บทที่ 10 คนเร่ร่อนไร้งานการ

“ใช่แล้วหลินฝาง เรียนรู้จากพี่เขยใหญ่ให้มากหน่อย!

“แม้จะบอกว่านายไม่มีเงิน ไม่มีงาน แต่อย่างน้อยก็หาสังคม หน่อยเถอะ! อย่าทำเป็นใบ้ เรื่องนี้พี่เขยนายทำได้ดีมาก นาย ควรจะเอ่ยขอบคุณหน่อย!

ทุกคนหันมาโจมตีหลินฝางที่เงียบไม่พูดอะไรอยู่ด้านหนึ่ง หลินฝางมองเหล่าญาติของตัวเอง ยังคงไม่พูดอะไร “เหอะ ไม่รู้สูงต่ำ!”

“เจ้าคนนี้ ยังเด็กเกินไป คาดว่าในใจคงไม่พอใจอยู่มาก!

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของหลินฝางก็ดังขึ้น เขาออกจากห้องพักผู้ป่วยมารับสาย

“คุณชาย คนจากสาขาภาคตะวันออกบอกว่าจัดการเรียบร้อย แล้ว ให้เสิ่นหวยชุนโทรแจ้งหวางเว่ยหมิงหัวหน้าสาธารณสุข เมืองตงไห่ ให้เขาจัดการเรื่องนี้” เสียงท่านหยุนดังมาตามสาย

“ฝั่งคุณชายตอนนี้หยางจึงเทาเปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยหรือยัง?”

“เปลี่ยนแล้ว รบกวรท่านหมุนแล้ว” หลินฝางตอบราบเรียบ

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว” ท่านหยุนตอบกลับมา

หลังจากวางสายแล้ว หลินฝางกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย
“ฟันแล้ว!”

อยู่ๆ หยางเยวก็ตะโกนขึ้นมา

ทุกคนเห็นเพียงหยางจึงค่อยๆ ลืมตาอยู่บนเตียงผู้ป่วย ฟื้นคืน สติกลับมาแล้วเพียงแต่ใบหน้ายังคงดูอ่อนแรงเล็กน้อย

“พ่อรู้สึกอย่างไรบ้าง?

ทุกคนเข้ามาล้อมอย่างเป็นห่วง

“ก็ดี แค่ยังรู้สึกแน่นหน้าอกเล็กน้อย หยางจึงเท่าไอออกมา เบาๆ : “ฉันแค่สูบท่อยาสูบมรกตที่ไม่ให้มา ไม่รู้ทำไม อยู่ๆ ก็ เจ็บหน้าอกขึ้นมาแล้วก็หมดสติไปเลย”

“พ่อ หัวใจพ่อไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว สูบให้น้อยลงเถอะ” หยางเสว่พูด

“ตอนนี้ฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว ฟื้นก็ดีแล้ว!” ทุกคนต่างถอนหายใจ

อย่างโล่งอก

“โชคดีที่ได้ไห่ พอพ่อถึงเปลี่ยนมาที่ห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุดได้ก็ ฟื้นขึ้นมาแล้ว!! หยางเยว่เอ่ย

“ใช่แล้ว! อย่างไรเสียสิ่งแวดล้อมไม่เหมือนกัน ห้องพักผู้ป่วย เมื่อกี้ เสียงดังมาก!

“อากาศก็ไม่ใช่แบบนี้!

เหล่าญาติคล้อยตาม

“ห้องพักผู้ป่วยชั้นหนึ่ง เกิดอะไรขึ้น?” หยางจึงเทาถามอย่างสงสัย

หยางเยว่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่อีกครั้งทันที

ได้ยินแล้วหยาจึงเท่าก็เงียบไปครู่หนึ่ง อยู่ๆ ก็ลากสายตามอง ไปทางหลินฝาง พูดกลั้วหัวเราะเสียงเย็น

“เหอะ คิดไม่ถึงเลยว่าคนไร้ประโยชน์อย่างนายจะยังพอใช้ได้ จ่ายค่ารักษาให้ฉันหนึ่งแสนหยวน”

“แม้ว่าเงินนี้จะเป็นที่หยางเสาลูกสาวฉันหามาแน่นอน แต่ น้ำใจนายครั้งนี้ฉันจะรับไว้ อนาคตจะคืนให้นาย!

