากว้าง: “จากนั้นคุณก็เอาเงินห้าแสนนี้ไปซื้อ เครื่องประดับ ให้ฉัน?”

“ใช่แล้ว ทําไมล่ะ?”

“สามี……นี่คุณ!” หยางเสวขมวดคิ้ว กัดกรามกรอด จากนั้นก็ ถอนหายใจยาว:
“ช่างเถอะ ซื้อก็ซื้อมาแล้ว แต่ว่าสามี คุณใช้เงินฟุ่มเฟือยเกิน ไปแล้วไหม! ห้าแสน ฉันต้องทำงานทั้งหลายปี ถึงจะหาเงินได้ เยอะขนาดนั้น!”

หนางเสวีสีหน้าเป็นไปด้วยความเสียดาย ตามด้วยพูด อ้อนวอน:

“สามี คุณว่าแบบนี้ดีไหม พวกเราคืนเครื่องประดับนั้นกัน ไม่ อาจจะได้คืนสักสามสี่แสนแบบนี้!”

“คุณก็รู้เรื่องการเงินของครอบครัวเรา ถ้าคืนเครื่องประดับ แล้ว เงินสามสี่แสนนั้นยังเก็บอาไว้ได้ ต่อไปจะได้เอามารักษา โรคของคุณ”

หยางเสวีสีหน้าจริงจัง

หลินฝางซาบซึ้งใจทันที หยางเสวี เป็นภรรยาที่ดี เป็นห่วง ครอบครัว

เขายื่นมือไปลูบผมสลวยของหยางเสว่ เอ่ยเสียงเบา: “ภรรยา ตอนแต่งงาน ผมไม่มีแหวนแต่งงาน ให้คุณเลย เครื่องประดับ พวกนั้น ผมชดเชยให้ มีคุณค่ามาก จะคืนได้อย่างไร?”

“เงินไม่มีแล้ว ยังหาได้ แต่แหวนแต่งงาน ไม่มีเหตุผลที่จะเอา

ไปคืน

เห็นท่าทีแน่วแน่ของหลินฝาง หยางเสจึงลังเลใจเล็กน้อย สุดท้ายก็พยักหน้า:

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่คืนแล้ว แต่ต่อไปถ้าเรามีเงิน ต้องใช้อย่างประหยัด ชีวิตเดี๋ยวนี้ความกดดันยิ่งมาก อะไรๆ ก็ต้องใช้ เงิน”

“รู้แล้ว ต่อไปจะประหยัด

หลินฝางยิ้ม ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก

เช้าวันต่อมา รอหยางเสวไปทำงานแล้ว หลินฝางได้โทรออก ไปยังหมายเลขที่ไม่ได้ติดต่อไปนานแล้ว

เมื่อรับสายแล้ว

“ฮัลโหล ท่านหยุน” หลินฝางเอยอย่างเรียบนิ่ง

“คุณชาย คุณชายใช่ไหม?!

เสียงของชายชราดังมาจากโทรศัพท์ เจือความตื่นเต้น สั่นไหว และยากที่จะเชื่อ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