บทที่ 16 หลินฝางผู้ชอบเปรียบเทียบ
“ผู้อำนวยการหลีถ่อมตัวเกินไปแล้ว!
จ้าวให้ยิ้มพูดขึ้น ตอนนี้เขายังรู้สึกสงสัยอยู่นิดหน่อย เพราะ ว่าหลี่เฉียงเป็นถึงผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเหรินหมิง ซึ่งมัน เป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตงไห่ แต่ละวันมีเรื่องให้เขา ทํามากมาย
ทว่าผู้อำนวยการหลี่กลับมาเอาใจใส่ข้าวให้คนเดียว เท่านั้น!
“หรือจะเป็นเพราะว่าหัวหน้าจางกันนะ? ” จ้าวไห่แอบสงสัย อยู่ในใจเงียบๆ
“อาการดีขึ้นก็ดีแล้ว! ” หลี่เฉียงยิ้มตอบแล้วพูดต่อ “คุณ หยางพึ่งหายจากอาการป่วยหนัก ฉะนั้นจึงต้องการอาหารเสริม บำรุงร่างกาย อ้ะ นี่มัน………
หลี่เฉียงเหลือบไปเห็นกล่องปลิงทะเลในถังขยะ ตาเขาเป็น ประกายขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เหมือนกับว่า นึกอะไรออก
“นั่นเป็นแค่ของขวัญที่ลูกเขยผมเอามาเยี่ยมนะ แต่ผมไม่เอาก็ เลยโยนทิ้งไป ” หยางจึงเท่าหัวเราะออกมา ทว่าในใจกลับข่ม ความโกรธไว้
ไอ้หลินฝางลูกเขยเฮงซวย ทำฉันขายหน้าต่อหน้าญาติๆและคนในครอบครัวไปแล้ว แล้วผู้อำนวยการหลี่ยังมาเจอปลิงทะเล โง่ๆนั่น ในตอนนี้อีก ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย!
พวกญาติๆของหลินฝางต่างก็พากันมองค้อนไปทางเขา
“คุณหยาง นั่นมัน ขอผมดูของขวัญชิ้นนี้ได้ไหม? ”
หลี่เฉียงจ้องกล่องของขวัญนั้นอย่างไม่ละสายตาพลางมือไป มาด้วยความเกรงใจ
“เอ่อ……เอาสิ” หยางจึงเทาได้แต่อึ้ง “ไห่ ไปหยิบกล่องของ
ขวัญขึ้นมาให้ผู้อำนวยการหลี่ดู
“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องลำบากถึงมือคุณจ้าวหรอกครับ เดี๋ยวผม ทําเอง!
หลี่เฉียงยกมือห้ามแล้วรีบยื่นมือลงไปหยิบกล่องของขวัญมา
ตรวจดู
จากนั้นก็ถามขึ้น
“คุณหยางครับ ขอผมแกะดูได้ไหม?
“ได้สิ” หยางจิ่งเทาตอบด้วยรอยยิ้ม
หลี่เฉียงแกะออกด้วยความชำนาญ เขาตรวจดูปลิงทะเลทั้ง สองตัวนั่นอย่างละเอียด
ไม่นานเขาก็แสดงสีหน้าเหลือเชื่อออกมาพลางสูดหายใจเข้า ลึก
“นี่…ไม่นึกเลยว่าในประเทศจะมีปลิงทะเลแบบนี้!
“หืม? หมายความว่ายังไงเหรอครับผู้อำนวยการห
พอทุกคนได้ยินต่างก็อึ้งไปตามๆกัน
“ผู้อำนวยการหลีนี่มันก็แค่ปลิงทะเลเท่านั้น คุณจะตื่นเต้นไป ทำไม? “หยางวิ่งเทาถามด้วยความสงสัย
“ของแบบนี้ในตลาดมีขายเป็นกอง มันก็เหมือนกับเศษขยะ นั่นแหละ ราคาของมันเทียบไม่ได้กับโสมที่ลูกเขยผมให้มาหรอก โสมนั่นอันนึงตั้งห้าพันกว่าหยวนเชียวนะ! ”
“คุณหยาง คุณพูดแบบนี้….เห้อ!
หลี่เฉียงถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย “นี่มันไม่ใช่ ปลิงทะเลธรรมดาๆนะครับ มันคือปลิงทะเลจากท่าเรือมูร์มันสค์ ในมหาสมุทรอาร์คติกที่ประเทศรัสเซีย ปลิงทะเลที่ขายใน ประเทศพวกนั้นเทียบไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว! คุณภาพของมัน แตกต่างราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว!