แล้วเขาก็มองไปทางด้าวให้ ปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยนทันที

“ไห่ ครั้งนี้ยังดีที่มีนายจริงๆ! ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะไม่ฟื้น ก็ได้!”

“พ่อ ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น นี่เป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้ว!

จ้าวสีไห่พูดยิ้มๆ

หยางจึงเทาพยักหน้า: “พวกเธอออกไปให้หมด ฉันเหนื่อย แล้ว จะนอนคนเดียวสักครู่

“ครับ พ่อ!”

ทุกคนออกมาจากห้องพักผู้ป่วยด้วยเกรงว่าจะรบกวนหยางจึง

“คุณจ้าว นี่เป็นสาเหตุอาการป่วยของผู้ป่วย คุณอ่านดูสักครู่ หมอท่านหนึ่งเดินเข้ามา บนน้ามีรอยยิ้ม ส่งรายงานให้จ้าว ให
หัวหน้าโรงพยาบาลสั่งมาเมื่อสักครู่ จ้าวไม่มีความสัมพันธ์ กับหัวหน้าสาธารณสุขหว่างเว่ยหมิง ดังนั้นต้องปฏิบัติต่อเขา อย่างรอบคอบ

จ้าว ไหรับเอาผลรายงานมา อ่านสาเหตุของอาการป่วย สายตาก็สว่างวาบในทันที

“สงสัยว่าผู้ป่วยได้สูดดมสารที่มีเชื้อรา บอกกับหัวใจทำงาน ได้ไม่ดีอยู่แล้ว จึงเป็นสาเหตุให้เกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลัน ในขณะเดียวกันเราพบเส้นยาสูบบางส่วนในช่องปากของผู้ป่วย

“ดังนั้นจึงเป็นไปได้อย่างมากว่าผู้ป่วยได้สูบยาสูบที่ราขึ้น เลย ทําให้เกิดอาการหัวใจวาย”

“สูบยาสูบที่ราขึ้น………..

จ้าวไห่ได้สติในทันที หยางจึงเทาน่าจะใช้ท่อยาสูบมรกตที่ เขาให้เส้นยาสูบขึ้นรานั่น ถึงได้อยู่ๆ ก็หัวใจวาย

“ไม่ได้ เรื่องนี้รู้ได้แค่ผม ไม่อย่างนั้นถ้าแพร่ออกไปจะขาย หน้า” จ้าวไห้ระงับอารมณ์และคำพูด เอารายงานนั้นยัดใส่ กระเป๋าเอกสารทันทีแล้วพูดพร้อมยิ้ม

“รบกวนคุณหมอแล้ว”

“ไม่รบกวนๆ!” หมอท่านนั้นยิ้มตาหยีพูด

“ในเมื่อพ่อของพวกเราฟื้นแล้ว ถ้าอย่างนั้นทุกคนแยกย้ายกัน เถอะ” จ้าวไห่พูดกับทุกคน “ช่วงนี้ผมไม่ยุ่ง เรื่องงานส่งให้ลูก น้องจัดการ คืนนี้ผมอยู่ดูแลพ่อของพวกเราเอง!”
“สีให้ช่างกตัญญูจริงๆ!

“นี่เจียดเวลาหนึ่งวันมาดูแลพ่อตา ให้จะถูกหักเงินเดือนไป เท่าไหร่!”

“ฮะฮะ เรื่องเงินจะเอามาใช้เทียบกับครอบครัวได้อย่างไร ให แค่ดูก็รู้ว่าดูแลครอบครัว เป็นผู้ชายกตัญญู

“คนไร้ค่าหลินฝางนั่นเทียบกับไห่ ความแตกต่างก็ออกมา แล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่พูดอะไรสักคำ

ทุกคนชมเชย

ในเมื่อจ้าว ไห่ต้องการดูแลหยางจึงเทา หลินฝางก็ไม่พูดอะไร เดินออกจากโรงพยาบาลเคียงคู่กับหยางเสว่ เตรียมจะเรียกรถ กลับ

หลินฝางมองเวลา ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าแล้ว เมืองคงไม่

รุ่งเรืองเต้มไปด้วยไฟหลากสีและรถราเยอะแยะวิ่งไปมา

“เอ๋ เสี่ยวเสวเหรอ?”

