บทที่ 15 ทิ้งของขวัญไปซะ

“ไม่เหมาะที่จะนั่งรถBMWงั้นเหรอ?

พอเงินน่าน่าที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินเธอก็เม้มปากแน่น

“คุณชายหลินคะนญาติของท่านหรอ ทำไมถึงไม่มีมารยาท แบบนี้ รถBMWนะถ้าเทียบกับรถโรลส์-รอยซ์ที่อยู่ตรงหน้านี้มัน ก็เป็นแค่เศษขยะเท่านั้น กล้าพูดได้ยังไงว่าท่านไม่เหมาะกับ รถBMW……..”

หลินฝางยกมือห้ามเพื่อไม่ให้เงินน่าน่าพูดต่อ

เงินน่าหุบปากลงอย่างเชื่อฟัง แต่เธอก็ยังโกรธอยู่ “เดี๋ยวผมไปครับ” หลินฝางตอบจ้าวสีไห

“อืม ตอนนี้ญาติคนอื่นๆ ก็อยู่ที่นี่ด้วย นายก็ซื้อผลไม้หรือของ ขวัญอะไรติดไม้ติดมือมาให้พ่อเพื่อแสดงถึงความกตัญญูด้วย แล้วกัน ถึงแม้ว่านายจะไม่อยากทำและไม่เห็นว่าพ่อของพวกเรา เป็นพ่อนายก็ตาม แต่ถือซะว่าทำเป็นมารยาทเถอะนะ! ” จ้าว ให่ยิ้มพูดขึ้น

หลินฝางขมวดคิ้วแน่น เขาขี้เกียจจะเถียงแล้ว “เข้าใจแล้ว ครับ”

หลังจากวางสาย หลินฝางก็สั่งให้เงินน่าน่าขับไปที่โรง พยาบาลเหรินหมิงของเมืองตงไห
ขณะที่กำลังจะถึงโรงพยาบาล หลินฝางก็พูดขึ้น “จอดข้างๆนี่ แหละ เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง

เนื่องจากรถโรลส์-รอยซ์มันหรูหรามากเกินไป และตลอดทาง ที่ขับมามันก็ดึงดูดสายตาคนตามถนนไปจำนวนไม่น้อย หลิน ฝางจึงรู้สึกว่าควรถ่อมตัวเดินแล้วเข้าไปอย่างเงียบๆดีกว่า

“ได้คะคุณชายหลิน”

เงินน่าน่าทำตามที่หลินฝางสั่งโดยไม่มีข้อแม้ เธอจอดรถ เทียบข้างทางอย่างเชื่อฟัง

หลินฝางลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงพยาบาล จากนั้นก็ ตรงไปยังห้องพักฟื้นของหยางจึงเท่าทันที

ภายในห้องพักฟื้นยังมีพวกญาติๆของหลินฝางอยู่ แต่ว่ามี

จํานวนน้อยกว่าเมื่อวานนิดหน่อย

“ไอ้เนรคุณหลินฝางนั้นมานั้นแล้ว!

พอเห็นหลินฝาง ลุงของหลินฝางก็พูดโพล่งขึ้น ทุกคนจึงหัน ขวับไปมองทันที

หยางจึงเท่าที่เป็นพ่อตานอนราบอยู่บนเตียง สีหน้าของเขาดี ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทว่าพอเห็นหน้าหลินฝาง เขาก็ร้องออกมา อย่างเย็นชา แล้วหันไปหน้าไปทางอื่นทำเหมือนกับหลินฝางเป็น อากาศ

“คุณพ่อครับ ผมมาเยี่ยมแล้ว” หลินฝางเดินเข้าไปข้างๆเตียง
“หึหึ รู้อยู่หรอกเหรอว่าต้องมาเยี่ยมพ่อของพวกเรา? ” หยาง จึงเทายังไม่ทันพูดอะไร หยางเยวก็พูดออกมาแล้ว

“เรื่องที่พ่อเข้าโรงพยาบาล เมื่อวานแกมาสายก็ที่นึงแล้ว แล้ว วันนี้ยังต้องให้ฉันโทรตามอีกถึงจะมา! นี่มันเนรคุณชัดๆ!

“ใช่ ไอ้หลินฝางแกนี่มันไม่รู้จักกตัญญูจริงๆ! ”

“เป็นลูกเขยบ้านตระกูลหยางแต่กลับไม่เคยเห็นตระกูลหยาง เป็นครอบครัวของตัวเอง

“อีกคนก็เป็นลูกเขยเหมือนกัน แต่ดูทำไมจ้าวให้ถึงได้แตก ต่างกับไอ้หลินฝางขนาดนี้! ฉันได้ยินมาว่าจ้าวไม่มีของขวัญ ติดไม้ติดมือมาด้วย!

