บทที่ 11 เสี่ยวเยว่เยว่?
แววตาของเว่ยหยู่บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าอยากให้หยางเสว่ นั่งตรงเบาะข้างคนขับ
“ไม่ต้องหรอก รถแท็กซี่มานั้นแล้ว” หยางเสวปฏิเสธแล้ว โบกมือเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งให้หยุด
“รถแท็กซี่? เสี่ยวเสว คุณสวยขนาดนี้ไปนั่งรถแท็กซี่มันไม่ เหมาะหรอกมั้ง! ”
เว่ยหยู่ขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับเหลือบตามองไปที่หลินฝางแวบ หนึ่ง “อีกอย่างนะเสียวเสวี สามีของคุณไม่มีรถขับแม้แต่คันเดียว เลยด้วยซ้ำ คุณไปแต่งงานกับคนจนๆแบบนี้ วันๆคงจะลำบาก มากสินะ ผมว่าคุณหย่ากับไอ้ขยะนี่เถอะ เว่ยหยู่คนนี้ยังรักคุณอยู่ เสมอ……”
“เว่ยหยู่ นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง!
สีหน้าของหยางเสบู่เฉยชาลงทันที เธอเอ่ยปากพูดออกไปด้วย ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก จากนั้นก็คว้าแขนของหลินฝางไว้ด้วย สีหน้าที่อบอุ่นและอ่อนโยน “ที่รัก พวกเราไปขึ้นรถกันเถอะ!
หลังจากที่ขึ้นรถไป หลินฝางก็ยิ้มพูดขึ้น “ที่รัก คุณกับคนที่ชื่อ เว่ยหยู่ดูสนิทกันจัง ทำไมไม่เคยเห็นคุณพูดถึงเขามาก่อนเลย
“เพื่อนร่วมชั้นตอนเรียนมหาวิทยาลัยน่ะ ไม่ได้สนิทกันซัก หน่อย”
หยางเสวกลอกตาใส่หลินฝาง “ตอนเรียนมหาลัยเขาตามจีบ
ฉันอยู่ตั้งสี่ปีแต่ก็ถูกฉันปฏิเสธมาโดยตลอด
“ตั้งสี่ปีเลยเหรอ ดูมีความพยายามมากเหมือนกันนะ ” หลิน ฝางค่อนข้างประหลาดใจ
“อื้ม ความจริงฉันก็เกือบจะรับรักเขาไปแล้ว เพราะว่าทาง ครอบครัวหรือรูปลักษณ์ภายนอกของเขานั้นมันดูไม่แย่เลย แต่ ต่อมาไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงออกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ฉะนั้นเรื่องมันก็เลยจบลงไป” หยางเสว่าหน้าคิดถึงเรื่องใน อดีต “ฉันได้ยินข่าวซุบซิบมาว่า เหมือนเขาลากเด็กผู้หญิงคน หนึ่งในโรงเรียนไปข่มขืนในป่า และเพื่อหลบหนีเรื่องนี้เขาจึง ออกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แถมครอบครัวของเขาก็ยังจ่ายเงิน เพื่อปกปิดเรื่องนี้ไปเยอะมากๆด้วย ใครจะคิดล่ะว่าผู้ชายที่ ภายนอกดูดีดูเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้ แท้จริงแล้วจะเลวอย่างกับ สัตว์ร้าย”
หยางเสาถอนหายใจออกมาอย่างหดหู ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เธอก็คงไม่รู้ธาตุแท้ของเว่ยหยู่และไม่แน่ตอนนั้นเธออาจจะตอบ รับเขาไป
“แม่งเอ้ย! ”
ณ หน้าประตูโรงพยาบาล เว่ยหยู่ที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเขาใช้กำปั้นทุบลงไปที่พวงมาลัยรถอย่างแรง ดวงตาของเขา แดง “หยางเสวนะหยางเสร่ ผมตามจีบคุณมาตั้งสี่ปี แต่พอ เรียนจบแบ่งกลับไปแต่งงานแล้ว!
“แถมคนที่แต่งด้วยยังเป็นไอยาจกที่ไม่มีแม้แต่รถคันเดียวเลย ด้วยซ้ำ!