“หม? จริงเหรอ? ” หยางจึงเทาและทุกคนได้แต่อึ้ง
“จริงสิครับ!
หลี่เฉียงพยักหน้า “เมื่อสองปีก่อนเคยมีคณะกรรมการท่าน หนึ่งเข้ามารักษาตัวที่โรงพยาบาลนี้ แล้วของบำรุงร่างกายที่ลูก น้องของเขาเอามาให้ก็เป็นปลิงทะเลแบบนี้แหละ ตอนนั้นผมก็ เลยลองไปศึกษาข้อมูลดู
“ส่วนเรื่องราคาของปลิงทะเลนี่ล่ะก็น่าจะซักประมาณหนึ่งหมื่น หยวนเห็นจะได้”
“หนึ่งหมื่นหยวน? ก็ไม่แพงมากนี่นา! ถ้าเทียบกับโสมป่าที่สามีของฉันให้มันก็ไม่ต่างกันมากหน” หยางเยว่เม้มปากแน่น แต่ว่าถ้าให้หล่อนไปซื้อปลิงทะเลตัวละหนึ่งหมื่นหยวน หล่อนก็ ไม่เอาหรอก
“ตัวละหนึ่งหมื่นหยวน” หลี่เฉียงมองไปที่หยางเยว่ “ในนี้มี ปลิงทะเลสองตัว บวกกับค่าห่อ ค่าส่ง ค่าภาษีต่างๆ ราคารวม กันก็น่าจะประมาณสี่หมื่นหยวน”
“สี่หมื่น! ”
หยางเยวอ้าปากค้าง นี่มันน่าเหลือเชื่อมจริงๆ แค่ปลิงทะเล โง่ๆสองอันราคาตั้งสี่หมื่นเลยเหรอ?
“ผู้อำนวยการหลี่ คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!
หยางจึงเทา หน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา เพราะถ้าเกิดว่าจ้าว ให้เป็นคนให้แน่นอนว่าเขาคงเชื่อสนิทใจ
แต่ประเด็นคือปลิงทะเลนี่ไอ้เฮงซวยหลินฝางนั่นเป็นคนให้มา เขาซื้อของขวัญราคาสี่หมื่นได้ด้วยเหรอ?
“ผมไม่ได้พูดเล่น” หลี่เฉียงตอบด้วยท่าที่จริงจัง “ผมพอมี ความรู้เกี่ยวกับของบำรุงร่างกายพวกนี้ ฉะนั้นปลิงทะเลนี้ ผม รับรองได้เลยว่ามันเป็นของจริง”
“นึกไม่ถึงเลยว่าไอ้ขยะหลินฝางนั่นจะมีปัญญาซื้อของขวัญ ราคาตั้งสี่หมื่นให้พ่อของพวกเรา! “หยางเยวเหลือบมองหลิน ฝางพร้อมกับพูดพึมพำอยู่ในใจ
“ไม่สิ ไอ้นี่มันไม่มีแม้แต่งานทำ มันจะหาเงินเยอะขนาดนั้นมาได้ยังไง เสี่ยวเสวต้องเป็นคนออกเงิน ให้เพื่อได้ไม่ อับอายขายหน้าต่อหน้าพวกญาติๆแน่! “ไม่
ออกมาแสนหนึ่ง นึกหมดแล้วอีก ตอนควักออกมา ใช้อีกสี่หมื่นเหมือนว่าเธอมีเงินเก็บอยู่ไม่น้อยเลยนะ เนี่ยแล้วตอนทำมาเป็นบอกทั้งหมดนี่คงเป็น
เห็นตัวจริง” หยางเยเกลียดหยางเสวีที่เป็นน้องมากขึ้นไปอีก
“คุณจ้าวนจริงๆ ปลิงทะเลราคาแพงขนาดนั้น มาได้
ในสายตาเขาเพียงแค่จ้าวเท่านั้นจะสามารถซื้อ
ยังไงหว่างเว่ยหมิงที่อยู่ในองค์กรอนามัยก็ต้องช่วยเขาทำงาน
“เอ่อ….อันไม่ใช่ของครับ” จ้าวไร่ยิ้มขึ้นอย่างอายอ่าว? แล้วใครเป็นคนให้ล่ะ
“ไอ้ลูกเขยเฮงซวยของพวกเราตระกูลหยางต่างหากล่ะที่มา”
หยางเยวมองหลินฝางด้วยสายทะเลราคาสี่หมื่นงั้นเหรอ ฟุ่มเฟือยจริงๆ! เอาของขวัญแบบมาเยี่ยมคนในครอบครัว คงอยากจะเอามาเปรียบเทียบกันสินะ ฮ่า
“ใช่ หลินฝาง แกมีเงินแล้วใช้ฟุ่มเฟือยแบบนี้ไม่ได้นะ! ”
“ชอบเปรียบเทียบ คงอยากจะเอาหน้าแหละ! ” พวกญาติๆของหลินฝางทยอยพูดเห็นด้วยออกมา
