บทที่ 4

บทที่ 4

ให้ตายสิเขามาทําอะไรแถวนี้ดึกๆ หรือว่าจะมา ทรงงาน ฉัน แต่มันก็ไม่ใช่เวลาเลยสักนิด ฉันวางถ้วยบะหมี่ลงแล้วเดิน ไปหาเขาช้าๆ เพื่อถามความต้องการของเขา

” บอสมาทำอะไรดึกๆแบบนี้คะ รับค่าตอบที่ดี บางทีฉันอาจจะไม่ได้

” ฉันมาเอาสรุป ต้องรีบใช้ ”

เขาอ่านความคิดฉันออกเหรอ ฉันแค่คิดเล่นๆเองนะ โชค ดีที่มันเสร็จแล้วถ้ายังไม่เสร็จมีหวังฉันโดนทุบหัวตายแน่ๆ ว่า แต่ฉันต้องกลับไปเอาจากที่บ้านมาให้เขาที่นี่เหรอ

อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว บอสรอก่อนไม่ได้เหรอคะ ฉันมองหน้าเขา ” คือฉันไม่อยากเข้าไปเอาแล้วก็ต้องเอาออก มาให้บอสอีก ”

ขึ้นรถ ” ในขณะที่ฉันกำลังยืนหน้ามึนอยู่นั้นก็โดน กระชากให้ขึ้นรถอย่างที่ฉันบังคับตัวเองไม่ได้เลย แล้วของกิน ที่ฉันซื้อมาก็อยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ ฉันน่ะแทบจะร้องไห้เลยนะ

คือของกิน ” ยังไม่ทันพูดจบเขาก็ขับรถออกจากตรง นั้นโดยเร็วแล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านของฉัน
ฉันยังทานไม่ทันอิ่มเลย ถ้าฉันเป็นโรคกะเพาะฉันจะโทษ เขาคนเดียว

รถหรูจอดลงที่หน้าบ้านของฉันอย่างนิ่งสนิท ไม่รอช้าฉัน รับเข้าไปเอาเล่มสรุปออกมาให้บอสทันที แต่พอฉันหันหลัง กลับก็ชนเข้ากับร่างสูงอย่างแรง

ปีก!

โอ้ย ” ฉันร้อง

” รีบอะไรขนาดนั้น ” ยังมีหน้ามีถาม

ฉันไม่พูดอะไรเพียงยื่นเล่มสรุปให้กับเขา แต่เขาก็ไม่รับ สักทีฉันก็เริ่มจะโมโหแล้วนะ ง่วงก็ง่วงแถมได้กินแค่นิดเดียว เอง แต่ฉันโวยวายอะไรไม่ได้ก็เพราะคนตรงหน้าเป็นเจ้านาย ฉันไง

* หน้าไม่พอใจแบบนี้เป็นอะไร ” เขาถาม ” หัว? ง่วง

โกรธ? ”

ใช่ทั้งหมด!

” ฉันแค่หิว แล้วก็ง่วง ” ฉันตอบแบบไม่สบตาเขา

เขาเงียบแล้วเดินไปที่รถ ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถุง อะไรบางอย่างอีกสองถุงใหญ่ อย่าบอกนะว่าเอางานมาให้ฉัน ทำอีก ไหนบอกว่าไม่เคยให้งานลูกน้องเยอะไง ฉันเป็นข้อ ยกเว้นงั้นเหรอ
หิวจะตายแล้ว…..

” ค่าเสียเวลา เขายื่นถุงทั้งหมดมาให้ฉัน พอดูใกล้ๆ แล้วมันก็เป็นอาหารนี่เอง แถมเป็นอาหารแพงและดีมากด้วย

ดีกว่าบะหมี่กึ่งสําเร็จรูปที่ฉันทานอีก

” จะได้มีสารอาหาร ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมามันจะเสียงาน ฉันหมด ” ถึงจะเกรงใจ แต่จังหวะนี้ปฏิเสธคงไม่ได้แล้ว

ขอบคุณค่ะบอส ” ฉันเอาทุกอย่างออกมาวางไว้ตรง

หน้า ราวกับสวรรค์มาโปรด

” ว่าแต่บอสจะกลับเลยไหมคะ ” ฉันถามเขาหลังจากที่ เขาเอนตัวนอนไปกับโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้ว เขาอาจจะพัก สายตาหรือไม่ก็พักร้างกายก็ได้

เขาจะมานอนพักบ้านฉันทำไม ถึงจะสะดวกสบายแต่มันก็ ต่างจากบ้านของเขาอยู่ดี

” เธอบอกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้า งั้นฉันรอ ให้เช้าที่นี่เลยแล้วกัน ฉันอาบน้ำแต่งตัวมาแล้ว ” ฉันอึ้งมาก อึ้งที่สุด

เราควรห่างกัน ไม่ควรเข้าใกล้กันโดยไม่มีเรื่องงาน บอส ไม่ได้นะคะ ” ฉันแย้ง เป็นใคร ใครจะไม่แย้ง

ตรงนี้ไม่ได้ แต่ห้องนอนเธอได้ใช่ไหมแคลร์ จริง? เขาต้องการอะไร ถาม

ในหัวฉันมีแต่คำว่า “ไม่ได้”
ไม่ได้ทั้งนั้นค่ะ ฉันห่างบอส บอสควรห่างฉันบ้าง ”

ฉันพูดคนเดียวเพราะรู้ตัวอีกทีเขาก็หลับไปแล้ว ฉันก็ไม่รู้ จะทำยังไงดี เอาตัวเองให้รอดจากความหิวก่อนแล้วกัน

ถ้าเขาไม่คิดอะไร ฉันก็ไม่คิด

หลังจากที่ฉันทานอิ่มจนพุงป่องก็กำลังจะเดินเข้าห้องนอน ลืมไปสนิทเลยว่ามีคนอยู่ในบ้านกับฉันด้วย ฉันเห็นเขานอน กอดอกเหมือนกับคนที่หนาวมากก็อดสงสารไม่ได้

ฉันเอาผ้าห่มออกมาให้เขาแล้วรีบเข้าห้องนอน เพราะฉัน ก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

รุ่งเช้า..………

มีแต่คนแปลกฉันที่ฉันมาบริษัทพร้อมกับหัวหน้าที่สาวๆ หลายคนหมายตามอง แค่นี้พวกเธอก็ดูเหมือนหมายหัวฉันไว้ แล้ว

นี่ถ้ารู้ว่าฉันกับเขามีอะไรกันจะไม่ฆ่าหั่นศพฉันเลยเหรอ

ทำไมคนมองเธอขนาดนั้น ” เขาถามในขณะที่เรากำลัง ขึ้นลิฟท์

” ไม่รู้ตัวเลยเหรอคะ ว่าบอสเป็นที่หมายตาของสาวๆ ใน บริษัท ” จริงเขาไม่น่าถามคำถามนี้เลยด้วยซ้ำ

“รู้ แต่ก็ไม่มีใครมีสิทธิ์มองเธอแบบนั้น ” เขามองหน้า ฉันจริงจังราวกับว่าฉันเป็นคนผิดเสียอย่างนั้น
แต่เขาก็ต้องเข้าใจนะว่าฉันกำลังมากับขวัญใจบริษัท ทุก

คนมีสิทธิ์จับตามองพวกเรากันทั้งนั้น