กำลังถึงหน้าประตูโรงพยาบาล อยู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเบาๆ เจือความไม่มั่นใจ

หลินฝางหันไปมอง เห็นรถออร์A4 สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ผู้ชายคนหนึ่งโผล่ศีรษะออกมาจากหน้าต่าง

ชายหนุ่มแบ่งผมแสกข้าง ผิวพรรณขาวสะอาด หล่อเหลา สูท ราคาแพงไม่ธรรมดาของVersace ร่างกายแน่นภายใต้สูทนั้นแสดงชัดเจนว่าออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ รักษารูปร่างเป็น อย่างดี

ผู้ชายประเภทนี้มีพลังทำลายล้างกับผู้หญิงทุกช่วงวัย

“เว่ยหยู่?”

หยางเสวมองทางผู้ชายคนนั้น สีหน้าราวกำลังนึก จากนั้นก็ พูดขึ้นมา

“ผมเอง! ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอคุณที่นี่ เสี่ยวเสว!”

เว่ยหยินดีในทันที สายตามองไปทางหลินฝางที่อยู่ข้างหยาง เสว คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย โดยไม่ได้ตั้งใจ

ผู้ชายข้างหยางเสวี ดูเปราะบางเล็กน้อย แม้ว่าจะมีรังสีพิเศษ บางอย่าง แต่เสื้อผ้าบนตัวรวมกัน น่าจะไม่เกินสองร้อยหยวน

คนประเภทนั้น ทําไมถึงเดินมากับเสี่ยวเสว?

“เสี่ยวเสว ท่านนี้คือ……

เว่ยหมองหลินฝางอย่างไร้อารมณ์อย่างตั้งใจไม่ปิดบังความ

ไม่เป็นมิตรในสายตา

“นี่สามีของฉัน หลินฝาง” หยางเสว่จับแขนของหลินฝางอย่าง

ใกล้ชิด

“คุณ……แต่งงานแล้ว?!

เว่ยหยู่สะเทือนไปทั้งร่าง ยืนค้างอยู่ที่เดิม
“ไข่แล้ว” หยางเสวตอบตามตรง

“ฮะฮะ ยินดีด้วย

เว่ยหยูดึงสติกลับมา หัวเราะฮะฮะ แล้วพูดอีกว่า: “คิดไม่ถึง เลยว่าผมกลับมาจากต่างประเทศหนึ่งปี คุณจะแต่งงานแล้ว ยัง คิดตามจีบคุณต่ออยู่เลย…ไม่ทราบว่าคุณหลินทำงานที่ไหน?

“คนเร่ร่อนไม่มีงาน” หลินฝางตอบไปแบบนั้น

“คนเร่ร่อนไม่มีงาน” เว่ยหยูชะงักไป แล้วพูดด้วยรอยยิ้มบาง “คุณหลินช่างเด็ดเดี่ยวจริงๆ เป็นผู้ชายมีครอบครัวแล้วยังเป็น คนไม่มีงาน เกาะผู้หญิงกิน

ในตาของเว่ยหยู่ปรากฏความดูถูก

“เว่ยหยู่ ระวังคำพูดของคุณหน่อย” หยางเสาพูดโต้ตอบทันที “ต่อให้หลินฝางไม่มีงานทำ ฉันก็เลี้ยงเขาได้! แล้วมันเป็นเรื่อง ของพวกเรา ไม่ต้องจําเป็นให้คุณมาประเมิน!

“ใช่ใช่ เสี่ยวเสว่ ผมพูดผิดไปแล้ว” เว่ยหยิ้มขอโทษทันที แต่ สายตายิ่งดูแคลนยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“เสี่ยวเสว่ ผมอยู่ต่างประเทศหนึ่งปี เรียนบริหารธุรกิจเป็น หลัก ตอนนี้กลับมาแล้วกำลังจะเปิดบริษัท มาโรงพยาบาลเหริน หมิงเพื่อคุยธุรกิจกับผู้รับชอบ……

“ฉันไม่ได้สนใจว่าคุณมาที่นี่ทำไม” หยางเสวตอบอย่างไร อารมณ์
“ครับ”

เว่ยหยู่เต็มไปด้วยความผิดหวัง พูดขึ้นอีกครั้ง “พวกคุณจะ กลับบ้าน ใช่ไหม? พอดีเลยให้ผมไปส่ง!”

เขามองที่นั่งข้างคนขับแล้วมองหยางเสร่ มองข้ามหลินฝางไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