“อีกอย่าง ปลิงทะเลมันจะมีประโยชน์อะไร มันเทียบกับโสม ป่าที่สามีของฉันให้ไม่ได้หรอก? ” หยางเยวพูดต่ออีก “ถึงจะ แพงกว่านี้ แต่ถ้าไม่มีประโยชน์มันจะช่วยอะไรได้? โสมป่าของ พวกเราช่วยบำรุงร่างกายได้ดีกว่าอีก”
“โสมป่าเป็นยาบำรุงกำลังชั้นยอดก็จริง แต่มันไม่เหมาะ สำหรับผู้ที่เพิ่งหายจากอาการป่วยหนักอย่างคุณหยาง เนื่องจาก ฤทธิ์ที่รุนแรงของมันอาจทําร้ายร่างกายของคุณหยางได้ ” หลี่ เฉียงพูดตอบ
“ส่วนปลิงทะเลนี่จะแตกต่างออกไป มันเป็นยาบำรุงกำลัง อ่อนๆ ไม่มีผลกระทบต่อร่างกายอย่างรุนแรง มันจึงเหมาะกับคุณ หยางในตอนนี้มาก”
พอฟังถึงตรงนี้ หยางเยวก็เงียบไป สีหน้าหล่อนดูแหยแกเล็ก
น้อย
หลี่เฉียงหันขวับไปทางหลินฝางทันที
ชายหนุ่มตรงหน้า แววตานิ่งสงบ สีหน้าเฉยชาราวกับว่าเรื่อง นี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับเขา
จากนั้นหลี่เฉียงก็หันกลับมาหาข้าวให
จ้าวให้ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พอเห็นหลี่เฉียงมองมาเขา ก็ยิ้มร่าขึ้นมากกว่าเดิมอีก เหมือนกับว่ากำลังประจบสอพลออยู่
ยังไงยังงั้นเลย
“หรือว่า……
มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของหลี่เฉียง
ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้น เขาก็ไม่อาจควบคุมสีหน้าไว้ได้ อีก หลี่เฉียงสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“เป็นไปไม่ได้……
หลี่เฉียงมองหลินฝางอย่างพิจารณาอีกครั้ง
“คุณหยาง ผมยังมีคนไข้อีกหลายรายที่ต้องไปตรวจ ถ้างั้นผม ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบหลี่เฉียงก็ยิ้มให้หยางจึงเท่า
“โชคดีครับผู้อำนวยการหลี่” หยางวิ่งเท้ายิ้มร่า
พอหลี่เฉียงออกไป หยางเยวก็ร้องหีออกมาพลางเหลือบมอง
ไปที่หลินฝาง
“หึ ครอบครัวเดียวกันแท้ๆเลิกเสแสร้งได้แล้ว! แค่ซื้อของ ขวัญเองทำไมต้องจ่ายแพงขนาดนั้น!
“ตอนนั้นที่ภรรยาของแกบอกว่าจะช่วยพวกฉัน แต่หล่อนกลับ ไม่มีเงินแม้แต่นั่งรถเมล์ นี่มันเรื่องโกหกทั้งเพ ใช่มั้ย! ครอบครัว ของพวกเราเทียบไม่ติดกับครอบครัวของแกที่มีปัญญาควักเงินออกมาตั้งสี่หมื่นเพื่อซื้อปลิงทะเลสองตัวสินะ!
หยางเยวหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไอ้หลินฝางแกนี่มันจริงๆเลย หน้าไม่อาย! ซื้อปลิงทะเลตั้งสี่ หมื่น นี่….มันหักหน้าให้ชัดๆ!
“ครอบครัวเดียวกันแท้ๆ แต่กลับมาแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน หลินฝางถ้าในอนาคตแกรวยขึ้นมาแกจะต้องทำตัวเป็นเศรษฐีที่ ใช้เงินฟุ่มเฟือยแน่เลย! “ลุงของหลินฝางเอ่ยขึ้นด้วยท่าทาง สีหน้าขึงขัง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