“ผมสู้ไอ้ขยะหลินฝางนั้นไม่ได้ตรงไหนกัน? ! ”
เว่ยหยิ่งคิดยิ่งโมโห เขาจึงขับรถกลับไปที่บริษัท
“ประธานเวียคะ นี่คือประวัติโดยย่อของผู้ที่มายื่นใบสมัคร งานวันนี้ ท่านตรวจดูด้วยนะคะ” คนที่รับผิดชอบงานฝ่ายบุคคล ยื่นข้อมูลมาให้อีกหนึ่ง
หลังจากที่เว่ยหยูกลับมา พ่อของเขาก็ให้เงินมาสองล้านแล้ว สั่งให้เว่ยหยู่เปิดบริษัทเครื่องมือแพทย์เพื่อจัดหาอุปกรณ์ ทางการแพทย์ให้กับโรงพยาบาลโดยเฉพาะ
ฉะนั้นวันนี้ที่เขาไปโรงพยาบาลรัฐก็เพื่อไปคุยเรื่องที่จะทำงาน ร่วมกันนี่แหละ
และเนื่องจากพึ่งตั้งบริษัทขึ้น ตำแหน่งในบริษัททั้งหมดจึง กำลังต้องการกำลังคนอย่างเร่งด่วน เว่ยหยู่จึงประกาศรับสมัคร คนจํานวนมาก ในเว็บจัดหางาน เขานึกไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่วัน เดียวก็มีคนสมัครเข้ามาหลายสิบคนแล้ว
“คนสมัครเข้ามาเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
เว่ยหยูพลิกดูประวัติของคนที่มาสมัครงานในมือไปมา ทันใดนั้นสายตาก็หยุดลง
“นี่มัน………
ในใบประวัติมีคำว่า “หลินฝาง สองคำนี้ปรากฏขึ้นมา มันจึง ทำให้สายตาของเว่ยหมู่หยุดกึกลงทันที
“คงไม่ใช่เขาหรอกมั้ง!
เว่ยหย่อมยิ้มขึ้นที่มุมปากพร้อมกับดูอย่างละเอียด
รูปในใบประวัติของคนที่ซื่อหลินฝางเหมือนกันกับหลินฝางที่ เจอที่หน้าโรงพยาบาลคนนั้นเป๊ะ
“เป็นไอ้ยาจกนั่นจริงๆด้วย! ”
เว่ยหยู่ตบฉาดลงบนโต๊ะด้วยความดีใจ “นึกไม่ถึงเลยว่าหยาง เสว่จะแต่งกับไอ้ขยะนี่ ดอกฟ้ากับหมาวัดชัดๆ! ”
“แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ไอ้หลินฝางคนนั้นได้ส่งประวัติมาสมัครงา นที่บริษัทฉันแล้ว ฉันหวังว่าขยะอย่างแกจะมาทำงานให้ฉันที่นี่ ได้!”
“พรุ่งนี้เช้ารีบติดต่อคนในใบสมัครคนนี้ด้วย บริษัทเรา ต้องการเขา! “เว่ยหยูพูดกำชับเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลทันที
“ค่ะ ประธานเวีย
เช้าวันรุ่งขึ้น หลินฝางตื่นขึ้นมา พอกินอาหารเช้าที่หยางเสว่ ทำไว้ให้ก่อนไปทำงานเสร็จก็มีคนโทรเข้ามา
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ใช่คุณหลินฝางรึเปล่าคะ? ” เสียงปลาย สายพูดอย่างอ่อนโยน
“ใช่ครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร? ” หลินฝางถามขึ้นอย่าง สงสัย
“สวัสดีค่ะคุณหลินฝาง ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลของทาง บริษัทเครื่องมือแพทย์เจ้าหญ่ เนื่องจากเมื่อวานทางเราได้เห็น ประวัติที่คุณส่งมาสมัครในฝ่ายการตลาด ไม่ทราบว่าคุณสะดวก เข้ามาให้สัมภาษณ์วันไหนหรอคะ?
“ถ้าเป็นเรื่องเวลาล่ะก็ ผมว่างอยู่ตลอดครับ” หลินฝางพูด พลางเอามือลูบคางไปมา
“ถ้าอย่างนั้น เอาเป็นวันนี้ตอนสิบโมงเช้า คุณสะดวกไหม คะ? ” ปลายสายถามขึ้นอีก
“ได้ครับ”
“เดี๋ยวฉันจะส่งที่อยู่ของบริษัทให้นะคะ พอถึงเวลาคุณก็เข้ามา
ได้เลย”
“ครับ”
หลังจากวางสาย หลินฝางก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย นึกไม่ถึง เลยว่าแค่ส่งประวัติมั่วๆไปจะมีคนเรียกเขาเข้าไปสัมภาษณ์งาน ด้วย
“ถึงยังไงก็ว่างอยู่ ลองไปดูก็คงไม่เสียหายหรอกมั้ง
พอหลินฝางเก็บของเสร็จ เขาก็ออกไปโบกรถแท็กซี่เพื่อไป บริษัทเครื่องมือการแพทย์เจ้าอยู่ตามที่อยู่ที่ได้มา
บริษัทตั้งอยู่ที่สี่เหลี่ยมจัตุรัสฉาย เมืองตงไห่ ที่นี่เป็นหนึ่งใน ศูนย์กลางการค้าของเมืองตงไห่ มันเต็มไปด้วยผู้คนและรถราที่ วิ่งสวนกันไปมาอย่างไม่ขาดสาย ดูเจริญรุ่งเรืองมาก
หลินฝางขึ้นลิฟต์ไปชั้นที่20 และมุ่งหน้าไปที่สำนักงานฝ่าย บุคคล
“ก๊อกก๊อกก๊อก!
