บทที่ 2

บทที่ 2

คริสเตียน

ผมกับเลขาที่ชื่อแคลร์อะไรนั่น ไม่มีโกรธหรือมีปัญหาส่วน ตัวกันหรอก แค่มีความสัมพันธ์บางอย่างที่ผมอยากจะให้เธอ ลืมมันไป และดูเหมือนว่าเธอจะทำมันได้ดี

แม้บางครั้งต่อหน้าผมเธอจะมีอาการหลุดลอยราวกับว่า คิดถึงเรื่องคืนนั้น

ผมรู้ ว่าไม่มีใครลืมรสชาติเซกส์ของผมได้ลงสักคน และ ทุกครั้งจะมีคนเรียกร้องให้ผมทำมัน แต่กลับกันผมก็ไม่ได้ ทำให้ใครง่ายๆ ถือว่าเลขาที่ชื่อแคลร์มีบุญที่ได้นอนกับผมนะ นะ

ส่วนตัวผมก็ควรจะลืมมันไปเพราะไม่อยากให้มันกระทบ กับเรื่องงานเสียเท่าไหร่ ตอนนี้ผมกับเธอก็แทบจะไม่สนิทกัน บางส่วนก็มาจากเรื่องนั้น

ผมไม่ได้อยากสานสัมพันธ์ต่อ แต่ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่

ตรงตามความต้องการของผมนะ เธอมีครบทุกอย่างตามที่ผม อยากได้มาเป็นคู่ชีวิตเลย เพียงแต่ผมคิดว่าเราควรหยุดแค่นี้ ผมกับเธอต้องไปทำงานที่เกาะทางใต้ด้วยกันเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน นั่นอาจจะทำให้เราสนิทกันมากขึ้น ในฐานะเจ้า นายกับลูกน้อง มีอะไรเธอจะได้เอ่ยปากบอกผมบ้าง ทุกวันนี้ เธอเบี่ยงที่จะพูดเรื่องงานกับผมหลายครั้ง และส่งตัวแทนมา พูดคุย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจ

ทั้งที่ตำแหน่งของเธออยู่ใกล้ผมมากที่สุดแล้ว * บอสคะ คือบอสสะดวกพักห้องรวมหรือว่าห้องแยกคะ ”

ผมว่าจะออกไปทานข้าวด้านนอกกับลูกค้าแต่พอมาถึง เพียงแค่หน้าลิฟท์ก็โดนฮันนี่หนึ่งในพนักงานบริษัทเพื่อนของ แคลร์มาดันหน้าไว้เสียก่อน

อีกอย่าง เรื่องแบบนี้ไม่ใช่หน้าที่เธอที่จะมาถามผม คนที่ ควรถามนั่งอยู่หน้าห้องทำงานผมต่างหากล่ะ

ผมมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้คำตอบ

” เอ่อ… แคลร์ฝากถามค่ะ ” คนอย่างแคลร์น่ะเหรออยาก จะรู้อะไรพวกนี้ เธอมันสันโดดจะตาย

ถ้าเพื่อนเธอฝากถามจริงๆ ฉันจะเอาคำตอบไปบอกเอง เธอยิ้มเจื่อนให้กับผมพร้อมกับเดินเบี่ยงตัวออกไป

ก่อนจะออกมาผมก็ไม่ลืมที่จะปรายตามองที่เลขาว่าเธอ นั้นจะมีกระจิตกระใจถามผมสักนิดหรือเปล่าว่าจะออกไปไหน กลับเมื่อไหร่ เหมือนที่เลขาคนอื่นทำกัน แต่ไม่เลย เธอนิ่งเสีย ยิ่งกว่าอะไร

ฉันจะไปทานข้าวกับลูกค้า ” ผมพูด
” ค่ะ แต่วันนี้จะมีแขกมาพบตอนสี่โมง เธอพูดทั้งที่ ดวงตากลมโตยังจ้องมองอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ ไม่รู้ว่ามีธุระ หรืองานอะไรนักหนาเพราะผมไม่เคยให้งานพนักงานที่นี่เยอะ เลยด้วยซ้ำ

” ก็ถ้าฉันกลับมาไม่ทัน เธอก็เลื่อนนัดให้ฉันแล้วกัน เธอหันมากรอกตาใส่ผมพร้อมกับถอนหายใจตามสเต็ป

บอสเลื่อนแขกรายนี้มาสามครั้งแล้วนะคะ ” ก็จริง

แต่แล้วยังไงก็ธุระตรงนี้ของผมมันสำคัญกว่าการมานั่งซื้อ ให้ยอมขายที่ดินจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งผมไม่มีทางใจอ่อนเด็ด ขาด ผมวางแผนไว้หมดแล้วว่าจะเปิดกิจการอะไร จะขยาย พื้นที่ค้าขายแบบไหน

ทำเลตรงนั้นถือว่าดีมาก ถ้าใครได้ไปก็ยิ่งกว่าถูกหวย

” ฉันสั่ง ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ

เธอไม่ตอบอะไรเพียงแต่หันหน้ากลับไปสนใจงานของเธอ ต่อ ผมก็ไม่พูดอะไรเช่นกันเพราะตอนนี้ลูกค้าก็รอนานมากแล้ว

ไม่นานนักผมก็มาถึงโรงแรมที่นัดกับลูกค้าไว้ ผมคุยงาน กันในชั้นธุรกิจที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ ทุกอย่างเป็นไป อย่างราบรื่น ผมไม่ได้มาสายไปแต่อย่างใดเพราะทางลูกค้าก็ เพิ่งมาถึง

คุยงานเบ็ดเสร็จก็ห้าโมงครึ่ง ปานนี้แขกรายนั้นที่จะมา คุยกับผมคงกลับไปแล้ว และตอนนี้พนักงานบริษัทก็ทยอยกันกลับบ้านแล้ว ส่วนผมก็เคลียร์งานอีกนิดหน่อยแล้วจะกลับช้า กว่าทุกคน

แต่ผมต้องยกความดีความชอบในการทำงานให้กับเลขา ของผมนะ เพราะขนาดเวลาเลิกงานเธอยังมัวแต่ทำงานอยู่เลย เลิกงานแล้ว ทำไมยังไม่กลับบ้าน เธอไม่แม้แต่จะ สนใจผม

กลับยังไง ” ผมถามในฐานะเจ้านายที่เป็นห่วงลูกน้อง แต่ดูเหมือนเธอยังที่เป็นอยู่ดี ” มานิตา ”

H แคลร์ก็ได้ค่ะ ” เล่นมุขนี้ทีไรได้ผลทุกที

” ก็เธอไม่ตอบฉัน ”

ฉันต้องสรุปเล่มภายในวันนี้บอสสั่งเองตั้งแต่เช้า และ ฉันนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้านค่ะ ” ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ว่าแต่ผมสั่ง งานเธอไปผมก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน

งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง แล้วสรุปค่อยเอามาให้ฉันพรุ่งนี้ ”

มะ…….

ไม่รอให้เธอพูดจบผมก็ดึงแขนเธอให้เดินตามผมไปยัง ลานจอดรถเพื่อที่จะไปส่งเธอ ผมรู้ว่าเธอจะปฏิเสธ และผมไม่ ชอบให้ใครปฏิเสธความตั้งใจของผม

เพราะผมไม่ได้ใจดีบ่อย…