พวกญาติๆต่างก็ชี้นิ้วตำหนิหลินฝาง

“รู้แล้วเหรอว่าต้องมาเยี่ยมฉัน? ” หยางจึงเทามองไปที่หลิน ฝาง “นึกว่าแกจะรอให้พ่อตาอย่างฉันนอนตายอยู่บนเตียงไปซะ ก่อน? ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับคุณพ่อ พอดีวันนี้ผมมีธุระ” หลินฝางพูด อธิบาย

“มีธุระ? ” หยางจึงเทายิ้มขึ้นอย่างเย็นชา “คนว่างงานอย่าง แกที่เอาแต่กินๆนอนๆรอความตายไปวันๆจะไปมีธุระได้ยังไง? หรือว่าการกินกับการนอนสำคัญกว่าการมาเยี่ยมพ่อตาอย่าง ฉัน? ”

หลินฝางเบื่อที่จะเถียงกับหยางจึงเทาแล้ว เขาจึงพูดเออออตามน้ำไป

“ขอโทษครับคุณพ่อ เป็นความผิดของผมเอง

“หี รู้ว่าผิดก็ดี” หยางวิ่งเท้าร้องออกมาอย่างไม่พอใจ “ดูสิ ให้เขายังมีของขวัญมาเยี่ยมฉันเลย หวังว่าแกคงไม่มามือเปล่า หรอกนะ! ”

“ผาเอาของขวัญมาเยี่ยมคุณพ่อเหมือนกันครับ” หลินฝางยก ของขวัญขึ้นมา

“มันคืออะไร? ” หยางจึงเทาถามเกี่ยวกับของขวัญที่ด้านบน กล่องมีตัวอักษรที่เขาไม่รู้จักเขียนอยู่เต็มไปหมด

“ข้างในมีปลิงทะเลอยู่ครับ” หลินฝางตอบ

“ปลิงทะเลนั้นเหรอ? ” สีหน้าของหยางจึงเทาเต็มไปด้วย ความสงสัย “กล่องใหญ่ขนาดนี้ด้านในมีปลิงทะเลตัว

“2 ตัวครับ” หลินฝางตอบตามตรง

“กะอีแค่ปลิงทะเลถูกๆจะเอามาใส่กล่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไม? “หยางจึงเขามองหลินฝางเหมือนคนโง่

“หลินฝางแกโง่รึเปล่าเนี่ย? ปลิงทะเลราคาแค่ไม่กี่บาท? ถูก สุดก็หนึ่งตัวสิบกว่าหยวน! กล่องในมือแกมีค่ามากกว่าปลิง ทะเลด้วยซ้ำ! ของขวัญชิ้นนี้ของแกราคาคงไม่ถึงห้าสิบหยวน หรอกมั้ง?

พอหยางจึงเทาพูดจบ ทุกคนก็หัวเราะเยาะเขา
“ฮ่าฮ่าฮ่า หลินฝางแกนี่มันโง่จริงๆ ให้อะไรไม่ให้ ให้ปลิง ทะเล! ”

ราคามันจะเท่าไหร่กันเชียว? ฉันเห็นเน็ตแค่สิบกว่าหยวน ซื้อได้แล้ว!

“ขนาดผียังรู้เลยว่าไอ้หลินฝางนี่มันโง่ มันคิดได้ยังไงเนี่ย! “แกให้ปลิงทะเล แต่ดูไห่สิเขาให้โสม! ” “ลูกเขยสองคนนี้มันคนละระดับกันจริงๆ! ”

ทุกคนมองไปที่หลินฝางพร้อมกับวิพากษ์วิจารณ์เชิงดูถูก เหยียดหยามเขา “หึ หลินฝางแกกล้ามากที่ทำให้ตระกูลหยางต้องอับอายต่อ

หน้าญาติๆ! “หยางเยวมองไปที่หลินฝางอย่างเย็นชา

“ให้!” หยางจึงเทาเรียก “เอาโสมไปต้มมาให้ฉันจีบหน่อย ฉันคอแห้งแล้ว!”

“ได้เลยครับพ่อ! ”

จ้าวให้ขานตอบ ไม่นานเขาก็ยกน้ำซุปร้อนๆออกมาให้หยาง จิ่งเทา

“สมกับเป็นโสมป่าจริงๆ น้ำซุปดูเข้มข้นมาก แถมยังมีกลิ่น หอมด้วย ของดีจริงๆ!