เขาเคาะประตูอยู่สองสามที่
“เข้ามาได้!” มีเสียงตอบรับจากในห้องดังออกมา มันคือ เสียงเดียวกับเสียงปลายสายที่โทรมาเมื่อกี้นี้นั่นเอง
หลินฝางผลักประตูออกแล้วเดินตรงเข้าไป มีผู้หญิงคนหนึ่ง
กำลังนั่งทำงานอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
ผู้หญิงคนนี้แต่งกายด้วยชุดทำงานสีดำ หน้าตาดูธรรมดา แต่งหน้าค่อนข้างเข้มหน่อย แต่ว่าหุ่นดีไม่เบา ดูมีรสนิยมมาก
“สวัสดีครับ ผมคือหลินฝาง มาสัมภาษณ์งานครับ” หลินฝาง พูดออกไปตรงๆ
“หลินฝาง? ! ”
หล่อนยื่นหน้าออกมามองด้วยสายตาประจบสอพลอทันที
“ไม่คิดเลยว่าคุณจะตรงเวลาขนาดนี้ มามามา ดื่มน้ำซักแก้วก่อน! ”
หล่อนรีบลุกขึ้นไปในน้ำให้หลินฝาง ท่าทางดูเป็นมิตรมาก จากนั้นก็พูดขึ้น
“ฉันชื่อจูเยวเยว่เป็นผู้ดูแลและจัดการฝ่ายบุคคล จากนี้ไปคุณ เรียกฉันว่าเสียวเยวเยวก็พอ
หลังจากพูดจบ จูเยวเยวก็ค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้หลินฝาง
“เสี่ยวเยว่เยวงั้นเหรอ? ”
หลินฝางรู้สึกอึดอัดแปลกๆขึ้นมาทันที ความเป็นมิตรของฝ่าย บุคคลที่นี่มันมากเกินไปรึเปล่านะ?
ในขณะเดียวกัน จูเยวเยว่ก็กำลังมองสำรวจหลินฝางตั้งแต่หัว จรดเท้าอยู่
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ถึงแม้เสื้อผ้าที่ใส่อยู่จะดูธรรมดา ราคา รวมกันคงไม่ถึงสองร้อยหยวน แต่เขาเป็นถึงคนที่ประธานเวีย นิ้วสั่งว่าต้องการเชียวนะ คงจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับประธานเว่ย บ้างแหละ
คนแบบนี้คงไม่ธรรมดาเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกหรอก ถ้า เกิดว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา การที่จะมีส่วนแบ่งในบริษัท คงไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อีกต่อไป ถ้าเป็นแบบนี้ให้นอนกับเขา ยังได้เลย……
จูเยวเยว่เหม่อลอยไปชั่วขณะ
“เอ่อ เรื่องที่สัมภาษณ์งาน…..” หลินฝางพูดเข้าเรื่อง
“สัมภาษณ์? หลินฝาง คุณไม่ต้องสัมภาษณ์หรอก คุณ สามารถเข้ามาทำงานได้เลย คุณดื่มน้ำก่อนนะ แล้วก็กรอก ข้อมูลนี้ให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันจะไปรายงานประธานเวียก่อนว่า คุณมาแล้ว”
จูเยว่เยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ยื่นใบกรอกข้อมูลให้ จากนั้นหล่อนก็เดินออกจากห้องไป
หลินฝางยังคงงงงวย แต่เขาก็นั่งลง ดื่มน้ำ แล้วกรอกข้อมูลจน
เสร็จ
ตึกตึกตึก!
ซักพักก็มีเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังขึ้น
ตึง!
ประตูถูกผลักออกอย่างแรง จูเยวเยวยืนอยู่ด้านนอกประตู “เสี่ยวเยวเยว? “หลินฝางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลองถาม แบบหยั่งเชิงออกไป
ยังไงเมื่อกี้หล่อนก็ดูเป็นมิตรซะขนาดนั้น แถมยังรินน้ำมาให้ อีก ถ้าไม่เรียกว่าเสี่ยวเยวเยวล่ะก็คงจะแล้งน้ำใจเกินไปแล้ว
“นายเรียก ใครว่าเสี่ยวเยวเยว? สนิทกับฉันเหรอ? ! ”
จูเยวเยวมองไปที่หลินฝางอย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วย ความโกรธและดูถูกเหยียดหยาม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