หยางจึงตักซุปโสมขึ้นมาเป่าเบาๆ จากนั้นก็พูดดื่มเข้าไปช้าๆ จากนั้นก็พูดชมไม่หยุด
หยางจึงเทาดื่มซุปไปพลางมองหลังฝางอย่างเหยียดหยามไป

“หลินฝางแกก็เป็นลูกเขยเหมือนกัน ถ้าแกกตัญญูได้หนึ่งใน สิบของสีไห่ ฉันก็คงจะชื่นชมแกไปแล้ว แกดูสิเขาให้อะไรฉัน โสมป่าเลยนะ! ดูสิมันแพงแค่ไหน! แถมยังช่วยบำรุงร่างกาย ได้มากอีกด้วย!

“แล้วดูปลิงทะเลที่แกให้สิ! ของถูกๆแบบนี้รวมกันยังไม่ถึงห้า สิบหยวนเลยด้วยซ้ำ!

หยางจึงเทาพูดดูถูกออกมา

พอจ้าว ให้ที่อยู่ข้างๆได้ยินคำนี้ เขาจึงทำท่ายืดตัวตรงน้อม รับอย่างดีใจแล้วพูดขึ้น

“พ่อครับ มันก็เป็นของขวัญเหมือนกันหมดแหละ เรื่องราคา มันไม่สำคัญหรอก อีกอย่างหลินฝางเขาก็ไม่ได้ทำงานเลยไม่มี รายรับ แค่ซื้อของขวัญราคาห้าสิบหยวนได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว! ผมว่ากว่าจะได้เงินห้าสิบหยวนนี้มาเขาคงลำบากอยู่ไม่น้อย

“และโสมป่าที่ผมให้พ่อมันก็ไม่ได้แพงขนาดนั้นด้วย มันก็แค่ ห้าพันกว่าหยวนเอง ไม่แพงเลย! ”

“หลินฝาง แกดูซิว่าพี่เขยของแกใจดีแค่ไหน สถานการณ์แบบ นี้ยังช่วยพูดเอาดีให้แกอีก! “หยางจึงเทาเหลือบมองไปที่หลิน ฝางอย่างเหยียดหยาม

“จากนี้ไปหัดเรียนรู้จากพี่เขยแกไว้บ้าง ถึงแม้จะเรียนรู้ได้แค่ ผิวเผินแต่ฉันว่านั่นคงพอสำหรับทั้งชีวิตแกแล้วล่ะ!
“แล้วก็เอาไอ้ปลิงทะเลโง่ๆนั้นทิ้งไปซะ ฉันไม่เอา!” หยางจิ่งเทาปัดกล่องปลิงทะเลที่อยู่ในมือของหลินฝางทิ้งลง ถังขยะทันที

“ไอ้หลินฝางนี้ไม่เพียงแต่ยากจนแต่ยังมีมนุษยสัมพันธ์ที่แย่ มากด้วย ให้อะไรไม่ให้ดันให้ปลิงทะเลแถมยังห่อกล่องมาอย่าง ดีเพื่อให้ความรู้สึกว่ามันมีราคาแพงมากด้วย! ด้านบนก็มีตัว อักษรอะไรไม่รู้เต็มไปหมดคงจะเป็นของที่ขายในประเทศแน่

ลุงของหลินฝางพูดขึ้น “ดีนะที่พวกเรารู้ธาตุแท้ของเขา หน้า อย่างเขาไม่มีปัญญาไปซื้อของต่างประเทศมาหรอก! นี่มันเอา ของปลอมมาหลอกพ่อตาชัดๆ!

“เขาไม่ได้มีแค่ปัญหาด้านมนุษยสัมพันธ์หรอก เพราะสันดาน ของเขาก็มีปัญหาเหมือนกัน!

“หน้าไม่อาย! ”

“จริง! ”

พวกญาติๆของหลินฝางต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนาๆ ทว่าทันใดนั้นก็มีคุณหมอท่านหนึ่งเดินเข้ามาด้วยหน้าตายิ้ม แย้ม

เขาดูอายุราวๆห้าสิบปี สวมแว่นตาหนาเตอะ และมีอำนาจ ความน่าเกรงขามอะไรบางอย่างแผ่ออกมาด้วย

ผู้อำนวยการหลีมาแล้ว! ”
จ้าวสีไห่เห็นเขาปุ๊บก็ตะโกนโพล่งขึ้นมาทันที คนๆนี้คือหลี่เฉียงเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเหรินหมิง นั่นเอง

“คุณจ้าว! ” หลี่เฉียงก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย จ้าวสีไห่ จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประจบ

สอพลอ

“คุณหยางอาการเป็นยังไงบ้างครับ?

“ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว เรื่องนี้ต้องขอบคุณผู้อำนวยการ หลี่ที่ช่วยมากๆเลยครับ! ” หยางจึงเท่ายิ้มร่า

“ไม่หรอกครับ แค่ได้ช่วยคุณจ้าวก็ถือว่าเป็นเกียรติต่อผม มากแล้ว! ”

หลี่เฉียงรีบพูดขึ้นด้วยท่าทางถ่อมตัว